hou me vast voor ik val

hoofdstuk 1.1.10

Het is vaak al een heel gedoe om één kindje te adopteren, laat staan drie kinderen. 

Nog drie dagen en ze zouden de kinderen eindelijk in hun armen kunnen sluiten. In de afgelopen dagen hebben beide heren niet stil gezeten. 

Matt heeft niet van Rob zijn zijde geweken en Raoul heeft er praktisch zijn tweede baan van gemaakt om Milo op te sporen. Nog altijd hadden ze geen contactinformatie over de familie die hem mee had genomen. Helemaal niks. Alleen Els had die informatie en was verre van bereid deze te delen met de heren. 

Matt en Raoul hadden al het papierwerk in hun vrije minuten ingevuld om alles zo snel mogelijk doorgang te laten vinden. De mannen hadden daarnaast beide nog een baan wat het alleen maar confronterender maakte. Raoul keek elke ochtend naar een leeg stoeltje buiten de kring terwijl Matthyas elke dag langs een kamertje loopt waar zijn, hopelijke, zoontjes liggen. 

Rob is sinds gisteren van IC gehaald. De jongen was uit zijn coma gekomen en kwam redelijk door de operatie heen. Hij had gisteren zijn eerste dialyse en uit de CT-scan was gekomen dat hij geen verdere hersenschade had. Wel had het mannetje niet aangeboren epilepsie maar dat was nog een geschenk van de goden. Normaliter zou Matt hem kunnen begraven bij een val van die hoogte. 

De begrafenis van de verbrande lichamen zou over vijf dagen plaatsvinden. Ze moesten langer in het mortuarium blijven wegens de autopsie die gedaan moest worden. Het won beide heren tijd om de drie voor te bereiden op de dag die ging komen. 

"Hey schat," zucht Matt als hij opkijkt van de stapel papier voor zijn neus. Raoul was net thuisgekomen en heeft een waterige glimlach rond zijn mond. Vanavond zouden de bedden worden geleverd door de IKEA en de kamers moesten nog geverfd worden. Geen van beide had tijd gehad om daar aan te beginnen door de hoeveelheid papierwerk dat afgehandeld moest worden. Ze hadden daarnaast echt wel wat beters te doen. Zorgen dat de kinderen in leven bleven. 

"Hoi lieverd."

Raoul plant zijn lippen op die van Matthyas terwijl hij een stapel papieren van de enorme berg vist. Dossiers. Medische geschiedenis. Autopsie rapporten. GGD rapporten. Alles wat je kon bedenken lag momenteel op de tafel voor hun neus. 

"Oww over die kamers trouwens," begint Raoul als hij weer een krabbeltje onder een papiertje zet, "Frank komt zo met Rut om alles te behangen! Hij wilde ons wel helpen dus zij gaan dat vanavond nog regelen. Ze zouden er zo zijn."

Matt zet zijn bril af en kijkt zijn man dankbaar aan. Frank was een gezamenlijke vriend die Raoul heeft leren kennen tijdens de studie. Rutger was het neefje van Raoul en kwam vaak over de vloer bij Raoul thuis. Ze konden het meteen goed met elkaar vinden en niet gek veel later werden Matthyas en Rutger geïntroduceerd. 

"Dat meen je niet! Mijn hemel wat fijn Roel. Ik wist niet hoe we dit anders nog bol konden werken." Raoul merkt dat de tranen in de ogen van zijn man staan. Wellicht waren beide nu echt teveel hooi op hun vork aan het nemen maar daar zouden ze pas achterkomen als ze alles effectief achter de rug hadden. 

Raoul wrijft over Matt zijn arm terwijl hij zacht knikt. "Frank belde of ze langs konden komen vandaag. Toen heb ik ze alles verteld en vandaar dat ze nu hebben besloten om langs te komen. Laten we hier even doorheen gaan dan zijn we daar ook weer vanaf."

Even doorheen gaan. Er ligt nog een stapel met papierwerk en elk lettertje moet gelezen worden. Beide heren wilde niks missen en lazen elke brief minimaal tien keer door. Op die manier kon niemand ze vertellen dat het in de papieren had gestaan. 

"Hadden we nog iets gehoord over het huisbezoek van afgelopen week?" Matt kijkt op van het papier en schudt zijn hoofd. Met een pen tikt hij tussen zijn tanden terwijl hij een afkeurend geluid maakt. Het huisbezoek, waarbij een man in pak gewoon binnen kwam wandelen, had een apart gevoel nagelaten bij de heren.