De jongen onder hem blijft tegenstribbelen. Verschillende verwensen worden naar zijn hoofd gegooid. "Ik dacht dat ik je kon vertrouwen!" Nadat Rob die woorden uit heeft geschreeuwd, kan de arts niks anders dan op de rode knop te drukken langs het bed. Hopelijk zouden kalmeringsmiddelen de jongen onder hem tot bedaren brengen.
Of Matthyas hem snapt? Zeker. Hij heeft zelf ook honderd keer in de situatie gezeten dat hij dacht iemand te kunnen vertrouwen. Leugens. Loze beloftes. Het had zijn vertrouwen beschadigd. Daarom kon hij dingen niet beloven aan Raoul. Kreeg hij paniek als Raoul dingen aan hem beloofde.
Wellicht was dat de voornaamste reden waarom de man hem vandaag mee naar huis wilde nemen. Hij kon het niet aanzien dat iemand hetzelfde eenzame, lange pad moest behandelen als hij jaren lang had moeten doen. Niemand die hem vroeg hoe het ging? Waarom hij school was gaan zien als veilige haven. Het maakte niemand een zak uit.
"Dokter Het Lam wat is er aan de hand?!" Een van de verpleegkundige rent richting het zuurstofapparaat wat tegen de muur hangt. De jongen is zo over zijn toeren dat hij zelf moeite kreeg met het innemen van de zuurstof.
Rob blijft tegenstribbelen en Matt probeert met alle macht die hij heeft de jongen terug te duwen. Het was een vreselijke missie want Matt zou nu voor altijd als de boeman in Robbie zijn geheugen staan. Als de adoptie of de optie tot pleeg effectief rond zou zijn, dan stond hij nu al met 5-0 achter bij de jongen die zo onwijs veel invloed had op zijn jongere broertjes.
Een arts, die Matt bijna nooit zag en wat achteraf een student bleek te zijn, komt aangerend met de kalmeringsmiddelen. Matt ziet hoe hij ermee aan het kloten is en pakt de injectie simpelweg uit zijn handen. "Laat mij maar." Nadat hij die woorden uit heeft gesproken, zet hij de injectie in Rob zijn bovenbeen. Toch blijft de jongen tegenstribbelen en vindt Matt hem verdacht sterk voor een zesjarige.
"Mag ik even?"
Raoul had zich een beetje teruggetrokken. De man kon niet zo goed tegen agressief gedrag. Ook daar had hij een verborgen reden voor die enkel en alleen zijn man wist. Omwille van die reden was hij zo onwijs fel op ruzie en pesten in de klas. Dat was voor Raoul een absolute no-go en kon je het hele jaar al hebben verpest.
Hij pakt beide handen van de jongen en wrijft geruststellend over Rob zijn knokkels. Op magische manier had hij toch het zuurstofmasker op zijn neusbrug staan. Zijn hele mond werd bedekt en hij kon niet anders dan zich toegeven aan de medicatie die hem slaperig en suf maakte. Matt had voor honderd andere meditatiesoorten kunnen kiezen, maar de reden waarom hij voor Xanax koos was voor de opname die eraan vast hing. De jongen moest nog minimaal 24 uur onder medisch toezicht staan.
"Hey toppertje," fluistert de leerkracht van zijn broertje zacht, "wat doe jij dit goed mannetje! Ik weet niet wat je hebt gehoord en ik snap dat je nu met honderden vragen zit, maar we gaan het even stap voor stap aanpakken. Pas als je rustig bent en rustig blijft, zal ik je alles uitleggen. Nu kan dat nog niet omdat je er nog niet klaar voor bent. Dat is helemaal niet erg Rob want je bent pas zes jongen. Onthoudt dat hé! Je bent pas zes vriendje."
Rob lijkt gekalmeerd en Raoul neemt plaats op het bed. Hij legt de jongen wat dichter tegen zijn zij aan en gaat zachtjes door zijn zwarte piekharen. God wat had hij het te doen met die kinderen.
Rob legt zijn hoofd tegen Raoul zijn borstkast. Zijn ogen vallen dicht van de slaap die hij heeft. Op magische manier hadden de andere jongens er gewoon doorheen geslapen. Milo was een dag eerder maar niet inslaap gekomen door Koen. Robbie was gewoon zo moe van alle emoties die op hem af waren gekomen die dag en Koen was gewoon op en gesloopt.
"Moet ik echt gaan meneer Roel?" Het klinkt vervormd door het masker dat over zijn mond zit. Geen kind zou deze angst moeten voelen. Geen enkel kind moest zich afvragen of hij diezelfde avond een veilig bedje heeft. Of hij kan slapen op een plek waar hij thuis was. Een kind van zes hoefde zich daar gewoon 0 zorgen over te maken, maar toch gebeurde het.
"We kunnen niet anders vriendje," zucht Raoul geëmotioneerd, "het is maar een weekje jongen. Dan kan je bij je broertje wonen en wellicht bij Matthyas en mij. Lijkt je dat gezellig?" Rob snikt zacht terwijl Matt bij Koen nieuwe medicatie toedient. "Ik wil papa en mama," snikt hij zacht. Zuchtend gaat Raoul door Rob zijn haren. Hij had het echt te doen met het kind wat opgerold in zijn armen ligt.
"Je had het beloofd meneer Raoul. Ik mocht mee met jou." Nu snapt Raoul de ongelofelijke haat van zijn vriend richting beloftes. Nu snapt hij waarom hij hem nooit wat kon beloven maar wel altijd deed wat hij zei. Waarom hij bijna tot tranen werd geraakt wanneer Raoul een belofte maakte. Hij had nu zelf ook de kapitale fout gemaakt. Een loze belofte voor een jongen die zo gebroken was.
Rob kan niet meer zeggen dan dat hij het had beloofd. Hij blijft het ook keer op keer herhalen. Elke keer deed het hem meer en meer pijn en het breekt Raoul zijn hart. Met een schuin oog kijkt hij naar de klok. Ondertussen was het al 18u en was hij bijna acht uur in het ziekenhuis. Matt was al twee uur afgewerkt, aangezien hij overwerkte doordat hij vanochtend te laat was.
"Onze belofte staat nog steeds." Dit is waarschijnlijk de eerste keer dat de man het woord 'belofte' uit heeft gesproken. "We lossen de belofte alleen wat later in. Het is zeven dagen, hooguit. Die week is zo om en waar wil je nu gaan slapen? Raoul en ik moeten nog spullen halen voor jullie kamers. Kleding zodat jullie geen kou vatten. Het is nog best een werkje vriend, en als je dan volgende week ons weer ziet, dan heb jij lekker een warm bedje. Wil je anders even een bedje uitzoeken online? Dan kunnen we eens kijken of we alles al af kunnen krijgen."
Matt hoopte dat de jongen hier iets rustiger door werd. Alleen blijft hij zijn hoofd schudden en houdt Raoul zijn hoofdje vast om hem dichter in zijn veilige armen te drukken. "Ik moet op ze letten. Echt waar! Je kan ze ons niet mee laten nemen. Alsjeblieft." Hij begint weer te snikken en beide volwassen heren kijken elkaar moedeloos aan. Wat was wijsheid op dit moment?
"Maatje luister. Ik beloof je dat je volgende week bij je broertjes bent!" Raoul kijkt verbaasd naar zijn man. Die had nu voor het eerst een belofte gedaan. Dat zonder in paniek te raken.
"Beloofd?"
Matt steekt zijn pink uit en Rob haakt die van zichzelf erin. "Ja maatje. Beloofd."
Rob kijkt dan naar Raoul die ook zacht knikt. Hij wilde niet eens weten welke pijn er momenteel door het jongetje ging. Het jongetje dat dadelijk zijn jongste broertje opgehaald zag worden.
"Koen en Milo?"
Hij was zo gesloopt dat er maar een aantal woorden zijn mond wisten te verlaten. Hij had er simpelweg niet genoeg zuurstof voor in zijn tengere lijf.
"Milo gaat zo met iemand mee en ik weet zeker dat diegene echt heel goed voor een weekje voor hem gaan zorgen. Koen blijft hier in het ziekenhuis. Hij mag nog niet naar huis dus blijft hier. Jij mag morgen naar je woning voor een weekje."
Rob zijn ogen worden grauwer met de minuut. Hij had al een plannetje bedacht en wist zeker dat hij het tot in de puntjes uit kon voeren. Hij had er enkel het speelkwartier voor nodig. "Mag ik morgen wel naar school meneer Raoul?"
De man kijkt zijn geliefde aan die twijfelend kijkt. Matt weet ook niet of het zo'n goed idee was om de jongen morgenochtend naar school te sturen maar wellicht was Matt wel degene die Robbie momenteel het best snapte. School was de komende tijd zijn veilige haven.
"Als meneer Raoul jou morgen op komt halen, dan mag je van mij naar school. Je moet dan wel echt rustig aandoen oké?" Rob knikt tevreden. Hij kon morgen naar school. De plek waar hij zich thuis voelde.
"Een week hé meneer Matthy? Dan mag ik bij jullie toch?" Matt voelt zijn eigen ogen nat worden. De tranen lopen al over zijn wangen. Nog nooit had hij dit gevoel gehad. Hij wilde de jongen gewoon beschermen.
Sofia komt binnen voordat Matt überhaupt een antwoord kon formuleren. Ze kijkt bedenkelijk en laat haar gezicht landen op Milo. De jongste telg die als enige het ziekenhuis moest verlaten.
"Rob ik wil weten of je het aankan dat Milo nu weg wordt gehaald. Wil je anders even met mij naar het restaurant? Je zal vast honger hebben!"
Matt wilde niet dat de jongen bleef. Dat hij voor altijd terug moest denken aan het moment dat Milo wakker wordt gemaakt door zijn, hopelijk, nieuwe vader. Dat Milo daarna zou schreeuwen dat hij moest blijven en echt niet meeging naar dat andere huis.
Raoul weet waar de arts op doelt en pakt zachtjes Rob zijn zuurstofmaskertje van zijn gezicht. Hij was enigszins opgeknapt en goed genoeg bevonden om zonder extra hulpmiddelen naar beneden te gaan. Matt had een rolstoel gepakt zodat hij niet heel de tijd met een zesjarige op zijn heup zat.
"Kom maatje dan gaan we naar beneden. Ik heb gehoord dat het vandaag pizza dag is. Dat lust jij toch helemaal niet?" Rob krijgt een kleine glimlacht rond zijn mond. "Echt wel!"
Matt zet hem in de rolstoel en loopt samen met de jongen naar beneden. Nu was het aan Raoul om de jongste wakker te maken. Die lag ondertussen nog in dromenland tegen zijn broer aan. Hij had werkelijk niks meegekregen en Raoul vraagt zich af hoeveel de jongen effectief mee zou gaan krijgen. Zou hij het snappen?
"Miel wordt je wakker maatje?"
De man pakt het kleine jongetje op en legt hem zachtjes tegen zijn schouder aan. Milo wrijft met zijn knuistjes in zijn oogjes. Hij was echt echt diep in slaap gevallen. "Hey kleintje," lacht Raoul als hij de deur open hoort gaan, "heb je lekker geslapen?"
Dan draait Raoul zich om en staat oog in oog met het noodgezin van Milo. Hij herkent de man ergens van maar weet niet waar exact van. Hij kwam er dadelijk wel op, maar nu moest hij nog het nieuws naar de jongen brengen. Dat hij als enige niet mocht blijven in het ziekenhuis en zichzelf moest redden. Het kind was godverdomme drie jaar! Drie!
"Ja meneer Roel," gaapt hij, "dus nu naar jullie huis? Ik daar slapen?" Raoul zucht weer en de tranen komen op. Hoe ging hij het de jongen vertellen dat hij niet naar hun huis ging? Dat de komende week helemaal niemand mee naar hun huis zou gaan.
"Ehm nee maatje," hij voelt de tranen weer opkomen, "je gaat voor een weekje uit logeren. Matthyas en ik moeten nog een aantal dingetjes doen samen zoals kleren kopen voor jullie en bedjes kopen. Dan gaan we volgende week met zijn vijfjes naar de bouwmarkt om eens te kijken welke kleur behang jij wilt in je nieuwe kamer."
Milo kijkt verdrietig. Hij was wel erg graag meegegaan naar Raoul en Matthyas hun huis. Daar was hij, als drie jarige peuter, helemaal op voorbereid. "Oww oké," zucht hij vermoeid, "Koen en Robbie mee?"
Raoul schudt zacht zijn hoofd en dan breekt de jongste van het stel. Hij schreeuwt dat hij hier moest blijven. Bij zijn broers. Dat mensen hem anders pijn gingen doen als hij niet bij zijn broertjes was. Waar de jongen dat vandaan haalde wist Raoul niet maar het baarde hem wel zorgen.
"Milo doe even kalm jongen," probeert Raoul hem te sussen, "het is een weekje vriend. Ze gaan je echt geen pijn doen! Op school zie je Rob nog elke dag maatje. Het komt allemaal goed."
Nog altijd biggelen de tranen over zijn wangen en blijft hij constant naar zijn ouders vragen. Hij snapte het gewoon simpelweg niet. "Als je hem gewoon aan hen geeft dan zijn we ook van dat gezeik af."
Els was weer teruggekomen. Raoul hoopte dat de vrouw ergens bewusteloos lag met een aantal artsen rond haar die haar probeerde te reanimeren maar ook die geboden leken niet verhoord. De vrouw, die naar alle waarschijnlijkheid voor even als pleegmoeder figureert, pakt de jongen ook genadeloos over.
Raoul heeft geen tijd om gedag te zeggen want de vrouw is al vertrokken met een huilende Milo in haar armen. De vrouw had wellicht nog minder empathie dan Els en Raoul wist niet dat het mogelijk was. Toch was het zo want de vrouw was genadeloos vertrokken met het kind.
Als Milo ook effectief weg is, verlaat ook Els de kamer waardoor hij alleen overblijft met Sofia. "Ik ga er zometeen aan beginnen. Dan kunnen we volgende week de kinderen in een warm gezin plaatsen. Jullie horen nog van mij maar nu moet ik echt door!"
Raoul bedankt de vrouw. Voor alles. Zijn eigen kleutertje ligt nog te slapen en Raoul laat hem maar eventjes. Hij had een zware emotionele dag gehad en er zouden er nog veel en veel meer aankomen. Raoul vraagt zich ook af of de jongen het nog vol ging houden in de klas maar dat zou een zorg voor later zijn. De wonden op Koen zijn armen en de waarschijnlijke huidtransplantaties waren een zorg voor nu.
"Het komt goed maatje," fluistert zijn docent, "ik ga er gewoon voor zorgen."
Raoul rijdt in de auto terwijl Matt naast hem zit. Morgen zou hij Matthyas op het werk afzetten en zou hij de kleine Rob meenemen naar school. Ze waren momenteel onderweg naar de koopgoot in Rotterdam. Er was een extra koopavond, door de aankomende sinterklaasperiode. De jongens hadden geen kleding en daarom wilde Raoul en Matt de meest essentiële kledingstukken halen. De winterjassen hadden ze al, alleen Koen moest er nog eentje hebben.
Het ging nu vooral om truien en lange broeken. Wat shirts en een pyjama setje. De jongens mochten geen kou vatten en daarom wilde ze gewoon drie setjes kleding voor de jongens halen. Ze gingen even snel de C&A binnen om daar te kijken of ze konden slagen. Ze wilde nog even wachten voor de 'duurdere' winkels aangezien ze nu alleen waren en ze graag de jongens zelf hun kleding uit wilde laten kiezen.
"We moeten nog even langs de Intertoys voor hun want alle knuffels zijn ook afgebrand. Koen kan blijkbaar niet zonder zijn aap, Rob had een haaitje en Milo had twee soorten konijntjes. Robbie had ze al gevonden op de site dus dan kunnen we ze even ophalen."
Raoul knikt en schudt zijn dampende haren uit wanneer hij de kledingwinkel binnenloopt. Het regende pijpenstelen en het geluid op de paraplu overstemde bijna de gesprekken van beide heren.
"Jij hebt de maten gecheckt bij Milo en Koen toch? Rob had 128-134 in ieder geval!" Ze lopen door naar achteren waar Raoul vooral even kijkt naar de truien die er hangen. "Zullen we in ieder geval voor de jongens twee truien halen? En wellicht gewoon een setje die ze dan alle drie hebben?"
Mat vond het een geweldig idee om de jongens een matchende trui te geven. Hij moest drie maten hebben, 128-134 voor Rob, 116 -122 voor Koen en 98 voor Milo. Hoe moeilijk kon het zijn om leuke setjes bij elkaar te shoppen voor de heren? Raoul wist wat in was en vond het daarom ook een geweldig idee om naar de C&A te gaan. Er waren daar onwijs leuke kleren voor kinderen en nog betaalbaar ook. Geld zou officieel helemaal geen rol hoeven spelen maar de jongens hielden in het achterhoofd dat ze echt 'allemaal' nieuwe kleding moesten halen.
Matt zijn oog valt op een setje van drie shirts. Allemaal in een dierenthema en kijkt Raoul aan. "Is Koen van dieren eigenlijk of?" Raoul, die net een paw patrol shirt in zijn handen had voor Milo, kijkt op en knikt zacht. "Hij is helemaal gek van dinosauriërs. Robbie van alle soorten dieren volgens mij. Hij had altijd wel een shirt met een printje als hij Koen weg bracht."
Bij Matt kickt het besef in dat hij eigenlijk niet zoveel weet over de jongens die hij dadelijk in zijn huis heeft. De man houdt twijfelend het setje omhoog en Raoul knikt goedkeurend. "Ik denk dat Rob dit echt geweldig vindt. Dat setje daarnaast met die dino erop? Hebben ze die in Koen zijn maat?"
De jongens hadden de glitch in de matrix gevonden door de gebundelde sets die er waren. Ze konden op die manier net iets meer halen voor de jongens en als ze dadelijk allemaal bij hun waren, zouden ze diezelfde dag nog naar deze winkel gaan om de rest in te slaan.
Raoul had voor Koen ook een setje van Spiderman en een setje met dino's op trucks gevonden. Rob had nog twee setjes met stoere skate shirts. Milo had nog een setje met paw patrol. "Qua shirts zitten we wel goed denk ik," lacht Matthyas als hij naar de stapel kijkt, "zullen we even twee truien en een pyjama voor Rob en Koen zoeken en nog wat lange broeken. Voor Koen moet ik gewoon joggingpakken hebben want hij gaat niet in een spijkerbroek in dat bed liggen als je snapt wat ik bedoel. Ik denk ook dat we er goed aan hebben gedaan om een setje met korte mouwen te halen voor het ventje."
Na een uur te hebben gespendeerd in de C&A hebben de jongens eindelijk wat ze willen. Alles was van het lijstje af; voor Koen een zwarte joggingbroek, een pyjama met bulldozers en korte mouwen, twee korte mouwen shirts en vier lange mouwen shirts. Robbie kreeg een pyjama in zeeën thema, zes lange shirts, een loszittende trainingsbroek, twee cargobroeken en twee streepjes truien. Milo kreeg diezelfde streepjes truien en een donkerblauwe jeans, daarbij kwamen ook nog zijn paw patrol shirts. Raoul wist dat kinderen van de peuterspeelzaal gek waren op die poppetjes. Ook veel van zijn kleuters vonden dat geweldig, maar Raoul zag er de lol vaak niet van in. Zolang de kinderen het prima vonden, was de man ook de ergste niet.
Alles bij elkaar viel het nog 100% mee. Matt dacht meer kwijt te zijn voor de jongens maar het viel hem echt mee. Hij moest alleen nog de bestelde knuffels ophalen voordat ze samen naar hun huis konden. Het huis dat binnenkort niet meer wordt verhult in gemis en leegte.
"Biertje?" vraagt Raoul als hij de paraplu uit de mand pakt aan de voorkant van de winkel. Matt knikt vermoeid, "ja graag."