Lincoln's new life

Mansion

Insidious is blind inception, What's reality with all these questions? Feels like I missed my alarm and slept in, slept in. Broken legs but I chased perfection, These walls are my blank expression, My mind is a home I'm trapped in, and it's lonely inside this mansion, mansion, mansion.

In Antoni's mind, he is inside his "Mansion". He is sitting in the living room, hands over his face, scared that his inner demon was going to just make it out of the ground. He was going to free himself any day now and Antoni knew it. 

He heard a voice, "Wiesz, to naprawdę głębokie miejsce." (You know, it's a really deep place.). He looked up to see Zofia's spirit. "Czy to tutaj przechowujesz swoje emocje?" (Is this where you store your emotions?) Zofia asked. Antoni nodded and said, "Tak." (Yes). "Wydaje się... bardzo tu ciemno. Czy kiedykolwiek masz jakieś światła? Wygląda na szary." (It seems... very dark in here. Do you ever have any lights? It looks grey.) Zofia asked. "Nie." (No) Antoni said, "Dlaczego powinienem? Nie ma tu nic radosnego. Po prostu depresja." (Why should I? There's nothing joyful here. Just depression.). "Tu muszą być jakieś miłe wspomnienia, kochanie. Nie możesz być ponury w ciemności. Tu musi być światło." (There must be some fond memories here, honey. You can't be gloomy in the dark. There must be light here.) Zofia said. Antoni shook his head.

"Ma... Chcesz zobaczyć niektóre z moich najmroczniejszych wspomnień oprócz tego, w którym uratowałem Krysia?" (Ma... Want to see some of my darkest memories besides the one where I saved Krysia?) Antoni asked. Zofia hesitated a little bit before nodding her head yes. She knew what was going to come wasn't pretty if there is a memory darker than Antoni saving Krysia. She had to "mentally" prepare herself for this. 

"To było 23 lata temu. Jechałem z szefem gangu w środku bardzo deszczowej nocy... Borys. Dużo starszy niż ktokolwiek z nas w gangu. Musiał mieć 40-50 lat, nie pamiętam." (That was 23 years ago. I was driving with a gang boss in the middle of a very rainy night... Boris. Much older than any of us in the gang. He must have been 40-50 years old; I don't remember.) Antoni explained. 

"kłóciliśmy się..." (We were arguing...) Antoni said. "Wtedy pamiętam, że... źle skręciliśmy i... uderzyliśmy w inny samochód. Odwróciliśmy się bokiem. Wciąż pamiętam rozbijające się o nas szkło. Rozdzierający ból, który odczuwałem od odłamków szkła, poduszek powietrznych i gwałtownego bicia głową. Dostałem 4 wstrząśnienia mózgu." (Then I remember we... took a wrong turn and... hit another car. We turned sideways. I still remember glass shattering on us. The excruciating pain I felt from shards of glass, airbags, and violent head beatings. I got 4 concussions.). 

Zofia was stunned at this. "Ale ten ból... nie przewyższył tego, co przyszło później..." (But that pain... it didn't surpass what came after...) Antoni said, " Zobaczyłam Borysa leżącego po drugiej stronie. Nie mogłem stwierdzić, czy był przytomny, czy nie. Pamiętam, jak uciekłem przez pustą przednią szybę, potem położyłem się na betonie pokrytym odłamkami szkła, a potem wyciągnąłem go za ramiona. Potem pamiętam, jak trzymałem go w ramionach... widziałem połowę jego twarzy zakrwawioną odłamkami szkła." (I saw Borys lying on the other side. I couldn't tell if he was conscious or not. I remember escaping through the empty windshield, then laying down on the concrete covered in shards of glass, then pulling him out by his arms. Then I remember holding him in my arms... seeing half of his face bloody with shards of glass.). Zofia was silent. Antoni then put his hands over his face. Zofia wasted no time putting wrapping her arms around her son.

"Pamiętam, że zmarł w szpitalnym łóżku. Powiedział do mnie: "Antoni, powiedz mojej córce... zawsze będę ją kochał..." i wtedy była płaska linia." (I remember he died in a hospital bed. He said to me: "Antoni, tell my daughter... I will always love her..." and then there was a flat line.) Antoni said with a cracking voice. Zofia just hugged her son. 

"Kochanie... tak mi przykro, że to się stało." (Honey... I'm so sorry this happened.) Zofia said, "Wiem, że nie chcesz o tym rozmawiać, ale jakie było twoje najczarniejsze wspomnienie?" (I know you don't want to talk about it, but what was your darkest memory?). Antoni broke the hug and took a deep sigh. 

"To było... kiedy umarłeś..." (It was... when you died...) Antoni said. Zofia sat back down and just decided to listen. "Pamiętam, kiedy byłem z moją żoną Sumiko i moim nowonarodzonym synem Lincoln... pamiętasz ich, prawda?" (I remember when I was with my wife Sumiko and my newborn son Lincoln... you remember them, don't you?) Antoni said. Zofia nodded and said, "Tak, pamiętam je. Moja synowa i wnuk." (Yes, I remember them. My daughter-in-law and grandson.). 

"Sumiko lub Suziko rozmawiała przez telefon. Dała mi go mówiąc, że to złe wieści. Pamiętam, jak dostałem telefon i kiedy powiedzieli, że znaleźli cię na podłodze, martwego, nie mogłem się ruszyć. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Myślę, że te pigułki wróciły, żeby cię wykończyć. Płakałam i płakałam przez tyle nocy. Mam jedno wspomnienie bycia w żałobie. Suziko mnie pocieszała... a ten blond demon i jej zniewieściały mąż śmiali się ze mnie." (Sumiko or Suziko was on the phone. She gave it to me saying it was bad news. I remember getting the call and when they said they found you on the floor, dead, I couldn't move. I didn't know what to say. I guess those pills were back to finish you. I cried and cried for so many nights. I have one memory of being in mourning. Suziko was comforting me... and that blonde demon and her effeminate husband were laughing at me.) Antoni said. 

He looked up at his mother's ghost. "Oddałeś wszystko, co miałeś i swoje życie, tym butelkom z pigułkami." (You gave everything you had plus your life to those pill bottles.) he said coldly. 

Zofia had a sad face. "Słuchaj kochanie, wiem i przepraszam. Wróciłbym i naprawił wszystko, gdybym mógł, ale nie mogę. Wszystko, co mogę zrobić, to przeprosić." (Listen honey, I know and I'm sorry. I would go back and fix everything if I could, but I can't. All I can do is apologize.) she said. Antoni stood up and looked at his mother. "Wiem... i wybaczam ci." (I know... and I forgive you.) Antoni said, "Rozumiem, co przeszłaś w życiu. Teraz rozumiem, że jestem starszy. Widzę." (I understand what you've been through in life. Now I understand that I am older. I see.). Zofia smiled, stood up and hugged him. "Dziękuję kochanie." (Thank you, baby.) Zofia said.

"Nie ma za co, mamo. Jestem za stary, żeby się na ciebie złościć." (You're welcome, mother. I am too old to be angry at you anymore.) Antoni said, "Już wiem." (I know now.). Zofia smiled at this. After they broke the hug, Antoni noticed a light coming from the hallway. It was pretty bright too. "Matka? Czy wiesz, co to za światło?" (Mother? Do you know what light this is?) Antoni asked. "Tak, to jest mój pokój. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, ale to jedyny jasny w tej rezydencji." (Yes, this is my room. I hope you don't mind, but it's the only bright one in this mansion.) Zofia said. "Hmm..." Antoni said.

In the real world, in Sakura No Hana, Lincoln and Suziko are at the table eating dinner together. Suddenly, Suziko senses something. "What is it, Mama?" Lincoln asked. "I don't know, but I have the feeling someone special is coming home pretty soon." Suziko said with a small smile on her face.

To be continued...

End of chapter 62. Hope you all enjoyed!

Peace out!

A/N: Why do you think Zofia's room is the only bright room that has lights on in the entire mansion?