hou me vast voor ik val

hoofdstuk 2.1.1

Rob zijn ogen dwarrelen over de tekst heen. De dertienjarige had het moeilijk met lezen maar had er toch zijn eigen weg in kunnen vinden. Momenteel zit hij op de havo en hij moest deze toetsweek doorkomen om niet naar de mavo te gaan. 

Zijn ouders hebben hem gezegd dat ze altijd trots op hem zijn, ongeacht of hij het ging halen of niet. Toch speelde zijn faalangst altijd een rol bij de jongen. Een druk die hij zichzelf op had gelegd want presteren hoefde hij absoluut niet van zijn vaders, zijn ooms en zijn broertjes. Ook zijn nichtje Noé vond hem geweldig en de tweeling van Frank, Hidde en Guus vonden de jongen geweldig. Ook Rutger had ondertussen een kleintje gekregen, Sofia. Ze was alweer drie maanden en Rob had al een keer op het meisje gepast. 

Uren en uren zit de jongen in zijn studieboeken. Matt heeft Raoul een paar keer smekend aangekeken of hij alsjeblieft hun zoon naar de mavo liet gaan, zodat hij naast zijn school en het ziekenhuis nog ergens een leventje had. 

Met rekenen en wiskunde had de jongen 0 moeite, maar de Nederlandse en Franse taal waren een pure hel geworden voor het kind. Hij wilde er gewoon mee stoppen maar hij wist dat hij door moest. Elke keer als hij de vervoegingen aan het doornemen is, raakt hij wel weer afgeleid. 

Eerst is het de wind die door een tochtgat blaast, dan is het zijn klok waar hij de batterijen uiteindelijk uithaalt. Dan hoort hij zijn oom binnenkomen en het gehuil van een baby, daarom zet hij maar een koptelefoon op zonder er effectief muziek op af te spelen. 

Als zijn blik naar een foto gaat, raakt hij weer afgeleid. Zijn vriendinnetje Jamie. Jamie die hem had uitgenodigd voor haar verjaardag maar van wie hij de uitnodiging vriendelijk af had gewezen omdat hij moest studeren. 

Uiteindelijk komt de vervoeging zijn vermoeide hoofd niet meer binnen. Rob weet dat hij er effectief mee moet stoppen voordat hij dadelijk in een aanval beland. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat hij zijn brein zo overvol aan het proppen was, dat er een kortsluiting ontstond. 

Hij legt zijn spullen weg terwijl hij gaapt en naar beneden loopt. Hij hoort zijn vaders kletsen en hoort hoe Milo weer aan het ontdekken is. Het was een fanatieke zesjarige die alles aan het ontdekken was. Waaronder de televisiekabels. 

"God Miel! Wil je geëlektrocuteerd worden man?" Matt heeft het ventje op zijn heup als hij zijn oudste zoon een zachte glimlach schenkt. Milo knikt terwijl hij met een grote grijns zijn vader aankijkt. "Maakt je haar zo!" Zijn vingers gaan door zijn blonde lokken en laten een look zien waar zelfs Einstein jaloers op zou zijn geweest.

Het is een schattig gezichtje wat wordt verdikt door de twee missende voortanden. Hij was tegen Koen opgelopen en miste hierdoor beide voortanden. Milo was niks veranderd sinds het moment dat hij hier kwam. Iedereen had hij rond zijn vinger gewikkeld met zijn charmes. Hij is nog altijd een bundel aan energie en stuiterde de hele toko soms door. Hij kon niet lang stilzitten en in de klas was het soms een ongeleid projectiel. Raoul, die Milo niet in de klas had, hoorde Mijntje soms zuchten als de jongen weer als dino achter iedereen aanrent. Nooit had het jongetje er slechte bedoelingen mee, maar het was niet altijd even handig. Mede daarom was er gekozen om Milo net wat langer in de kleuterklas te houden.

Rob houdt van zijn broertje, echt met heel zijn hart, maar soms wilde hij gewoon wat rust in zijn huis. Hij was dertien en had wel andere dingen aan zijn hoofd dan dino spelen met Milo. Zijn toetsweek bijvoorbeeld. 

"Hey vriend," zucht Matt als hij hem ziet staan, "ik dacht minstens dat je al naar bed was gegaan. Ga je zo echt slapen jongen?" Matt hamerde op de bedtijd van de jongen, vooral omdat hij in het weekend de ene na de andere aanval had. Daarom lag hij vaak eerder in zijn bed dan zijn broertjes. 

"Ja maar ik moet echt nog leren pap."

Rob pakt wat te drinken terwijl hij naar zijn vader kijkt die bedenkelijk zijn hoofd schudt. "Heb je die toets morgen? Rob ik wil dat je beneden blijft nu e-"