P.o.v. Niall
We zijn inmiddels twee uur verder. Het gemeenschappelijke interview hebben we samen gehad. En ik heb mijn eigen vragen ook al beantwoord. Ik mocht uiteraard niets zeggen tegen de rest, want anders weten zij wat de vragen worden. En ik ben niet gek. Ik ben competitief ingesteld. Dus ga ik ze echt niets zeggen inderdaad.
Op dit moment is Louis op het podium bij James om dezelfde vragen te beantwoorden. Voor mij is het nu dus een kwestie van wachten tot de rest ook klaar is.
"Ehm Harry, had jij nog die foto van vanmorgen?", vraag ik hem.
"Ow ja, helemaal vergeten. Wacht, ik stuur hem je gelijk door".
"Wat voor foto?", vraagt Liam.
"Rose lag vanmorgen tussen Sarah en Niall in bed en ze zagen er met zijn drieën zo lief uit. Moet je kijken, Liam!"
En ik zie nu ook de foto binnenkomen op mijn telefoon. Rose is aan het lachen, terwijl ze haar knuffelhond vasthoudt en knuffelt. En Sarah is aan het lachen, terwijl ze Rose vasthoudt en knuffelt. En ik lig er eigenlijk gewoon een beetje naar te kijken met een grote lach op mijn gezicht. Ik herinner mij inderdaad meteen weer het gevoel van pure geluk dat er toen door mij heen ging.
"Eigenlijk lijken die twee echt heel erg op elkaar. Ze hebben exact dezelfde kleur haren en ook allebei een beetje slag erin. En hoe Rose naar haar knuffel lacht, zo lacht Sarah precies naar Rose. Alleen hebben ze een andere kleur ogen. Rose heeft blauwe ogen en Sarah grijs, toch? Anders zou je kunnen zweren dat ze familie zouden zijn!", merkt Liam grijnzend op.
Ik knik. Sarah heeft inderdaad grijze ogen, maar ik zie nu wel wat Liam bedoelt. Ze lijken inderdaad heel erg op elkaar. Ook precies dezelfde huidteint en ze lachen inderdaad exact hetzelfde. Dat mij dat niet eerder is opgevallen.
"Rose heeft blauwe ogen met een klein vlekje grijs hoor", zegt Harry nu.
"Serieus?", vraag ik.
"Yep. Zeker weten", zegt hij.
"Niall, alles goed?", vraagt Liam bezorgd als ik stil blijf en de foto maar blijf bestuderen.
"Ehm", maar meer komt er niet uit.
"Niall?", vraagt Harry nu ook bezorgd.
"Wat is er?", vraagt Liam nog een keer. Als ik mijn ogen losruk van de foto zie ik Harry, Liam en Lou allemaal naar mij kijken. Ik schud mijn hoofd en mompel dan: "Sorry, ben zo terug. Moet even nadenken".
Ik loop de kleedkamer uit en Liam komt meteen achter mij aan.
"Hebben we iets verkeerd gezegd? Zeg het dan gewoon alsjeblieft. Dat was echt niet de bedoeling."
Ik draai me om en kijk Liam verward aan.
"Gaat het wel goed, jongen? Je ziet een beetje bleek", zegt hij nog steeds bezorgd.
Ik ga in de gang op de vloer zitten, leunend tegen de muur. Liam komt naast mij zitten.
"Boh, Liam. Ik weet het niet meer. Sarah heeft jou best veel verteld over haar verleden die ene zondag. Je weet meer dan Louis en Harry weten. Maar je kent het hele verhaal nog niet.
Ze is niet alleen jarenlang opgesloten, mishandeld en misbruikt geweest. Ze is ook twee keer zwanger geweest. De eerste keer heeft die klootzak haar zo lang in de buik getrapt dat ze een miskraam heeft gekregen en bijna is gestorven aan de gevolgen daarvan. De tweede keer heeft ze een meisje ter wereld gebracht, dat meteen van haar is afgenomen. Ze heeft haar nog niet eens mogen vasthouden. Die Jack heeft haar later die dag verteld dat haar kindje in de wieg is gestorven.
Aangezien Sarah geen contact had met de buitenwereld, was ze ook alle besef van tijd kwijt. Ze weet niet eens de datum dat ze is bevallen van haar dochtertje. En ze heeft dus ook geen idee hoe oud dat meisje nu precies zou zijn.
Stel nu eens dat het dochtertje van Sarah helemaal niet is gestorven aan de wiegendood?
En over de ouders van Rose was helemaal niets bekend, volgens het weeshuis. Alice heeft ons bij de kennismaking zelf verteld dat Rose ten vondeling is gelegd, terwijl ze maar een paar uur oud was.
Het zou toch wel heel erg toevallig zijn als Rose de dochter is van Sarah? Dat bestaat toch niet? Maar jij zei zelf ook dat ze heel erg op elkaar lijken. Moet je die foto nog eens zien!"
Verbaasd kijkt Liam mij aan en kijkt dan nog een keer uitgebreid naar de foto. Dan kijkt hij mij weer aan.
"Ik weet niet wat ik moet zeggen. Wat verschrikkelijk voor Sarah. Dat moet echt traumatisch zijn geweest. Maar als je het zo allemaal op een rijtje zet.... Het zou best kunnen. Ze lijken inderdaad echt heel erg op elkaar. Maar de kans is natuurlijk wel heel klein. Wat ga je doen?"
"Ik weet het niet, Liam. Ik zal in ieder geval nog een keer met Sarah moeten praten. Eerst eens kijken hoe zij reageert."
"Als jullie het echt willen weten, kunnen jullie misschien een DNA-test laten doen."
"Ja, maar zover is het nog niet. Het gaat met Sarah een moeilijk gesprek worden. Ik rakel weer haar verleden op. En misschien wel voor niets. Je zei het zelf al: de kans is natuurlijk ontzettend klein.
Ik snap gewoon niet dat alle gelijkenissen mij niet eerder zijn opgevallen. Ik ben de enige die weet dat Sarah een dochtertje heeft gehad én ook nog eens weet dat Rose een paar uur na haar geboorte ten vondeling is gelegd. Sarah heeft zelfs niet aan Alice verteld dat ze een dochtertje heeft gekregen. Ik ben de eerste aan wie ze dat ooit heeft verteld. Ik snap niet dat ik deze conclusie niet eerder heb getrokken", zeg ik hoofdschuddend.
"Je hebt natuurlijk ook geen enkele aanwijzing dat het dochtertje van Sarah nog zou leven. Je weet niet eens de leeftijd van dat meisje. Ga je dit alsjeblieft niet verwijten. Eerst maar eens met haar praten", zegt Liam kalm.
"Bedankt, Liam. Echt, heel erg bedankt!"
"Tuurlijk, joh! Ga jij anders alvast naar huis. Sarah is nu alleen thuis en Rose zal al wel in bed liggen en slapen. Wij bellen wel een taxi of Paul om naar huis te gaan."
P.o.v. Sarah
Ik zit wat TV te zappen. Ik vind het wel jammer dat het geen live interview is met de jongens, anders had ik dat uiteraard gekeken.
Een half uur geleden heb ik Rose naar bed gebracht. We hebben 'Monopoly' gespeeld. Ofwel, we zijn eraan begonnen. Rose werd op een gegeven moment erg moe. En we hebben het spel gewoon laten liggen, zodat we het morgen na school of een andere dag kunnen afspelen. Ik heb het een beetje aan de kant geschoven, zodat er wel nog genoeg plek is aan de tafel dat er gewoon gegeten kan worden en zo.
Het is echt een fijne dag geweest weer. Eerst samen wakker worden en Rose die tussen ons in is komen liggen.
Soms vliegt het mij een beetje aan hoe gelukkig ik nu ben. Als de relatie met Niall niet goed uitpakt, zal ik ook Rose verliezen en dat zal mij minstens even veel pijn doen. Ik houd echt met heel mijn hart van haar.
Het basketballen was ook super leuk. En natuurlijk dat ze vanavond 'Little Things' hebben gezongen. De solo van Niall heeft mij echt enorm aangegrepen en zeker ook zijn woorden die hij mij daarna toefluisterde, zodat alleen ik die kon horen. Ik houd echt veel van hem.
Ik schrik op uit mijn gedachten, omdat er een auto met vrij hoge snelheid het terrein op komt rijden en abrupt tot stilstand komt. Aangezien het al donker is buiten, kan ik niet zien wie zo snel is komen aanrijden.
Ik kijk op de klok. De jongens kunnen het zeker niet zijn. Die komen op zijn vroegst pas terug over twee uur. Maar omdat er een toegangspoort is, kan niemand anders zomaar het terrein opkomen, voor zover ik weet.
Ik ben acuut bang. Mogelijk ook omdat ik bang ben aangelegd met mijn verleden. Maar als iemand zo maar het terrein opkomt, weet die persoon misschien ook wel binnen te komen. Ik moet iemand bellen om te waarschuwen, maar ondanks mijn paniek besef ik meteen dat mijn mobiel nog in mijn tas zit en die ligt op de kamer van Niall.
Ik moet iets hebben om Rose en mij te kunnen verdedigen als ze onverhoopt zouden binnenkomen! Ik ren naar de keuken, maar hoor dan tot mijn grote schrik en angst al een geluid in de gang. Ik pak het eerste wat ik zie. Dat is dus de deegrol die ik vanmiddag voor de appeltaart heb gebruikt. Niet echt ideaal, maar goed, je kunt ermee slaan.
Ik verzamel alle moed die ik heb en loop dan direct naar de gang, waar het nog donker is. Stel je namelijk eens voor dat ze boven beginnen, waar Rose al ligt te slapen! Ik zie één gestalte staan.
"Wegwezen! Je hebt het verkeerde huis om in te breken. Ik ben gewapend en ik heb de politie al gebeld. Die is onderweg!"
Ik probeer al mijn angst te verbergen en zo zelfverzekerd mogelijk te klinken. De politie is natuurlijk een dikke bluf, maar ik hoop dat hij, wie het ook moge zijn, erin trapt en meteen weer vertrekt.
"Sarah?", hoor ik dan de bekende stem van Niall verbaasd zeggen.
"Niall? Wat doe je hier? Je zou toch tot laat in de studio zijn? Waar is de rest? Mijn hemel, je laat mij schrikken!"
Inmiddels heeft Niall een lichtschakelaar gevonden, want de ruimte is ineens verlicht.
Hij ziet mij staan met de deegrol in mijn hand en barst dan in lachen uit.
"Sorry, Sarah. Ik heb je echt niet willen laten schrikken. En nu ben ik ook nog aan het lachen, terwijl jij misschien nog de angst voelt. Maar je ziet er zo grappig uit met die deegrol!!!"
Ik besef dat hij gelijk heeft. Ik voel ook de opluchting door mijn lijf gaan dat het goed is afgelopen en lach nu vrolijk met hem mee.
"Maar schatje, een deegrol is niet echt een goed wapen!", lacht hij nog.
"Nee, dat weet ik ook. Maar voordat ik ook maar iets anders kon grijpen, hoorde ik je al in de gang. En ik was ervan overtuigd dat je een inbreker was en was bang dat je misschien eerst naar boven zou gaan, waar Rose ligt te slapen. Ik heb het eerste het beste gepakt dat ik zag", leg ik nu lachend uit.
Ik loop naar hem toe en geef hem dan een knuffel. "Leuk dat je al eerder thuis bent!", lach ik.
"Ehm..., ik denk dat we misschien eerst de politie moeten bellen dat het een vals alarm is. Anders staat dadelijk een hele politiemacht hier op de stoep", zegt hij nog steeds lachend.
"Nee hoor. Ik heb niet gebeld. Ik heb gebluft. Mijn telefoon zit nog in mijn tas, die op jouw kamer ligt."
"Echt? En nog was je bereid om het in je eentje op te nemen terwijl je niet eens wist hoeveel 'inbrekers' er waren en wetende dat er niet eens hulp onderweg zou zijn?"
"Ja, natuurlijk. Rose ligt boven! Ik zal alles doen wat mogelijk is om haar te beschermen!", zeg ik een beetje verontwaardigd.
En ik zie nog net dat Niall een trots gezicht op zet, voordat hij mij opnieuw in een knuffel trekt.