hou me vast voor ik val

hoofdstuk 1.1.13

Een weekje nadat Koen weer had gewend op zijn school, lijkt het in geen schim meer op de Koen die de heren binnen hadden gekregen. Matt kon niet geloven dat die jongen bijna nooit met Raoul wilde kletsen in de klas want Matthyas zijn oren bleven klapperen na een tijdje met de jongen samen te zijn geweest. 

Matt is deze ochtend begonnen met zijn werk en zou na zijn dienst de lang verwachte jongen meenemen vanuit het ziekenhuis. De jongen die vandaag zijn dialyse moest ondergaan en daarna lekker mee naar huis mocht. 

Raoul heeft twee kleintjes in zijn wagen die beide aan het strijden waren om het woord. Milo wilde veel vertellen maar ook Koen had zijn woordje klaar. Raoul zou zweren dat hij die jongen nog nooit zoveel had horen praten. Soms vroeg hij zichzelf af of die jongen wel een stem had, nu vroeg hij zichzelf af waarom het kind niet in een grote groep wilde kletsen. 

"Oké jongens voordat we elkaar met watervallen aan woorden gaan overspoelen," lacht Raoul als hij de straat indraait, "zullen we eerst eens even naar binnen gaan? Dan kunnen we daar lekker gaan kletsen met limonade." 

Milo strekt zijn armpjes uit en Raoul tilt het kind uit zijn kinderstoeltje. Koen, die zijn verband gisteren voor de een na laatste keer had verwisseld, steekt ook zijn beide armen uit. Met een grijns op zijn gezicht blijft hij die armen uitstrekken, in hoeverre het kind zijn armen kan strekken. 

Raoul had de afgelopen week met lede ogen aan moeten zien hoe de jongen achteruit was gegaan in de afgelopen periode. Een potlood houdt het kind niet meer vast, met kleien stonden de tranen nader dan het lachen vanwege de pijn, kleuren was overbodig geworden. Koen was een kindje wat afgelopen week vooral in de poppenhok zat met een boek in zijn handen. Hij kon simpelweg net meer doen dan dat want zelfs de blokken uit de bouwhoek waren te zwaar voor het kind. 

"Mag ik je nu weer papa noemen?" fluistert Koen in Raoul zijn oren als hij hem over de drempel van de voordeur tilt. "Uiteraard meneer Koen. Nu ben ik weer jouw papa! Ik ben zo trots op je in de klas kleine, hoe je mij net als de kindjes gewoon meester of meneer noemt." 

Koen legt Raoul uit dat hij helemaal niet wil dat de andere kinderen hem papa zouden noemen. Raoul was alleen de papa van Robbie, Milo en Koen. Van niemand anders. 

Matt zou over een half uurtje thuis komen en Raoul moest nog koken. Hij wilde lasagne maken en zou beide heren even met wat speelgoed in de speelhoek zetten. Er stonden wat dino's en voor Milo stond er nog een kleurboek. Die jongen was motorisch niet sterk, maar verbaal wel. Hij was zo onwijs lang voor zijn leeftijd waardoor hij vaak werd overschat. Hij was gewoon nog twee, terwijl zijn mondje zoveel meer vertelde. 

"Gaan jullie lekker spelen samen? Papa gaat even koken en dan komt papa Matt dadelijk thuis. We eten lasagne en wellicht heeft papa Matt nog wel een verassing mee!" 

Koen knikt en gaat meteen aan de slag met zijn speelgoed. Die jongen had een fantasierijk spel en zag in alles wel een spel. Milo kon moeilijker tot spel komen maar goed, die jongen was nog altijd twee. "Ik kleuren papa?" 

Raoul rolt het tekenpapier uit en geeft Milo zijn kleurpotloden. Koen kijkt bedenkelijk naar zijn broer en wisselt een blik met zijn vader en leerkracht. Stiekem wilde hij ook heel graag even kleuren met Milo. "Wil je ook Koentje?" Koen knikt en gaat naast zijn broertje zitten. Hij slaat gebroederlijk een arm om Milo heen. Milo schuift zijn broer een kleurtje toe, "regenboog maken?" 

De jongen knikt en Raoul verlaat de speelkamer. Hij verruild zijn jongens voor de keuken waar hij gehakt aan het rullen is. Hij staat zachtjes in de pan te roeren en bedekt zijn overschaal met lasagne bladen. 

Hij hoort de voordeur geopend worden en verwacht zijn man samen met een kind op zijn heup. Raoul steekt zijn lasagne in de oven. Als hij de tussendeur hoort staat hij oog in oog met alleen Matt.