"Hey vriendje," Raoul hurkt naast de jongen neer en wrijft geruststellend over zijn rug, "ga je mee met juf Katy jongen? Dan kom je vanmiddag nog even gedag zeggen oké?" Rob staat langzaam op en geeft Raoul nog snel een knuffel voordat hij met zijn juf naar haar lokaal vertrekt.
De man staat nu even te kijken in zijn lokaal. God wat miste hij de kleine Koen nu al. "Sorry dat ik gisteren trouwens snel weg moest," zucht hij als hij zich weer richt op zijn stagiaire, "ik heb wel feedback geschreven voor je dus als je die wilt hebben, dan zet ik die er dadelijk nog in."
Het meisje staat er nog wat onwennig. Ze wist zich echt geen houding te geven en Raoul merkt dat het haar hoog zit. Niemand had haar hierop voorbereid op de PABO en Raoul wilde ook zeker even met haar tutor spreken.
"Kom hier." Hij trekt haar snel in een knuffel en het meisje laat haar tranen lopen. Ze kwam net van de havo. Was zeventien en moest nu dealen met een leerling die zijn beide ouders heeft verloren in een tragisch ongeval. Het was niet niks voor haar.
"We gaan dadelijk meerdere posters maken voor Koen zijn kamertje en eigenlijk wil ik je vragen om groep 1 daarin te begeleiden. Groep 2 kan het heel goed zelf en ik zal daarbij gaan zitten maar ik moet nog veel dingen regelen dadelijk dus dat doe ik tijdens het buitenspelen ook nog even."
In de andere klas komen de leerlingen ondertussen binnen gedruppeld. Katy had met Rob gepraat en had ervoor gekozen om gewoon de lessen te geven. Rob wilde toch echt de nieuwe letter onder de knie krijgen zodat hij zijn broertjes nog sneller voor kon gaan lezen. "Wil je wel dat ik erover vertel in de klas? Dat ze een beetje weten wat er speelt en als je eventjes uit de klas loopt, dat alleen jij dat mag vandaag?"
Rob vond het prima maar wilde niet alle aandacht. Hij was het zelf nog allemaal aan het verwerken dus wist niet hoe hij om zou gaan met de vragen die in de klas gesteld zouden worden.
Als iedereen in de klas zit begint zijn juf met haar verhaal. Robbie kijkt naast hem en ziet een van zijn vrienden naast hem zitten. Hij wist ook niet waarom zijn maatje gisteren ineens weg was maar was maar wat blij om Rob weer te zien. "Je bent er weer!" Rob lacht zacht maar krijgt daarna weer tranen in zijn ogen die over zijn wangen biggelen.
Zijn vriend, Stan, kijkt naar hun juf en wijst subtiel naar Rob. Katy knikt zachtjes en hurkt voor de jongen neer. "Als het niet meer gaat maatje dan moet je het zeggen! Ik geef je alle tijd. Als je naar meester Raoul wil mag dat ook he vriend." Zijn juf wrijft nog even over Rob zijn arm terwijl hij weer met traanogen omhoog kijkt.
"Ik wil blijven juf Katy. Ik moet echt de letter 'p' leren." De vrouw knikt en weet dat ze tijdens het volgende oudergesprek, die ze naar alle waarschijnlijkheid samen met Raoul en Matthyas zal voeren, een onderzoek naar dyslexie op wil dragen.
"Goedemorgen groep 3," begint ze wanneer ze haar eigen tranen alweer wegveegt, "voordat we gaan beginnen heb ik een beetje verdrietig nieuws. Misschien hebben jullie het gisteren van je papa's en mama's gehoord, maar er was een brand gisteren. Dat was het huis van Robbie en daarbij zijn de papa en mama van Robbie overleden. Al hun spulletjes zijn weg en het broertje van Rob ligt nog in het ziekenhuis. Ik heb aan Rob gevraagd of hij erover wilde praten maar hij wilde het voor zichzelf nog even op een rijtje krijgen. Als je vraagjes hebt mag je die aan Rob stellen maar als Rob ze niet wilt beantwoorden is dat ook niet erg. Ik denk dat we de komende tijd extra lief naar Robbie en naar elkaar moeten zijn en elkaar een beetje moeten helpen."
Ze wordt onderbroken door een meisje dat vanaf de achterkant van de klas komt lopen. Het was een beetje een einzelgänger en speelde meer met de kinderen uit de lagere groepen. Ze loopt recht op het snikkende jongetje af en trekt hem in een knuffel. "Jouw papa en mama zijn de mooiste sterretjes!"
Katy krijgt tranen in haar ogen en ziet dat de rest van de klas echt aan is gedaan door het nieuws. "Juf zijn echt al zijn spullen weg?" vraagt een leerling. Katy knikt zacht en voor ze het weet worden er honderd dingen door de klas geroepen die Rob en zijn broertjes wel mochten hebben. Van knuffels naar kledingstukken. Van dekbedden tot hele bedden. Iedereen wilde wel wat afstaan voor hun klasgenootje.
Dat Katy er door was geraakt was een understatement. Ze was tot tranen geroerd. "Jongens we gaan wel verder met de les van de letter 'p'. Ik heb dit met Rob overlegd en die vond het fijn om gewoon door te gaan. Na de fruitpauze gaan wij lekker naar buiten om gewoon allemaal lekker te spelen! Daarom moeten we het lezen wat inkorten en rekenen er meteen achteraan maar dat lukt ons wel toch? Want ik heb toch zo'n super groep 3!"
In een andere klas waren de kinderen aan het spelen en stond Raoul met een kop koffie het tafereeltje te aanschouwen. Verschillende ouders waren al naar binnengekomen toen ze het mailtje van de directie hebben gehad. Daarin stond vermeld dat het tragische ongeval, wat in Capelle het gesprek van de dag was, betrekking had op een kleuter van groep 1/2 bij meester Raoul.
Veel ouders kwamen hun condoleance overbrengen naar de leerkracht van het jongetje in de hoop dat hij het over zou brengen. Als Raoul eindelijk aan zijn kring kan beginnen, ziet hij bij meerdere leerlingen wat onder hun stoel liggen. Kinderen hebben een knuffeltje, anderen een tekening.
"Goedemorgen allemaal," komt er moeizaam uit, "ik zie heel veel dingetjes onder jullie stoeltjes liggen maar die laten we nog eventjes liggen oké?" De kleuters die het nog in hun handen hadden, leggen het onder hun stoel neer.
"Meneer waar is Koen H?" Het was Lotje die voor de tweede keer kwam oefenen. Zij zag dat het stoeltje van Koen weer leeg was. Ze had nu haar eigen stoeltje maar vond het vreemd dat Koen er weer niet was. "Zijn de papa en mama van Koen sterretjes meester? Mijn mama heeft dat gezegd. Is Koen nu ook een sterretje?"
Raoul kijkt nog verdrietiger de klas rond. Zoveel vragen en allemaal hadden ze betrekking op de persoon die hij vanmiddag weer tegen zou komen. Koen van Heest.
"Er is brand geweest bij de papa en mama van Koen en toen zijn de papa en mama van Koen overleden. Ze zijn dus sterretjes geworden. Koen ligt nu in het ziekenhuis, maar heeft geen papa en mama meer. Gelukkig heeft hij heel veel vriendjes in de klas die volgens mij iets heel moois hebben voor Koen?"
Meteen graaien een aantal leerlingen hun spullen onder hun stoeltje vandaan en brengen ze hem allemaal naar Raoul die overdonderd op de stoel zat. "Ik breng het vanmiddag naar Koen en dan zal ik er een mooie foto van maken om naar jullie papa's en mama's te sturen oké?"
Het is nog altijd koud maar Raoul had echt behoefte om even naar buiten te gaan met zijn leerlingen. De klas van Katy was al buiten en als Raoul een stap buiten de deur zet, valt Rob meteen snikkend in zijn armen. "Kom vriendje dan gaan we even naar het bankje dan kan je vertellen wat er aan de hand is."
Rob laat zijn kleinere hand in die van Raoul vallen en snikt nog na bij elke stap die hij neemt. Als ze bijna bij het bankje zijn, ziet Katy ook dat haar leerling het moeilijk heeft en eigenlijk niet meer op school wilde zijn. Hij wilde gewoon bij zijn broertjes zijn en Katy snapte dat.
Raoul gaat zitten en het kind kruipt dicht tegen hem aan. "Meneer Raoul waarom is Milo niet op school?" Raoul kijkt Katy aan die zacht knikt, "Rob wilde even een knuffel geven aan Milo maar toen hij eenmaal aan was gekomen bij de peuters was Milo helemaal niet op komen dagen vanochtend. Ze konden ook niemand bellen aangezien er geen contact informatie is."
Raoul raakt gefrustreerd en zorgt dat Rob, na een hele stevige knuffel, weer even gaat spelen. Het zou het jongetje goed doen om eventjes zijn gedachten te verzetten. Rob vervolgt zijn tocht naar het hoge speelhuisje. Meerdere kinderen sprongen richting de ijzeren paal die als brandweer stang figureerde.
"Dus hij is helemaal niet gekomen?" vraagt Raoul meteen aan haar. Ze schudt haar hoofd en de andere kleuterjuffen komen erbij zitten. "Ik ga er vanmiddag wel even achteraan dan. De afspraak was dat hij gewoon zou gaan!"
Katy zucht en kijkt dan weer triest naar haar leerling die sip van de brandweerstang glijdt en weer naar boven klimt. Hij vond de brandweerstang het leukste van de hele speelplaats. "Hoe ging het met hem?" Ze schudt haar hoofd op de vraag van Raoul. "Kind heeft het zwaar te halen maar ik heb niemand om daar nu mijn zorgen bij neer te leggen. Hij heeft redelijk wat gehuild maar het was ook de frustratie dat hij het moeilijk vond en dat hij dus zijn ouders nooit had kunnen laten horen hoe erg hij zijn best deed om te leren lezen."
Ze raken in een ander gesprek, over hoe ze de begrafenis gingen regelen nu niemand het op zich kon nemen. Gelukkig had de directie de gemeente en de DELA opgetrommeld en die zouden er nu zorg voor dragen. Katy en Raoul kregen die dag vrij om aanwezig te zijn bij de begrafenis. Ze zouden het intern oplossen dat de overgebleven groepen opgevangen konden worden.
Ze zitten tien, hooguit vijftien minuten wanneer Raoul het in zijn ooghoek zo vreselijk mis ziet gaan. Hij had uitzicht over het hele schoolplein en ziet net hoe Rob zichzelf richting de brandweerstang lanceert maar die hele stang mist. Hij dondert drie meter naar beneden.
"Godverdomme Rob!"
Meteen rent Raoul richting de plek waar hij de leerling naar beneden zag vallen. Katy was ook achter hem aan komen rennen en wordt bijna omvergelopen door leerlingen die in paniek naar haar toe kwamen dat Rob was gevallen.
Als ze aankomen zien ze meteen dat het mis is met de jongen die zoveel te verduren had. Zo onwijs mis.
Meteen stabiliseert Raoul de nek en het hoofd van de jongen. Hij was plat naar benden gekomen en als Raoul ook het bloed aan de achterkant van Rob zijn hoofd voelt, weet hij dat het echt serieus is. De jongen zijn ogen zijn helemaal weggedraaid en hij maakt een snurkend geluid. Hij was echt helemaal weggevallen en dat baarde hem zorgen.
"Bel de ambulance en zorg dat die kinderen de klas in gaan!"
Katy hangt al aan de telefoon terwijl de andere kleuterjuffen de andere kinderen naar binnen dirigeren. De directie komt naar buiten gerend, achtervolgt door de mensen van de EHBO. "Godverdomme," vloekt zijn leidinggevende, "hou jij hem zo vast Raoul? Dan zorg ik ervoor dat alle doorgangen vrij zijn en zal de ambulance buiten opvangen."
Raoul knikt terwijl hij naar de jongen in zijn handen kijkt. "Je bent veilig vriendje. Het komt goed!"
Zijn eigen jas trekt Raoul uit en legt hem als een soort dekentje over het kind heen. Hij mocht geen kou vatten maar lag op een ijskoude ondergrond.
Als zijn blik het lichaam bestudeerd, merkt hij dat Rob zijn rechterbeen helemaal is misvormd. Raoul is blij dat deze jongen gewoon bewusteloos is en niks mee krijgt van de pijn die de jongen zou hebben gevoeld.
"Blijf maar bij me Robbie," snikt de man zacht, "ik zal voor jou en je broertjes zorgen maatje. Ik beloof het je."