hou me vast voor ik val

hoofdstuk 1.1.4

De jongen onder hem blijft tegenstribbelen. Verschillende verwensen worden naar zijn hoofd gegooid. "Ik dacht dat ik je kon vertrouwen!" Nadat Rob die woorden uit heeft geschreeuwd, kan de arts niks anders dan op de rode knop te drukken langs het bed. Hopelijk zouden kalmeringsmiddelen de jongen onder hem tot bedaren brengen.

Of Matthyas hem snapt? Zeker. Hij heeft zelf ook honderd keer in de situatie gezeten dat hij dacht iemand te kunnen vertrouwen. Leugens. Loze beloftes. Het had zijn vertrouwen beschadigd. Daarom kon hij dingen niet beloven aan Raoul. Kreeg hij paniek als Raoul dingen aan hem beloofde.

Wellicht was dat de voornaamste reden waarom de man hem vandaag mee naar huis wilde nemen. Hij kon het niet aanzien dat iemand hetzelfde eenzame, lange pad moest behandelen als hij jaren lang had moeten doen. Niemand die hem vroeg hoe het ging? Waarom hij school was gaan zien als veilige haven. Het maakte niemand een zak uit.

"Dokter Het Lam wat is er aan de hand?!" Een van de verpleegkundige rent richting het zuurstofapparaat wat tegen de muur hangt. De jongen is zo over zijn toeren dat hij zelf moeite kreeg met het innemen van de zuurstof.

Rob blijft tegenstribbelen en Matt probeert met alle macht die hij heeft de jongen terug te duwen. Het was een vreselijke missie want Matt zou nu voor altijd als de boeman in Robbie zijn geheugen staan. Als de adoptie of de optie tot pleeg effectief rond zou zijn, dan stond hij nu al met 5-0 achter bij de jongen die zo onwijs veel invloed had op zijn jongere broertjes.

Een arts, die Matt bijna nooit zag en wat achteraf een student bleek te zijn, komt aangerend met de kalmeringsmiddelen. Matt ziet hoe hij ermee aan het kloten is en pakt de injectie simpelweg uit zijn handen. "Laat mij maar." Nadat hij die woorden uit heeft gesproken, zet hij de injectie in Rob zijn bovenbeen. Toch blijft de jongen tegenstribbelen en vindt Matt hem verdacht sterk voor een zesjarige.

"Mag ik even?"

Raoul had zich een beetje teruggetrokken. De man kon niet zo goed tegen agressief gedrag. Ook daar had hij een verborgen reden voor die enkel en alleen zijn man wist. Omwille van die reden was hij zo onwijs fel op ruzie en pesten in de klas. Dat was voor Raoul een absolute no-go en kon je het hele jaar al hebben verpest.

Hij pakt beide handen van de jongen en wrijft geruststellend over Rob zijn knokkels. Op magische manier had hij toch het zuurstofmasker op zijn neusbrug staan. Zijn hele mond werd bedekt en hij kon niet anders dan zich toegeven aan de medicatie die hem slaperig en suf maakte. Matt had voor honderd andere meditatiesoorten kunnen kiezen, maar de reden waarom hij voor Xanax koos was voor de opname die eraan vast hing. De jongen moest nog minimaal 24 uur onder medisch toezicht staan.

"Hey toppertje," fluistert de leerkracht van zijn broertje zacht, "wat doe jij dit goed mannetje! Ik weet niet wat je hebt gehoord en ik snap dat je nu met honderden vragen zit, maar we gaan het even stap voor stap aanpakken. Pas als je rustig bent en rustig blijft, zal ik je alles uitleggen. Nu kan dat nog niet omdat je er nog niet klaar voor bent. Dat is helemaal niet erg Rob want je bent pas zes jongen. Onthoudt dat hé! Je bent pas zes vriendje."

Rob lijkt gekalmeerd en Raoul neemt plaats op het bed. Hij legt de jongen wat dichter tegen zijn zij aan en gaat zachtjes door zijn zwarte piekharen. God wat had hij het te doen met die kinderen.

Rob legt zijn hoofd tegen Raoul zijn borstkast. Zijn ogen vallen dicht van de slaap die hij heeft. Op magische manier hadden de andere jongens er gewoon doorheen geslapen. Milo was een dag eerder maar niet inslaap gekomen door Koen. Robbie was gewoon zo moe van alle emoties die op hem af waren gekomen die dag en Koen was gewoon op en gesloopt.

"Moet ik echt gaan meneer Roel?" Het klinkt vervormd door het masker dat over zijn mond zit. Geen kind zou deze angst moeten voelen. Geen enkel kind moest zich afvragen of hij diezelfde avond een veilig bedje heeft. Of hij kan slapen op een plek waar hij thuis was. Een kind van zes hoefde zich daar gewoon 0 zorgen over te maken, maar toch gebeurde het.