hou me vast voor ik val

hoofdstuk 1.1.9

Matt speelt met zijn handen terwijl Raoul over Koen zijn armpje wrijft. "Meneer Roel. Pijn." Hij is buitenadem en elk woord dat hij uitspreekt voelt pijnlijk aan. Hij heeft zoveel pijn in zijn verbrande lichaamsdelen dat hij alleen nog maar kan huilen. 

Huilen. 

Het jongetje heeft tranen met tuiten gehuild omdat zijn broertjes er niet meer zijn. Koen had gisteren door geslapen en wist niet dat de jongens effectief uit elkaar gehaald zouden worden. Toen hij tot die ontdekking kwam, was het huis te klein en heeft Matt hem, net als Robbie, plat moeten spuiten met medicatie. 

"Mag hij nog wat hebben Matt?" De man kijkt op van zijn plek en knikt zacht. Hij had zijn MMT broek nog aan en had de puf niet gevonden om deze te verwisselen. Wel had hij een trui aangetrokken om zo de bloedspetters te verdoezelen. 

"Heb je zo'n pijn vriendje?" 

Koen knikt zacht terwijl hij zijn hoofd in de vertrouwde armen van zijn meester legt. Ja hij had pijn. Ja hij was moe. Ja hij miste zijn ouders. Ja hij wilde niks liever dan zijn broers in zijn armen sluiten. Zijn werkende armen wel te verstaan. 

Matt spuit wat medicatie in het infuus wat nog altijd aan Koen zijn voetje zit. Het kindje op de kamer van Koen was eventjes weg. Het had niet het effect wat Matt hoopte want beide hadden nog geen woord tegen elkaar gezegd. Daarom wilde hij wellicht Robbie op dezelfde kamer leggen, mocht hij niet naar de IC gaan. 

De CT-scan had de jongen niet meer gehaald en werd meteen richting het OK gereden. Hij moest geopereerd worden en tijdens de operatie kon er nog een foto gemaakt worden van de rest van zijn lichaam. Matt vreesde voor permanente schade in zijn brein en wellicht een ruggenwervel fractuur. De jonge arts hield al zijn opties open en ging momenteel uit van het ergste.

"Ik bel revalidatie af voor hem," excuseert Matt zich als hij zijn lippen op Koen zijn voorhoofd drukt, "dit ventje kan dat niet aan. Had jij die spullen meegenomen vanuit je klas?" Raoul grijpt naar een uitpuilende tas. Koen zijn oogjes twinkelen als hij de stapels knuffels uit de tas ziet komen. 

"Voor mij?" Het ventje gaat rechter zitten en kijkt naar beneden richting de handen van zijn meester. De handen die ineens in een tas verdwijnen en die niet gek veel later tevoorschijn komen om verschillende soorten knuffels te laten zien aan de jongen. 

"Allemaal voor jou Koentje! Jouw vriendjes hebben dit allemaal gemaakt en hebben knuffels mee voor hier. Is dat niet lief?" Koen probeert ze te pakken te krijgen maar zijn huid breekt bij elke beweging die hij maakt. Matt lijkt het op te vangen en maakte een notitie voor zichzelf dat hij de huis van Koen goed na moest gaan kijken voordat hij de transplantatie in zou gaan. 

Koen kreeg donorhuid waardoor hij een andere huidsoort op zijn armen zou krijgen. Het liefst wilde Matt de huid van een kind dat net zo oud was als Koen. Hoe crue het ook zou klinken, daarvoor moest er dus eerst een kind sterven. 

"Koen even rustig maatje," zucht Matt als hij over Koen zijn hoofd wrijft, "dit doet zeer vriendje dus je moet even rustig aan gaan doen." Koen legt gefrustreerd zijn hoofd op het kussentje terwijl de arts door Koen zijn haren gaat. De jongen wist nog niks over zijn broer. De broer die momenteel ergens anders aan het vechten was voor zijn prille leventje. 

"Meneer Matthy," snikt Koen zacht, "waar zijn andere? Milo naar school?" Matt kijkt zijn man aan die zijn hoofd schudt. Koen mocht nog niks weten over zijn broer. Het jongetje was zo aan hem gehecht dat het hem helemaal zou breken. 

"Koen je hoeft ons echt geen meneer te noemen schat," lacht Matt zacht als hij een klein kusje geeft op zijn voorhoofd. Koen zet deze woorden aan het denken en kijkt de man bedachtzaam aan. "Papa Matthy? Mag dat alsjeblieft?"