P.o.v. Liam
Geweldig hoe goed Sarah het heeft aangepakt. Ze heeft Kate eerst laten vertellen en nu laat ze Kate nadenken over hoe het in de toekomst kan ontwikkelen door een stukje van haar eigen verhaal te delen. Misschien gelooft Kate haar nog niet, omdat ze wil vasthouden aan het vertrouwde dat ze kent. Maar juist daarom is het goed dat Sarah vanuit haar persoonlijke verhaal heeft kunnen vertellen hoe een gewelddadige relatie zich verder kan ontwikkelen. Ik zie op het gezicht van Kate dat ze wel onder de indruk is. Maar ik zie ook dat ze moe begint te worden.
"Heb je je medicijnen al opnieuw ingenomen?", vraag ik haar. Ze moet namelijk de medicijnen om de zes uur innemen.
Ze schudt haar hoofd.
"Kom, dan breng ik je even naar je kamer. Dan kun je nog een beetje rusten voordat we dadelijk gaan eten."
We staan op.
"Dank je wel, Sarah, dat je jouw verhaal met mij hebt willen delen. Ik zal denken aan wat je hebt gezegd", zegt Kate zacht tegen Sarah.
Sarah staat ook op en geeft Kate voorzichtig een korte knuffel. "Als er wat is, twijfel niet. Je kunt altijd bij mij terecht. Echt doen hoor!", zegt Sarah nog eens.
"Dank je", fluistert Kate met tranen in haar ogen.
Dan gaan we samen naar boven en breng ik haar naar de logeerkamer die aan mijn kamer grenst.
"Ik slaap overigens in die kamer naast je. Mocht er een keer iets zijn of je zou iets nodig hebben of zo, dan weet je waar je kunt aankloppen", zeg ik vriendelijk, terwijl ik op mijn kamerdeur wijs.
"Heel erg bedankt, Liam. Ik ben jullie echt dankbaar dat ik hier mag logeren", zegt ze. Ze ziet erg bleek valt me op.
"Je hoeft mij of de andere jongens echt niet te bedanken. Het is voor ons allemaal vanzelfsprekend dat je hier terecht kunt. Maar gaat het wel? Je ziet zo bleek."
"Misselijk", mompelt ze. En dan rent ze ineens door haar kamer naar de bijbehorende badkamer. Ik volg haar en zie dat ze aan het overgeven is in de WC. Ik hou voorzichtig haar haren vast.
"Bedankt", zegt ze, terwijl ze de WC doorspoelt. "Ik poets even snel mijn tanden".
"En je moet je medicijnen innemen. Hopelijk dat de misselijkheid dan ook gelijk wat afneemt", herinner ik haar.
"Oh ja. Doe ik ook meteen daarna. Bedankt."
"Gaat het lukken? Of moet ik even wachten tot je op bed ligt?"
"Nee hoor. Bedankt. Het gaat mij wel lukken. Ik denk inderdaad dat ik nog even ga rusten voor het eten. Hopelijk dat die medicijnen meteen werken."
Ik knik. "Rust zacht", zeg ik nog voordat ik de deur achter mij dichttrek.
Ik besluit gelijk om daad bij het woord te voegen bij mijn eerdere belofte en zoek op mijn telefoon het nummer van een slotenmaker. Laten we dat meteen regelen. Zou Kate dan op een gegeven moment naar huis willen, dan heb ik in ieder geval een gerust gevoel dat die klootzak niet naar binnen kan op de momenten dat het hem uitkomt.
Ik krijg verbinding en hoor dat de slotenmaker direct kan komen. Ik geef hem het adres en rijd ook zelf naar het appartement van Kate.
Nadat de slotenmaker het slot op de deur van haar appartement heeft vervangen, krijg ik de drie bijbehorende sleutels en betaal ik hem. Ik geef hem nog een fooi vanwege de snelle service. Dat is in ieder geval alvast geregeld, denk ik tevreden.
Ik ga maar snel naar huis. Als er iets is met Kate, wil ik er voor haar zijn. Daarom zou ze ook bij ons komen logeren. De andere jongens, Sarah en Alice, die waarschijnlijk inmiddels ook thuis is, zullen er ook voor haar zijn, maar ik had het beloofd. En ondanks dat ik liever niet had dat ze deze zorg nodig heeft, wil ik wel voor haar zorgen zo goed als ik kan.
P.o.v. Kate
"Rust zacht", hoor ik Liam nog zeggen voordat hij de kamer verlaat.
Ik poets snel mijn tanden, neem de medicijnen in en drink nog een extra glas water, denkend aan wat Dr. Goodman heeft gezegd over voldoende drinken.
Dan ga ik op het bed liggen en laat ik het gesprek in de huiskamer nog een keer door mijn hoofd gaan. Ik geloof elk woord dat Sarah tegen mij zei. Ik zag de pijn en verdriet in haar ogen. Zij heeft een heel moeilijk verleden gehad. Maar misschien dat ze daarom ook zo overtuigend klinkt. Maar Steven is niet die adoptievader. Natuurlijk vergeef ik hem niet zo gemakkelijk wat hij heeft gedaan. Maar de situatie met Sarah was wel echt veel erger, vergeleken met waar ik nu in zit.
Ik zie dat Steven mij een app heeft gestuurd. Ik twijfel even, maar besluit dan toch om het bericht te lezen.
Steven:
"Lieve Kate. Sorry, voor wat er is gebeurd in de nacht van zaterdag op zondag. Ik had je eerder willen appen, maar ik schaamde mij teveel. Je moet weten dat ik ontzettend veel van je hou. Ik was ladderzat en de hele avond waren er meiden mij aan het opgeilen. Dat is geen excuus voor wat ik heb gedaan. Ik hoop dat je weet dat ik je nooit opzettelijk pijn zou doen als ik nuchter ben. Ik beloof je dat ik niet meer dronken zal worden. Lieve Kate, ik wil je echt niet kwijt. Ik hou echt van je. Ik snap dat dit het niet meteen goedmaakt, maar ik hoop echt dat je mij op een dag kunt vergeven en dat we verder kunnen gaan. Ik denk aan je. Liefs van mij xxx"
Ik zit verbaasd naar het scherm te kijken en lees het bericht nog twee keer. Dit is de lieve Steven op wie ik verliefd ben geworden. Ik geloof echt dat hij inderdaad spijt heeft. Wat moet ik hier nu mee? Ben ik te overhaast bezig door gelijk al de sloten van mijn woning te laten vervangen? Ik besluit hem een bericht terug te sturen.
Kate:
"Hey Steven. Ik weet eerlijk gezegd niet precies hoe ik op je bericht moet reageren. Je hebt mij echt pijn gedaan. Fysiek, maar ook emotioneel. Ik hou ook van jou en daarom doet het extra veel pijn. Van alle personen op de wereld had ik nooit gedacht dat uitgerekend jij mij pijn zou kunnen doen. Maar dat heb je wel gedaan. Ik heb tijd nodig. Ik hoop dat je mij die tijd zal geven."
Meteen krijg ik een reactie terug.
Steven:
"Natuurlijk geef ik je tijd. Alle tijd die je nodig hebt. Je wil niet weten hoe ik mijzelf heb vervloekt voor wat ik jou heb aangedaan. Het is zo stom geweest. Ik snap niet dat ik dat heb gedaan. Uitgerekend bij de persoon van wie ik het meest houd op deze wereld. Ik denk dat de stress van de competities te hoog is geweest en dat ik jaloers was dat je nu ook veel met Liam danst. Ik denk dat ik daarom als uitlaatklep een keer te diep in het glaasje heb gekeken. Het is zo stom geweest om dronken te worden. Weet alsjeblieft dat ik er alles voor over heb en alles zal doen om het goed te maken. Ik hou echt van je Kate en ik hoop dat je mij kunt vergeven en dat we verder kunnen samen. Alle liefs, de jouwe xxx"
Ook dit berichtje lees ik een paar keer. Ik besluit even niet te reageren en het op mij te laten inwerken.
Ik was zo boos op hem. Maar het lijkt ook echt dat hij oprechte spijt heeft.
We zijn al zo lang samen. Moet ik dat allemaal opgeven vanwege een klap?
En ik voel ook de druk van de competitie. Het geeft stress.
Steven is bovendien altijd jaloers geweest, dus ik snap best dat hij het niet leuk vindt dat ik nu ook met Liam dans. En dan ook nog eens op een liefdeslied. Het is misschien de spreekwoordelijke druppel geweest dat hij het op een zuipen heeft gezet. En ja, als je dronken bent, heb je geen of in ieder geval minder remmingen. Dat weet iedereen.
Ik had dat toen ook niet moeten zeggen dat Liam waarschijnlijk een 'nee' wel zou accepteren. Ik had het anders moeten aanpakken om hem rustig te krijgen. Maar ik moest juist iets zeggen wat als een rode lap op een stier werkt. Zo dom van mij.
Vier jaar zijn we nu al samen. Ik kan dat niet zo makkelijk naast me neerleggen. Ik heb zoveel leuke en blije en gelukkige herinneringen met Steven. Hij verdient echt nog wel een kans. In ieder geval dat we voorlopig nog samen blijven dansen. En misschien dat de persoonlijke relatie dan ook weer goed komt. Maar ik zal wel alert blijven, neem ik mijzelf voor.
P.o.v. Sarah
Ik zit in de huiskamer en vertel kort het verhaal van Kate aan Alice, die inmiddels ook hier is. Liam heeft een slotenmaker gebeld en dat vind ik echt verstandig van hem. Hij is nu dus bij de woning van Kate, terwijl Kate boven ligt uit te rusten. Die arme meid, vindt ook Alice.
"Wat zijn Louis, Niall, Harry en Rose toch aan het doen? Die zijn nu al zo lang in de keuken en we horen al een hele tijd gelach. Koken doen ze vast niet, anders hadden we dat al geroken", merkt Alice op.
"Geen idee!", lach ik naar haar en we lopen samen naar de keuken.
Daar aangekomen zien we gelijk een chaos. Er ligt overal bloem en de jongens en Rose zitten er ook mee onder. Het is echt geen gezicht.
"Wat is hier gebeurd?", vraagt Alice ongelovig.
"Nou ehm..., in plaats van pizza's te bestellen, leek het ons leuk om ze zelf te maken en we zijn begonnen met het deeg, maar iemand hier vond het leuk om een handvol bloem naar een ander te gooien", zegt Harry, terwijl hij nep-boos naar Louis kijkt.
"Nou ja..., koken is toch ook een vorm van creatief bezig zijn?", verdedigt Louis zich terwijl hij zijn schouders ophaalt. "En bovendien: ik mag dan misschien een keer een béétje bloem hebben gegooid, maar de anderen deden daarna ook gewoon mee hoor", voegt hij er onschuldig aan toe.
"Misschien is het een idee dat jullie je gaan douchen, voordat die bloem helemaal hard wordt in jullie haren en je het er niet meer uitkrijgt? Dan zullen Alice en ik opruimen en maken wij de pizza's!", zeg ik.
"Je bent de beste vriendin ooit!", lacht Niall en hij wil mij in een knuffel trekken.
"Nee, nee, niet doen! Ga jij je eerst maar douchen. Anders zit ik ook onder de bloem!", lach ik en ik probeer hem van mij af te houden.
"Oké, maar ik zou dat wel leuk gevonden hebben. Hadden we misschien samen kunnen douchen", zegt hij heel zacht op een plagende toon, zodat alleen ik het kan horen. Om zijn plagerij nog kracht bij te zetten, geeft hij ook nog een knipoog. Ik voel me gelijk rood worden als een tomaat.
"Kom je, Sarah? Dan kunnen we beginnen met de pizza's!", zegt Alice.
'Dank je, Alice. Dank je', denk ik gelijk. En ik loop snel naar haar toe.