Heartbeat of the Sunrise

Prologue

"I'll take it off," he whispered softly while holding my dreams in his shoulders.

There is nothing wrong with him, I'm sure about that. Ramdam ko ang sinseridad sa mga mata niya. Alam ko sa sarili ko na handa akong ibigay sa kanya ang lahat huwag lang siyang mawala sa akin. And I'm certain he would do the same.

He attempted to lean his face closer to me but I looked away before he did.

"Honey, what's wrong?" Marahang tanong niya saka hinawi ang buhok sa balikat ko.

"Jonathan, I'm willing to marry you." Tears started to bawl out of my eyes. "I'll do everything to win you, even if it means I'll lose myself."

"I'll be with you for the rest of my life, Ximena. Please wait for me... please wait for us."

He slowly kissed my hands. Mahal na mahal ko siya, na kahit ang paglimot sa pangako ko kay lola at sa mga magulang ko ay handa kong kalimutan para sa kanya. I'd be willing to bend my knees just to be with him for the rest of my life.

"Papayag ako sa kagustuhan mo, sa isang kundisyon."

Unti-unting nagliwanag ang mukha ko. There was no joke in his grandma's eyes. Tita Kristina's eyes kept rolling on the sight of me. Pero wala na akong pakialam.

"A-Anything for him," I pleaded once again.

"Ibibigay mo sa akin ang kalahati ng mana at ari-arian niyo, bago ang araw ng kasal. And most importantly, you should start to accept the fact that you are a descendant of murderers and criminals."

Hindi ako nakapagsalita agad. I closed my eyes and let out a long sigh.

"Fine. Matitira sa akin ang hotel."

Napangisi siya at si tita Kristina. Ibinigay nila sa akin ang isang kontrata na pikit-mata ko namang pinirmahan sa harap mismo nila.

"One more thing. Pagkatapos ng kasal niyo, gagamitin mo pa rin ang orihinal na apelyido mo instead of our surname, lalo na sa harap ng publiko. You know what? bilib na talaga ako sa'yo, hija. You'd be willing to sell yourself to me makuha lang ang apo ko, ano?"

"Because that's what love can do, Donya Amelia."

She chortled mockingly as if what I said is a big joke.

"Hindi naman niya madaling malalapitan ang anak ko dahil dadalhin ko siya sa labas ng bansa. My son will fly to Spain tomorrow to enroll himself in Madrid. Sa papers lang kayo magiging legal ni Jonathan, pero hindi sa mata namin at ng mundo. Magdasal ka na lang na pagbalik niya rito, ikaw pa rin ang gustong pakasalan niya," sabi ni Tita Kristina.

Tinalikuran na nila ako matapos sabihin iyon. Mabigat man sa dibdib ang narinig ng dalawang tenga ko, Masaya pa rin ako sa pagpayag nila. Mapasaakin lang siya, ayos na sa akin.

"I'll make sure you'll suffer the same fate as your grandmother!" pahabol pa niya at tinalikuran na ako ulit.

Maaga akong umuwi sa resthouse na tinutuluyan namin ni Jonathan para ianunsyo ang magandang balita sa kanya. Dumaan pa ako sa mamahaling cakeshop para may mapagsaluhan kami at makapagcelebrate. Kahit halos hindi na gumalaw ang sasakyan sa EDSA nang mahigit thirty minutes dahil sa traffic, hindi natanggal ang ngiti sa labi ko.

Jonathan is a kind-hearted person. He may not have the true blood of the Montecarloses but still, he's worth his surname. He has the Spanish eyes that everyone dreams of having one, but I know it is only fixed and focused on me.

"Honey, I have a good news for you!"

I almost ran my way towards him and immediately sat on his lap. Takang-taka naman siyang tumitig sa akin. His thick, furrowed eyebrows and messy hair while made me melt again and again.