Heartbeat of the Sunrise

40

"Nahanap na nila si Ximena Gomez!"

Nanghina nang kusa ang tuhod ko. Nagtatakbuhan na ang mga kapitbahay ni Ali patungo sa amin. They were holding torches and everyone of them wore a plastered horror on their faces.

Humigpit ang pagkakahawak ni Ali sa kamay ko. He held it as if he wants me to calm down.

"Ali!" Humahangos na ani Rain. "Hindi na ligtas si Ximena rito. Pati ikaw! Tumakas na kayo! Papunta na ang mga pulis!"

"Pero-"

"Bilisan niyo na! Damay tayong lahat kapag nahuli nilang nandito si Ximena!"

"Paano kayo?!"

"Kami na ang bahala rito. Iligtas mo na siya!"

Pinagtutulak na ni Rain si Ali dahil sa pagmamadali. He dragged me away from the crowd of people. I had the chance to look back to where we walked, and the flashing blue and red light from an approaching car made me scream in horror!

"Nandito na sila!" sigaw ko at napaiyak na sa takot.

Nakapagtago kami sa likod ng malaking puno dahil hindi na namin alam kung saan kami patungo. Although we know it was completely useless to hide because the car was running towards us!

"Tahan na, hindi kita pababayaan," bulong niya na lalong nagpaluha sa akin.

"Papunta sila rito! Wala nang ibang daan! Do something!" I pleaded in frustration.

Sandali siyang nag-isip. After a moment of silence, we looked into each other like we had an idea at the same time.

"Dadalhin kita sa dagat."

My eyes widened. Wala na akong sapat na oras para tumanggi.

Tahimik naming tinakbo ang masukal na damuhan. He found a shortcut in the middle of the grassland towards the beach. Buong tapang naming nilandas ang daan, hindi alintana ang delikadong daan at mababangis na hayop na pwedeng umatake sa amin.

We silently reached the shore. Kalmado na ang alon sa dalampasigan at mabuti na lang ay walang ibang tao sa pagdating namin.

"Ali, iwan mo na ako rito. Madadamay ka sa gulo! Tumakbo ka na at bumalik sa inyo-"

"Ano? Hindi! Sabay natin itong haharapin, Ximena! Hindi kita pababayaan ditong mag-isa!"

My tears fell further. All I think is his safety. Sobra-sobra na ang sakripisyo niya para sa akin at ayokong maging ang dead end ang gabing ito ng kaligtasan niya!

"Hindi kita iiwan sa laban mo," muling bulong niya sa tenga ko.

His words was supposed to calm me. But it made me cry more instead.

Saglit kaming umupo sa gitna ng buhangin. Pero nag-panic na naman kami nang makarinig ng nagtatakbuhang tao!

I looked back and saw the torches of light heading towards us. Nasundan nila kami!

"Ali! What now?" desperado ko nang tanong!

Lumingon siya sa paligid habang mahigpit na nakahawak sa kamay ko. Huminto ang mata niya sa maliit na bangka sa harap namin.

"Ximena."

"Yes?"

"Alam mo ba kung ano ang paborito kong genre ng mga nobela?"

"H-Huh?"

"Romance."

Hinila niya ako bigla papalapit sa bangka! He pushed the boat towards the sea with all his might. Tinulungan ko na siya dahil wala nang oras at maaabutan na kami!