တယောသံက သွေးရည်ကြည်သံတွေလို ပွက်ပွက်ဆူလာပြီး တတွတ်တွတ် ရေရွတ်နေဟန် : ပြေးလေ ဘာလို့မပြေးတာလဲ။
မုကျိုးယိက ကြောင်အလျက်သား။ သူမအကြည့်လွှဲလိုက်သည့်အဆုံးမှသာ ကျယ်ယန့်မျက်ဝန်းများနှင့် တယောသံ၏ ထိန်းချုပ်မှုမှ ပြန်လည်လွတ်မြောက်လာသည်။ ထို့နောက် ကျယ်ယန်က ဘေးသို့လှည့်သွားပြီး သူ့ဘေးက နာရီအထူကြီးနောက်သို့ ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွား၏။ တယောသံသည်လည်း ရုတ်ခြည်း ရပ်တန့်သွားပြီ။
အသိပြန်ဝင်လာသော မုကျိုးယိသည် အနီးကပ်သေချာကြည့််လိုက်ပါသော်လည်း ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်နေသည်။ ဒီလူက သူမကို စိုက်ကြည့်နေတုန်းပဲ။ သူ့ကို ကြည့်နေသေးတယ်ဆိုတာကို မုကျိုးယိသိသည်။
ရိုက်ကွင်းက တခြားသူများကတော့ တယောသံမှ နိုးထကာ ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေကြ၏။ ရွီဟုန်က သူ့ကင်မရာကို အရှေ့တွန်းထုတ်လိုက်သည်နှင့် ပိုလို့တောင် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားသည်။ ရိုက်ကွင်းထဲက ရှန်ယန်သည်လည်း နားလည်သွားပြီး ရိုက်ကူးရေးမှ နောက်သို့ဆုတ်ပေးလိုက်သည်။
ချူသံတချွင်ချွင်။ ဆည်းလည်းများက စတူဒီယို၏ လေငြိမ်ရာ ထောင့်တစ်နေရာမှ ရုတ်တရက် မြည်လာ၏။ တိတ်ဆိတ်နေသော လေထုတွင် ကြည်လင်ပြတ်သားနေသော ပင်ကိုယ်အသံက ခြေထောက်နှင့် မြေကြီးမထိသည့် ခံစားချက်မျိုး ပေးစွမ်းလျက်သား။
မုကျိုးယိ လန့်ဖြန့်သွား၏။ ဘယ်နေရာကလဲ။ သူ့မျက်လုံးများက ကတုန်ကယင်ဖြစ်နေကာ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လျက် ဆည်းလည်းများကို မကြည့်ဘဲမနေနိုင်၍ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
ချွင်… ချွင်
သရဲတစ်ကောင်က အမှောင်ထဲမှာ လူသတ်လက်နက်ကို တရွတ်တိုက်ဆွဲလာသည့်အလား ဆည်းလည်းများက တစ်ဆက်တည်း လှုပ်ရှားသွားသည်။ ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်နေသော လူအုပ်ကြီးကလည်း တစ်ဖန်ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်သွား၏။ လူအများ၏ စိတ်အာရုံသည်ကား ဆည်းလည်းသံ၊ စာအုပ်စင်ပေါ်က ရုတ်တရက်ပွင့်လာသော music box နှင့် ဂီတသံတိုးတိုးညင်းညင်းထွက်လာသော အရုပ်အကျိုးအပဲ့တို့ထံမှ ဖမ်းစားခံလိုက်ရသည်။
Chapter 52
Start from the beginning
