hou me vast voor ik val

hoofdstuk 1.2.1

Koen kijkt zijn vader met dezelfde ogen aan als dat hij zijn juf altijd mee aankeek. Hij kwam op die manier, hoe vreselijk Matt dat ook vond, overal mee weg. "Maar hij is voor jou papa! Vind je hem niet mooi?" 

Matt pakt het kind van het tafelblad en zet hem op zijn heup. "Hij is prachtig schat maar ik denk dat ik de ingevulde sommen nog mooier zou vinden! De volgende keer doe je een mooie tekening maken voor papa wanneer je van Juf Roos tekentijd krijgt oké!"

Koen knikt en gaat richting de koelkast waar hij zijn ware kunstwerk ophangt op de koelkast. Hij moest een plekje zoeken tussen al zijn andere kunstwerken. 

Milo zit ondertussen aan de speeltafel in de hoek van de kamer waar hij met klei aan het spelen was. Raoul vond de jongen zwak motorisch en had om die reden wat klei aangeschaft. Milo vond kleien geweldig en ook Koen zat vaak aan de klei met zijn broertje. Vandaag was het niet anders, behalve dan dat Rob niet mee aan het kleien was maar op de bank aan het uitrusten. 

Matt kijkt ondertussen naar zijn man. Bedenkelijk. "Moeten we ons zorgen maken?" Raoul kijkt op van zijn kopje koffie en trekt een wenkbrauw omhoog. "Om wie? Om Koen?"

Matt knikt terwijl Raoul zacht zijn hoofd schudt. Koen was Koen. Koen had gewoon energie teveel en moest het op een of andere manier kwijt. "Ik denk dat we een kind hebben dat gewoon net iets te veel energie heeft. Je ziet het vaker bij jongens. Ik maak me nog geen zorgen Matt. Ik maak me meer zorgen om onze oudste. Hij gaat op deze manier echt te veel school missen en dan kunnen we de klok erop gelijk gaan zetten dat hij gaat doubleren." 

De arts knikt zuchtend. Al twee jaar waren ze bezig met een dyslexie aanvraag voor de jongen en nog altijd waren ze er niet doorheen. Daarnaast heeft de jongen een keer in de twee weken een hele dialyse dag en miste hij een dag school. Raoul had ze op de woensdagen gepland zodat de jongen maar een halve dag miste. 

"Ik snap wat je bedoeld," antwoord zijn man als hij rond het keukeneiland loopt, "hoi trouwens!" 

Raoul plant zacht zijn lippen op die van zijn man en glimlacht zacht als hij naar de koelkast kijkt. "Eigenlijk hebben we ook een zooitje ongeregeld," lacht hij, "maar ik zou het voor geen goud willen veranderen."

Er klinkt een stoel over het parket en Matt ziet dat zijn oudste op de stoel is gaan zitten. Zijn hoofd wordt ondersteund door de handen die hij onder zijn eigen hoofd heeft geplaatst. "Ik ben even bij Rob," fluistert de man in Raoul zijn oor, "kijk jij even bij die andere twee voordat we opnieuw kunnen gaan behangen?" 

Raoul loopt lachend richting het speelhoekje waar beide nog druk aan het kleien waren. Nu had Matt even alle aandacht voor zijn oudste zoontje. De jongen die nog het meeste last blijkt te hebben van de nasleep van zijn ongeluk. 

Koen heeft, door uren en uren fysiotherapie, weer twee werkende armen. Tuurlijk deden ze soms pijn maar ten alle tijden kon hij ermee overweg. Milo heeft enkel een klein trauma wanneer een van de jongens wilt vertrekken zonder Milo te vertellen waar ze heen gingen. 

"Hey ben je oké kleintje?" Matt wrijft over de haren van de jongen die nog altijd zielloos voor zich uit liep te staren. Het leek allemaal niet binnen te komen bij de jongen. De arts was op zijn hoede voor eventuele medische tussenkomst bij de jongen. Medisch was het ventje ook een hoofdpijndossier. Hij wilde, net als Koen, onder voetbal maar Matt wilde het nog niet hebben met zijn enkel. 

"Ik weet het niet papa," zucht Rob, "ik voel me gewoon mweh. Gewoon een mweh dagje maar dat mag toch?" Matt knikt wanneer hij door zijn haren gaat en een kus op zijn haarlijn plaatst. "Als er iets is, beloof je dan naar mij of papa te komen meneertje? Onthoud dat jij niet de hele wereld hoeft te dragen he vriend."

Rob knikt en neemt nog een gulzige slok uit zijn bidon. Binnen tien minuten heeft de jongen 750ml aan water naar binnen getankt. Het baarde Matt momenteel zorgen en wist niet of hij even zijn kind na moest laten kijken. Zijn nieren konden op een gegeven moment de hoeveelheid water niet meer aan.