hou me vast voor ik val

hoofdstuk 1.2.3

"Stt," probeert Raoul hem gerust te stellen, "ik ben hier jongen. Ome Frank is er ook vriendje." 

Raoul kijkt pijnlijk naar de jongen die weer boven het toilet hangt. Frank kijkt ook angstvallig naar de jongen terwijl hij zijn vrouw zijn dochtertje op bed probeert te leggen. 

Hij sliep bij zijn oom. Hij wilde zo onwijs graag weer bij ome Frank logeren en vandaag was het zijn dagje. Noé had heel de dag met haar neefje gespeeld en aandachtig geluisterd naar zijn voorleesverhalen. Als klap op de vuurpijl hadden beiden pizza gekregen en nu was het weer raak. Rob ging hard achteruit. Zo hard dat Frank weer de jongens wakker moest bellen om naar hun zoon te komen kijken. 

De jongen was uit de logeerkamer gekomen en had zijn zieke lichaam richting het bed van Frank en Loïs gesleept. Die schoten beide recht overeind toen ze iemand naast zich over hoorde geven. "Moet ik de huisartsenpost bellen?" vraagt Frank als Matt weer niet opneemt. Die man had een nachtdienst dus zag geen mogelijkheid om de telefoon op te nemen.

"Als je dat zou willen," zucht Raoul als hij over de rug van Rob wrijft. Nog altijd blijft de jongen zijn maaginhoud legen en weer hoort Raoul hoe een vrouw achter een overstuur meisje uit probeert te leggen dat het goed kwam met Rob. 

"Noé?" vraagt Raoul zacht aan Frank. De man knikt, "ja die waren samen aan het spelen en toen viel Rob om na het avondeten. Ze vond het eng maar ze snapt het nog niet." Raoul zucht want hij weet dat het meisje nu een trauma heeft. "Sorry man." 

Frank schudt meteen zijn hoofd als hij zijn telefoon van zijn oor houdt. Hij stond in de wachtrij en dat duurde hem toch allemaal veel te lang als het om de gezondheid van zijn neefje ging. "Nee man kan hij toch niks aan doen! Noé komt er wel overheen man. Wat duurt dit weer godverdomme lang!"

Rob vond ziek zijn vreselijk en daarom is Raoul zo angstig. Het keek de jongen nu namelijk niks meer te doen. Hij huilt niet, noch schiet hij in paniek als hij weer met kokhalzen. Het doet het zieke kind helemaal niks meer. Zijn het zijn nieren? Zijn suikerspiegel? Een combinatie van beide?

"Rob schat," zucht de man als Rob zich eindelijk tegen zijn vader aanlegt. Hij was uitgeput en er kwam niks meer uit de jongen. Elk stukje pizza was er ondertussen al uitgekomen. "Rob ik ga even je suiker meten jongen. Ik doe dat gewoon met mijn telefoon zodat papa Matt ook je grafiekje binnenkrijgt."

De man schuift Rob zijn pyjama omhoog en haalt de telefoon langs het witte apparaatje op de arm van Rob. In de gang hoort hij Frank wel praten tegen de huisartsenpost met de vraag of ze toch langs moesten komen met de jongen die echt ziek was weer. 

Rob zijn ademhaling is piepend en klinkt pijnlijk. Raoul blijft geruststellend over Rob zijn arm wrijven terwijl de jongen met slaapogen naar zijn vader. "Moe pap. Nie we blief."

Raoul kijkt met grote ogen naar het grafiekje dat ineens zijn beeldscherm verlicht. Frank haalt zijn telefoon van zijn oor en knikt zacht naar Raoul. "Ik ga wel mee," zucht de man, "zet hem maar in mijn auto. Ik zoek nog wat dingen voor hem!"

De adem van de jongen ruikt mierzoet en Raoul weet, mede dankzij de ellenlange gesprekken met zijn man, dat het niet goed is. Alles behalve zelfs. Hij moest zijn zoontje naar zijn man in het ziekenhuis brengen. 

"Hey schat," begint Raoul als hij langzaam van de badkamervloer komt van Frank zijn huis, "we gaan even naar papa Matt. Je bent niet lekker nu en ome Frank en ik weten het eventjes niet dus we hopen dat papa het wel weet. Ik ga je in de auto zetten en ome Frank gaat met ons mee vriend."

Rob knikt zacht terwijl hij zich laat dragen door zijn vader. Hij deinst een beetje op zijn heup wanneer de man naar beneden loopt waar zijn schoenen staan te wachten. Ook het jasje van Rob hangt nog op de kapstok. 

Frank is ondertussen Rob zijn spullen van de logeerkamer aan het pakken. Hij zorgt ervoor dat al zijn spullen meegaan en ziet zijn vrouw nog met betraande ogen in de deuropening staan. "Is het ooit klaar voor hun Frank? Kunnen ze misschien een keertje genieten van hun kinderen?" 

Frank trekt zijn vrouw in een knuffel en ziet zijn dochtertje slapen. "Ik ga met hem mee Lo. Ik kan hem nu niet alleen laten met het kind." Loïs knikt begrijpend en hoort beneden de paniekerige stem van Raoul. Het was fout. Onwijs fout. 

Met een rotvaart rent Frank naar beneden en ziet hij hoe zijn beste vriend zijn neefje bewusteloos in zijn armen heeft. "God wil je dat ik de ambulance bel Roel?"

"Rij maar gewoon," snikt Raoul, "dan probeer ik Matt nog te bereiken."

*

"Mijn god!" 

Matt rent door de gang als hij eindelijk in de juiste kamer terecht komt. Zijn stagiaire hangt over zijn eigen zoontje heen. Het meisje had Matt opgepiept toen ze iemand op moest halen die bewusteloos bij de huisartsenpost binnen was gebracht. 

"Ow jongen toch," zucht Matt als hij even snel over zijn zoontjes arm wrijft, "papa is hier lieverd." Hij checkt snel zijn eigen telefoon en ziet dat zijn man hem meerdere keren heeft proberen te bereiken en ook het grafiekje wat ineens op zijn beeldscherm kwam. Rob zijn suikerspiegel was omhooggeschoten. 

"Geef hem maar wat insuline," zucht de man, "blijkbaar is hij al heel de avond aan het kwakkelen. Met insuline zou het goed moeten komen. Ik ben even richting de wachtkamer om zijn vader in te lichten."

"Alleen?" Zijn stagiaire kijkt hem met grote ogen aan. Ze had nog nooit een handeling echt alleen uitgevoerd, zonder de supervisie van haar mentor. "Ehm ja alleen," lacht de man, "mijn zoontje vindt dat niet erg en wij als ouders ook niet. Je moet het toch leren. Wel alles opschrijven graag, dan spreken we het dadelijk na. Breng hem maar naar boven, dan kom ik er dadelijk aan met zijn vader." 

Het meisje knikt en begint orders uit te voeren en uit te delen. Ze wilde haar mentor niet teleurstellen, ook al had ze momenteel een hele druk op haar schouders liggen. 

Matthyas loopt richting de wachtkamer waar hij inderdaad zijn man ziet zitten en hun beste vriend. God hij was vergeten dat zijn zoontje bij Frank was logeren. Maar als Raoul hier is, wie lette er dan op zijn andere twee kinderen?

"Robbie van Heest?"

Raoul, die net nog met zijn vingers aan het spelen was, kijkt op en ziet de man staan die hij al hoopte te zien. Verloren speelt hij met zijn trouwring als die man ook opzoek is naar het oogcontact met Raoul. 

Frank komt ook recht staan. Het was een pure hel waar de heren doorheen waren gegaan. Bij de huisartsenpost raakte de jongen volledig weg en werd hij door een arts opgehaald een meegenomen. Het zou enorm foute boel zijn en de vraag of ze op tijd waren was ook aanzienlijk.

"Kom maar mee." De man wrijft zijn zweethanden af aan zijn eigen broek. Nu pas kickte het besef in dat hij weer zijn kind kon verliezen vandaag. Zijn hoofd begon zich toch echt af te vragen of ze het nog allemaal wel aankonden. Of het nu een keer klaar was en ze gewoon konden genieten van elkaar. 

Raoul zijn hand raakt zacht de vingertoppen van die van zijn man. Matt twijfelt niet en sluit zijn eigen hand in die van Raoul. Hij had behoefte aan die zekerheid dat iemand naast hem stond. Iemand die elke stap van de weg naast hem zou lopen. Zo iemand als Raoul.