Raoul zet zijn auto weer op de parkeerplek waar hij gisteren Mijntje tegen was gekomen. Gisteren wilde hij vroeg aanwezig zijn om zijn administratie op orde te brengen. Deze ochtend was hij vroeg omdat Matt om half zeven op de werkvloer moest staan.
Gelukkig mocht de man vandaag op de MMT rijden om zo even alles op een rijtje te krijgen. Hij reed dus ritten als de ambulance een arts nodig had op de plek van het incident. Dit werk verschilde en Matt vond het vaak minder leuk maar ach vandaag tekende hij ervoor. Zolang hij niet nog een kind moet behandelen vanuit een woningbrand, wilde hij best een MMT doen vandaag.
Rob had amper geslapen en Raoul vreesde ervoor dat de korte dag nog te lang ging zijn voor het kereltje. Hij wilde niet toegeven aan zijn slaap maar Raoul hoopte enigszins dat hij even op de dikke mat in de speelzaal wilde slapen.
"Ga je mee vriend? Wellicht kan je nog even slapen dan kan je nog fit aan de les beginnen vandaag." Rob schudt zijn hoofd als hij angstvallig Raoul zijn hand beetpakt. "Nee ik wil niet slapen meneer Raoul! Ik wil bij jou blijven alsjeblieft."
Raoul zijn hart breekt weer. Het kind wilde gewoon niet weg en had zijn veilige haven gevonden in de persoon van Raoul. De man hoopte dat Robbie nog wel naar zijn eigen klas wilde gaan maar zou het ook begrijpen als de jongen gewoon lekker in de kleuterklas wilde blijven.
Het is half acht als hij de school weer binnen wandelt. Hij is de eerste en weet dat de collega's uit de groepen 1/2 en 3 er zo aan zouden komen. Raoul had ze uitgenodigd om kwart voor acht even de situatie te bespreken van de familie van Heest. De leidster uit de peuterspeelzaal zou aansluiten evenals de directie die het hele protocol op poten had gezet om het hele team te informeren.
"Wil jij nu je brood hebben? Of je appeltje? Je moet wel iets eten meneertje." Raoul schuift zijn naam weer op aanwezig en loopt door de kleutergang richting zijn eigen lokaal. "Boterham alsjeblieft. Meneer Raoul mag ik dadelijk wel naar groep 3 toe? We gaan verder met de letter en ik vond hem echt heel heel moeilijk."
"Tuurlijk mag jij naar groep 3 vriendje, was het echt zo moeilijk?" Hij klikt alle lampen aan en ziet dat de kring al in de klas staat. Eén stoeltje is niet meegenomen in de kring en dan krijgt Raoul weer spontaan tranen in zijn ogen. Rob knikt ondertussen en gaat opzoek naar de stoel van zijn broertje. "Waar is die van Koen?"
Het was verdomme Koen zijn beurt om hulpje van de meester te zijn. Hij keek er al enige tijd naar uit en had glinsterende ogen wanneer de wasknijper richting zijn naam ging. Vandaag was het dus Koen H. en Koen F. die de hulpjes waren. Alleen het stoeltje van Koen F. stond naast Raoul zijn stoel. Daarom kiest de man om de stoel van de jongen gewoon naast hem neer te zetten. "Hier is zijn stoel maatje. Doe je jas maar uit en pak maar het brood wat Matthyas heeft gesmeerd. Koen maakt altijd van zijn stoel een tafeltje en gaat dan op zijn knietjes brood eten als de tafels bezet zijn."
Rob lacht breed, "dat deed ik ook toen ik kleuter was!" Meteen draait hij het stoeltje en gaat op zijn knieën zitten. Hij eet rustig de boterham op en kijkt naar het Digibord waar Raoul schatkast op heeft gezet.
"Rob ik ben even naar het lokaal hiernaast oké? Ik moet namelijk met de andere juffen bespreken hoe we het nu gaan doen met jou en je broertjes." Rob slikt zijn boterham door en veegt zijn tranen weg met de mouw van zijn nieuwe trui. Hij had vandaag een dierentrui aangetrokken en een zwarte cargobroek. Rob kon zijn ogen niet geloven toen Raoul met allemaal soorten kleding aan kwam zetten.
Robbie had vrij snel een keuze gemaakt en was toen meer en meer richting de meester van zijn broertje gekropen. Ze noemde hem allemaal 'meneer' omdat zijn ouders hem dat aan hadden geleerd. De andere leerlingen noemde Raoul vaak gewoon Raoul of meneer. Meester was voor een kleuter nog een lastig woord.
Nu zit de oudste van Van Heest op zijn knieën te kijken naar een video die zich afspeelt op het Digibord. Raoul gaat nog even door de haren van de gebroken jongen en voelt de tranen weer opkomen. God wat wilde hij graag dat de jongens veilig waren.
Het noodgezin van Rob kwam hem dadelijk ophalen dus Raoul had al afgesproken met Robbie dat hij vóór twaalf uur nog even langs moest komen om afscheid te nemen van de man die hopelijk zijn nieuwe vader werd.
"Ik ben hiernaast maatje," zucht Raoul zacht als Rob in zijn warme armen valt, "als er iets is, roep me dan?" Rob knikt terwijl hij nog even na snikt in Raoul zijn armen. "Ik wil bij jou en Matthyas blijven. Alsjeblieft?"
Raoul staat zuchtend op terwijl Rob voor zijn neus komt staan. "Dat gaat niet jongen, dat weet jij ook maatje. We gaan er gewoon alles aan doen dat je volgende week bij mij bent. Daarnaast zie je mij nog elke dag op school."
Rob knikt inderdaad. Hij zag de oudere man nog twee dagen op school, dan was het weekend en dan zou hij nog één dag school hebben voordat hij weer in de vertrouwde armen van Raoul kon huilen.
Als Rob weer verder gaat met zijn ontbijtje, wat bestond uit een witte boterham met pasta en een croissantje dat ze vanochtend snel in het ziekenhuis hadden gehaald, kan Raoul richting het lokaal van Mijntje. De vrouw hoefde vandaag niet te werken maar wilde maar wat graag bij de bespreking zijn.
"Goedemorgen Raoul." Haar stem klinkt anders dan gisterenochtend. Gisteren was hij vol van blijdschap en enthousiasme. Nu was hij leeg en vermoeid. Als hij de vrouw aankijkt ziet hij dat ze heeft gehuild. De vrouw was twee jaar afgestudeerd en had dit nog nooit meegemaakt. Niet dat een van de andere leerkrachten dit ooit mee had gemaakt, maar zij waren wat langer in het vak.
"Kom hier Mijntje," zucht Raoul als de vrouw hem even snel terug knuffelt en haar tranen droogt. "Hoe was het gisteren daar?" De enige man in het gezelschap zucht als hij het lokaal binnenstapt van zijn collega. "Verschrikkelijk. Echt zo verschrikkelijk."
De rest druppelt langzaam binnen en om tien voor acht zitten alle genodigden. Ook Raoul zijn stagiaire van gisteren was aanwezig net als alle vijf de dienstdoende kleuterleerkrachten en Mijntje die het voorval niet los kon laten, de juf van Robbie die naar alle waarschijnlijkheid nog verder bijgepraat moet worden over haar leerling en de leidster van Milo. De jongen die vandaag gewoon naar de peuterspeelzaal zou gaan. Dat was immers afgesproken.
De directrice legt nog snel een geruststellende hand op zijn schouder en geeft aan dat zij het gesprek wel zou openen over het feit dat zij werd gebeld en het protocol van het overlijden in had gezet. Daarnaast hadden de jongens geen naasten meer om op terug te vallen dus was vanuit haar ook jeugdzorg ingeschakeld. Raoul zou dadelijk nog aankaarten dat de jongens door zijn man al ter adoptie aan waren gevraagd, zonder dat hij wist dat Koen überhaupt in de klas van zijn geliefde zat.
"Oké goedemorgen allemaal," begint de vrouw die het aanzienlijk moeilijk heeft, "we zijn hier samen om een voorval van gisteren te bespreken. Helaas is ons ten gehore gekomen dat de ouders van Robbie, Koen en Milo van Heest zijn overleden door een dramatisch ongeluk. Allereerst gaan onze condoleances uit naar de jongens. Er is een woningbrand geweest toen Koen en zijn ouders thuis waren. De andere waren op school toen het gebeurde. Ik heb het protocol van jeugdzorg in werking gezet en heb verder niet veel meer vernomen. Ik geef Raoul even verder het woord aangezien hij naar zijn leerling is gegaan."
Raoul gaat wat beter zitten op het kleuterstoeltje. In hoeverre je goed kon zitten op een kleuterstoeltje. "Koen zijn handen zijn helemaal verbrand. Hij moet nog enige tijd in het Sophia kinderziekenhuis blijven en staat onder behandeling van een aantal brandwonden specialisten. Naar alle waarschijnlijkheid krijgt de jongen ook een huidtransplantatie aangezien alles is verbrand. Zijn vingertopjes waren vuur en vuur rood en hij had geen enkele grip. Er zal vandaag ook worden gewerkt aan zijn revalidatie wat voor een vier jarige erg zwaar zou worden. Ik maak me om Koen minder zorgen dan om de andere twee als ik eerlijk ben."
De man kijkt even de groep rond en ziet bij sommige de tranen al over hun wangen rollen. Mijntje had haar handen al helemaal in haar trui gestoken om zo alle tranen weg te vegen. Raoul had de directie tussen neus en lippen door wel ingelicht over de werking van jeugdzorg en de vraag of er een klacht ingediend kon worden over de werkwijze van de oudere dame.
"Ehm Rob en Milo zijn uit elkaar gehaald momenteel. Milo is gisteren op brute manier meegenomen door zijn noodgezin. Rob hebben mijn man, die Koen zijn dienstdoende arts was en heel de tijd is gebleven, en ik naar beneden gebracht zodat hij het niet heeft moeten zien. Die jongen heeft vannacht nog in het ziekenhuis geslapen doordat hij kalmeringsmiddelen had gekregen. Hij was door het lint gegaan en was dus zo overstuur dat Matthyas niks anders kon dan hem die medicijnen toe te dienen. Hij kan dus nog wat moe en verward zijn, vooral omdat ik hem vanochtend best vroeg wakker heb gemaakt en hij amper tot niet heeft geslapen. Over een week zouden de jongens weer bij elkaar in een gezin terecht komen."
Nu vallen de tranen ook bij Raoul en kickt het besef nog harder in. Hij werd over een week gewoon vader. Hij kende de kinderen die hij verder op mocht gaan voeden. God wat kwam het ineens dichtbij!
"Hoe weet je dat ze bij elkaar komen?" Een van de kleuterjuffen was benieuwd hoe jeugdzorg die toezegging had gedaan. Bijna iedereen wist ook van de kinderwens van Raoul en Matthyas. Ze gunde het de jongens en vonden het verschrikkelijk dat er nog niks was toegezegd aan de liefhebbende mannen in Rotterdam west.
"Matt was erachter gekomen dat ze in het systeem zouden komen waardoor hij, voordat meneer wist dat Koen een leerling van mijn klas was, aan had gevraagd om ze alle drie te adopteren. Hij wist ook dat er waarschijnlijk geen plek zou zijn om drie jongens op te vangen. Hij kreeg het niet over zijn hart om ze dus te scheiden na de woningbrand. Van het een kwam het ander en momenteel is er een caseworker bezig om de jongens onder onze voogdij te krijgen. Rob moet dadelijk dus met mensen mee die hij helemaal niet kent dus als iemand met hem meeloopt en die mensen even in de klas inlicht, zou dat denk ik voor de jongen ook meer rust brengen."
Katy knikt en voelt haar hart zwaar worden. Rob was een nieuwe leerling maar het was wel een leerling die zich goed in de groep had gemengd. Het was een leerling die nooit ruzie zou maken en die altijd alles wilde weten. Hij speelde veel met andere kinderen en was een verademing in vergelijking met de andere zes nieuwe leerlingen in de groepen 3.
"Ik stel voor dat er in de kleutergroepen gewoon wordt besproken wat er is gebeurd in grove lijnen. Er hoeft daar niet diep op ingegaan te worden. Ik stel voor om elke kleuterklas een grote poster te laten maken voor Koen zijn kamer op te fleuren in het ziekenhuis. Voor Raoul en Katy stel ik voor om het echt bespreekbaar te maken deze ochtend en na het fruitmoment even buiten te spelen met de grepen 3c, 1/2b, 1/2d en 1/2a. De andere groepen houden gewoon hun eigen programma aan. Mocht groep 3c behoefte eraan hebben, en dan vooral Robbie uiteraard, om door te gaan met de lesstof mag dat uiteraard ook."
Raoul lacht zacht en kijkt Katy aan. "Hij moest eigenlijk blijven van Matt maar hij wilde echt heel graag naar school om de nieuwe letter nog te oefenen omdat hij hem toch echt echt moeilijk vond zei hij." Katy moet nu ook zacht lachen. Dat was Robbie. Het rekenwonder en het leesdrama in één.
"Ja dat is nog een puntje bij de jongen maar het komt wel goed. Zal ik hem meenemen naar mijn lokaal dadelijk? Kijken wat hij vandaag zelf wilt en even aanvoelen waar hij klaar voor is vandaag." De bijeenkomst werd afgesloten en iedereen vervolgde zijn tocht naar zijn of haar eigen lokaal.
Raoul loopt samen met zijn stagiaire en Katy naar het lokaal waar hij een ontbijtende Robbie achter had gelaten. Als hij toekomt in het lokaal ziet hij dat Rob nog steeds aan het ontbijten is en zijn oogjes praktisch in de schatkast zitten.