"Çocukluğumuz tohumumuzdur," diye fısıldadı Sırtlan'ın kül olan kalbi. "Tohumumuza kim su verdiyse o şekilde büyür ve yetişiriz."
EMARE serisinin, birinci kitabı Sarmaşık, ikinci kitabı Pusula ve son kitabı Maske bu başlık altında toplanacaktır.
İlk sırlarımı paylaştığım, kendi acılarımı kattığım, hayallerimi içine gizlediğim, öfkelerimi dışarıya savurduğum ve ne olursa olsun daima arkasında durduğum, bundan çekinmediğim kitabım Emare için seneler sonra üçüncü kitaptan alıntı atıyorum.
Heyecanlıyım, çok hem de ama bir yandan da özlemi hissediyorum. Sadece onlara olan özlem değil, onları yazarken hissettiklerime özlem. EMARE benim için acıydı. Her şeyiyle. Ama en çok benim acımdı. Hiç unutmuyorum, bir kafede arkadaşımla otururken, EMARE için gözyaşları dökmüştüm. Nedenini söylemeyeceğim ama bir gün, beni ağlatan hayal kırıklığı, hayallerime dönüşürse size söyleyeceğim. Çünkü tek başıma EMARE'ye inandığımı hissederken, şimdi sizinle inanmaya devam ediyoruz.
İlk savaş verdiğim karakterim Minel Karaer'di ve uğruna ilk ağladığım erkek karakterim de Korel Erezli. Beni bir tek onlar anlar ve onların dünyası benim içimde sakladığım kocaman bir dünya. Kapılarını araladığımda dönüştüğüm o bambaşka kişiyi büyüten ilk başta EMARE'ydi. Eğer onlar olmasaydı, ben büyüyemezdim.
Evet, EMARE'yi beni büyütsün diye yazdım biraz da ama bunu anlayabileceğinizi sanmıyorum. Eğer anlarsanız da sır olsun.
Bu kitap için verdiğim savaşlardan bahsetmeyeceğim çünkü ben genelde savaşlarımdan çok ulaştığım zaferlerimi söylemekten keyif alırım. EMARE zafer kazansın diye her şeyi yaptım, herkese karşı dik durdum ve yeri geldi kendime bile bunu yaptım.
Bir gün zafere ulaşacağız, o zafere ulaştığımızda en büyük emareyi biz bırakacağız.
İyi ki doğdun Minel Karaer, iyi ki doğdun Korel Erezli. Doğum günlerinizin art arda gelmesi, kaderlerinizin ortak olmasıyla aynı nedenden. Kalbim daima kalbinizde.
Var olun ve hep benimle olacaksınız.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Keyifli Okumalar!
Şarkı: Devil In My Evins, Yelawolf
Bütün sesleri işitebiliyordum. Rüzgarı mesela. Pencereden vuran rüzgarı, perdemin çıkardığı ince tiz sesi, evimizin dibindeki yaprakların birbirine çarpmasını, bir kedinin adımlarını. Biraz daha dikkat kesilirsem bir sonraki sokaktan gelen arabaları.
Daha fazla zorlarsam aşağıda oturan babamın nefesini.
Ama kendi nefesimin sesini de kendi kalp atışlarımı da duyamıyordum. İçimde büyük bir sessizlik vardı, zihnimde, kalbimde. Hepsinde çok büyük bir sessizlik vardı.
İlk defa zihnimin içine sesler dolsun istiyordum, anılar devrilsin ve beni bulunduğum konumdan uzaklaştırsın ama öyle olmadı. Öyle büyük bir sessizlikti ki sanki o, bunu bilerek yapmıştı.
