P.o.v. Liam
De volgende dag is Rose jarig en wij hebben de vorige avond nog het huis versierd met slingers en ballonnen. Ook zijn we in alle vroegte opgestaan en heb ik alvast de taart bij de bakker gehaald. De andere jongens hebben samen voor het ontbijt gezorgd.
Zachtjes gaan we naar boven en zingen we haar wakker met "Happy Birthday". Al snel is ze wakker en begint te springen op haar bed en mee te zingen.
"Zo gevangen, klein aapje. Van harte gefeliciteerd!", zegt Harry terwijl hij haar optilt en begint te knuffelen.
"Dank je wel, papa Harry, maar ik ben niet klein", lacht ze, terwijl ze terug knuffelt.
"Nee, natuurlijk ben jij niet klein! Papa Harry is gewoon nog niet goed wakker en heeft niet goed gekeken. Je bent nu een jaartje ouder en dus ook een jaartje groter!" grijnst Louis, terwijl hij haar overneemt en ook knuffelt.
Ik moet stiekem lachen. Die logica van Louis slaat echt helemaal nergens op. Maar voor vandaag laat ik het maar voor wat het is.
P.o.v. Louis
Vandaag gaat een leuke dag worden. Rose is jarig en we hebben een paar verrassingen voor haar. We hebben allemaal onze familie uitgenodigd, zodat ze kan kennismaken en ik heb Alice gebeld. Ze komt vanmiddag ook naar haar verjaardag. Ik ben zo benieuwd naar de reactie van Rose. Die twee houden echt van elkaar, dat was wel te zien in het weeshuis. En als Alice ertoe bereid is, wat ik wel vermoed, moeten we maar gewoon contact blijven houden met haar. En dat vind ikzelf ook meer dan oké, denk ik stiekem.
Wij hebben pannenkoeken gemaakt, maar geen gewone hoor! Harry en ik hebben geprobeerd om pannenkoeken te maken in de vorm van een konijn. Eerst geprobeerd om die vorm te krijgen met het beslag dat in de pan kwam, maar dat lukte niet zo goed. Vervolgens hebben we maar gewone pannenkoeken gemaakt en deze vervolgens uitgesneden in de vorm van een konijn. Liam is in de tussentijd de taart ophalen en Niall eet al verschillende mislukte creaties op, onder het mom dat iemand moet voorproeven of het lekker is. Die jongen zal nooit genoeg gegeten hebben, volgens mij.
Zelf hebben we ook de grootste lol gehad met onze baksels. En we proberen creatief te zijn om het konijn een gezicht te geven. We hebben met stroop een snoetje en de ogen getekend. De meeste zijn niet zo goed gelukt, maar dat geeft niet. De beste geven we gewoon aan Rose. Voor de grap leg ik bij iedereen op het bord naast de konijnenpannenkoek nog een wortel, hoewel niemand die hoeft te eten. Want wortel en pannenkoeken is misschien niet de beste combinatie. Ik vind het er alleen grappig uitzien en ik besluit alvast om wél mijn eigen wortel op te eten straks.
Vrolijk halen we haar samen uit bed en nadat iedereen haar heeft gefeliciteerd en geknuffeld, gaan we ontbijten. Als iedereen aan tafel zit en Rose ziet wat er op haar bord ligt, begint ze keihard te lachen. Die verrassing is dus alvast gelukt.
"Je bent echt groot aan het worden, Rose. Zou je het leuk vinden dat je straks gaatjes in je oren krijgt en je eerste oorbellen?", vraagt Harry. Meteen begint ze blij te knikken en doet weer een raar vreugdedansje, zoals ze al eerder heeft gedaan.
Na het ontbijt kleden we ons allemaal aan. Rose krijgt een leuke jurk aan en ik doe een poging om haar haren in te vlechten. Het is best aardig gelukt, al vind ik dat zelf. Dan vertrekken we met zijn allen naar de stad en gaan een juwelierszaak binnen.
"Je mag in mijn hand knijpen, als het pijn doet", zeg ik, terwijl ik mijn hand geef. Het eerste gaatje wordt geschoten en ze knijpt inderdaad even kort, maar wel pijnlijk in mijn hand. Wat een kracht voor een meisje van zeven! Bij het tweede gaatje, zie ik ineens een klein traantje in één oog.
"Ach, meissie toch. Gaat het wel?", vraag ik.
"Ja hoor, papa!" En ze lacht al weer, terwijl ze mij een knuffel geeft.
"Wil je het zelf ook zien?", vraagt de vriendelijke juwelier, terwijl hij haar een spiegel aangeeft.
"Oh, wat mooi!!! Ik voel me nu echt heel groot! Dank jullie wel, papa's!" En ze geeft ons nu allemaal weer een knuffel. De juwelier geeft ons nog een crème mee om op haar oorlellen te smeren als deze gaan irriteren. We betalen en gaan weer terug naar huis.
***
Als we thuis aankomen, snijden we de taart aan en zetten we drinken klaar. Dan gaat de bel. Rose kijkt ons vragend aan.
"Ga maar eens opendoen!", zeg ik. Ik weet dat het Alice moet zijn, want onze familie zal iets later komen, hebben we afgesproken.
"JOEPIE!!!!", horen we haar dan heel hard gillen vanuit de hal en dan horen we een hoop gelach.
"Volgens mij is je verrassing goed gelukt, Louis", zegt Niall lachend. Ik sta met een glimlach op. Laat ik Alice ook maar gaan begroeten, denk ik grijnzend. Ik loop de hal in en ik zie dat Alice de oorbellen van Rose aan het bewonderen is.
"Wat ontzettend mooi, zeg! Je bent nu een echte dame!", lacht ze. Dan staat ze op en ziet ze mij.
"Hey Louis", zegt ze verlegen.
"Hoi Alice".
Ik loop naar haar toe en geef haar een snelle knuffel. Mmm, ze ruikt lekker. Haar haren ruiken heerlijk en ze heeft ook een geurtje op. Subtiel, maar heel lekker. Met tegenzin trek ik mij terug, maar het zou een beetje raar zijn als ik haar vast zou blijven houden.
"Heel erg bedankt dat je mij ook hebt uitgenodigd voor haar verjaardag. We moesten natuurlijk sowieso nog afspreken vanwege de follow-up van het weeshuis, maar ik vind het super dat je dit gewoon hebt gepland op haar verjaardag. Ik vond het na afgelopen zaterdag al jammer dat ik haar verjaardag zou gaan missen. En nu kan ik er, dankzij jou, toch nog bij zijn", bloost ze.
"Nou, ik vind het ook heel leuk hoor. En ik denk dat dit een leuke verrassing is voor Rose."
"JA!", roept Rose dan, waardoor wij allebei moeten lachen.
Ik neem de jas van Alice aan en dan gaan we met zijn drieën naar de woonkamer. Ze groet iedereen en iedereen geeft haar een korte knuffel. Dan gaat ze naast Rose zitten, die gelijk honderd uit begint te vertellen, wat ze afgelopen week al heeft meegemaakt. Ze kunnen het echt goed vinden met elkaar. Ik besef ineens dat ik maar een beetje stom naar hun sta te grijnzen. En ik zie de andere jongens op hun beurt weer grijnzend naar mij kijken. Ik word rood en loop de keuken in om ook een glas drinken voor Alice te halen.
Nadat de meiden even hebben kunnen kletsen en Rose uitgebreid heeft verteld over haar zwemlessen die ze van mij krijgt, wil ze Alice nog haar kamer laten zien. Samen vertrekken ze naar boven. We horen een hoop gelach en na een tijdje komen ze weer naar beneden. Dan besluiten we dat het tijd wordt om de cadeautjes uit te pakken.
"Cadeautjes? Voor mij?", vraagt Rose. "Maar ik heb al zoveel kleren gekregen. En ik heb tekenspullen gekregen. En vanmorgen hebben jullie mij ook al oorbellen gegeven en gaatjes in mijn oren!"
"En toch vinden we het leuk om nog iets te geven", lacht Liam. We hebben een knuffelhond gekocht en een fotoboek samengesteld voor haar. Met foto's van ons erin, maar ook foto's van onze eigen ouders, broers en zussen erin. Ten slotte zijn ze nu ook familie van haar en komen ze later vanmiddag op bezoek om kennis te maken met haar. Bij het fotoboek hebben we er telkens bijgeschreven wie bij wie hoort en een kort stukje over die persoon. Dat hoeft ze niet nu te lezen, maar het zal haar wel helpen om de vier verschillende families te leren kennen.
"Oh, wat een lieve hond!", zegt ze als ze de knuffel heeft uitgepakt. Dan pakt ze het fotoboek uit de verpakking. "Wat leuk! Zijn die mensen allemaal mijn familie nu?", vraagt ze verwonderd.
"Ja, en straks komen ze allemaal om met jou kennis te maken en ze hebben ook allemaal al een klein cadeautje voor je", zeg ik. Het is inderdaad klein. Letterlijk. De jongens en ik hebben namelijk gezegd dat iedereen een bedeltje moet kopen voor de armband die Alice haar vorig jaar heeft gegeven. Wij vonden dat zelf symbolisch. Waardoor we nu allemaal verbonden zijn met haar verleden en dat ze ook iets heeft wat de families onderling verbindt naar haar toe.
Alle families komen binnen en we zien dat Rose al met iedereen knuffelt. Iedereen is weg van haar. We zingen allemaal samen nog een keer 'Happy Birthday' en Rose zingt en danst zelf gewoon mee. En elke familie geeft haar inderdaad een bedeltje. Rose is super blij en samen doen we de bedeltjes bij haar aan de armband, die nu ook gelijk eigenlijk wel vol is.
Ook Alice heeft een cadeautje voor haar meegenomen. Ze heeft nog een paar oorbelletjes gekocht. Toen ik haar belde om haar voor vandaag uit te nodigen, heb ik haar namelijk verteld dat we haar gingen verrassen met gaatjes in de oren. De oorbellen van Alice kan ze nu nog even niet in. De juwelier heeft namelijk gezegd dat ze de eerste week deze oorbellen moet inhouden, zodat het gaatje goed gevormd is en dat haar oren niet gaan irriteren door oorbellen te wisselen. Spontaan staat ze op, geeft iedereen weer een lange knuffel en doet dan weer haar gekke vreugdedansje, waardoor iedereen moet lachen.