hou me vast voor ik val

hoofdstuk 2.2.3

Raoul kijkt zijn jongens aan. Milo zit met een guitige glimlach aan de eettafel omdat zijn vader hem op pad had gestuurd om eten te gaan halen. Ze waren naar de friettent geweest, een paar straten verderop. 

Raoul had de tijd om Rob in de gaten te houden en Koen te ontlasten. Die jongen had het zwaar met het ziektebeeld van zijn oudste broer maar stond altijd klaar voor de jongen die het nog zwaarder had. 

Raoul vertrouwde het eten aan Milo toe. Die jongen had het eerder gedaan en hij had de livelocatie van zijn jongste dus veel kon er niet mis gaan. 

De man had ook Matthyas gebeld. Dat het niet langer meer kon op deze manier en dat hun zoon vandaag uit de gracht is gevist wegens een aanval. Matt kon er ook niet meer bij met zijn hoofd, en voor de eerste keer ooit gaf de arts toe dat hij niet meer wist wat hij ermee aan moest. 

Raoul had gevraagd waarom hun zoontje niet in aanmerking kwam met de behandeling in Engeland. Het antwoord had hij niet verwacht. Zijn zoon was nog niet ziek genoeg bevonden om mee te doen. 

Niet ziek genoeg. Moest de jongen gereanimeerd worden nadat hij in een sloot zou vallen om ziek genoeg te zijn bevonden? Moest de jongen nog meer op zijn tenen gaan lopen om ziek genoeg te zijn bevonden? Moest de druk op het gezin nog groter worden om zijn zoon ziek genoeg te laten bevinden. 

Matt zou morgen nog proberen om hun zoon toe te laten, al helemaal na het voorval van vandaag. Voor nu zet de man het even aan de kant en geniet hij van de drie jongens voor zijn neus. De woorden van Mijntje spoken nog altijd door zijn hoofd. Ze laten je kind doodgaan onder je eigen ogen. 

"Pap vind je de frietjes niet lekker? Had ik de andere frietjes moeten vragen?" Milo kijkt zijn vader aan die de frietjes nog altijd niet aan had geraakt. 

De jongen was apetrots op zijn frietjes en het vertrouwen dat de tienjarige had gekregen van zijn vader. "Oww nee hoor jongen, de frietjes zijn heerlijk. Papa is alleen even aan het denken jongen. Had jij het kamertje van Hidde al klaar?"

Milo knikt terwijl zijn vader weer ongestoord naar de dampende haren van zijn oudste kijkt. God wat moest hij toch met de jongen aan. Hij had ook op een punt gestaan om Frank te appen dat Hidde niet kon komen omdat Rob uit een sloot was gevist, maar dat ging tegen het principe van de man en zijn geliefde in. Nooit zouden de andere kinderen moeten lijden onder het ziektebeeld van een ander kind. 

"Jazeker pap! Had jij papa nog gebeld? Hoe is het met hem?" Milo eet rustig door aan zijn frietjes, totaal ontwetend over het eerdere drama met Rob. 

"Oww ja ik heb papa nog gebeld lieverd," lacht de man als hij eindelijk aanstalten lijkt te maken om ook aan zijn friet te beginnen, "je kan hem nog wel bellen voordat Hidde er is! Ome Frank appte net dat Hidde rond zeven uur zou komen.' 

Koen knikt terwijl de jongen zwijgzaam aan zijn frietjes zit te eten. Hij wilde het eigenlijk niet vragen vanwege Robbie maar toch knaagde het aan hem. "Koen? Is er iets vriendje?"

Raoul had zijn hand vastgepakt waardoor de jongen opkeek. "Oww nee er is niks," zucht de jongen terwijl hij de kroket over zijn bord laat rollen. Rob tikt hem aan en knikt. Koen had het hem verteld onder de douche, en hoewel de jongen niet in de juiste staat was om alle informatie tot zich te nemen, vond hij het toch dat Koen het moest vertellen. 

"Robin gaat een weekend weg morgen en had Koen gevraagd of hij mee wilde," zucht Rob terwijl hij een snack uit de zak pakt. Raoul lacht zacht en knikt richting de jongen. "Oww natuurlijk mag dat vriendje. Je weet dat je altijd weg mag als het past in de planning. Papa komt toch pas over vier dagen thuis en jullie hebben nog een week vakantie, dus ik vind het helemaal prima lieverd." 

"Wil er nog iemand wat eten? Anders ruim ik de tafel af." De jongens schudden hun hoofd en met een glimlach staat Raoul op om de tassen weg te gooien met etenswaren. 

De man krijgt een steek in zijn hoofd en grijpt naar het tafelblad van hun keukeneiland. De tas laat hij vallen en meteen schiet Rob overeind. Er was iets mis. Erg mis. 

"Pap!" 

Koen rent ook van de tafel af en snelt naar zijn vader die langzaam tegen het keukeneiland aanzakt. Rob zijn ogen vergroten als hij naar zijn vader kijkt. De man die nog geen minuut geleden nog lachend aan de tafel zat, was nu tegen het keukeneiland aangezakt. 

"PAPA!" Rob gaat snikkend voor zijn vader zitten die er met de seconde slechter uit begon te zien. "Ik bel de ambulance," roept Koen meteen en kijkt naar Milo die de huistelefoon al tegen zijn oor heeft. 

"- er maar ik ben heel bang nu!" 

Koen hoort zijn broertje tegen de telefoon praten en waarschijnlijk probeert hij Rutger te bereiken. De man die nog geen minuut bij de jongen vandaan woonde. 

"Wacht ik geef Robbie!" Milo rent naar zijn broer die nog altijd gehurkt voor zijn vader zit en bij wie de tranen aan het vallen waren. "Met Robbie," komt er snikkend uit. Milo was al naar de voordeur gerend omdat Rutger hem had beloofd dat hij er meteen aan zou komen.

"Rob met mij," klinkt gehaast, "wat is er met papa jongen? Milo belde in paniek namelijk en ik hoorde Koen ook in paniek dus ik ben al onderweg." 

Rob snikt als hij een hand van zijn vader in zijn eigen hand laat glijden. "H-hij za-akte ine-een. Z-zijn mo-ond staat scheef ome Rut."

Meteen gaan alle alarmbellen af bij de man aan de andere kant van de lijn. "Jullie doen het fantastisch jongen! Is er iemand de ambulance aan het bellen?" 

Rob geeft een instemmend geluid en ziet Raoul zijn ogen wegdraaien in zijn achterhoofd. "Pap? NEE! PAP!" 

Rutger hoort de paniek in de stem van zijn neefje en schakelt een versnelling hoger met zijn sprint. "Rob? Rob je moet met me blijven praten jongen. Wat is er aan de hand?"

"H-hij heeft een aanval. Ome Rut hij gaat dood!" 

Met die woorden komt Koen terug de kamer ingerend. Hij was altijd rustig en kon met menig medisch voorval dealen. 

"Uhm zouden jullie op kunnen schieten?" Zelfs uit de rustige Koen komen nu paniekerige klanken. Rut komt de kamer binnengestormd en kijkt naar zijn allerbeste vriend die er absoluut niet goed uitzit. 

"My god," komt er uit de man als hij richting Raoul rent, "Koen geef door dat het om een beroerte gaat. Rob wil jij je vader bellen? Hij moet echt nu naar huis komen."