Raoul staat zachtjes te telefoneren in de gang. Hij moest de directie en zijn collega's op de hoogte houden van de ontwikkeling van hun leerling. De jongen was er fysiek nog best goed afgekomen maar moest hier nog wel minimaal een week spenderen. Ze mochten god op hun blote knieën bedanken dat zijn torso niet is verbrand om zo het ademenen niet nog meer te belemmeren.
Hij werpt af en toe een blik op de familiekamer naar Milo met de dinosauriërs speelt van Koen. Hij zit in een kleermakerszit op de grond en is zich wat minder bewust van het feit dat hij in het ziekenhuis is. Iemand die zich daar wel erg van bewust is, is de zesjarige Robbie. Vorige week had hij zijn verjaardag gevierd in de klas. Raoul wist ervan omdat Koen honderd-en-één verhalen over had verteld tegen hem voordat de klas binnen kwam stromen.
Zijn knieën heeft hij opgetrokken en zijn hoofd rust op een klein gaatje in zijn broek. De jongen was op de heenweg gestruikeld over een losliggende steen waardoor hij een gat in zijn broek had. Het leek die dag allemaal niet mee te zitten voor de jongen en het kwaad moest toen nog gebeuren.
"Ja ze zijn allebei nu nog hier maar ik geloof dat Rob hier nog een flinke knauw van gaat krijgen. Voor Koen hebben we onderdak, voor Robbie en Milo zijn we momenteel bezig." De man had al een heel gesprek achter de rug met zijn baas en moest het nieuws breken dat ze, hopelijk, niet verder hoefde te zoeken voor een leefomgeving voor de heren. Ze konden namelijk bij Matthyas en Raoul terecht als het aan hun lag.
Als hij zijn telefoongesprek afrond loopt hij weer terug de familiekamer in waar hij de oudste op zijn schoot trekt. De jongen had gewoon even behoefte aan een knuffel. Hij moest nog even wachten tot hij bij Koen mocht. Matt zou ze komen halen.
Raoul denkt dat hij hooguit een kwartiertje met Robbie op zijn schoot heeft gezeten als hij de blonde plukken van de arts door de deur ziet steken. "Kom maar mee."
Rob hoorde het ook en springt van Raoul zijn schoot af. De man pakt Milo op en volgt zijn man en de groep drie leerling door de ziekenhuisgangen. De gangen voelde kil en koud en het was absoluut geen plek voor kinderen om te moeten zijn.
"Ligt Koen daar?" fluistert Milo zacht vanaf Raoul zijn heup. Deze kinderen waren opgevoed. Raoul merkte het aan alles. Aan de manier waarop ze tegen elkaar spraken. De manier waarop ze met elkaar omgingen. Zij waren echt perfecte kinderen, in hoeverre een kind perfect kon zijn volgens de kleuterleerkracht.
Matthyas opent de deur en Rob rent meteen richting het grote bed. Hij ziet zijn broertje liggen met ingepakte armen en een gek draadje uit zijn been. Hij wist dat het een infuus was, hij had er zelf ook wel eens een gehad. Toen hij zijn enkel had gebroken en ervoor geopereerd moest worden.
"Hier dan kan je bij je broer liggen." Matt tilt Milo op en zet hem bij Koen op het bed. Rob was oud genoeg om zelf op het bed te klimmen. Als hij zijn broertje effectief in zijn armen sluit, begint hij te huilen. Hij kon het niet meer om zichzelf groot te houden voor de andere. Hij was pas zes.
Koen knuffelt Robbie terug maar het pijn verbeten gezicht ontgaat de arts ook niet. Hij kijkt verdrietig naar zijn man die nog altijd hoopte dat hun sociaal werkster over enkele ogenblikken hier binnen zou wandelen.
De man merkt dat de jongens alle drie moe beginnen te worden. Koen had zijn ogen al dicht gedaan en ademt rustig in het zuurstofmasker die hij op moest blijven houden van Matthyas. Hij ontkwam er simpelweg niet aan om daarin te moeten ademen.
Milo gaat zachtjes naar het verband van zijn broer en nog voordat Matt of Roel in kan grijpen, heeft Robbie behendig de kleine handjes weggehaald. "Milo doe maar niet. Koen heeft pijn vriendje." Milo kijkt sip naar Rob en dan weer naar de ingepakte armen van Koen. "Koen veel pijn?"
Rob knikt zacht en merkt dat Milo gaapt. Het speelgoed klemt hij nog goed tegen zijn eigen lichaam aan voordat hij zich naast Koen nestelt. Hij moest er nu gebruik van maken dat hij met Koen zijn favoriete speelgoed mocht spelen. Dat kwam nog nooit voor.
Rob knikt zacht als Milo hem, met een blik, goedkeuring vraagt om te gaan slapen. Binnen no time is die jongen dan ook onderweg naar dromenland. Rob niet. Rob kan niet slapen als hij niet weet wat er met hem en met zijn broertjes ging gebeuren. Hij kon het simpelweg ook niet.
Raoul lijkt dit op te vangen en komt langzaam overeind uit de oncomfortabele stoel. Matt mocht eens wat doen aan die stoelen want man wat kreeg hij er een houten reet van.
De man gaat zacht naar de jongen en fluistert iets in zijn oor. Het is buiten het gehoor van zijn man. Raoul had ervoor gekozen in de hoop Rob wat geruster te stellen.
Na enige woorden te hebben gewisseld, knikt het jongetje en pakt Raoul hem gretig op. Hij zet hem op zijn schoot en trekt zijn hoofdje zacht tegen zijn borstkast. Hij had de jongen niet in de klas gehad, aangezien hij pas in groep 3 op zijn school kwam, maar hij zag hem elke ochtend zwaaien naar zijn broertje die angstvallig naar de andere kinderen keek.
Koen was een emotioneel projectiel. Zover stond het al vast.
"Je gaat niet hé als ik slaap meneer Raoul? Alsjeblieft?" Hij snikt nu wat harder. Hij wilde echt niet dat de man hem zou verlaten. Hij wist dan met zichzelf echt geen blijf meer en wist even niet hoe hij zorg ging dragen over zijn broertjes.
Meteen schudden Matt en Roel hun hoofd en komt de arts zelfs richting de jongen gelopen. Hij hurkt zich zacht neer en wrijft goed over zijn arm. Hij wilde de jongen laten weten dat hij er voor hem was. Dat hij zijn ei bij hem kwijt kon. "Tuurlijk niet vriend," zucht Matt, "wij blijven hier. Samen. Ga anders even lekker op bed liggen, dan zet ik een film op en mocht je in slaap vallen, dan is dat helemaal prima. Raoul en ik gaan nergens heen!"
Rob kijkt de leerkracht van zijn broertje aan die hem een geruststellende blik gunt. De jongen wilde graag bevestiging van de man die hij elke ochtend zag. De man waar hij iedere dag zijn broertje met een fijn gevoel achterliet.
Matt pakt zijn laptop uit een tas, aangezien de man allang afgewerkt was, en pakt een kussen uit een ander bed op de zaal om Rob zo comfortabel mogelijk de film te laten bekijken.
De jongen loopt loom richting de man. Alles leek langs hem heen te gaan verder. Ook als Matt Netflix opzet komt er vrij weinig binnen. Hij ging snel naar de kindersectie die ze altijd hadden voor hun kleine neefje dat vaak kwam logeren bij de mannen.
"Brammetje Baas? Ik hoor de kinderen op de afdeling hier vaak over praten namelijk." Rob pakt een sliertje van zijn trui en wrijft deze onder zijn neus. Raoul herkende het gedrag. Koen deed exact hetzelfde als hij bang was of zich geen andere houding wist te geven.
Als hij zijn ogen op Koen legt, ziet hij dat het jongetje een beschermende arm rond zijn broertje heeft gelegd. De jongens beschermde elkaar en het was anders dan alle andere gezinnen. Het viel gewoon op. Ook in de pauzes trokken de drie heren richting elkaar.
Matt wenkt zijn man mee richting de gang en excuseert zichzelf bij Robbie die ondertussen al helemaal in de film was gedoken. Hij had het maar half door dat de heren waren vertrokken en ondertussen al op de gang stonden.
Matt legt gefrustreerd een arm tegen de muur aan en leunt ertegen. Raoul is bang dat zijn man het ziekenhuis aan een grondige, ongeplande, renovatie zou onderwerpen als het zo door zou gaan.
"Wat de fuck Roel! Dit zijn kinderen waar we tegen praten! Kinderen die niet weten wat er dadelijk met ze gaat gebeuren. Ik kan niet aanzien dat deze kinderen het systeem in gaan! Echt niet."
Aan alles merkt Raoul dat zijn man gefrustreerd is. Een mens zou voor minder zijn! Ook Raoul was gefrustreerd en wilde elke berg verzetten om de jongens een onderdak te bieden in hun huis. Het leek zo onwijs simpel maar de hoeveelheid papierwerk zou een drama zijn.
Raoul trekt zijn man in een knuffel. Hij was emotioneel, dat was Matthyas nu eenmaal, maar nog nooit of te nimmer was de man uitgevallen wegens zijn emoties. Hij wilde niet zijn zoals zijn vader was. In de verste verte wilde hij niet als zijn vader eindigen. Dat kon ook gewoon niet.
"Ik ga voor Rob eventjes wat eten halen," zucht Raoul, "kind valt bijna omver van de honger. Hebben jullie hier iets voor hem?" Matt pakt zijn pasje en legt een hand op Raoul zijn schouder. Hij geeft aan wel even te gaan kijken of ze nog wat voedzaams voor de jongen hebben die nog diep verscholen zat in de film die de man aan had gezet voor hem.
Raoul komt terug de kamer binnen en ziet dat ook de oudste van Van Heest zich over heeft gegeven aan de slaap. Hij ligt nu ook heerlijk in dromenland. Lachend sluit de man de laptop van zijn geliefde en stopt hij het jongetje wat verder in. Zijn haren steken boven de deken uit en ook zijn neus blijft fier overeind staan. "Het is een lange dag voor je geweest schat," fluistert Raoul, "ik laat je nooit meer gaan Robbie. Nooit meer."
Wanneer de man zijn laatste woorden heeft gefluisterd komt de arts binnen die de hele zorg van de jongen op zich had genomen vanaf het moment dat hij binnen werd gebracht.
"Hij was in slaap gevallen. Ik wil hem eerlijk gezegd niet wakker maken. Hij heeft zijn rust nodig!" Matt knikt begrijpend en houdt twee broodjes omhoog. "Ik had ze beide gehaald zodat hij kon kiezen, maar nu kunnen we ze zelf opeten."
Raoul pakt het broodje ei uit de handen van zijn man. Hij wist waarom Matt dat broodje mee had genomen, het was Raoul zijn lievelingsbroodje namelijk.
Als ze in gesprek belanden horen ze de deur openen die toegang bood tot de kamer waar Koen en zijn broers waren. Ergens hoopte Matt dat het jeugdzorg was en dat ze hen het voorstel voor konden leggen. Aan de andere kant wilde hij absoluut niet dat zij het waren want zo kon de man nog langer in de waan blijven dat ze dadelijk het ziekenhuis zouden verlaten als gezin. Als twee gebroken families die alles wat ze nodig hadden, terug in elkaar vonden.
Als de deur wordt geopend zien ze een tweetal vrouwen hun kant op komen lopen. Hun blik glijdt even naar de drie slapende kinderen in de bedden in het ziekenhuis. Niet gek veel later geven ze de mannen een warme glimlach. "Jullie zijn Raoul en Matthyas Het Lam - de Graaf als ik mij niet vergis?" De mannen knikken en stellen elkander voor aan de vrouwen die binnen waren komen lopen.
Ze bestuderen de vrouwen die praktisch 'jeugdzorg' schreeuwde. De kleinste vrouw had haar haren opgestoken en keek minachtend naar de heren die hun uiterste best stonden te doen. Zij had absoluut geen boodschap aan de heren en de reden waarom ze hier was. Ze zag eruit alsof ze net van een advocatenkantoor was geplukt en haar taak als jeugdzorg begeleider alles behalve serieus nam.
De andere vrouw droeg haar haren juist los en had sluik blond haar tot net over haar schouders. De haren aan de voorkant waren in een leuke en losse vlecht gestoken. Ze had een donkere cargo-broek aan en daarvoor was haar lichaam verhult in een loszittend topje met een zwarte blazer. Ze heeft een kleine glimlach. Hart voor de zaak noemde Matt zulke mensen. Iemand die dit echt graag deed en elke ochtend met plezier naar zijn of haar werk vertrok.
De vrouwen schudden hun hand en stellen zichzelf ook voor. Op die manier konden de jongens ook namen koppelen aan de figuren die voor hen stonden. De vrouw met haar hart op de juiste plek heette Sofia, terwijl de vrouw, wiens hart eerder toebehoorde aan de ijskoningin, Els heette. Raoul had als leerkracht veel namen gehoord en kon vaak aan de hand van een naam al een stereotype persoon inbeelden.
"Een van jullie is de leerkracht van Koen? Wat we hebben vernomen is dat hun ouders zijn omgekomen, klopt dit?" Raoul knikt en antwoord dat hij inderdaad de leerkracht van Koen is. De jongen die altijd naast hem zit in de kring omdat hij anders helemaal in paniek schiet.
"We hebben ook een mailtje gehad van jullie sociaal-werkster dat jullie open stonden voor pleeg en eventuele adoptie van deze jongens?" Matt is blij dat zijn nekspieren het houden van de hoeveelheid geknik.
Dan kijkt Els op van de stapel papieren die ze in haar handen had. Geen enkele vorm van sympathie komt naar voren als ze de woorden uitspreekt die de droom van Matt en Raoul uiteen laat spatten. Niet alleen hun droom, maar ook het voortbestaan van Rob, Koen en Milo.
"We hebben er al een spoedplaatsing uit gedaan. Er is onderdak voor de drie gevonden. Ze worden alleen wel alle drie uit elkaar gehaald maar ik weet zeker dat tijd alle wonden heelt. Zo ook deze wonden."
Matt moet even tot twintig tellen voordat hij ontplofte. Raoul zijn hart zakte weg, samen met zijn hele lichaam. Door de shock was hij niet in staat om ook nog maar iets uit te brengen. Sofia lijkt ook een beetje ontdaan van de uitspatting van haar collega. Ze kucht even om al haar moed bij elkaar te rapen.
Echter is Roel haar voor en kijkt beide vrouwen aan; "wij zijn hier echt echt zeker van. Deze kinderen hebben een vertrouwde omgeving nodig. Een omgeving waar ze bij elkaar op kunnen groeien." De vrouwen delen weer een blik uit en Els lijkt alles behalve blij met de interruptie die net is geweest.
"Als ik mag me-," Sofia komt niet verder voordat Raoul een zachte glimlach opzet. "Zeg maar Raoul hoor." De vrouw knikt en vervolgt haar betoog verder. "Het is niet zo simpel als dat het lijkt. Jullie kunnen de kinderen niet meteen meenemen naar huis. Het is een proces en als jullie echt serieus zijn ov-."
Weer wordt de vrouw onderbroken door een zacht lachende Matthyas. "Ik denk dat wij nooit zekerder zijn geweest over iets." Weer trekt Els een zuur gezicht en kijkt Matt snel naar de infuuszak met vocht die hij toe aan het dienen was bij Koen.
Beide heren nog nooit zo serieus geweest over iets als dit. Raoul kijkt ook naar de heren die in de bedden lagen. Ze lagen bijna in elkaar geknuffeld. Hij wilt ze niet kwijtraken. Niet eens misschien.
"Dan kan ik de procedure opstarten voor jullie." Zijn hart maakt een klein sprongetje. Matthyas heeft nooit liefde gevoeld en Raoul wist dat. Hij was de eerste die de man vertelde dat hij er mocht zijn. Zo moest liefde dus voelen voor Matt. De liefde die hij had ontwikkeld voor de kinderen die momenteel aan het slapen waren in de veel te grote bedden.
"De procedure kan niet meteen in werking gezet worden. Eerst moet het door verschillende commissies en dit kan echt nog weken, dan wel niet maanden duren. Tot die tijd gaan deze naar de spoedplaatsen die geregeld zijn voor hen. Geen discussie mogelijk."
Raoul merkt dat zijn hart sneller begint de kloppen. Niet van opluchting. Alles behalve van opluchting in elk geval. Nee van pure haat klopt zijn hart momenteel. Hoe kon een mens zo koelbloedig zijn?
"Weken?" Matt zijn stem trilt lichtelijk en voor Raoul is dat het moment om alert te zijn. Hij heeft dit een aantal keer eerder meegemaakt en toen viel zijn man gewoon weg. Dan was hij niet aanspreekbaar en was er simpelweg geen land mee te bezeilen. "Dat kan niet," gaat hij verder als tranen zijn ooghoeken verlaten, "we hebben hen beloofd dat we niet meer weg zouden gaan. Deze kinderen zijn al genoeg getraumatiseerd, moet dit er dan echt nog bij ja? Laat Rob en Milo dan in elk geval bij ons slapen vannacht."
Raoul knikt bij elk woord dat zijn man verteld. Hij wilde de kinderen ook vanavond nog thuis hebben. "Er moet toch iets zijn dat we kunnen doen? We zijn ook goed gekeurd tot pleeggezin dus ik snap het probleem niet. We zullen zelf al het papierwerk invullen, vandaag nog, als het moet. Ongeacht hoeveel uur het duurt. Wij willen deze jongens een thuis geven. Een liefdevol gezin."
Els lacht zacht. Geen lachje van blijdschap. Eerder van minachting. "En jullie kunnen die bieden? Man hou toch op met me. Zij gaan naar die spoedplaatsingen en daarmee uit. Als jullie me zoeken dan ben ik naar het toilet."
De vrouw verlaat de kamer en laat twee heren gebouwereerd achter. Sofia wist waar de uitspatting vandaan kwam. Els was zwaar homofobisch en zag het nut er niet van in. God had een man en een vrouw geschapen om van elkaar te houden, niet om als man op een man te vallen. Ze walgde alleen al van het idee.
"Trek je niks van haar aan," zucht Sofia zacht, "ze heeft moeite met. Ja. Ehm." Het meisje lijkt niet uit haar woorden te komen dus vult Raoul ze voor haar in. "Moeite met twee mannen die samen een gezin willen stichten. Een homo koppel."
Sofia knikt zacht als ze weer met haar ogen door de papierwerken gaat. Er moest inderdaad ergens een loophole zijn om de heren eerder aan deze kinderen te helpen. "Het spijt me dat jullie hen nu niet mee kunnen nemen maar ik kan niet van het protocol afwijken. Ik zie hoe jullie om deze kinderen geven en hoe jullie omgaan met de jongens. Het is bewonderenswaardig te noemen. Helaas is er een proces waaraan voldaan moet worden maar ik kan wel kijken of ik een aantal dingen versneld in kan zetten; denk aan achtergronden van jullie en de jongens, huisbezoeken, veiligheidsinspecties, en dan zouden de jongens onder jullie voogdij vallen. Reken hier echt een week nog voor uit. Ik kan helaas niet meer doen dan dit. Het spijt me."
Raoul kijkt haar aan. Hij is niet boos op haar maar op het systeem. Matt zou hetzelfde voelen, alleen had hij daar nog de haat richting Els erbij gepakt. Die kon hij ook voor geen mogelijkheid uitstaan. Hij ziet wel in dat Sofia wel het beste voor heeft met de drie jongens die momenteel in dromenland waren. Even weg van hun eigen zorgen.
"In die week hé," begint Matt twijfelend, "kan iemand hen dan nog adopteren of als pleegkind krijgen?" Hij was bang dat iemand anders ze voor was, alsof de kinderen handelswaar waren geworden in de uitverkoop. Sofia schudt zacht haar hoofd, "nee niemand kan nog in aanmerking komen voor adoptie of pleeg in die tussentijd. We gaan het gewoon versneld aanpakken."
Raoul kijkt dan weer angstig naar Koen die een pijn verbeten gezicht heeft en al van geluk mocht spreken dat hij hier nog een week zou blijven. Hij kon Matt nog dagelijks zien en Raoul had beloofd elke dag langs te komen bij de gekwetste jongen. "Matt kan je hem nog wat bijgeven?" Fluisterend landt de blik van Matthyas op Koen en ziet het jongetje ongemakkelijk liggen. Hij moest echt veel pijn hebben eraan.
Hij pakt wat medicijnen uit het kastje en vult een spuitje met een witte substantie. Hij zou er eigenlijk meteen effect van moeten hebben. Hij draait een dopje van het infuus in zijn voet eraf en spuit de pijnmedicatie naar binnen. "Slaap maar even door vriendje," vervolgt hij zijn actie als hij ook het dekbed over zijn arm trekt, "je hebt je rust nodig."
Als de man zit kijkt hij weer richting Sofia. Els was nog niet van de wc teruggekomen maar Matt hoorde geen alarm gaan dus het maakte hem niet veel uit. "Maar Rob en Milo gaan uit elkaar? Koen moet nog echt een goede week blijven namelijk."
De vrouw zucht als ze de heren aankijkt. "Het is maar een weekje. Ik vrees ervoor want er is momenteel geen plek voor twee jonge kinderen. Het is niet ideaal maar we moeten even roeien met de riemen die we hebben."
Matt neemt een diepe zucht, want hij weet dat de hel losbreekt wanneer iemand het nieuws aan Rob en Milo moet verkondingen. Dat ze toch uit elkaar worden gehaald en niet bij elkaar mochten blijven.
"Ze kunnen echt niet mee vandaag?" Raoul merkt dat er eentje wakker begint te worden en wilt het gesprek zo snel mogelijk afronden voordat de oudste dingen gaat horen die hij nog niet mocht horen. Sofia schudt haar hoofd en biedt haar excuses aan. Er was echt geen andere mogelijkheid momenteel.
Rob wordt langzaam wakker en krijgt tranen in zijn ogen. Hij had geslapen maar was al enige tijd wakker. Hij had alles gehoord. "Je had het beloofd. Ik haat je!"
Nu begint de jongen echt een scene te schoppen en Matt gooit zijn eigen lichaamsgewicht op de jongen die nog altijd tegen blijft stribbelen en blijft roepen dat hij bij zijn broers moet blijven om voor ze te zorgen.
Matt moet zijn gezicht wegdraaien om zelf niet volledig in tranen uit te barsten. Zijn emoties waren hoog momenteel en hij kon het niet meer. Dit maakte jeugdzorg dus kapot. Dit, en enkel dit, was de exacte reden waarom hij woningbranden het verschrikkelijkst vond om mee te werken.