Als de voordeur opent moet de man zacht lachen. Hij hoort een drietal jongens door de deur heen stormen, ieder even enthousiast om hun verhaal aan hun vader mee te delen. Ze hadden er de hele rit voor gehad om dat te doen maar ze vonden het leuker om het te doen als ze effectief thuis waren.
"PAPA!" Koen rent richting Matt die de jongen behendig oppakt. In zijn hand heeft hij een rol papier vastgeklemd.
Voor een zesjarige woog het kind niks en bleef hij achter in zijn groei. De man maakte zich nog geen grote zorgen maar had al meerdere notities gemaakt. Rob was ook aan de kleine kant, waarvan de oorzaak wel de bekend was, terwijl Milo bijna zijn broers aan het inhalen was.
"Hey knapperd!" Matt ziet de andere ook binnen komen lopen en hij begroet ze stuk voor stuk. Als hij die formaliteit af heeft gehandeld, zet hij zijn zoontje op het keukenblad.
"Wat hebben we hier meneer?" Hij pakt de tekening van Koen en rolt hem uit over het marmeren blad. Koen, die van Raoul een glas water had gekregen, zorgde er eerst voor dat hij het hele glas naar binnen had.
"Papa Matt mag ik nog een glas?"
Een achtjarig ventje trekt aan Matthyas zijn broekspijp terwijl hij met puppy ogen naar zijn vader kijkt. Matt knikt en vult het glas weer met water. Gulzig drinkt Robbie zijn glas leeg en zet hem naast de kraan neer. "Wil je nog een beetje?" Aan alles merkt Matthyas dat Rob zich niet zo fit voelt.
De jongen, die drie dagen eerder zijn dialyse had gekregen, knikt dankbaar en grijpt weer naar de beker. Zijn vader vulde ondertussen een bidon met water zodat Rob wat meer kon drinken. "Hier maatje. Ga jij even op de bank liggen of even boven? Ik kom zo bij je!"
Robbie neemt de bidon mee naar de woonkamer en nestelt zichzelf op de bank. Hij voelde zich gewoon niet goed maar maakte zich geen zorgen. Zolang zijn vader zich geen zorgen maakte, hoefde Robbie dat ook niet. Zo makkelijk kon het gaan voor de jongen.
"Nu tijd papa?" zucht Koen als hij naar zijn vader kijkt. De arts wisselt een blik met de leerkracht. Iemand moest Rob even in de gaten blijven houden voordat het een tripje naar het ziekenhuis werd.
"Ja nu heeft papa tijd voor zijn aapje," lacht de man, "wat heb jij voor moois gemaakt meneer Koen?" Er is een regenboog, met in de hoek een gigantische zon. In een krakkemikkig handschrift staan de namen van zijn broertjes en zijn vaders boven de stokpoppetjes. Koen was geen tekenwonder maar Matt bedankte de goden al dat de jongen überhaupt een potlood vast kon houden.
"Wauw zeg! Heb jij deze tijdens de tekenles van vandaag gemaakt?" Koen knikt gelukzalig terwijl Raoul zijn hoofd schudt en het jongetje aankijkt. Koen had dit helemaal niet tijdens de daarvoor bestemde les gemaakt.
"Nee dat heeft hij niet", zucht de leerkracht, "meneer heeft dit onder de rekenles gemaakt." Matt draait de tekening om en ziet inderdaad dat de achterkant van een rekenblad is versierd. De voorkant, waar alle sommen staan, is niet ingevuld.
Koen had nooit de intentie om in de problemen te komen en wilde echt wel opletten maar hij vond het makkelijk en had teveel in zijn kleine hoofdje om echt helemaal op te letten. Het was in Raoul zijn ogen nog altijd de kleuter die helemaal in zijn spel op kon gaan.
"Lieverd," zucht Matt als hij merkt dat hij het gevecht vandaag aan mocht gaan met de zesjarige op het keukenblad, "je kan niet altijd je eigen dingetje doen. Papa weet dat je het makkelijk vindt maar je moet echt op blijven letten vriendje. Als iedereen sommetjes moet maken en jij gaat tekenen dan is dat niet leuk voor de andere kindjes. Jij kan het wel makkelijk vinden maar anderen vinden het misschien wel heel moeilijk en die zien jou dan tekenen en willen dan ook waarschijnlijk heel graag tekenen. Dat kan natuurlijk niet want dan staat Juf Roos voor niemand de sommetjes uit te leggen."
Koen kijkt zijn vader met dezelfde ogen aan als dat hij zijn juf altijd mee aankeek. Hij kwam op die manier, hoe vreselijk Matt dat ook vond, overal mee weg. "Maar hij is voor jou papa! Vind je hem niet mooi?"
Matt pakt het kind van het tafelblad en zet hem op zijn heup. "Hij is prachtig schat maar ik denk dat ik de ingevulde sommen nog mooier zou vinden! De volgende keer doe je een mooie tekening maken voor papa wanneer je van Juf Roos tekentijd krijgt oké!"
Koen knikt en gaat richting de koelkast waar hij zijn ware kunstwerk ophangt op de koelkast. Hij moest een plekje zoeken tussen al zijn andere kunstwerken.
Milo zit ondertussen aan de speeltafel in de hoek van de kamer waar hij met klei aan het spelen was. Raoul vond de jongen zwak motorisch en had om die reden wat klei aangeschaft. Milo vond kleien geweldig en ook Koen zat vaak aan de klei met zijn broertje. Vandaag was het niet anders, behalve dan dat Rob niet mee aan het kleien was maar op de bank aan het uitrusten.
Matt kijkt ondertussen naar zijn man. Bedenkelijk. "Moeten we ons zorgen maken?" Raoul kijkt op van zijn kopje koffie en trekt een wenkbrauw omhoog. "Om wie? Om Koen?"
Matt knikt terwijl Raoul zacht zijn hoofd schudt. Koen was Koen. Koen had gewoon energie teveel en moest het op een of andere manier kwijt. "Ik denk dat we een kind hebben dat gewoon net iets te veel energie heeft. Je ziet het vaker bij jongens. Ik maak me nog geen zorgen Matt. Ik maak me meer zorgen om onze oudste. Hij gaat op deze manier echt te veel school missen en dan kunnen we de klok erop gelijk gaan zetten dat hij gaat doubleren."
De arts knikt zuchtend. Al twee jaar waren ze bezig met een dyslexie aanvraag voor de jongen en nog altijd waren ze er niet doorheen. Daarnaast heeft de jongen een keer in de twee weken een hele dialyse dag en miste hij een dag school. Raoul had ze op de woensdagen gepland zodat de jongen maar een halve dag miste.
"Ik snap wat je bedoeld," antwoord zijn man als hij rond het keukeneiland loopt, "hoi trouwens!"
Raoul plant zacht zijn lippen op die van zijn man en glimlacht zacht als hij naar de koelkast kijkt. "Eigenlijk hebben we ook een zooitje ongeregeld," lacht hij, "maar ik zou het voor geen goud willen veranderen."
Er klinkt een stoel over het parket en Matt ziet dat zijn oudste op de stoel is gaan zitten. Zijn hoofd wordt ondersteund door de handen die hij onder zijn eigen hoofd heeft geplaatst. "Ik ben even bij Rob," fluistert de man in Raoul zijn oor, "kijk jij even bij die andere twee voordat we opnieuw kunnen gaan behangen?"
Raoul loopt lachend richting het speelhoekje waar beide nog druk aan het kleien waren. Nu had Matt even alle aandacht voor zijn oudste zoontje. De jongen die nog het meeste last blijkt te hebben van de nasleep van zijn ongeluk.
Koen heeft, door uren en uren fysiotherapie, weer twee werkende armen. Tuurlijk deden ze soms pijn maar ten alle tijden kon hij ermee overweg. Milo heeft enkel een klein trauma wanneer een van de jongens wilt vertrekken zonder Milo te vertellen waar ze heen gingen.
"Hey ben je oké kleintje?" Matt wrijft over de haren van de jongen die nog altijd zielloos voor zich uit liep te staren. Het leek allemaal niet binnen te komen bij de jongen. De arts was op zijn hoede voor eventuele medische tussenkomst bij de jongen. Medisch was het ventje ook een hoofdpijndossier. Hij wilde, net als Koen, onder voetbal maar Matt wilde het nog niet hebben met zijn enkel.
"Ik weet het niet papa," zucht Rob, "ik voel me gewoon mweh. Gewoon een mweh dagje maar dat mag toch?" Matt knikt wanneer hij door zijn haren gaat en een kus op zijn haarlijn plaatst. "Als er iets is, beloof je dan naar mij of papa te komen meneertje? Onthoud dat jij niet de hele wereld hoeft te dragen he vriend."
Rob knikt en neemt nog een gulzige slok uit zijn bidon. Binnen tien minuten heeft de jongen 750ml aan water naar binnen getankt. Het baarde Matt momenteel zorgen en wist niet of hij even zijn kind na moest laten kijken. Zijn nieren konden op een gegeven moment de hoeveelheid water niet meer aan.
Raoul komt terug de keuken ingelopen met Rob zijn rugzakje en de broodtrommels van de andere twee. "Rob heb jij je mapje meegenomen trouwens? Ik moet het nog aftekenen vriend!"
Vermoeid kijkt de jongen zijn vader aan. Hij kan de woorden van zijn vader niet meer combineren en voelt zich steeds verder wegzakken. "Drinken papa?"
Raoul kijkt bezorgd naar zijn man die ook niet goed lijkt te weten waar het gedrag van hun oudste vandaan kwam. Wellicht was het gewoon een bijwerking van de dialyse. Robbie had het vaker maar niet zoals vandaag.
"Jij mag dadelijk wat drinken maat," zucht Matt als hij naar Raoul zijn hoofd schudt als de man een glas water aan wilt bieden, "we gaan even boven op bed liggen. Ik weet bijna zeker dat je jezelf daarna wat beter voelt!"
Rob zucht als hij van zijn stoel stapt en zijn vader, die nog altijd beduusd in de keuken stond, een knuffel geeft. "Het is goed vriendje," hurkt Raoul neer, "ga maar even mee met papa!" Raoul kijkt over de schouder van zijn zoon naar de man die medisch onderlegt was. Als zelfs hij uit lijkt te stralen dat hij het niet meer weer, raakt Roel meer en meer in paniek. Het werd niet onder stoelen of banken geschoven dat de jongen een nieuwe nier nodig had. Wellicht was die dag aangebroken.
De jongen knikt en loopt daarna richting zijn papa die met een bezorgde blik elke beweging van zijn zoon volgt. Zijn grauwe gezicht. Zijn blauwige lippen. Zijn vermoeide uitstraling en houding.
"Rob?" Matt ziet nog net hoe de ogen van Robbie naar achteren rollen en wilt naar zijn zoontje reiken. Raoul ziet zijn zoon ook naar achteren vallen en kan hem net niet opvangen.
"Godverdomme," vloekt Matthyas als hij hem in een stabiele zijligging op de grond legt. Het lichaam van zijn zoontje is een slappe vaatdoek die op de grond ligt. Hij had niet verwacht hem nog een keer in een stabiele zijligging te moeten leggen in een week tijd.
Matt weet dat het geen epilepsie is momenteel maar dat er meer aan de hand was met de jongen. Iets waar Matt zijn vinger niet op kon leggen.
"Heeft hij?" Raoul maakt zijn zin niet af omdat zijn man al zijn hoofd schudt. "Nee hij heeft geen aanval. Hij is gewoon helemaal weg Roel. Wil jij voor mij mijn werktelefoon halen boven? Hij ligt aan de lader. Pak voor hem ook maar die noodtas, dan ga ik met hem gewoon naar het ziekenhuis. Ik vertrouw het niet helemaal namelijk."
Raoul knikt en rent richting de trap. Als hij zijn andere twee zoontjes passeert, weet Koen dat er iets aan de hand is. Voorzichtig loopt hij naar de keuken waar hij zijn papa over zijn broer gebogen ziet.
"Heeft Robbie een aanval papa?"
Matt schrikt van de stem van zijn middelste. De jongen die met een tekening thuis was gekomen. Hij kijkt recht in de puppy ogen van zijn zoon wanneer hij ook voetstappen de trap af hoort komen stormen.
"Nee Robbie is een beetje ziek dus papa gaat dadelijk even met hem naar het ziekenhuis!" Net op dat moment komt Raoul de kamer weer binnen en loopt zijn zoontje bijna omver die met tranen in zijn ogen staat te kijken.
"Nee," huilt Koen, "Robbie moet blijven papa! Ik moet bij Robbie blijven!" Het ventje is het trauma van twee jaar overduidelijk niet vergeten. Waarom zou hij ook? Het was ook niet niks voor de jongens en het was niet 1.2.3 uit te wissen.
"Frank komt zo oppassen en neemt Noé mee," fluistert Raoul als hij de telefoon aanzijn man over de vloer schuift, "ik ben met deze even naar de kleihoek zodat ik Milo en hem uit kan leggen wat er nu eigenlijk aan de hand is."
Wat er nu aan de hand is? Ze wisten het allebei niet. Niemand wist wat er momenteel met de jongen op de grond aan de hand was.
Matt blijft over Rob zijn borstbeen wrijven maar er komt geen beweging in het kind voor zijn voeten. Hij heeft geen aanval maar toch ligt hij bewusteloos voor de voeten van de man. Waarom? Een probleem met zijn nieren leek Matthyas de meest logische redenatie.
"Kom vriendje," zucht Matt gefrustreerd als hij Rob nog wat verder manipuleert met pijnprikkels. Niks lijkt het mannetje op de grond bij te krijgen terwijl Matt zijn onzekerheid blijft groeien.
Raoul was ondertussen bij de andere twee. Koen was nog altijd aan het tieren tegen zijn vader en Milo keek op richting Raoul met de jongen op zijn heup. "Papa Koen?" Milo, de vierjarige kleuter die volgende week vijf werd, kijkt naar zijn broertje uit groep 3.
"Koen pijn daan? Papa?" Milo staat op van de kleihoek en staat paraat om Raoul zijn knieschijven te breken. Hoe kon hij? Zijn grote broer pijn doen? Dan kende hij Milo van Heest nog niet.
"Milo rustig meneer." Raoul zet Koen op de grond die nog altijd aan het huilen was. Hij had Rob wel vaker een aanval zien hebben maar merkte aan zijn beide vaders dat het niet goed ging met zijn oudste broer.
Raoul trekt Koen tegen zijn borstbeen aan terwijl de jongen nog altijd blijft snikken. "Ow," zucht Milo, terwijl hij denkt te weten waarom Koen zo over de zeik was, "je mag je klei terug Koen! Sorry Koen."
Koen schudt zijn hoofd terwijl Raoul een kleine glimlach krijgt en over Milo zijn arm wrijft. "Milo je weet dat je niet af mag pakken maar het altijd lief moet vragen. Ik ben blij dat je eerlijk zegt dat je het hebt gedaan!"
Milo knikt tevreden terwijl hij wat klei van zijn kunstwerk pakt en deze in Koen zijn handen duwt. De jongen begint nu nog harder te huilen en dan lijkt de jongste van het huis het niet meer te volgen. Hij had toch sorry gezegd? Waarom moest Koen dan nu ineens huilen?
"Milo er is iets met Robbie," probeert Raoul voorzichtig uit te leggen, "papa is nu bij Rob maar we moeten eventjes naar het ziekenhuis. Papa denkt dat het Rob zijn niertjes zijn die het nu een beetje aan het opgeven zijn."
Milo knikt terwijl ook hij de tranen in zijn ogen krijgt. Hij wilde niet dat zijn broer ziek was. De broer die echt vaak ziek was en meer op zijn vaders werk was dan thuis op sommige momenten. "Ome Frank komt dadelijk oppassen vriend! Papa en ik weten niet hoe laat we thuis zijn met Robbie, als hij mee naar huis mag."
Koen lijkt iets op te vrolijken. Hij hield van Frank en Frank hield van hen. "Papa mag ik tekenen voor Ome Frank?" Raoul knikt en rolt de tekenrol uit over het kinderbureau. Raoul en Matt hadden amper tot geen A4 papiertjes, alleen om te knutselen. Raoul had een tekenrol van vijf meter op de kop kunnen tikken waardoor ze allemaal wat meer tekenruimte hadden. Ze vonden het alle drie geweldig.
Koen zit al klaar met een kleurtje terwijl Milo net op de stoel kruipt en een potlood pakt. "Heren houden wij onze potlood eens goed vast!" Raoul moet lachen als hij zijn zoontjes weer een poging tot de potlood greep aan moet leren. Koen zijn vingers konden het aan en Milo was gewoon te lui om het te doen.
Als de leerkracht enige tijd de jongens, en vooral hun pengreep, in de gaten heeft gehouden keert hij terug naar de woonkamer waar zijn man nog altijd bezig is. "Het klopt van geen kant Roel. Wil jij even mijn rugzak uit de auto halen?"
Matt had altijd wat spullen bij zich voor zijn oudste zoon. Hij was gewoon ziek en Matt wist dat. Raoul haalt de tas en komt teruggelopen met een klein rood tasje. Het was een veredelde EHBO doos waarmee hij heel wat basismateriaal had.
Hij pakt het kleine zuurstofmetertje en doet deze om Rob zijn vingertje. Met een ouderwetse bloeddruk meter houdt hij de bloeddruk en de hartslag van zijn zoon bij. Weer vertellen die cijfers dat Matt het aan het rechte eind had. Robbie had geen epileptische aanval op dit moment.
"En?"
Raoul zijn stem is hoopvol. Hoopvol dat zijn man iets had gevonden en hem kon vertellen waarom hij naar een bewusteloos kind op de grond keek. "Nee niks afwijkend momenteel. Ik kan alleen nog zijn bloedsuiker meten en anders dan vertrek ik met hem voor een CT. Hij heeft echt een gevoelig hoofd dus misschien is de hersendruk weer te groot."
Raoul komt naast de jongen zitten en wrijft over zijn arm. "Vriendje toch," zucht de man, "wat is er allemaal met jou aan de hand joh?" Matt veegt Rob zijn vinger schoon en zet het naaldje tegen Rob zijn vinger. De man wist dat hij absoluut geen fan was van naalden.
Het metertje vangt het bloed op maar Matthyas verwacht dat er niet veel uit zou komen. Hij besluit daarom ook even richting zijn twee andere zoontjes te gaan terwijl Raoul op hun oudste let. Mocht het daar ineens slecht gaan dan was Matt er als de kippen bij.
"Zijn jullie zo mooi aan het tekenen?" Koen en Milo kijken op en dan moet de arts een beetje lachen. Milo had de stiften te pakken gekregen en had zichzelf meer onder getekend dan het papier. "Papa ik tattoo net als papa Roel!" Milo had de tatoeage van zijn vader na proberen te tekenen op zijn onderarm.
"Ow M-"
Dan hoort Matt een piepje uit het scannertje komen. De uitslag van Robbie zijn bloedsuikerspiegel kwam binnen op de scanner en Matt zijn ogen vergroten. Hij moest nu met zijn kind naar het ziekenhuis.
Hij struikelt de woonkamer binnen waardoor Raoul hem vervreemd aankijkt. "Matthyas? Wat is er aan de hand?"
Zonder woorden pakt hij zijn zoon op van de grond. Nog altijd zit er geen enkele vorm van leven in het kind. "Zijn bloedsuiker is veel en veel te laag Roel. Ik neem hem mee naar het ziekenhuis. Wacht jij op Frank?"