hou me vast voor ik val

hoofdstuk 2.1.7

Raoul ligt naast zijn man. Matthyas was die nacht vrij en had de zorg over Milo op zich genomen thuis. Die jongen had nog geen stom woord gezegd en dat baarde de arts ondertussen wel zorgen. 

De man zijn arm ligt over het bovenlijf van de arts terwijl ze op de bank liggen. De anderen kinderen lagen al lang en breed in hun bed. Zijn hoofd ligt op zijn borstkas en het ritmische geluid van Matthyas zijn hartslag maakt Raoul rustig. 

Het is het luidste in de kamer en hij haat het dat hij bijna gewend is aan de stilte in het huishouden. Koen was altijd onwijs stil en kalm, en Robbie was altijd boven dus die zagen ze niet zoveel als hun andere twee zoons. 

Milo is niet meer zo angstig als de eerste dagen toen hij thuis was. Vanochtend had hij rondjes door de kamer gerend, waarbij Matt hem tot rust moest manen vanwege zijn armpje, terwijl hij giechelend zijn vader probeert te ontwijken. 

Raoul is echt tevreden en blij dat hij iets van geluid weet de produceren, maar god hij miste de stem van zijn jongetje. Milo is aan het helen, fysiek. Zelfs na een week zijn de blauwe plekken bijna allemaal weg en doen zijn ribben ook minder pijn. Alleen het gips rond zijn arm verraad de onheil, en voor degene die Milo kende, verraadde zijn stilte nog zoveel meer. 

Tuurlijk is het helen van de fysieke kant ook veel makkelijker dan de mentale kant. Hij ziet er blij en vrolijk uit, wanneer hij lacht als Koen weer gekke dingen uithaalt. Koen. Hun rustige kind. Zelfs hij was geknapt onder de druk die Milo met zich meedroeg om maar te praten.

"Praat gewoon Miel! Alsjeblieft! Ik weet dat je kan praten maar je kiest er gewoon voor." Koen had tranen over zijn wangen lopen en Raoul denkt niet dat hij zijn zoon ooit zo overstuur had gezien, en hij had zijn zoon in echt meerdere facetten gezien. 

Milo schoot er ook van in paniek en begon meteen te huilen. Hij was zo overstuur dat hij om zich heen aan het schoppen was toen Matthyas hem uiteindelijk uit zijn stoel had gepakt om hem te kalmeren. 

Raoul had zich over Koen ontfermt en zag de jongen trillen van angst en paniek toen hij hem probeerde te troosten. Toen hij erin probeerde te krijgen dat Milo er niet voor koos om niet te praten, maar dat hij gewoon ook onwijs bang was. 

Sinds Koen zijn uitbarsting zit hij vast aan zijn oom die hem meerdere keren per week sprak. Ook op school was het bekend en had Koen steun gevonden bij zijn meester. De man die elke woensdagmiddag een uurtje de tijd had om samen met zijn leerling te kletsen en Koen hielp hem met spullen nakijken en rechtzetten. Raoul nam de jongens daarna altijd mee. 

Raoul ligt nog altijd tegen zijn man aan en maakt zich, naast zijn jongste twee, zich ook enorm veel zorgen om zijn oudste. De jongen die zichzelf compleet distantieerde van het gezinnetje. Hij had zichzelf boven in zijn kamer altijd opgesloten. 

"Wil je wat drinken?" Matt komt wat rechter te zitten en wrijft over Raoul zijn arm terwijl hij zijn lippen plant op Raoul zijn voorhoofd. "Doe maar een bak koffie. Dan ga ik kijken of de jongens echt allemaal slapen en of ik Milo nog moet helpen met naar de wc gaan." 

Raoul gaat staan en hoort zijn man koffie zetten en zuchtend naar de dampende drap kijken die uit hun automaat komt. Ook voor Matthyas begon het allemaal zwaar te wegen en hij wist niet of hij nog lang door kon op deze manier. Raoul gedachten werden weer teruggetrokken naar daags eerder toen hij weer op de deur van zijn oudste klopte. 

"Rob. Kan ik binnenkomen?" Hij klopt op de deur en stapt de kamer van zijn zoon binnen. Hij verwacht het kind aan zijn bureau om te studeren, alleen kan hij hem nog niet zien. Hij ligt namelijk gewoon op zijn bed. Iets wat Robbie nooit deed. 

Het licht op zijn gezicht geeft het telefoongebruik weer, en Raoul voelde zich toch ergens trots. Dat de jongen, naast zijn studie, ook een echt leventje had.