Magnitude Arena

Magnitude X : FINAL PART II

——————

I still remember how Hub comforted and protected me through out his journey. Habang ako, hindi ko man lang siya na-aappreciate, na alam kong sana napahalagahan ko din kasi hindi naman siya ganap na tao dati, na sana nasuklian ko man lang.

Ang daming what its na pumapasok sa utak ko. But did I regret my wish to make him a human? I don't think so. I think he deserves a normal life to live.

We can't be friends
But I'd like to just pretend
You cling to your papers and pens
Wait until you like me again
Wait for your love
Love, I'll wait for your love
I'll wait for your love
Love, I'll wait for your love

Agad ko namang tinanggal ang earphone maging ang nakasaksak na tugtugin nito sa tenga at nilagay na sa bag. Sa aking paglalakbay ay bigla na lamang lumiwanag sa paligid at lumakas ang simoy ng hangin.

"Zaco?"

"Kumusta Sivan?"

"Nagpakita kang muli."

"Oo."

"Bakit mo ako pinaparusuhan ng ganito?" malungkot kong ulat.

"Diba iyan naman ang gusto mo?"

"Oo pero hindi sa ganoong paraan. Nasasaktan na kasi din ako." dagdag ko na wala ng emosyon sa boses. Lahat na 'ata ng tubig sa mata ko ay ubos na. This feeling is draining me. I wanted this to end.

"I thought you'll fight for him?"

"Should I? I'm at my vulnerability and I love the guy so much. Mahirap lumaban pag ako lang itong kumakapit."

"That's what love is right? You'll fight for it whatever the consequence is."

Hindi ko alam kung ano ang nais itumbok ni Zaco. Palibhasa hindi niya alam ang pakiramdam.

"I have a request."

"What is it?"

"Sa huling sandali, pwede bang alisin mo sa memorya ko si Hub, at maging sa puso ko. I want to live my life back to normal. Yong masiyahing Sivan na ang problema lang ay ang paggawa ng assignments. Yong Sivan na mabuting kaibigan kay Yanna. Yong Sivan na walang Hub. I want to erase him from me permanently. I miss the old Sivan. I miss me."

"Are you sure?"

"I don't know but it's the only option."

"You only have a one wish Sivan & I will grant it for you."

"Thank you."

Pagkatapos ay bigla nalang humupa ang liwanag at tuluyan ng umalis si Zaco. Malapit na ako sa bahay ng biglang may pamilyar na boses ang tumawag.

"Sivan sandali."

Tumingin ako sa likod at nakita si Hub na ngayon ay naghahabol ng hininga.

Bakit siya nandito?

"May ibibigay lang ako sayo saglit." dagdag niya sabay bigay ng isang maikling papel. Binasa ko naman ang nilalaman ng sulat.

"Ako ay regalo, ingatan mo ako."

Those words. The first time I saw him & the first words he used to say repeatedly. A flashback of memories brought back to life. I got goosebumps reading the note written by him.

"Hub?"

"I love you Sivan."

Niyakapan niya ako ng mahigpit at hinagkan. I saw him crying and it broke me.

———-

"You only have a one wish Sivan & I will grant it for you."

"Thank you."

"You already used it. Making Hub a human being."

"Just this time please."

"I can't Sivan. Lahat ng gusto natin hindi natin dapat nakukuha basta-basta. At sana, sa puntong ito, nauntog kana sa katotohanang lahat ng hihilingin natin ay may karampatang kapalit. Kaya dapat pinag iisipan natin ng mabuti."

"Do I have to endure this?"

"You can Sivan. You're one of the bravest member of Platoon I've known existed in this world. That pain will ease soon. It's part of being a human."

"But I'm tired."

"You shouldn't. Anyway, Sivan, I'm proud of you. I'm proud of how you become. Sadly, this will be the last time we'll see each other."

"Zaco wait..."

————-

"Hub. Sorry."

"Bakit?"

Hindi na ako sumagot at hinalikan nalang din siya muli. I don't know what really happened but I'm grateful. This means, Hub is back. Para akong nananaginip at kung panaginip man, ay sana di na ako magising.

"I almost lost you." sabi ko ng muntikang hilingin na kalimutan siya. Buti na lamang at hindi nangyari.

"You have me already."

"Wow!" sigaw ng boses sa likod na nagmumula sa kotseng nakapara sa gilid.

Yong kambal.

"Sige pagpatuloy niyo lang iyan. Sorry sa istorbo." sabi ni GG. Binatukan naman siya ni JJ.

"We're very happy for you Sivan." sabi ni Kiara sabay baba ng bintana ng kotse.

"Have your moment." dagdag ni Clifford na siyang nasa front seat, nagmamaneho ng kotse.

Andito sila lahat. Kumpleto kaming platoon. My heart is pretty overwhelmed right now. This is the feeling I wanted to feel so bad.

"Umalis na nga kayo!" pabirong sigaw ni Hub sa barkada.

"No! We're all in this together." pabirong banat naman ni JJ. Nagtawanan naman kami at nagpaalam na sila na aalis. Tiningnan nalang naming tumakbo palayo ang kotse at lumiko. Inaantay na hindi na masilayan.

"Tara na nga."

"Saan?" pagtataka ko.

"Sa inyo. Sa inyo ako matutulog syempre." sagot niya at bakas sa mukha ang tuwa. Ngayon ko nalang ulit nakita ang ganiyang kagwapong mukhang nakangiti. Mas bagay sa kanya.

"Matunaw ako sa titig mo niyan. Mamaya nalang yan." pabiro niyang sabi sabay hila sa kamay ko patungong gate ng bahay.

I just breathe heavily and smiled, faces the beautiful and bright moon and felt the fresh air flashes to my face.

Thank you Zaco...

————-

THE END