P.o.v. Sarah
Hoe dichter we bij het bankje komen, hoe langzamer ik begin te lopen. Ik vind het zo moeilijk. Niall merkt het aan mij en pakt mijn hand vast. Als we dan samen eindelijk op het bankje zitten, kijk ik hem zenuwachtig aan.
"Ik wil het je vertellen, maar ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen", merk ik nerveus op.
"De meesten beginnen bij het begin, maar ik spring er ook vaak midden in. Vertel gewoon zoals het bij je opkomt. En als je op een gegeven moment niet verder wil of kan vertellen, schaam je dan alsjeblieft niet. Neem er je tijd voor", zegt hij lief.
Ik knik twijfelend en begin dan aan mijn verhaal.
"Ik probeer het zo gestructureerd mogelijk te vertellen, hoewel het misschien niet allemaal even goed samenhangt", begin ik en hij knikt weer lief.
"Ik heb een theorie, waarom ik het zo goed met Rose kan vinden.
Als je op jonge leeftijd iets meemaakt, wat dan ook, waardoor je in een weeshuis terecht komt, schept dat een band, omdat je iets deelt met elkaar. Een stuk van het leven dat je op jezelf bent aangewezen geweest. Je herkent iets in elkaar, denk ik.
Ik heb je nooit iets verteld over mijn ouders. Dat komt doordat ik mijn ouders eigenlijk niet ken. Ik heb alleen een paar hele vage herinneringen aan hun. En soms vraag ik me af of het een herinnering is of dat ik het gewoon heb gedroomd.
Toen ik drie jaar was, hebben mijn ouders een auto ongeluk gehad. Ze reden samen naar het werk, want ze werkten dicht bij elkaar in de buurt. Op de autoweg kwam een spookrijder hun tegemoet. Mijn moeder was op slag dood. Mijn vader is met verwondingen naar het ziekenhuis gebracht. Hij heeft toen eerst nog twee weken in coma gelegen, maar zijn verwondingen zijn hem uiteindelijk toch fataal geworden.
Ik heb toen eerst nog bij een tante gewoond voor ongeveer drie maanden. Dat was altijd al een beetje een rare vrouw, maar ze was wel altijd lief.
Ze kon het leven al eerder niet goed aan. Door het ongeluk met mijn ouders en dat ze haar enige zus verloren was, raakte ze langzaamaan verder in een depressie.
Uiteindelijk merkten de officiële instanties op dat het niet goed liep en hebben ze mij naar een weeshuis gebracht.
Tot op de dag van vandaag weet ik niet of dat een opluchting voor haar is geweest dat ze niet meer voor mij hoefde te zorgen of dat dat de doorslaggevende druppel was voor haar. Maar zij heeft zichzelf die avond van het leven beroofd door een overdosis slaaptabletten in te nemen.
Ze heeft wel een afscheidsbrief achtergelaten. Daarin stond dat ze op haar manier van mij had gehouden en het wel had geprobeerd, maar dat ze te veel verdriet had en dat het leven haar had ingehaald.
Ik heb een aantal jaren in een weeshuis gezeten. En toen werd ik geadopteerd door alleen een man, Jack. Hij had zijn vrouw verloren en wilde toch voor iemand in het leven zorgen, vertelde hij. Ik was tien jaar toen hij mij adopteerde.
In het begin ging het goed. Hij zorgde voor mij en ik ging gewoon naar school. Toen ik de basisschool af had, ging het mis in die zomervakantie. Achteraf bleek dat hij mij ook niet had ingeschreven op een middelbare school. Dus op die manier verdween ik ook van de radar voor de buitenwereld.
Hij was een keer heel dronken en sleurde mij mee naar de kelder van het huis. Daar was het vochtig en donker. Ik had nooit een reden gehad om daar naar toe te gaan, dus was er ook niet vaak geweest. Hij gaf me een paar klappen in mijn gezicht en schreeuwde dat zijn leven was verpest. Dat hij zijn vrouw miste en dat ik een teleurstelling was. Hij gooide me op een matras die op de vloer lag, stormde naar boven en deed de deur op slot.
In die kelder was niet veel. Er was wel een toilet en douche. Er lag dus een vieze matras op de grond met een dekentje en er stond een stoeltje. De muren had hij allemaal geïsoleerd. Om het vocht tegen te gaan, had hij gezegd, maar hij zei er ook gelijk bij dat schreeuwen geen zin heeft, omdat dat niet door die isolatie zou komen.
Ik werd dagelijks geslagen, meestal niet meer in mijn gezicht, maar dan stompte hij me in mijn buik, rug of mijn ribben. Soms had hij echt een 'goed' humeur en dan sloeg hij mij met een leeg bierflesje, een riem en soms zelfs met een zweep. Of hij drukte sigarettenpeuken uit op mijn lichaam.
Ik heb daarvan nog steeds littekens die mijn lichaam ontsieren. En ook dat is een reden dat ik het moeilijk zal vinden om een stap verder te gaan met jou. Ik zie er echt niet uit.
Als je geen daglicht meer ziet en alleen maar kunstlicht hebt van een lamp van de kelder, verlies je alle besef van tijd. Je hebt op een gegeven moment geen idee meer of het dag of nacht is. Je hebt geen idee of het drie weken zijn die voorbij zijn of drie maanden. Je ziet de seizoenen niet meer voorbij komen en je weet na lange tijd niet eens meer of het zomer of winter is. In die kelder was het namelijk altijd koud.
De mishandelingen gingen steeds verder en vaak sloeg hij mij tot ik bewusteloos was. Je bent in het begin vooral verbaasd dat zoiets kan gebeuren. Je wilt het niet geloven dat dit je overkomt. Je denkt dat mensen je nog wel gaan missen of zo. Maar Jack vertelde mij toen dat hij iedereen had verteld dat er nog een familielid van mij was opgedoken en dat ik daar was gaan wonen. Niemand zou mij dus missen. Dat besef was verschrikkelijk.
Na verloop van tijd begon mijn lichaam langzaam te veranderen. Ik was niet meer een klein meisje, maar kreeg het lichaam dat bij een tiener of jongvolwassene hoort. En eerst dacht ik dat de mishandelingen niet meer erger konden. Daarin had ik mij vergist. Hij miste een vrouw, zei hij. En dat merkte ik. Hij....
Op een gegeven moment raak je ook daarvan de tel kwijt. Ik leefde van dag tot dag, want ik kon niet verder vooruit kijken zonder gek te worden. Je komt in een overlevingsmodus.
Op een slechte dag bleek ik zwanger te zijn. Hij was woedend en heeft toen zijn agressie omgezet en alleen maar in mijn buik geslagen en getrapt. Ik verloor de baby en bijna mijn eigen leven.
Ik heb het leven lang vervloekt dat ik het uiteindelijk wel heb overleefd. Nadat ik weer op krachten was, begon het weer van voren af aan. En opnieuw raakte ik zwanger. Deze keer sloeg hij mij niet. Geen idee waarom niet. Misschien was hij ergens toch bang dat ik de vorige keer echt zou sterven na mijn miskraam en dat hij dan geen boksbal meer zou hebben.
Ik ben in die gore, smerige kelder bevallen van een meisje. Ik heb haar horen huilen, maar ik heb haar nooit vastgehad. Hij nam haar mee naar boven. Hij heeft mij verteld dat mijn meisje na een paar uur in de wieg is gestorven. En ik heb inderdaad nooit meer babygehuil gehoord in dat huis.
Ik had een kind, van wie ik zielsveel hield verloren. Ook al was het kind van mijn verkrachter. Maar het was ook míjn kind. Míjn meisje. Ze was het enige dat ik had en daarom hield ik zo van haar.
Ik was zo verward. Ergens was ik misschien zelfs wel dankbaar dat ze is overleden. Dat haar dat leven bespaard is gebleven. Hij had een baby naar de buitenwereld toe niet kunnen verklaren. Dus dat zou betekenen dat het kind bij mij opgesloten zou worden in de kelder.
Ik was gebroken zoals ik nog nooit gebroken was geweest. Maar het wakkerde tegelijkertijd ook een klein vuurtje aan in mij. Meer dan ooit tevoren besefte ik dat de enige manier dat die situatie kon veranderen, was als ik er zelf iets aan deed.
Op een dag bracht hij mij als avondeten een klein pannetje met hete bouillon. Ik had helemaal niets meer te verliezen. Doordat ik al een tijdje totaal geen veerkracht meer vertoonde, had hij er niet op gerekend dat ik die hete bouillon over hem heen zou gooien. Hij schreeuwde het uit van de pijn. Hij was verrast door mijn actie en ook voor een kort moment uitgeschakeld door die pijn. Ik kon langs hem naar boven rennen, terwijl ik bleef gillen voor mijn leven.
Het heeft niet lang geduurd. Binnen de kortste tijd had hij mij ingehaald en tegen de grond geworpen. Hij was verschrikkelijk kwaad en sloeg mij waar hij mij kon raken. Hij sleurde mij aan mijn haren mee naar de keldertrap, om mij vervolgens de trap af te slaan.
Ik weet niet precies wat er toen is gebeurd of hoeveel tijd er voorbij is gegaan, omdat ik bewusteloos was. Het zal een paar uur later zijn geweest, toen het inmiddels midden in de nacht was, dat de politie het huis is binnengevallen. Achteraf bleek dat de buren toch mijn gegil hebben gehoord toen ik die paar minuten op de bovenverdieping was.
Tijdens de inval heeft Jack mij nog gegijzeld om op die manier een onderhandelingspoging met de politie te starten, dat er een vluchtroute vrijgemaakt kon worden. Hij hield een pistool tegen mijn hoofd aan. Ik was niet eens meer bang, want ik had niets meer te verliezen. Alleen mijn leven. En op dat moment maakte mij dat helemaal niet uit als ik toen was gestorven. Ik had mij er eigenlijk al bij neergelegd dat het zo zou eindigen. En ik had er ook al vrede mee gesloten, omdat ik dan weer bij mijn dochtertje zou zijn.
Uiteindelijk is hij toch doodgeschoten door de politie. Ik was die avond voor het eerst in zes jaar uit die kelder gekomen en nu kon ik het huis uit. Ik kon nauwelijks lopen, omdat ik zo verzwakt was, zeker na de laatste mishandeling en de val van de trap.
Ik heb toen een tijdje in het ziekenhuis gelegen, zodat mijn wonden en oude breuken konden genezen en dat ik kon aansterken. In het ziekenhuis kwam ineens iemand van Maatschappelijk Werk. En de keer daarna nam hij nog iemand mee. Dat bleek Alice te zijn.
Zij hebben mij geholpen om verschillende uitkeringen en leningen aan te vragen. Ik ben gaan studeren om alsnog mijn middelbare school te halen en heb toen ook nog een vervolgopleiding gedaan. Het heeft een paar jaren geduurd, maar langzaamaan begin ik mijn leven op orde te krijgen.
Inmiddels werk ik nu bijna een jaartje op de basisschool als juf. Het zien van Rose en hoe gelukkig jullie haar maken, maakt mij ook gelukkig. Het geeft mij weer wat vertrouwen dat er ook andere mogelijkheden bestaan, waardoor ik weer een beetje kan geloven in de goedheid van mensen. Ik vind Rose een fantastisch meisje en ik ben heel dankbaar dat ze zo goed terecht is gekomen bij jullie."