Matt speelt met zijn handen terwijl Raoul over Koen zijn armpje wrijft. "Meneer Roel. Pijn." Hij is buitenadem en elk woord dat hij uitspreekt voelt pijnlijk aan. Hij heeft zoveel pijn in zijn verbrande lichaamsdelen dat hij alleen nog maar kan huilen.
Huilen.
Het jongetje heeft tranen met tuiten gehuild omdat zijn broertjes er niet meer zijn. Koen had gisteren door geslapen en wist niet dat de jongens effectief uit elkaar gehaald zouden worden. Toen hij tot die ontdekking kwam, was het huis te klein en heeft Matt hem, net als Robbie, plat moeten spuiten met medicatie.
"Mag hij nog wat hebben Matt?" De man kijkt op van zijn plek en knikt zacht. Hij had zijn MMT broek nog aan en had de puf niet gevonden om deze te verwisselen. Wel had hij een trui aangetrokken om zo de bloedspetters te verdoezelen.
"Heb je zo'n pijn vriendje?"
Koen knikt zacht terwijl hij zijn hoofd in de vertrouwde armen van zijn meester legt. Ja hij had pijn. Ja hij was moe. Ja hij miste zijn ouders. Ja hij wilde niks liever dan zijn broers in zijn armen sluiten. Zijn werkende armen wel te verstaan.
Matt spuit wat medicatie in het infuus wat nog altijd aan Koen zijn voetje zit. Het kindje op de kamer van Koen was eventjes weg. Het had niet het effect wat Matt hoopte want beide hadden nog geen woord tegen elkaar gezegd. Daarom wilde hij wellicht Robbie op dezelfde kamer leggen, mocht hij niet naar de IC gaan.
De CT-scan had de jongen niet meer gehaald en werd meteen richting het OK gereden. Hij moest geopereerd worden en tijdens de operatie kon er nog een foto gemaakt worden van de rest van zijn lichaam. Matt vreesde voor permanente schade in zijn brein en wellicht een ruggenwervel fractuur. De jonge arts hield al zijn opties open en ging momenteel uit van het ergste.
"Ik bel revalidatie af voor hem," excuseert Matt zich als hij zijn lippen op Koen zijn voorhoofd drukt, "dit ventje kan dat niet aan. Had jij die spullen meegenomen vanuit je klas?" Raoul grijpt naar een uitpuilende tas. Koen zijn oogjes twinkelen als hij de stapels knuffels uit de tas ziet komen.
"Voor mij?" Het ventje gaat rechter zitten en kijkt naar beneden richting de handen van zijn meester. De handen die ineens in een tas verdwijnen en die niet gek veel later tevoorschijn komen om verschillende soorten knuffels te laten zien aan de jongen.
"Allemaal voor jou Koentje! Jouw vriendjes hebben dit allemaal gemaakt en hebben knuffels mee voor hier. Is dat niet lief?" Koen probeert ze te pakken te krijgen maar zijn huid breekt bij elke beweging die hij maakt. Matt lijkt het op te vangen en maakte een notitie voor zichzelf dat hij de huis van Koen goed na moest gaan kijken voordat hij de transplantatie in zou gaan.
Koen kreeg donorhuid waardoor hij een andere huidsoort op zijn armen zou krijgen. Het liefst wilde Matt de huid van een kind dat net zo oud was als Koen. Hoe crue het ook zou klinken, daarvoor moest er dus eerst een kind sterven.
"Koen even rustig maatje," zucht Matt als hij over Koen zijn hoofd wrijft, "dit doet zeer vriendje dus je moet even rustig aan gaan doen." Koen legt gefrustreerd zijn hoofd op het kussentje terwijl de arts door Koen zijn haren gaat. De jongen wist nog niks over zijn broer. De broer die momenteel ergens anders aan het vechten was voor zijn prille leventje.
"Meneer Matthy," snikt Koen zacht, "waar zijn andere? Milo naar school?" Matt kijkt zijn man aan die zijn hoofd schudt. Koen mocht nog niks weten over zijn broer. Het jongetje was zo aan hem gehecht dat het hem helemaal zou breken.
"Koen je hoeft ons echt geen meneer te noemen schat," lacht Matt zacht als hij een klein kusje geeft op zijn voorhoofd. Koen zet deze woorden aan het denken en kijkt de man bedachtzaam aan. "Papa Matthy? Mag dat alsjeblieft?"
Matt krijgt tranen in zijn ogen. Hoe vertel je een kind dat er zoveel papierwerk is. Dat het allemaal nog moeilijker is dan het lijkt. Dat niemand toezegging heeft gegeven dat hij überhaupt bij Matthyas en Raoul mocht blijven.
De arts wrijft de tranen uit zijn ogen en Koen legt zijn hoofd tegen Matt zijn vertrouwde borstbeen. "Geen papa Matthy voor Koen?" De man snikt wanneer hij over Koen zijn hoofd gaat en zijn blik steun zoekt bij zijn man. Ook hij heeft de tranen ondertussen over zijn wangen lopen en kan ze niet meer tegenhouden. "Binnenkort Koen. Binnenkort ben ik papa Matthy voor jou!"
Koen knikt terwijl hij met zijn blik naar de jongen op zijn kamer gaat. "Hij ook geen papa en mama meer?" Zacht schudt Raoul zijn hoofd en gaat ook op het grote bed zitten. Koen steekt zijn armen uit en Raoul neemt hem op schoot. Hij was nu niet zijn leerkracht. Nu was hij de persoon waar het kwetsbare kind ten alle tijden op terug kon vallen.
"Zullen we samen eens kijken wat er allemaal in deze mooie tas zit? Heb jij trouwens ook de kleertjes gezien die Matt en ik hebben gekocht voor jou meneertje?" Koen zijn ogen twinkelen weer wat voor Matt even de gelegenheid geeft om de kamer uit te gaan. Hij kon even niet langer blijven. Hij werd opgeslokt door zijn eigen gedachtes.
"Ik ben even buiten", verontschuldigt hij zichzelf, "dan bel ik Sofia en moet ik het uitzoeken over de peuter!" Matt kiest ervoor om de naam van Milo niet te laten vallen. Dat zou Koen nog meer over zijn toeren maken en hij was blij dat die jongen nu eindelijk even wat had om naar uit te kijken. De hele tas vol spullen voor hem. Alleen voor hem.
Matt legt zijn pasje tegen de deur aan die zijn richting op opent. "Ah dokter Het Lam! Heeft u een moment om te intuberen?" Matt draait zich om en ziet een van de verpleegkundige staan. Haar ogen spreken boekdelen. Niemand kreeg het kind geïntubeerd en zij moest opzoek naar de arts die nog in het ziekenhuis rond moest lopen.
De man wisselt een blik naar zijn hoodie en dan weer naar de vrouw. "Ik ben eigenlijk klaar met werken", kondigt hij voorzichtig aan, "maar ik kan het altijd even doen uiteraard. Welke kamer?" De vrouw zucht opgelucht en trekt de jongste mee richting een kamertje naast Koen.
"Je hebt hem gevonden!"
Zijn leidinggevende kijkt opgelucht naar de man die een paar handschoenen uit de muur pakt en deze aantrekt. Zijn blonde pluk hangt een beetje voor zijn ogen. Hij moest nog een kappersafspraak maken maar het was er deze week nog niet van gekomen. "We hebben haar proberen te intuberen maar we krijgen hem er gewoon niet in. Wellicht dat jij hier nog een gooi naar kan proberen. Ze gaat het niet redden maar we willen dat ouders die keuze maken. Als het aan haar ligt hoeft het allemaal niet meer. Ze is al maanden uitbehandeld. Ouders komen er zo aan maar we willen haar intuberen zodat die keuze nog aan ouders is."
Matt wrijft over de armen van het kleine meisje op het bed. Er zitten geen wondjes op. Een klein dons vachtje zit eroverheen en Matt kan het niet los zien van de armen van Koen. Als ouders openstonden voor een donor dan zou deze huid erg goed van pas komen. Even schudt de man die gedachtes uit zijn hoofd. Hij stond hier over een meisje gebogen dat aan het vechten was voor haar leventje en Matt kon niet anders dan denken aan zijn toekomstige zoon.
Zelfzuchtig? Misschien maar uiteindelijk ging het ook over zijn kind. Ook al kende hij het kind amper.
"Mag ik de 5Cf?" Hij opent de kaak van het kind wat voor hem ligt en houdt zijn hand op. De instrumenten komen erin te liggen en binnen een mum van tijd zat het buisje in haar luchtweg die haar de nodige zuurstof toe zou dienen. Haar hartje klopte nog wel. Haar oogjes waren al ingevallen. Het meisje was drie en had geen kwaliteit van leven momenteel. Matthyas wist ook niet of zij die kwaliteit überhaupt ooit zou gaan krijgen.
"Zo dit zou het moeten houden," lacht hij zacht als hij over haar kin wrijft, "het blijft toch triest om een kind te verliezen maar voor haar is het wellicht vele male beter!" De arts werpt nog even een blik op het kind en wilt net vertrekken als hij tegen wordt gehouden door de man die hem door zoveel troep aan het sleuren was.
"Heb jij dadelijk een momentje voor mij met Raoul? We moeten denk ik even iemand bespreken!" Matt voelt zijn hart op plekken waarvan hij enkel wist, door de enorm saaie colleges, waar deze kon kloppen. De paniek stijgt naar zijn hoofd en kijkt de man verdrietig aan. Hij wist niet in hoeverre het een fijn gesprek ging worden.
"Ik ga me even omkleden en dan haal ik Raoul op. Hoe is hij er aantoe? Is hij al uit de operatie?" De operatie van Robbie duurde ondertussen al ruim vier uur. Al ruim vier uur waren ze aan het bedenken wat er aan de hand kon zijn met de jongen. Al vier uur lang werden er scenario's bedacht en met de minuut werden de scenario's grimmiger en grimmiger.
"Dadelijk Het Lam! Dadelijk. Mijn kantoortje?" Matt knikt en steekt weer wat spullen in zijn ambulancebroek. Hij had hem nog altijd niet uitgedaan en wellicht was hij daarom nog 'beschikbaar' voor zijn collega's.
De jonge arts loopt richting de kleedkamer waar net wat stagiaires zich aan het omkleden zijn. Ook de stagiaire die vanochtend eigenlijk onder Matt zijn supervisie stond maar die de dienst had gewisseld. Matt kon je niet blijer krijgen vandaag want hij had, net als gisteren, een emotionele dag gehad.
"Ah Matthyas," lacht het meisje zacht, "ben je nu pas klaar?" De man schudt zijn hoofd als hij zijn spijkerbroek uit zijn kluisje vist. "Nee ik was al enige tijd klaar maar er waren wat dingen voorgevallen vandaag na een MMT. Een kind wat van een hoogte is gevallen met een dubbele enkelbasisfractuur, interne bloedingen en een enkel luxatie. Gisteren een woningbrand van het broertje ervan dus het waren twee heftige dagen in ieder geval!"
Hij trekt snel zijn spijkerbroek aan en grabbelt wat spullen mee als hij zijn stagiaire nog een fijne dienst wenst. Het meisje was derde jaars en liep voor het eerst coschappen op de pediatrie. Vaak werd het gewisseld tussen de spoed en de verpleegafdeling voor het meisje. Je hoorde haar er nooit over klagen.
De arts loopt gehaast terug naar de kamer waar Koen en zijn man zich bevonden. In die loop doet hij ook zijn trouwring weer om. Deze moest hij afdoen op de werkvloer, maar het moment dat de man klaar was met werken ging hij weer fier om zijn ringvinger. Men wist dat hij was getrouwd maar niet iedereen wist dat het een man was aan wie hij de liefde had verklaard.
Hij moest snel naar de kamer om samen met zijn man naar het kantoortje te gaan waar ze duidelijkheid zouden krijgen over de jongen die ze binnen hadden gebracht. De jongen die door Matthy is gereanimeerd en door Raoul zo stabiel mogelijk is gehouden.
Als de man de zaal van Koen oploopt, ziet hij dat het jongetje helemaal in een film zit die Raoul voor hem op had gezet. Als Matthyas dichterbij komt merkt hij dat het leesdas, lettervos is waar het kind naar zat te kijken.
Matt was echt getrouwd met een kleuterleerkracht.
"Roel heb jij een moment?" Matt legt een hand op Raoul zijn schouder en kijkt even gelukzalig naar het ventje wat voor even de pijn vergeet. Raoul veegt zijn tranen weg als hij naar Koen blijft kijken. De jongen die vaak nog met zijn duim in zijn mond naar de televisie in de klas keek. Nu kon hij niet meer duimen en werd hij cold turkey van zijn verslaving geholpen.
"Koen blijf jij lekker kijken maatje? Matt en ik zijn eventjes weg en zijn zo terug. Wellicht dat we dadelijk met zijn drietjes kunnen eten. Bedenk maar eens wat je wilt eten in het restaurantje!" Koen mocht van Matt gewoon in het restaurantje eten. Hij was daar wel klaar voor en de man kon hem altijd helpen met eten. De jongen kon nog geen lepel vasthouden door de brandwonden maar kon wel geholpen worden door beide heren.
"Frietjes!" Koen kijkt naar beide heren die knikken. "Tuurlijk hebben ze frietjes voor dit kleine aapje. Wij zijn zo terug vriend. Mocht er iets zijn dan druk je op het rode knopje!" De jongen krijgt van Matthyas een pennetje in zijn handen waar een grote rode knop op zat. Hij kon deze makkelijk vasthouden en kon hem indrukken. Hiervoor hoefde de jongen geen abnormale bewegingen te maken die niet bevordelijk waren voor zijn huid, of wat er nog van over was.
Beide heren lopen de kamer uit richting het kantoor van Matt zijn leidinggevende. Onderweg licht de man snel een verpleegkundige in dat er een kind op kamer 498 alleen was momenteel maar dat ze snel terug zouden komen. De man had Matt toegezegd dat hij wel even wilde kijken hoe het met het ventje ging.
Raoul loopt wat verder van Matt, maar de man haakt snel zijn hand in de van Raoul. "Het is oké. Ze mogen het zien Roel." Raoul lacht en legt zijn hoofd op Matt zijn schouder als ze wat verder het ziekenhuis doorlopen.
Na enige tijd komen ze aan bij het kleine kantoortje. Elke stap die ze dichterbij zetten liet hun paniek groeien. Ze hadden nog geen nieuws ontvangen, wat wellicht wel goed was, maar ook wilde de leidinggevende niks kwijt over de geopereerde jongen.
Met een gebalde vuist klopt Matt zacht op het kantoortje. Aan de andere kant van de deur klinkt een goedkeurend geluid waardoor de deur geopend wordt. "Matthyas," zucht de man, "Raoul. Kom binnen heren!"
Ze gaan beide zitten en het pasje van de man wordt over de scanner gelegd. Hij opent wat foto's en Rob zijn dossier. Hoe langer ze hier beide zitten hoe minder zeker ze van de zaak zijn. Wellicht was het kind er niet meer. Moesten ze verder met twee kinderen. Konden ze elke zondagmiddag naar het graf van drie verschillende mensen.
"Ja waar zal ik beginnen?"
De samengevouwen handen. De ernst in de stem. De bril die naast de computer ligt. Alles wees uit op maar één ding.
Een slecht nieuwsgesprek.
Matt zijn hand gaat naar Raoul zijn bovenbeen en geeft er een bemoedigend kneepje in. Iets dat Raoul vertelde dat Matt er voor hem was. Dat hij zich beter kon voorbereiden op verschrikkelijk nieuws. Dat de groep 3 leerling was overleden door een val onder zijn toezicht.
"Zijn enkel was een heel gedoe om te houden. Er zitten een viertal platen in en een negental pinnen. Voor nu moet hij minimaal drie maanden in het gips voordat we überhaupt na kunnen denken over eventuele belasting. Zijn rug en nek zijn niet gebroken, maar hij heeft waarschijnlijk niet aangeboren hersenletsel. In de lift naar de OK heeft hij een toeval gehad waardoor we hem nog op epilepsie willen testen op de korte termijn. Zijn nier is zwaar beschadigd en hebben we eruit moeten halen. Hij heeft nog een half werkende nier waardoor hij aan de dialyse moet. Ook hij staat op de donorlijst net zoals Koen."
Matt neemt elk woord voor lief terwijl Raoul bij het eerste woord al in tranen uit was gebarsten.
"Kunnen we naar hem toe?" huilt Raoul als hij gulzig de tissues uit de tissuebox pakt. "Hij ligt op de IC. Ik denk dat we van geluk mogen spreken dat hij er op deze manier af is gekomen."
Geluk.
Er zat geen enkele vorm van geluk bij. Als hij geluk had dan had hij vandaag gewoon bij Stan, zijn beste vriend, koekjes staan bakken die hij weer vol trots naar huis zou nemen. Zijn moeder had de koekjes als dessert opgediend. Dat zou er zijn gebeurd als we over geluk spraken.
Hier was niks gelukkigs aan.
Helemaal niks