P.o.v. Sarah
"Ik heb Nando's besteld voor ons allemaal. We zijn met te veel en het is best laat om nog te koken voor zo'n grote groep", zegt Liam dan. Overal klinken goedkeurende geluiden en ik merk dat ik ook ineens best honger heb.
Alleen Niall schreeuwt: "Jippie, Nando's!", waar ik zowel van schrik, maar ook om moet lachen.
Niet veel later gaat de bel, waarna Liam gaat openmaken en we stormen allemaal naar de eettafel. Het is heerlijk. Als we allemaal klaar zijn met eten, ligt Rose met haar hoofd op de eettafel te slapen.
"Volgens mij heeft iemand een leuke, maar vermoeiende dag gehad", lacht Harry als hij naar Rose wijst. Hij staat op en tilt haar op.
"Ik breng haar even naar boven. Ik ben zo terug."
Ondertussen ruimen we de tafel af. Dat gaat snel. Tja, veel handen maken licht werk, zeggen ze ook wel eens. We gaan naar de huiskamer en ploffen neer op de verschillende banken, net op het moment dat Harry ook weer binnenkomt.
"Zullen we een spel "Truth or dare" spelen?", stelt Luke voor. Ach, waarom ook niet, zal vast goedkomen, denk ik.
"Ik eerst!", zegt Ashton. "Harry, truth or dare?"
"Ehm..., laat ik voorzichtig met een truth beginnen", lacht hij.
"Oké, wat is je lievelingsfilm?"
"The Notebook", bloost hij.
"Louis, truth or dare?"
"Ik ben een echte waaghals! Dare!", lacht hij.
"Oké, maak een selfie met een vinger in je neus!"
We moeten allemaal lachen als hij het nog doet ook!
"Alice, truth or dare!"
"Nou, ik wil eerst zien waar dit naartoe gaat. Ik doe net als Harry voorzichtig met truth!", zegt ze.
"Wat is je minst favoriete tijd van de dag?", vraagt Louis.
"Makkelijk, als de wekker gaat!", lacht ze.
"Nou! Ik had gedacht alle tijd die je niet bij mij bent!", zegt Louis, terwijl hij een pruillip op zet, waar we allemaal om moeten lachen.
"Sorry Louis! Liam, truth or dare?", lacht ze nog.
"Truth".
"Wat was je favoriete eten als kind?"
"Mijn moeders stoofschotel!", lacht hij.
"Michael, truth or dare?", vraagt Liam.
"Dare".
"Een kerel naar mijn hart! Doe een gorilla na voor dertig seconden!"
We liggen echt in een deuk. De gelijkenis is gewoonweg treffend!
"Sarah, truth or dare", vraagt Michael dan aan mij.
"Ehm, doe maar truth", zeg ik.
"Hoe oud was je bij je eerste zoen?", vraagt hij.
Verschrikt kijk ik hem aan. Hij kan er niets aan doen. Hij weet het niet, maar deze vraag had ik niet verwacht. Het vliegt me naar de keel als de herinneringen naar boven komen. Ik raak in paniek. Ik moet hier weg.
"S- Sorry", weet ik er nog net uit te brengen en dan ren ik naar buiten met tranen in mijn ogen.
P.o.v. Alice
Zojuist is Sarah de deur uitgestormd. Alle jongens kijken nog geschrokken door haar reactie. Niall wil gelijk achter haar aan gaan.
"Het is goed om achter haar aan te gaan, Niall. Maar wees alsjeblieft nu voorzichtig met haar. Zet haar niet onder druk. Ze zal het je zelf wel vertellen, maar dat doet ze pas als ze eraan toe is", zeg ik.
"Dat weet ik, ik geef haar de ruimte, maar ik wil gewoon naar haar toe", knikt hij en dan rent hij ook snel de deur uit.
"Ik wist niet dat ik een foute vraag had gesteld! Sorry, sorry, sorry!", zegt Michael in paniek.
"Het is niet jouw schuld, Michael", probeer ik Michael gerust te stellen.
"Maar wat gebeurde er net dan?", vraagt Louis, nog steeds geschrokken.
Langzaam schud ik mijn hoofd. "Ik heb je wel eens verteld dat ik een baan bij Maatschappelijk Werk heb gehad, toch?"
"Klopt, maar je zei ook dat je bij dat werk schrijnende gevallen tegenkwam. En dat het verdriet dat die mensen hadden en aan jou vertelden, dat je dat niet goed kon loslaten. Dat je daarom niet dat werk bent gaan doen, maar bent gaan werken in het weeshuis en vervolgens bent gaan verder studeren voor Grafisch Design", zegt Louis verbaasd.
Hij snapte waarschijnlijk niet welke kant ik nu op wilde.
"Ik ben Sarah tegengekomen in die periode dat ik bij Maatschappelijk Werk zat. En niet omdat Sarah daar ook werkte. Maar ze was één van de zogeheten dossiers, waaraan ik meewerkte. Mijn collega en ik moesten haar begeleiden. En ik heb misschien niet veel gezien van het werk, omdat ik daar kort ben geweest. Maar het verhaal van Sarah was wel het ergste dat ik daar heb meegemaakt of zelfs maar voor mogelijk kon houden voordat ik daar begon.
Ze had iets. Het klikte heel goed tussen ons. En waar mijn collega niet kon doordringen bij haar, lukte het mij op de één of andere manier wel. Misschien omdat we ongeveer even oud waren en ik ook een vrouw ben. Sommige mensen laten je niet meer los. En Sarah was daar één van. Ze heeft mij haar verhaal verteld. Met horten en stoten dan, maar dat kan ook niet anders. Je hoeft niet jaloers te zijn op haar leven. Maar ze is er wel sterk uitgekomen. Dat is het enige dat ik erover kan en wil zeggen.
Uiteindelijk voelde ik aan mijzelf dat ik al die verschillende zaken niet goed van me af kon zetten en ben ik in het weeshuis gaan werken. Per toeval ben ik Sarah een keer tegengekomen met boodschappen doen en we raakten weer aan de praat. Sindsdien hebben we toch contact gehouden en zijn we vriendinnen geworden. Maar het is niet aan mij om haar verhaal te vertellen. Ik hoop alleen dat ze het wel aan Niall wil vertellen. En wellicht dat ze daarna haar verhaal ook een keer aan jullie vertelt. Maar dat zullen jullie niet van mij horen. Dan schend ik haar vertrouwen en dat kan ik haar niet aan doen."
Ik zie de jongens geschokt kijken. Dit hadden ze waarschijnlijk niet verwacht dat ik Sarah op deze manier heb leren kennen, maar ik blijf bij mijn standpunt dat ik niet haar verhaal kan gaan vertellen aan de jongens.
P.o.v. Niall
Na het advies van Alice ren ik vlug de deur uit. Doordat we hier eigenlijk midden in het veld wonen, zie ik haar gelijk en sprint ik naar haar toe.
"Hey lieverd. Ik schrok van je reactie. Ik weet dat je iets hebt meegemaakt. Dat heb je verteld en ik heb het al eerder aan je gemerkt. Je hoeft mij niets te vertellen wat je niet wilt. Maar toch hoop ik dat je mij iets wil vertellen. Ik hoop dat je weet dat je altijd bij me terecht kunt. Al is het maar om een klein stukje van het geheel te vertellen. Ik wil je ontzettend graag helpen, maar ik weet niet hoe. En ook als je het mij nog niet wil vertellen, zal ik dat respecteren en er toch voor je zijn. Al wil je alleen een knuffel om het even beter te maken op dit moment. Ik zal er voor je zijn. Ik hou namelijk echt ontzettend veel van je, ondanks dat ik je pas zo kort ken. En mijn binnenste verscheurt als ik jou zie met zoveel verdriet", zeg ik met tranen in mijn ogen.
P.o.v. Sarah
Ik was van plan om even naar buiten te gaan in een poging om weer rustig te worden. Natuurlijk had ik door moeten hebben dat Niall achter mij aan zou komen.
Ik kijk hem aan en zijn woorden beginnen langzaam door te dringen. In zijn tranende ogen zie ik uitsluitend verdriet en liefde. Een rare combinatie. Maar het zijn wel eerlijke ogen die laten zien wat hij voelt. Ik wil hem om de hals vliegen voor een knuffel, die hij zojuist heeft aangeboden, maar ik durf niet goed. Ik moet hem mijn verhaal vertellen. Daarvan ben ik nu wel overtuigd. Maar ik ben er bang voor. Ik heb mijn verhaal eerder verteld. Aan Alice. Maar dat was anders.
Ik ben verliefd op Niall. Ik kijk weer in zijn ogen. Ik kan hem niet langer aan het lijntje houden. Want als hij mijn verhaal weet, zal hij mij als beschadigd zien en vast niets meer met me te maken willen hebben. Dat besef vind ik verschrikkelijk, waardoor ik spontaan weer wil huilen en wil weglopen. Mijn hart doet pijn bij die gedachte.
Ik hou van hem. Ik hou ontzettend veel van hem. Dat realiseer ik mij nu. Ik hou zoveel van hem dat ik hem zijn vrijheid zal gunnen, dat hij met een andere vrouw verder kan. Een vrouw zonder een dergelijk verleden. Dat hij met haar gelukkig kan worden. Het geluk dat hij verdient. Ik zal niet in zijn weg staan, zodat hij zijn geluk kan vinden.
Daarom weet ik dat ik het verhaal dan ook nu moet vertellen. Zo snel als mogelijk. We staan alleen inmiddels midden op de weg en dat hoeft van mij nu ook weer niet.
Ik besef dat ik al die tijd nog niets heb gezegd tegen hem en zeg dan:
"Ik hou ook van jou. En ik wil je vertellen wat er in mijn verleden is gebeurd. Maar niet hier midden in het veld aan de kant van de weg waar verkeer langskomt."
Ik zie Niall opgelucht kijken als hij hoort dat ik het hem wil vertellen. "Zullen we dan terug naar huis gaan en in de tuin gaan zitten op een bankje?"
"Ja, dat is prima". En we lopen samen op een rustig tempo terug naar het huis.