P.o.v. Rose
"Wil je de rest van het huis ook zien?", vraagt Louis dan.
Enthousiast knik ik. Natuurlijk wil ik dat.
We lopen mijn kamer uit naar de gang. Naast mijn kamer is de kamer van Louis.
Ik vond mijn kamer al groot en luxueus. Maar de kamer van Louis is zelfs nog groter! Als we de kamer binnenstappen, zie ik een ruimte met een kleine huiskamer. Hij heeft zelfs een TV in de kamer! In het weeshuis hadden we maar één TV. Die stond beneden in de woonkamer. En wat gekeken werd door de oudere kinderen, dat moest je maar meekijken.
"Heb jij zelfs een eigen TV op je kamer?", vraag ik verwonderd.
Blijkbaar had ik iets grappigs gezegd, want de jongens moesten nu toch wel lachen. Gelijk voelde ik me weer onzeker. Was dat een domme vraag?
"Ehm ja, dat hebben we allemaal. Maar we vinden jou er nog iets te jong voor om een eigen TV te hebben op jouw kamer. Dus we vinden het fijn als je gewoon bij ons in de grote woonkamer beneden TV komt kijken. We houden rekening met je wat je wilt kijken, want één van ons kan zich nog altijd terugtrekken in zijn eigen kamer", zegt Liam.
Wat lief, dacht ik gelijk. Waar had ik deze geweldige vaders aan verdiend?
Op de salontafel staat een schaaltje met wortels.
"Ja, ik hou heel erg van wortels en heb altijd wel zin in een wortel. Wil je er ook eentje?", vraagt Louis, als hij mij ziet kijken.
Hij heeft al een wortel gepakt en is die al aan het opeten. Hij houdt het schaaltje voor mijn neus. Glimlachend pak ik ook een kleine wortel. Als Niall een wortel wil pakken, trekt Louis snel de schaal terug.
"Nou!", pruilt Niall dan.
"Nou, jij bent niet mijn dochter. En jij kunt prima voor je eigen wortels zorgen. Deze zijn voor Rose en mij!", lacht Louis.
Het was de eerste keer dat ik "dochter" werd genoemd en een gek gevoel van trots kwam over mij heen. Ik hoop toch zo dat ik ook echt mag blijven. En niet dat ze mij na een tijdje weer terugbrengen naar het weeshuis, schiet het gelijk door mijn hoofd.
Ik kijk verder naar de kamer. En zie nog een groot bed. Zonder klamboe, maar dat zou misschien een beetje raar uit zien als hij een prinsessenbed zou hebben. En door die gedachte ben ik gelijk een beetje opgevrolijkt.
Zijn kamer is, net als die van mij, voorzien van een eigen inloopkast en aparte badkamer. En ook heeft hij dubbele deuren die op een balkon uitkomen. En dat balkon is verbonden met dat van mij. Alleen een laag hekje geeft de scheiding aan.
"Zullen we die gewoon openzetten?', vraagt Louis mij met een knipoog. Ik knik enthousiast, waarna hij het hekje openmaakt.
De kamers van de andere jongens zijn ongeveer hetzelfde als die van Louis. Niall heeft wel een paar gitaren aan de muur hangen en ook een gitaar op een standaard en een keyboard staan. Naast de kast waar zijn TV opstaat, staat een golftas met allemaal golfclubs in.
Harry heeft in zijn kamer best veel voetbalspullen liggen en bij Liam op de kamer staat er nog een kast met allemaal basketballen.
Ik begin langzaam door te krijgen dat alle jongens het wel leuk vinden om te sporten. En daar ben ik blij mee, want ik vind sporten ook best leuk. Misschien mag ik wel een keer met hun meedoen.
En behalve de kamers van de jongens en van mij zijn er op deze verdieping nog een paar logeerkamers.
Vervolgens lopen we de trap op naar de tweede verdieping en gaan we eerst naar een grote ruimte, die in tweeën is gedeeld door glas. Aan de andere kant van het glas staan nog meer gitaren, microfoons en zelfs een mooie piano, een grote vleugel. In het gedeelte waar we nu staan is een soort van computer, met wel een heel groot toetsenbord met knopjes en schuifjes.
"Wat is dit?", vraag ik.
"Dit is een opnamestudio. Dat hebben we nodig voor ons werk. Aan de andere kant van het glas kunnen we muziek maken en zingen. En deze computer die je hier voor je ziet, neemt dat allemaal op. Dan kunnen we terugluisteren en horen we waar we nog iets moeten verbeteren. Ook kun je met de computer bepaalde stukken in het geluid zachter zetten of harder. Dat doe je door aan deze knopjes te draaien en deze schuifjes te verplaatsen. Dat laten we je wel een keer zien als we bezig zijn", zegt Liam.
"Wat doen jullie dan voor werk?"
"Wij zitten in een band One Direction. Wij verdienen dus ons geld met muziek maken en zingen", zegt Harry.
"Zijn jullie bekend?"
"Nou..., we zijn niet onbekend nee.... We zijn inderdaad bekend ja", voegt Louis nog toe als hij mijn vragende gezicht ziet.
"Waren daarom al die meisjes in het weeshuis aan het gillen?"
"Nou, Niall had ook nog een melksnor. Maar waarschijnlijk waren ze ook aan het gillen, omdat we One Direction zijn inderdaad", zegt Louis lachend.
"Op mijn kamer hangt een foto van jullie met een donkere achtergrond, felle lampen en een groot TV-scherm. Heeft dat te maken met jullie werk?"
"Dat klopt. Dat is een foto waarbij wij een concert geven", lacht Harry.
Ik knik om aan te geven dat ik het snap. Hoewel ik eigenlijk nog niet precies weet wat een concert is. Maar dat zal ik nog wel uitgelegd krijgen een keer, denk ik dan.
We verlaten de opnamestudio.
Naast de opnamestudio ligt ook nog een kleine dansstudio, waar de jongens zo af en toe wat kunnen oefenen en ook op deze verdieping zijn nog een paar logeerkamers, allemaal uiteraard weer met een eigen badkamer.
Dan lopen we weer naar beneden. De keuken en eetkamer had ik natuurlijk al gezien bij de lunch.
Maar de aangrenzende woonkamer lijkt wel een danszaal, zo groot! Er is een reusachtige zithoek met twee gewone banken en nog een hoekbank. Ook staan er nog een paar stoelen, waarvan ik het vermoeden heb dat deze lekker zitten. Op de banken liggen enorm veel kussens misschien wel vijftig in totaal. En het lijkt mij heerlijk om daarin weg te zakken.
Verderop in de woonkamer zie ik nog een pooltafel staan en een dartbord aan de muur hangen.
De achterwand van de woonkamer is helemaal van glas, waardoor de grote tuin zichtbaar wordt. Als we door de dubbele deuren naar buiten gaan, staan we op een groot overdekt terras.
"Tja, we houden van eten, dus hebben we hier ook nog een buitenkeuken, voorzien van barbecue en pizza-oven. Dat is leuk voor in de zomer. Ook is er een open haard gemaakt in die hoek daar. Die hebben we nu niet aan, maar in de avond kun je hier wel lekker zitten", zegt Niall, terwijl hij de dingen aanwijst.
Het is erg mooi allemaal.
Als ik weer over het terrein kijk, heb ik geen idee tot hoever het van hun is. Zo ver ik kan kijken is er namelijk geen afrastering zichtbaar.
Je hebt vanaf hier wel een heel mooi overzicht, omdat het huis wat hoger ligt dan de rest van het terrein.
Als je een trapje afloopt, is er nog veel meer luxe te ontdekken. Ik kijk uit op een groot zwembad, geheel met twee glijbanen en ook twee springplanken van verschillende hoogtes. En verderop ligt nog een voetbalveld en een basketbalveld. Ook zie ik een paar vlaggetjes staan. Dat zal dus een golfterrein zijn, denkend aan de golftas op de kamer van Niall.
Ik sta er ongelovig naar te kijken. Louis merkt het op en zegt:
"Het is wat aan de grote kant. Dat vinden we zelf vaak ook. Maar omdat we beroemd zijn, is het soms moeilijk om leuke dingen te ondernemen. We houden heel veel van onze fans, maar ongestoord naar een zwembad gaan of zo, is vaak niet mogelijk.
Gelukkig zijn we beste vrienden en vinden we het leuk om samen te wonen. Daarom hebben we het op deze manier opgelost. We hebben wat leuke dingen naar huis gehaald in plaats van dat wij ernaartoe moeten. In de kelder is overigens nog een fitnessruimte en een binnenzwembad, maar dat laten we je nog een andere keer zien. Ik denk dat het zo tijd is om te gaan eten."
"ETEN", roept Niall.
"Yep, ik kan soms enthousiast roepen, maar dat kan hij ook. Vooral als het om eten gaat", zegt Louis terwijl hij mij lachend aankijkt.