hou me vast voor ik val

hoofdstuk 1.2.2

Matt zucht als Rob weer in huilen uitbarst tegen zijn vaders borstkast. Hij moest weer een shot insuline hebben. 

Diabetes type 1. 

Naast zijn nieren had het kind ook suikerziekte ontwikkeld. De arts wist dat het eraan zat te komen maar wilde het niet geloven toen uiteindelijk de diagnose werd gesteld. Zijn zoon was nog zieker geworden onder zijn ogen. 

Langzaam maar zeker gleed het kind uit zijn handen en Matt kon het niet tegenhouden. Hoe hard hij ook zijn best deed, niemand kon hem ermee helpen. 

"Ik weet het schat," zucht de arts als hij weer tranen in zijn ogen krijgt, "ik weet dat het pijn doet lieverd." 

Er zijn twee weken gepasseerd sinds de diagnose en het afschuwelijke incident op de keukenvloer. Frank was komen oppassen maar had zijn handen vol aan de middelste die echt graag naar zijn broer wilde. Gelukkig wilde Milo zijn nichtje wel gezelschap houden en ging beide braaf aan de slag met de porties klei. 

Matthyas heeft zijn man alles uit proberen te leggen en ook Rob was zichzelf bewust geworden van zijn ziekte. Elke dag, voor iedere maaltijd, na elke inspanning, altijd moest er gemeten worden hoeveel zijn suikerwaarden waren. 

Raoul is diezelfde avond nog naar de supermarkt gegaan en heeft totaal andere dingen gekocht dan hij normaal in zijn winkelmandje zou hebben. Hij heeft elk item van de lijst meegenomen die zijn man naar hem had gestuurd. 

Als Rob eindelijk zachter begint te snikken, blijft Matt nog troostend over zijn arm wrijven en plaatst hij een kus op zijn voorhoofd. "Deed het pijn? Papa en ik zijn zo onwijs trots op jou mijn jongen!" 

Rob snikt nog en geeft toe dat hij geen pijn had maar het zwaar vond. Hij wilde gewoon zijn vorige leventje terug. Wel met Matt en Raoul als papa maar gewoon, zonder zorgen. Als hij de tijd terug kon draaien, was hij nooit van die paal gesprongen. 

"Ik weet het lieverd maar je weet wat ik heb gezegd. Als je wat ouder bent en we hebben het wat meer onder controle, dan krijg je een pompje. Dan hoef ik je ook niet altijd meer te prikken vriendje." 

"Ik vind het gewoon niet leuk papa," zucht de jongen als hij in zijn vaders armen hangt, "ik wil niet meer ziek zijn." Matt weet dat alles wat hij nu gaat zeggen het kind alleen maar meer op gaat naaien, dus besluit hij zijn artsenrol weer even in de koelkast te parkeren en trekt hij zijn zoon nog wat dichter naar zich toe. 

Matt is even met zijn oudste bezig als zijn middelste de kamer binnen komt gestormd. "Papa! Papa kijk, is voor jou!" Het kind houdt stuiterend een briefje in zijn handen terwijl Matt verdrietig naar zijn oudste kijkt en dan weer een blik wisselt met Koen.

"Oww sorry papa," zucht Koen teleurgesteld. De man lacht zacht, "ik ben nog heel even bezig Koentje. Waarom geef je het niet aan papa Roel?" Koen haalt zijn schoudertjes op en loopt richting beneden. Matt gaat daar in ieder geval vanuit aangezien hij voetstappen op de treden hoort. 

"Ik ga eens even kijken of we oké zijn om te eten beneden vriend," zucht de man als hij naar de deur kijkt waar zijn middelste zoon net uit is gelopen. Elke nacht voelt hij zich schuldig. Was het niet teveel bezig met de ziekte van zijn oudste? Kreeg Milo net zoveel aandacht als Koen? En kreeg die Koen dan net zoveel aandacht als Robbie? Was Matt wel de vader die de kinderen verdiende en waar ze alle drie recht op hadden? 

De man zet het metertje op Rob zijn vinger en kijkt er kieskeurig naar. Rob knijpt zijn ogen zacht dacht als het naaldje weer door zijn huis gaat. "Het is bijna klaar," fluistert Matt als hij de meter naar zijn zoon draait, "kijk eens jongen. Je mag mee gaan eten benen." 

Rob knikt terwijl hij zijn bidon onder zijn armen mee naar de keuken neemt. Daar staat Raoul alweer te koken en zit Milo op zijn knieën aan de tafel om een puzzel te maken. "Is Koen niet bij jou?" vraagt Raoul wanneer ze de keuken binnenkomen.