Een weekje nadat Koen weer had gewend op zijn school, lijkt het in geen schim meer op de Koen die de heren binnen hadden gekregen. Matt kon niet geloven dat die jongen bijna nooit met Raoul wilde kletsen in de klas want Matthyas zijn oren bleven klapperen na een tijdje met de jongen samen te zijn geweest.
Matt is deze ochtend begonnen met zijn werk en zou na zijn dienst de lang verwachte jongen meenemen vanuit het ziekenhuis. De jongen die vandaag zijn dialyse moest ondergaan en daarna lekker mee naar huis mocht.
Raoul heeft twee kleintjes in zijn wagen die beide aan het strijden waren om het woord. Milo wilde veel vertellen maar ook Koen had zijn woordje klaar. Raoul zou zweren dat hij die jongen nog nooit zoveel had horen praten. Soms vroeg hij zichzelf af of die jongen wel een stem had, nu vroeg hij zichzelf af waarom het kind niet in een grote groep wilde kletsen.
"Oké jongens voordat we elkaar met watervallen aan woorden gaan overspoelen," lacht Raoul als hij de straat indraait, "zullen we eerst eens even naar binnen gaan? Dan kunnen we daar lekker gaan kletsen met limonade."
Milo strekt zijn armpjes uit en Raoul tilt het kind uit zijn kinderstoeltje. Koen, die zijn verband gisteren voor de een na laatste keer had verwisseld, steekt ook zijn beide armen uit. Met een grijns op zijn gezicht blijft hij die armen uitstrekken, in hoeverre het kind zijn armen kan strekken.
Raoul had de afgelopen week met lede ogen aan moeten zien hoe de jongen achteruit was gegaan in de afgelopen periode. Een potlood houdt het kind niet meer vast, met kleien stonden de tranen nader dan het lachen vanwege de pijn, kleuren was overbodig geworden. Koen was een kindje wat afgelopen week vooral in de poppenhok zat met een boek in zijn handen. Hij kon simpelweg net meer doen dan dat want zelfs de blokken uit de bouwhoek waren te zwaar voor het kind.
"Mag ik je nu weer papa noemen?" fluistert Koen in Raoul zijn oren als hij hem over de drempel van de voordeur tilt. "Uiteraard meneer Koen. Nu ben ik weer jouw papa! Ik ben zo trots op je in de klas kleine, hoe je mij net als de kindjes gewoon meester of meneer noemt."
Koen legt Raoul uit dat hij helemaal niet wil dat de andere kinderen hem papa zouden noemen. Raoul was alleen de papa van Robbie, Milo en Koen. Van niemand anders.
Matt zou over een half uurtje thuis komen en Raoul moest nog koken. Hij wilde lasagne maken en zou beide heren even met wat speelgoed in de speelhoek zetten. Er stonden wat dino's en voor Milo stond er nog een kleurboek. Die jongen was motorisch niet sterk, maar verbaal wel. Hij was zo onwijs lang voor zijn leeftijd waardoor hij vaak werd overschat. Hij was gewoon nog twee, terwijl zijn mondje zoveel meer vertelde.
"Gaan jullie lekker spelen samen? Papa gaat even koken en dan komt papa Matt dadelijk thuis. We eten lasagne en wellicht heeft papa Matt nog wel een verassing mee!"
Koen knikt en gaat meteen aan de slag met zijn speelgoed. Die jongen had een fantasierijk spel en zag in alles wel een spel. Milo kon moeilijker tot spel komen maar goed, die jongen was nog altijd twee. "Ik kleuren papa?"
Raoul rolt het tekenpapier uit en geeft Milo zijn kleurpotloden. Koen kijkt bedenkelijk naar zijn broer en wisselt een blik met zijn vader en leerkracht. Stiekem wilde hij ook heel graag even kleuren met Milo. "Wil je ook Koentje?" Koen knikt en gaat naast zijn broertje zitten. Hij slaat gebroederlijk een arm om Milo heen. Milo schuift zijn broer een kleurtje toe, "regenboog maken?"
De jongen knikt en Raoul verlaat de speelkamer. Hij verruild zijn jongens voor de keuken waar hij gehakt aan het rullen is. Hij staat zachtjes in de pan te roeren en bedekt zijn overschaal met lasagne bladen.
Hij hoort de voordeur geopend worden en verwacht zijn man samen met een kind op zijn heup. Raoul steekt zijn lasagne in de oven. Als hij de tussendeur hoort staat hij oog in oog met alleen Matt.
"Oké wat is er gebeurd? Waar heb je Rob gelaten?"
"Ook hallo Matt. Lekker gewerkt schat? Wat fijn dat je het vraagt Roel. Ik heb lekker gewerkt, rustig dienstje. Rob ligt lekker op de bank te slapen, hij was kapot moe."
Raoul lacht zacht en knikt wanneer hij zijn handen onder de kraan aan het afwassen is. "We eten over drie kwartier. De jongens zijn aan het spelen in de speelkamer. Heb jij even een moment voor mij? We moeten het hebben over Koen en zijn armen."
Matt pakt een blikje fris uit de koelkast en leunt een beetje tegen het aanrecht aan. "Ik heb alle tijd voor jou en de jongens. Alle tijd!"
Milo komt met tranen in zijn ogen de eetkamer in gerend. Raoul schuift zijn stoel aan de kant en pakt hem op. Troostend slaat hij zijn brede armen rond de torso van het jongetje. "Wat is er vriendje?"
Milo snikt na en kijkt naar zijn beide vader. "Rob thuis? Ik hem mist." Matt lacht zacht. De jongen had tranen van geluk omdat zijn broer eindelijk thuis was. "Ja Robbie is thuis lieverd," begint Matt, "je moet nog wel heel voorzichtig met hem doen want hij heeft nog veel pijn aan zijn enkel maar hij kan vanavond eindelijk in zijn bedje slapen."
Milo glimlacht als hij gretig naar de handen van zijn vader reikt die tegenover hem zit. "En hoe deed mijn kleine kabouter het op school? Nog wat geleerd?"
Milo knikt gretig en begint honderden verhalen te vertellen over zijn school en de dingen die hij had gedaan. Op de achtergrond piept de oven. "Miel kan je even naast papa gaan zitten? Dan haal ik even het eten uit de oven."
Milo springt van zijn vaders schoot en klimt op een stoel naast zijn andere papa. Die begint hem meteen te kietelen terwijl Raoul alle borden aan het pakken was. "Ow help? Ikke kan dat papa!"
Milo zit nog geen seconde of hij staat alweer naast zijn andere vader die een loeihete ovenschaal in zijn handen had. "Ga jij die broers van jou eens halen voor het eten. Als Robbie nog slaapt, dan moet je papa even halen." Milo knikt maar stopt wanneer hij bijna bij de woonkamer is. "Wie papa?"
Raoul lacht zacht en wijst naar de man die momenteel met zijn hoofd in de bordenkast stond. "Die papa." Milo knikt weer en de tweejarige rent alweer richting de rest van het gezin.
"Hallo trouwens," begint Matt als hij zijn lippen op het hoofd van zijn man plant. "Hey," zucht Raoul vermoeid en trekt Matt een verbaasde blik. "Hey wat heb jij nu ineens? Is er iets aan de hand?"
Matthyas zet de borden op de tafel en staat nu recht tegenover zijn man. Het enige wat hen scheidt is de ovenschaal met daarin de pruttelende lasagne.
"Dadelijk Matt. Nu even niet." Matthyas zet een stap opzij en Raoul zet de ovenschaal op de tafel neer. Het valt hem op dat de jongen tranen aan het wegvegen is en Matt wilde de onderste steen deze avond nog boven hebben. Wat was er ineens aan de hand met zijn man?
"Papa Matt!"
Matthyas kijkt om het hoekje en ziet zijn tweejarige zoon naast de zesjarige staan. Die laatst genoemde lag niet meer op de bank maar stond naast Milo. Hij had zijn krukken gekregen en Milo stond applaudisserend naast hem. God wat was hij trots op zijn oudste broer.
"Knap he Miel! Kom maar alvast naar de keuken, dan loop je Rob niet in de weg. Heb je Koen ook geroepen?" Milo schudt zijn hoofd maar sprint richting de eettafel. Hij hoorde dat er eten werd geserveerd en zijn honger voelde alsof hij al 10 dagen niks in zijn maagje had gepropt.
"Moet ik je tillen wijsneus?" Rob knikt zacht terwijl zijn armen het langzaam begeven. Matt vangt de jongen nog net op tijd voordat zijn neus de grond zou aanraken. "Kom hier mannetje van me," zucht hij als hij het kind op zijn heup zet. "Je bent niet onoverwinnelijk maat. Je bent pas zes he vriend."
Met de ingegipste enkel tegen zijn heupkom beukend, vervolgt Matt zijn weg richting de speelkamer waar Koen nog altijd zat te kleuren. Er vallen meteen een paar dingen op. De manier waarop het kind het potlood vasthoudt en de natte plekken op het papier die naar alle waarschijnlijkheid veroorzaakt zijn door de jongen zelf.
"Koen ga je mee eten? Papa Roel heeft lasagne gemaakt voor ons." Stil schuift Koen zijn stoel aan de kant en merkt nu pas dat zijn oudste broer eindelijk thuis was. "Robbie?" De jongen is overdonderd en vergeet zijn eigen pijn van het vasthouden van het potlood. Meteen vliegt de jongen richting zijn broer. "Beste dag ooit!"
Koen rent richting de eettafel om tegen zijn vader en broertje te verkondigen dat het langverwachte kind eindelijk terug was in het huis. "Ze zijn zo blij dat je weer terug bent lieverd," zucht Matt, "en wij zijn heel blij hoe jij het oppakt vriend."
"Papa mag ik morgen naar school? Ik moet die letters leren want ik wil voorlezen!" Matt schudt zijn hoofd zacht, "we nemen één stapje tegelijk meneer. Morgen en overmorgen blijf je lekker thuis. Ome Rut komt oppassen want papa en ik moeten werken. Je mag natuurlijk wel even naar je juf morgen als papa Roel naar zijn werk gaat, misschien kan je nog wat spulletjes vragen aan de juf zodat je thuis kan oefenen maar papa wil nog niet dat je naar school gaat."
Rob laat teleurgesteld zijn hoofd vallen. Hij wilde gewoon naar school. "Kop op maatje. We gaan lekker eten en dan zien we wel hoe we het allemaal gaan aanpakken de komende dagen."
Matt loopt met zijn zoontje richting de eettafel en zet hem naast zich op een stoel. Aan de overkant zit Koen, op zijn knieën om bij zijn bord te komen, naast zijn vader. Milo zit aan de korte kant in zijn kinderstoeltje. Als Matt zijn middelste aankijkt, lijkt het hem geen slecht idee om ook voor hem een stoeltje aan te schaffen.
"Nou wie lust er een stuk lasagne?" Meteen vliegen twee vingers praktisch de neus in van Raoul en schept de man met een glimlach het eten op. "Goed blazen jongens want hij komt net ui-" Voordat Raoul zijn zin af kan maken, tuft Milo zijn eten terug uit op zijn bordje. "Heet!"
"Ja dat dus," lacht Raoul zacht en ziet bij Rob ook voor het eerst een klein glimlachje ontstaan. "Dankjewel papa," zucht de jongen als hij zijn hoofd ondersteund met zijn arm.
Koen en Milo proberen elkaar te overstemmen met hun woorden en vechten voor de dominantie om het woord te hebben. Ze willen hun ouders en broer vertellen over hun dagje. Rob is er totaal niet met zijn gedachten bij. Telkens dwalen zijn gedachten af naar de meest trieste dag in zijn leven. De begrafenis van zijn ouders. Misschien kon hij Rutger morgen zover krijgen om het graf, wat momenteel niet meer was dan een hoopje zand aangezien de grafsteen nog geplaatst moest worden, te bezoeken.
Onder het eten blijven beide heren blikken uitwisselen met elkaar. Ze moesten er nu zijn voor de jongen die niet alleen fysieke maar ook mentale pijn had. Miste hij zijn ouders? Waarom wilde hij zo graag naar school? Matt had die fout al gemaakt door hem naar school te sturen en had gezworen dat nooit meer op die manier te doen.
Raoul zijn vingertoppen vinden zacht de onderarm van zijn zoontje. De jongen die niet graag in het middelpunt van de belangstelling stond zoals zijn jongere broertje. "Ben je oké kleine?"
Rob zijn ogen vinden die van zijn vader wanneer hij zuchtend ademt en zijn hoofd knikt. "Ja ik ben wel oké pap." Rob had moeite om zichzelf te uiten en wist zelf ook nog niet hoe hij zich onder het nieuws moest voelen. Ouders die overleden zijn? Een been die hij de komende drie maanden niet meer kon gebruiken? Het was de zesjarige gewoon teveel geworden.
Matt merkt dat de tranen stil vallen en trekt meteen de stoel wat dichterbij. "Wil je er dadelijk over praten? Dan kunnen we even naar je kamertje." Hij voelt het hoofd van Robbie in zijn arm knikken en probeert de lasagne verder te eten. Echter zit zijn keel dicht met de brok die er momenteel intrek had genomen.
Koen begon zijn eigen plan te trekken. Op een of andere manier was het een hele andere Koen dan Raoul dacht te kennen. Toen zijn ouders hem in het eerste gesprek vertelde dat Koen soms onhandelbaar was, had hij ze niet geloofd. Hoe kon een kind, dat al moest huilen als zijn speelgoed op school moest slapen, zo onwijs druk zijn als ze hem omschreven?
Roel kwam er op een pijnlijke manier achter als de vierjarige ineens de vork van zijn man uit ontfutseld. De jongen had geen verband meer maar dat nam niet weg dat zijn huidje teer was en onwijs breekbaar.
"Koen leg je mijn vork even terug? We spelen niet met scherpe dingen in dit huis als het in onze handen zit, en al helemaal niet op een hoge stoel." Hij dirigeert het kind rustig naar de positie waar hij nog geen minuut geleden ook in was verstrengeld.
"Als we ons eten op hebben, mogen jullie een ijsje! Maar dan moet wel je bord leeg zijn." De heren beginnen eraan en ook Rob lijkt een actieve houding aan te nemen. Matt vreesde voor een aanval, die Rob ondertussen pas twee keer heeft gehad, maar ook die druk lijkt even van de ketel te zijn.
Later op die avond ligt iedereen op de bank. Matt heeft Koen in zijn armen liggen terwijl Milo tegen de koffietafel zit om leesdas lettervos te kijken. Robbie ligt vertrouwd tegen het borstbeen van Raoul. "Wil je even kletsen jongen?"
Hij knikt zacht en gaapt een beetje. "Ik ga even met hem naar boven en ik vrees ervoor dat hij meteen in slaap zal gaan vallen." Matt geeft hem nog een kus en ook de andere twee geven hem een kusje. "Deze twee zullen ook niet veel later gaan hoor."
Als hij eindelijk de trap op is met het massive gipsbeen van Rob, kan hij hem eindelijk aanhoren over wat hem nu allemaal dwars zit. Hij kleed het kind om en geeft hem een knuffeltje van een konijn. Hij had het konijn in zijn oude huis en had hem vorige week samen met zijn nieuwe vaders gekocht.
"Wat zit je dwars vriend?"
Rob zijn tranen vallen weer. Hij moest en zou naar school gaan. Naar de leesles in ieder geval. "Papa ik moet echt naar school," snikt hij, "ik wil Koen en Milo kunnen voorlezen als ze gaan slapen! Koen kan al veel beter lezen dan ik papa. Ik ben gewoon dom!"
Hier besluit de leerkracht in te grijpen. Niemand was dom. Niemand kon iets beter dan een ander. "Rob ik wil nooit maar dan ook nooit meer horen dat je jezelf dom vindt," begint de man zacht, "kijk eens hoever je bent gekomen! Jij bent Robbie! Ik ga je gewoon helpen met lezen en als het echt heel moeilijk wordt, dan hebben we nog een plekje vrij in groep 2. Dan kan je nog lekker spelen en kan je daarna de letters leren."
Rob zucht maar snikt nog altijd, "ik kan er een paar papa. Ik heb kern 1 goed gedaan zegt de juf maar nu is het echt echt moeilijk." Er rinkelt ineens een belletje in Roel zijn hoofd, want hij heeft nog wat leesboekjes van kern 1 in de kast liggen.
"Blijf hier meneer Van Heest," lacht Raoul, "ik ben zo terug!" Rob giechelt een beetje als hij zijn vader uit de kamer ziet rennen. Momenteel zit de jongen in kern 3 maar hij vroeg zichzelf toch echt af wat hij eigenlijk allemaal aan het doen was.
Raoul komt terug met een leesboekje. Het was een kern 2 boekje en Raoul ziet de spanning in Rob zijn gezicht. "Dit kan jij knapperd! Anders had ik jouw naam echt wel gehoord in het overleg van vorige maand!"
Het zorgoverleg. Het overleg waar de bijzondere gevalletjes werden besproken waaronder de oh zo stille Koen van Heest.
Raoul appt snel naar zijn man dat hij naar boven moet komen met beide kinderen omdat Rob ze voor wilde lezen. Rob ging in zijn eigen bedje slapen, wegens zijn been, en ook Milo en Koen zouden in hun eigen bed slapen.
"Kom dan ga jij eens goed zitten en dan kan jij dadelijk die broertjes van jou voorlezen. We gaan het wel zoemend lezen meneer Rob!" De jongen knikt en stuitert bijna van enthousiasme.
Ik mis aap. Dat boekje had hij momenteel op zijn schoot liggen en met glimogen kijkt hij naar zijn vader. "Moet ik aan ome Frank vragen of hij nog wat boekjes over heeft? Ome Frank heeft namelijk groep 3 en hij wil je echt wel helpen als je het moeilijk vindt vriendje."
Ook dit aanbod slaat het zesjarige kind niet af. Hij had de man een aantal keer ontmoet en moest altijd gruwelijk om hem lachen. Het is dat Frank lesgaf in de achterstandwijk van Rotterdam, anders hadden de heren er nog over na kunnen denken om hem daarheen te sturen.
Het voordeel aan de school waar ze nu opzaten was dat ze elke dag om 13u klaar waren en elke ochtend om 8.20u begonnen.
Matt tilt twee kleine kinderen de kamer binnen en zet ze naast Rob op het bed. Koen kruipt meteen richting zijn broer terwijl Milo vooral geïnteresseerd is in de trein die op de grond lag.
"Rob doe jij ons nu voorlezen?"
Rob knikt blij en Koen pakt zijn eigen knuffelkonijn en kijkt verwachtingsvol naar zijn broer. "i-ik m-mis aa-aap," begint de jongen zoemend te lezen wat een duimpje van Raoul oplevert. Matt leunt een beetje tegen de deurpost en was uitermate trots op zijn zoontje.
"s-saa-aar i-is aa-aap."
Koen legt vermoeid zijn hoofd op de schouder van zijn broer en laat zich door zijn warme en zoete stem meenemen naar dromenland.