Rob zijn ogen dwarrelen over de tekst heen. De dertienjarige had het moeilijk met lezen maar had er toch zijn eigen weg in kunnen vinden. Momenteel zit hij op de havo en hij moest deze toetsweek doorkomen om niet naar de mavo te gaan.
Zijn ouders hebben hem gezegd dat ze altijd trots op hem zijn, ongeacht of hij het ging halen of niet. Toch speelde zijn faalangst altijd een rol bij de jongen. Een druk die hij zichzelf op had gelegd want presteren hoefde hij absoluut niet van zijn vaders, zijn ooms en zijn broertjes. Ook zijn nichtje Noé vond hem geweldig en de tweeling van Frank, Hidde en Guus vonden de jongen geweldig. Ook Rutger had ondertussen een kleintje gekregen, Sofia. Ze was alweer drie maanden en Rob had al een keer op het meisje gepast.
Uren en uren zit de jongen in zijn studieboeken. Matt heeft Raoul een paar keer smekend aangekeken of hij alsjeblieft hun zoon naar de mavo liet gaan, zodat hij naast zijn school en het ziekenhuis nog ergens een leventje had.
Met rekenen en wiskunde had de jongen 0 moeite, maar de Nederlandse en Franse taal waren een pure hel geworden voor het kind. Hij wilde er gewoon mee stoppen maar hij wist dat hij door moest. Elke keer als hij de vervoegingen aan het doornemen is, raakt hij wel weer afgeleid.
Eerst is het de wind die door een tochtgat blaast, dan is het zijn klok waar hij de batterijen uiteindelijk uithaalt. Dan hoort hij zijn oom binnenkomen en het gehuil van een baby, daarom zet hij maar een koptelefoon op zonder er effectief muziek op af te spelen.
Als zijn blik naar een foto gaat, raakt hij weer afgeleid. Zijn vriendinnetje Jamie. Jamie die hem had uitgenodigd voor haar verjaardag maar van wie hij de uitnodiging vriendelijk af had gewezen omdat hij moest studeren.
Uiteindelijk komt de vervoeging zijn vermoeide hoofd niet meer binnen. Rob weet dat hij er effectief mee moet stoppen voordat hij dadelijk in een aanval beland. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat hij zijn brein zo overvol aan het proppen was, dat er een kortsluiting ontstond.
Hij legt zijn spullen weg terwijl hij gaapt en naar beneden loopt. Hij hoort zijn vaders kletsen en hoort hoe Milo weer aan het ontdekken is. Het was een fanatieke zesjarige die alles aan het ontdekken was. Waaronder de televisiekabels.
"God Miel! Wil je geëlektrocuteerd worden man?" Matt heeft het ventje op zijn heup als hij zijn oudste zoon een zachte glimlach schenkt. Milo knikt terwijl hij met een grote grijns zijn vader aankijkt. "Maakt je haar zo!" Zijn vingers gaan door zijn blonde lokken en laten een look zien waar zelfs Einstein jaloers op zou zijn geweest.
Het is een schattig gezichtje wat wordt verdikt door de twee missende voortanden. Hij was tegen Koen opgelopen en miste hierdoor beide voortanden. Milo was niks veranderd sinds het moment dat hij hier kwam. Iedereen had hij rond zijn vinger gewikkeld met zijn charmes. Hij is nog altijd een bundel aan energie en stuiterde de hele toko soms door. Hij kon niet lang stilzitten en in de klas was het soms een ongeleid projectiel. Raoul, die Milo niet in de klas had, hoorde Mijntje soms zuchten als de jongen weer als dino achter iedereen aanrent. Nooit had het jongetje er slechte bedoelingen mee, maar het was niet altijd even handig. Mede daarom was er gekozen om Milo net wat langer in de kleuterklas te houden.
Rob houdt van zijn broertje, echt met heel zijn hart, maar soms wilde hij gewoon wat rust in zijn huis. Hij was dertien en had wel andere dingen aan zijn hoofd dan dino spelen met Milo. Zijn toetsweek bijvoorbeeld.
"Hey vriend," zucht Matt als hij hem ziet staan, "ik dacht minstens dat je al naar bed was gegaan. Ga je zo echt slapen jongen?" Matt hamerde op de bedtijd van de jongen, vooral omdat hij in het weekend de ene na de andere aanval had. Daarom lag hij vaak eerder in zijn bed dan zijn broertjes.
"Ja maar ik moet echt nog leren pap."
Rob pakt wat te drinken terwijl hij naar zijn vader kijkt die bedenkelijk zijn hoofd schudt. "Heb je die toets morgen? Rob ik wil dat je beneden blijft nu e-"
Matt krijgt zijn laatste woorden niet uitgesproken of hij hoort alweer zijn kind tegen de vlakte gaan. Rutger veert ook op en ziet dat Rob weer een aanval heeft. Milo komt meteen naast zijn oom zitten terwijl hij met zijn vingers speelt. Hij kon het nooit aanzien als zijn broer een aanval had.
Koen wel. Koen die ondertussen een tiener was geworden en in groep 6 zat. Die stond naast zijn vader met de nodige medicijnen voor zijn broer. "Je bent een schat Koentje. Wil jij even boven het bad laten lopen vriend?" Koen knikt terwijl Matt weer een geruststellende arm over zijn zoon legt. "Ik ben er jongen," zucht de man, "maak je maar geen zorgen vriendje. Ik ben er voor je!"
Rutger biedt een paar keer aan of hij moet helpen maar gelukkig komt het kind vlug bij. Koen was ondertussen ook weer beneden om te vertellen dat het bad al klaar was voor zijn broer. De jongen die hij vereerde als standbeeld. Zijn aller grootste voorbeeld.
*
Rob krijgt geen hap door zijn keel als hij naar de kom met muesli kijkt. Zijn papa zou zo de andere twee naar school brengen. Raoul was twee dagen minder gaan werken in de klas. Een dag werkte hij nu als onderwijsondersteuning en werkte hij met de kinderen die extra begeleiding nodig hadden en de andere dag werkte hij door de hele bouw heen om rapporten en ander administratief werk te doen waardoor hij later kon beginnen en er voor kon zorgen dat hij op tijd in kon grijpen bij zijn zoontje.
De stagiaire die Raoul had toen Koen nog in zijn klas zat, was zijn duo collega geworden. Het meisje had wat langer over de pabo gedaan en zocht een werkplek. Die vond ze bij Raoul. De mentor die haar altijd bij was gebleven als de meest gevoelige en empathische man die ze ooit tegen was gekomen.
Raoul merkt ook dat er iets scheelt met zijn zoon en hij wil hem eigenlijk niet naar school sturen. Nog altijd was de gezondheid van Rob top prioriteit. Rob mocht het dan wel niet zo zien maar zijn vaders waren nog altijd angstig dat er iets mis zou gaan als ze er niet waren. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat ze een belletje van school krijgen dat er een ambulance was gebeld voor de jongen. De jongen die zichzelf de dood in aan het werken was.
"Robbie? Ga je het nog opeten voor vandaag of?" Zijn vader heeft zijn handen in zijn zij en kijkt verbaasd naar het kind dat nog altijd zijn hoofd ondersteund met zijn hand en in het kommetje roert. Zijn papa is nog niet terug van zijn werk. Matt had Raoul laten weten dat er nog een groot spoedgeval binnen was gekomen.
Normaal checkte Matt hun zoontje nog even als Raoul het niet vertrouwde maar vandaag had hij die optie niet. Milo was ondertussen ook uit zijn stoel gerend en had weer iets te pakken. "Miel echt een seconde jongen. Ik kan je nog geen een seconde uit het oog verliezen."
"Kijk papa! Papa mag ik dan nu naar groep 3 alsjeblieft dankjewel?" Raoul schudt zijn hoofd als hij het pakje van zijn zoontje ontfutseld. "Nee jongen nog vier maanden dan mag jij naar groep 3. Zeg dat kinderfeestje van vanmiddag, je weet dat jij de kindjes meeneemt he Miel?"
De jongen was vorige week zes geworden en hij had deze middag zijn kinderfeestje. "Ja echt wel! Papa gaan we echt naar de binnenspeeltuin? Gaat papa Matt mee? Heeft Noé de uitnodiging wel gehad papa? En neemt ze ome Frank dan mee?"
Koen kijkt vermoeid naar zijn broertje die te veel vragen stelde voor deze ochtend. Zijn vingers tikken nerveus op de eettafel en Rob kijkt hem nu vreemd aan. Was zijn broertje nerveus aan het worden voor school?
Raoul kijkt, nadat hij Milo eindelijk heeft gekalmeerd, ook vreemd richting Koen. Die jongen was eentonig aan het tikken op het tafelblad en hij lijkt helemaal in zijn eigen wereldje beland. "Ben je oké jongen?" Raoul plaatst zijn lippen op de jongen zijn hoofd die zacht knikt. "Ja ik ben oké pap."
"Pap ik ben naar school! Jaim wacht al." Nog voordat Raoul kan reageren, schiet Rob richting de gang met Milo achter hem aangerend. "Bij Robbie blijven!" Rob kijkt naar het kind dat zichzelf rond zijn been had gewikkeld.
"Nee Milo je moet naar school jongen. En jij denkt weg te gaan zonder een hap door je keel te krijgen? Als er een ambulance gebeld moet worden vandaag dan ben je nog niet jarig Van Heest." Milo kijkt zijn vader aan, "nee dommie. Ik ben jarig!"
Rob vertrekt zonder dat zijn vader nog wat kan zeggen. Hij was onderweg naar zijn vriendin die op het einde van de straat stond te wachten op hem. "Hey schat," zucht de dertienjarige als hij haar een kus geeft, "hoe is het?"
Het meisje kijkt hem met een onderzoekende blik aan. "Ik denk dat ik dat beter aan jou kan vragen. Mocht je gaan van je vader wel gaan?" Rob kijkt zijn overbezorgde vriendin aan.
"Gewoon een beetje moe. Milo eet echt energie de laatste dagen en ik was druk met leren voor de toets van vandaag."
Jamie lacht zacht en kijkt naar hem, "voor welke?"
Rob zijn paniek begint ineens weer te ontstaan. Hoezo 'voor welke'. Ze hadden toch maar één proefwerk vandaag? Hij neemt een diepe teug lucht. Hij wilde niet nu een paniekaanval krijgen. Zijn vriendin zou hem zo inwisselen voor een ander.
"Beide," zucht hij met een trillende stem.
Vanaf daar lijkt alles weer in een neerwaartse spiraal van leugens te gaan voor de jongen. Hij was alles behalve oké. Hij had hulp nodig. Hulp voordat het te laat was.
*
Koen loopt zijn klaslokaal binnen voordat hij zijn vader gedag zwaait. Hij moest heel even wachten en ziet zijn meester van groep 6/7 al in het lokaal wat dingen klaarzetten. "Ah Koen," lacht de man, "moest je niet naar de voorschoolse vandaag?"
Koen schudt zijn hoofd, "meester Raoul moest vandaag pas later beginnen. Moet ik nog even buiten wachten meester Job?" De man lacht zacht als hij zijn hoofd schudt. De man was net afgestudeerd en had een van de kinderen van Raoul in zijn klas. Zijn stagiaire werkt ondertussen aan haar les voor die ochtend dus de man had even tijd om met de leerling te kletsen.
"Nee hoor Koen," lacht hij zacht, "ga maar alvast een boek lezen als je wil of je mag van mij even kijken of je nog wat dingen recht kan zetten ouzo." Koen duikt meteen in zijn eigen boek en raakt in zijn eigen wereld.
Hij wordt door de jongen naast hem uit die wereld gehaald. Het was Robin. De jongen die sinds dit jaar bij Koen in de klas zat. Zijn bruine haren vallen goed over zijn gezicht en een krulletje steekt een andere kant op.
"Was je er al joh!" Robin kijkt hem met een glimlach aan. De perfecte witte tanden van Robin. Zoals alles perfect was aan die jongen. "U-um ja," zucht de jongen, "meester Raoul hoefde pas later te beginnen dus mocht ik nog even hier zijn."
"Robin ga je naar je eigen plek jongen? Ik weet dat Koen echt kneiter gezellig is maar je moet toch echt even naar je eigen plek." Robin lacht als hij naar de voorkant van de klas loopt en plaats vrijmaakt voor Saartje. Koen zijn beste vriendin sinds de kleuterklas.
"Dus wanneer vraag je hem een keer verkering." Het meisje nam geen blad voor haar mond en kijkt de jongen met puppy ogen aan. Koen zijn wangen gloeien en hij schudt meteen zijn hoofd. Hij was niet verliefd op Robin. Echt niet.
"Nee Saar," hij is gehaast waardoor zijn meester hem vreemd aankijkt. "Nee ik ben niet verliefd,' fluistert hij meteen.
"Tuurlijk joh Koen," fluistert ze terug als ze ziet dat hun meester hun kant op komt lopen, "waarom kijk je dan naar hem met een open mond? Als je het niet weet kan je toch je vaders vragen?"
Job komt op zijn twee leerlingen afgelopen. "Hey is alles oké hier? Moet er iets besproken worden op de gang?" Saar knikt terwijl Koen zijn hoofd schudt. God hij wist het niet.
"Mocht er iets zijn Koen en Saartje," zucht de man, "willen jullie dan allebei eerlijk zijn? Ik wil jullie echt helpen jongens."
Koen voelt zich instant misselijk te worden. Tuurlijk is hij niet bang wat zijn vaders ervan vinden. Tuurlijk was hij niet bang dat Saartje hem zou laten vallen. Toch was hij angstig voor de rest van de wereld. Hij kan zo een aantal mensen opnoemen die nooit mochten komen spelen bij Koen thuis omdat zijn vaders gay waren. Er waren zelfs een aantal ouders die hun kind uit Raoul zijn klas haalde om die reden.
Zijn papa zei dat het hem niet uitmaakte en dat hij gelukkig was met zijn man en zijn drie kinderen. Toch hoorde Koen zijn vader huilen als er weer een overplaatsing aan was gevraagd. Het was in totaal drie keer gebeurd. Drie keer dezelfde gezinnen, maar het bleef Raoul pijn doen. Daarom wisten ouders eerder niet dat hij een vriend had. De man had het al voorspelt dat het ging gebeuren namelijk.
Hij weet heel goed hoe de littekens op zijn vaders rug komen. Koen wist ervan omdat hij het had opgevangen toen zijn vader het een aantal jaar geleden had verteld tegen ome Frank en ome Rutger tijdens pakjesavond.
En wat als Robin helemaal niet op jongens valt? Wat als hij alleen maar op meisjes valt? En dan is hun beste vriendschap gewoon over. Puur omdat Koen zichzelf weer op een wilde zetten. Het voelt het allemaal niet waard.
Koen voelt de ogen van zijn meester in zijn rug prikken als de stagiair de les geeft.
"Koen wil je even meekomen jongen?" Koen zijn stoel schuift over de vloer en volgt zijn meester richting de gang. "Wat ik vanochtend zei Koen," zucht de man, "dat meende ik jongen. Als er iets is dan mag je altijd naar mij toekomen. Ik zal niks zeggen tegen je vader."
Koen voelt tranen in zijn ogen prikken en kijkt de man aan. De man die hij oprecht vertrouwde. "Ik denk dat ik verliefd ben meester," snikt Koen. De man voor hem lacht zacht, "op Robin of niet jongen?"
Meteen knikt Koen. Hij wist het zeker. Hij was verliefd.
Verliefd op zijn aller aller beste vriend.
Verliefd op Robin.