hou me vast voor ik val

hoofdstuk 1.1.8

Matt draait zich om zodat hij nog wat medicatie op kan trekken. Hij wilde de jongen nog wat pijnstillers geven om hem echt tot rust te manen. Hij wilde gewoon niet dat het kindje onnodig pijn aan het lijden was. De MMT'er hangt zijn jas aan de kapstok en veegt nog even zijn handen af aan zijn blauwe artsenshirt. 

Net wanneer hij zichzelf weer om wilt draaien veranderd de monotone piep die de kamer vulde. Deze veranderde te snel en binnen een fractie van een seconde wordt het gefluister overstemd door een vrouwelijke stem die boven alles en iedereen uitkomt. "We raken hem kwijt!"

Matt draait zich meteen om en ziet dat zijn leidinggevende het korrelmatras al opent. Nu was het gewoon een kwestie van overleven en maakte het niet uit welke schade er nog meer toegebracht zou worden. Hij moest beginnen met reanimeren. 

"2 milliliter adrenaline intraveneus!" Matt heeft meerdere orders uitstaan en begint meteen met het pompen op Rob zijn tengere lichaam als hij eindelijk uit het korrelmatras is. Hij lokt zijn vingers samen en hangt over het bed heen. Hij lag nog altijd op een verharde plaat waardoor de man niet direct op het bed aan het reanimeren was.

"Kom op vriend," vloekt Matt als hij de rest bezig ziet met het aansluiten van de AED. Hij blijft pompen en pompen. Alsof zijn eigen leven er vanaf hing. En eerlijk? Het hing er ook vanaf want hij wist niet of hij verder kon leven zonder het jongetje op het grote bed. 

Het was nu nog de vraag of Robbie naar de CT-scan gebracht ging worden of dat er was besloten dat daar te weinig tijd voor ging zijn en dat de jongen meteen richting de operatiezaal werd gebracht. Als ze ervoor kozen om de jongen meteen te opereren dan wisten ze niet wat ze aan gingen treffen. Als ze het kleintje naar de CT zouden brengen, wisten ze niet of hij het ging halen. Het waren allemaal dingen waar ze rekening mee moesten houden als ze een keuze maakte. 

"Iedereen los!" 

Matt wordt uit zijn gedachten gehaald door een verpleegkundige die de AED aan had gesloten op Robbie. Hij werd grauw en liep rond zijn lippen blauw aan. Hij had naar alle waarschijnlijkheid al hersenschade door de klap en hoefde niet nog meer op te lopen door zuurstofgebrek. 

Meteen schieten alle handen van het lichaam af en wordt er een schok door zijn lijfje gepompt. Iedereen hoopte dat zijn hart het vanzelf ging doen maar als een drietal artsen opzoek gaan naar een polsslag en niks kunnen vinden, worden deze handen weer terug in de borstkas van het kindje gezet. "Nog drie milliliter adrenaline!" 

Er wordt nog meer troep in de jongen gespoten. Ze konden hem eigenlijk niks meer geven en hij zou het echt helemaal op eigen kracht moeten doen. Ze konden hem enkel nog wat shocken geven om het hart op die manier te helpen. 

Matt moest zichzelf ook af gaan vragen hoe lang hij dit wilde doen. Wilde hij dat het jongetje een kastplantje werd of wilde hij dat het kind een waardig leven had? Al die druk lag nu momenteel op zijn schouders en hij was zichzelf er erg van bewust. 

"Iedereen los!" 

Weer dezelfde vrouw die iedereen vraagt om zijn of haar handen van het lichaam te halen. Weer dezelfde vrouw die het kind een elektrische shock toe zou dienen. Weer dezelfde vrouw die met medeleven in haar ogen naar het kereltje kijkt als ze op de grote knop drukt. 

Als de shock toe is gediend, vallen de artsen aan. Ze zijn net gieren die een kadaver in het midden van de woestijn ziet liggen. Ze wilde hun handen eraan branden en roepen dat zijn de eerste waren. 

Matt voelt in Robbie zijn lies. Het voelt heel zacht maar het is er zeker. 

Het kind had een hartslag. Robbie had een hartslag. 

"We hebben hem weer terug." 

Matt trekt gefrustreerd zijn handschoenen uit als hij een blik wisselt met zijn leidinggevende. De blik die aangaf 'ik kan de laatste twintig minuten van mijn dienst niet meer afmaken'. Hij knikt en dan geeft Matt het ventje nog een kusje op zijn voorhoofd. 

"Ik ben bij je als je wakker wordt jongen. Wij gaan dit samen doen. Jij. Ik. Raoul. Je broertjes. We gaan ons er wel doorheen slaan Robbie!"

Het jongetje wordt weggereden. Blijkbaar was er besproken om het kind te openen en vanuit daar maar te kijken wat er met de jongen kan gebeuren. Ze konden pas zeggen wat er aan de hand was als de jongen open op de tafel lag. 

Matthyas is geen chirurg en heeft een OK wellicht drie keer van binnen gezien. Hij wil ook niet mee om de jongen weg te brengen want ook dat kan hij niet aan. 

Matt wilde gewoon weg. Weg van de plek waar de twee jongens liggen die hij zo lief had. Weg van de plek waar hij een van de kinderen had gereanimeerd. Weg van de plek waar hij stampij heeft gemaakt met jeugdzorg. Weg van de plek waar hij zelf zo onwijs vaak had gelegen als kind. 

"Dokter het Lam," zucht zijn begeleider, "wil je dadelijk even langskomen met zijn leerkracht? Dan kunnen we een behandelplan opstellen."

Matt gooit nog wat spullen in de prullenbak. Ze zaten onder het bloed en het was te confronterend voor de arts. Hij zou de kinderen behoeden voor deze dingen. Hij zou ervoor zorgen dat de kinderen een veilig thuis zouden krijgen. En nu? Nu weet hij niet eens waar een van de drie uithangt. Heeft de man er eentje waarvan hij niet weet of hij het überhaupt gaat halen en heeft hij nog een kindje dat voor altijd met een trauma rondloopt. 

Matt en Raoul zouden zeer beschadigde kinderen binnen krijgen. Zo onwijs beschadigd. 

"Ik kom er zo wel aan. Wil je me op de hoogte houden?" Zijn leidinggevende knikt terwijl hij zichzelf richting Matthyas begeeft. Hij legt een hand op zijn schouder en knikt zacht. "Ik ga hem erdoor krijgen Matthyas. Ik ga mijn uiterste best doen om hem hier doorheen te krijgen!"