Heartbeat of the Sunrise

17

I woke up and was about to explode my head in pain. The last thing I remember, I was dancing with some strangers last night.

Ang sarap siguro ng gising niya ngayon, ano? He probably woke up happily with that woman. Naalala niya kaya ako nang halikan niya ang babaeng iyon?

Wala na kayo, Ximena. Wala nang silbi ang nararamdaman mo ngayon. Hoping he'll remember my heart was like watering a dead plant while silently praying for it to magically come alive again.

Pa'no kaya kung puntahan ko siya sa Spain? May magbabago kaya? What if I'll call him right now and tell him I'm hurting?

I really... still, love you baby. But I don't want to feel this way to you anymore!

Ibinagsak ko ang phone sa bedside table nang walang marinig na sagot mula sa overseas call. Kusa na lang pumatak ang luha ko dahil hindi ko na alam ang dapat kong gawin.

Biglang bumukas ang pinto. Pumasok si Manang dala ang isang baso ng gatas at saging. I numbly stared at the food as she sat on the edge of my bed.

I wiped the tears in my cheeks so she can't notice everything.

"Kain ka na," nakangiting aniya. "Ilang taon din ang lumipas at ngayon ka lang ulit nalasing!"

I bit my lip to stop myself from tearing up.

"Alam ko ang pakiramdam, anak." she smiled.

"I'm sorry kung pinag-alala pa kita, Manang."

"Naiintindihan ko. Nagmahal ka at ginawa mo na ang nakaya mo. Ipaubaya mo na sa Kanya ang lahat."

Marahan niya akong niyakap. Ang dami-dami ko pang gustong sabihin pero wala na akong lakas pa. I don't even know if he cared about me when I was almost killed.

Mapait akong ngumiti. "Ano'ng karapatan kong masaktan? Ako lang naman 'tong umaasa na magiging okay ang lahat sa amin e."

"Ximena..."

"Na balang araw, matatanggap din kami ni Donya Amelia. Magkakaayos, at magiging masaya sa huli. I planned everything for us! For our future!"

Did I really fought a good battle for the two of us? If so, why did he still slipped away? Ano pang hindi ko nagagawa? Kulang pa ba ang lahat ng 'yon?

I guess the whole world rejoices while I'm left here, holding on to his promises.

"Hindi ko maatim kung gaano kasakit ang nararamdaman mo, pero gusto ko lang malaman mo na hindi mo kailangang magmakaawa para makatanggap ng pagmamahal ng ibang tao."

Those words struck straight to my chest. I know she was hurting for me too. kita ko ang nagbabadyang luha sa mga mata niya. Pero mas masakit sa pakiramdam na kinakaawan ko na pati sarili ko.

"Babae tayo, Ximena. Hindi babae lang. Alam kong kakayanin mo ito dahil matatag ka. Naniniwala ako sa'yo."

Tuluyan na akong bumigay. I don't know if it still matters anymore.

I don't think I can love again after this. He took away the remaining hope in my heart. Inubos niya ako...

"Alam ko namang nasasaktan ka, pero hindi solusyon ang alkohol sa problema..." bakas ang pag-aalala sa boses niya.

"Gusto ko lang naman makalimot kahit sandali." I looked away.

"Mabuti na lang at may nagmagandang loob na nagdala sa'yo rito!"

My forehead creased. "Huh? Someone brought me here?"

"Naaalala mo ba noong isang linggo? Nakuha ko ang cellphone number noong taong nagligtas sa'yo. Sabi niya, magkaklase raw kayo! Dinala ka niya pauwi."