Chapter 60
“P-Pardon?”
Bahagya akong lumayo para titigan ang itsura ni Casper. Naka-awang ang bibig nito at halatang hindi makapaniwala sa sinabi ko. His forehead were knotted but his eyes glistened in happiness.
I’ve been thinking this through before and I know I won’t regret it. Hindi lang sarili ko ang inisip ko dito, pati na rin ang kapakanan ng pamilya ko. Yeah, they’re my family.
“Ang sabi ko..” umayos ako sa pagkakaupo at sinapo ang magkabila nitong pisngi. “doon na kayo tumira ni Caleb sa bahay. In that way, it will not be hard for you and for Caleb to be with us. Hindi na rin hassle ang pag b-biyahe para magkita ang dalawang bata.”
He swallowed. “Can we.. really? It’s totally fine to you that we’ll live with you?”
“Oo naman.” I rolled my eyes. “hindi ko na hahayaan na lumayo kayo ni Caleb sa amin ni Aquila. Besides, our daughter will love this. Magkakasama na tayo sa iisang bahay.”
Huminga ito ng malalim. Mayamaya pa’y gumuhit ang maliit na ngiti nito sa labi at mahigpit akong niyakap.
“Thank you.. thank you so much, Coleen. Thank you for accepting me again. Thank you for everything.”
“It’s worth it, Casper. You are worth it.” Tinapik ko ang likod nito. “we’ve been through a lot and I believe this is the time to settle things right. Let’s be together and make it up for everything we didn’t done before, hmm? This time, with our kids around.”
I felt him nodded. “I will for sure, sweetheart.”
Mas lalo kong hinigpitan ang pagkakayakap sa kanya. Panatag akong kayakap siya at gusto ko ng h’wag humiwalay sa kanya pero kailangan.
After I told him what I want, he pack their things and check out in the hotel. Dumaan lang kami sa bahay para sa mga gamit bago bumalik sa hospital. Walang tao doon kaya sigurado akong may lakad na naman ang dalawa.
It’s either they’ll together or they’re with their friends.
“Mommy, are we really going to live with you since now?” Caleb’s curious voice made me out from my deep reverie.
Pareho kaming nasa backseat dahil gusto akong kasama ng bata at kahit magreklamo si Casper ay hindi parin ito mananalo. Kaya si yaya Lotie ang nasa harapan.
“Of course, Caleb. Kaya nga ‘di ba nag pack na ang daddy mo at nilagay na sa bahay? Pagbalik natin mamaya, doon ka na matutulog.”
His smile widened. “And I’m going to sleep with you, with Aquila and daddy. Then I’m going to play with her all the time. Isn’t it, mommy?”
“Yes.” I pinch his nose. “and you’re also going to meet your tita’s.”
He gasped. “I wanna go home right now.”
Napahalakhak ako at hindi napigilang halikan ang noo nito.
“Later, okay? We’re going to visit your sister first.”
“Hmm-mm. I’m waiting.”
Ginulo ko ang buhok nito. Hindi mapuknat ang ngiti ko sa labi habang pinagmamasdan ang binata ko.
I didn’t know time really flies do fast. Kung noon lang gusto ko pang iwasan si Casper, ngayon magkasama na kami at titira na sa iisang bahay.
After he told me everything, I get his point. Kung ako rin ang nasa sitwasyon niya, gano’n rin ang gagawin ko at mas pipiliing protektahan ang anak ko. Kasi dahil sa ginawa niya, dumating si Caleb sa buhay niya. Kung pinabayaan niya si Lilliene na maselan ang pagbubuntis, siguro hindi namin kasama si Caleb ngayon.
Everything happens really has a reason. Nangyari ang bagay na ‘yon para may matutunan kami. And I learned one thing about what happened.
Hindi sa lahat ng pagkakataon ay ang ginawa mong tama at makakabuti ay mali pala para sa iba. Sometimes, people just don’t know your point of view that’s why they don’t understand you. They jump into conclusion and lead to misunderstandings. And that’s what happened to us. We lack in explanation and communication. But atleast we already know what we lack for so that in the future, we can change it better.
Pagkarating sa hospital ay naging makulit na naman ang mga bata. Nasa kama lang si Caleb at kalaro si Aquila dahil hindi ito p’wedeng gumalaw masyado at baka mapano. Naroon naman si Casper na inaalalayan ang mga bata.
“Ako na ho diyan, ma’am.” Si nanay Rona na lumapit sa akin at inagaw ang dapat kong trabahuin.
“Salamat po, manang.” I smiled and let her do the rest. Nagbabalat kasi ako ng prutas para sa mga bata dahil gusto nilang kumain.
Sinamahan ni yaya Lotie si nanay Rona sa kusina at para na rin makipag-kulitan. Kaya hinayaan ko ang dalawa sa kusina at ako nama’y nakisama sa aking pamilya.
“Mom! Come here.” Aquila’s motioning her hand to come closer and I did.
Naupo ako sa tabi niya at hinalikan ang tuktok ng ulo nito.
“Now, we’re complete.” She announced while wearing a different smile that I’ve never seen before.
Pakiramdam ko kinapos ako sa paghinga dahil sa sinabi niya na kinailangan kong huminga ng malalim para na rin pakalmahin ang naghaharumentado kong puso.
“We have mommy, daddy, Aquila and me!” Caleb cheered while looking at us one by one. “we’re now complete. Like a real family.”
My smile softened. Niyakap ko ang aking anak habang nakangiti ng masuyo kay Caleb na nakasandal sa ama nito na titig na titig sa akin.
“You’re right, kiddo.” Kinalabit ko ang ilong nito. “we’re now a family.” I said.
Lumipat ang tingin ko kay Casper na malambing na nakatingin sa akin. I heartily smiled at him in response but I was caught off guard when he mouthed I love you.
Umawang ang labi ko at napanguso pero sa loob-loob ko ay nagtatalon na ako sa kilig. After I calmed down, I mouthed my I love you too. It was him now to be caught off guard and averted his gaze.
Napatawa ako at hinayaan na lang ito dahil natutuwa akong makita ang namumula nitong pisngi. Mestiso si Casper kaya mabilis mapansin ang pamumula ng mukha nito. Pati nga tainga nito ay namumula rin.
He’s so adorable and cute.
“Mommy?”
Bumaba ang tingin ko sa aking prinsesa at malapad na ngumiti sa kanya.
“Yes, baby?”
“I promise that I will do everything the doctor will say so I will be better in just a short period of time. I can’t wait to go home with you all.”
I nodded and kissed her forehead. “I know you will, Aquila. Just patiently wait because we won’t leave you. Mabilis lang ang isang buwan kaya alam kong kayang-kaya mo ‘yan.”
She smiled earnestly. “I felt motivated knowing that I have you all, mom.”
“Aww..” I pinched her cheek. “I love you.”
My daughter did a great job for the remaining weeks. Since then, Casper and Caleb lived in the house and I already introduce them to my siblings. Tuwang-tuwa ang dalawa nang makita ang kuya Casper nila kaya alam ko talagang tama ang desisyong ginawa ko.
My life went on and it’s great than usual. I mean, my life will always great but this time is different. Maybe because I have already my own family who’s waiting for me? I guess that’s the reason.
Hindi namin nakakaligtaan na bisitahin si Aquila sa hospital habang nagpapagaling. Kahit minsan ay pumupunta rin ng Manila si Casper para sa kompanya nito ay palagi parin itong nagkakaroon ng oras sa prinsesa namin.
And he did a great job. Kahit pagod, mababakas parin ang kasiyahan sa mukha nito kapag nakakasama niya kami. He really loves us, he really love his family.
My own family.
So far, Chris stopped asking me for dinner and that’s good. Kahit papaano ay pinapansin naman ako nito sa trabaho na ikinatuwa ko. Hindi naman masama sa akin na maging kaibigan kami.
For the past few months, Aquila finally recovered and now we’re going to fetch her. Ngayon siya madi-discharge at kasama ko si Casper. Si Caleb ay nagpa-iwan sa bahay dahil sa maliit na sorpresa para sa prinsesa namin.
Tita Helda held a small welcome party for her and I’m pretty sure Aquila will love it.
“Sweetie..”
Mula sa pagtingin sa labas ay lumipat ang tingin ko kay Casper nang masuyo ako nitong tawagin.
“Yes?”
He pinched my hand that he was holding. He’s being clingy like before ang I let him because I liked it.
“I just want to ask you if, do you want to live with us in Manila?” he said. “but of course, it’s up to you and whatever you decide, I respect it. Naisip ko lang na mas mahihirapan ako dahil malayo kayo sa akin kapag pumupunta ako ng Maynila. I can’t feel at ease knowing that my family is far away from me. Pero desisyon mo parin ang hihintayin ko. Don’t pressure yourself and think about it thoroughly, hmm?”
I lick my lower lip. Pinagmasdan ko si Casper na nakatuon lang ang atensyon sa daan. Masuyo ang haplos nito sa aking palad na nagdadala ng kilabot sa aking katawan.
But I get his point. Talaga namang mahirap para sa kanya na magpabalik-balik sa Manila at dito sa Davao. Hindi libre ang gasolina pero alam kong barya lang ito para sa kanya pero ayoko namang mas gumastos pa siya.
His company is in the Manila and his family is in Davao. Of course, he will be worried for us if he’s going to work in his main company. Kahit ako nga na dito lang naman sa Davao nagtatrabaho ay hindi ko maiwasang mag-alala sa mga anak ko. Paano na lang kaya siya?
I wanted to say yes but then I thought about my siblings. They love this city and they grew up here. They have a lot of friends here and I don’t want to stop it.
Indeed, I need to thoroughly think about his offer.
Nakarating kami sa hospital na ‘yon parin ang iniisip ko. Siguro kakausapin ko ang mga kapatid ko tungkol dito at depende sa kanila kung ano ang magiging desisyon ko. Ayoko mapahiwalay sa kanila pero, may pamilya naman ako.
“Hey, stop thinking about it.” Casper kissed my temple. “I told you don’t be pressure. Saka mo na isipin ang sinabi ko pagkatapos nito. For now, we need to welcome our daughter.”
Huminga ako ng malalim at nakangiting tumango dito.
“Yeah. I’m sorry if I got preoccupied.”
“It’s okay.” He smiled.
Humigpit ang hawak nito sa aking kamay na tila ba sinasabing h’wag kong madaliin ang lahat. Masuyo akong napangiti at nagpahila sa kanya patungo sa kuwarto ng aming anak. Kasama nito si nanay Rona na siyang palaging nagbabantay sa kanya tuwing wala kami ni Casper.
I opened the door of her room and a wide smile formed into my lips when I saw my little princess. Nakaupo ito sa kama at naka-ayos na. Wala na ang benda sa katawan at bibong-bibo na ulit.
“Mommy!”
Binitawan ako ni Casper para malapitan ko ito. Mahigpit ko itong niyakap at naging payapa ang puso ko nang matanggap ang yakap nito.
“Hello, baby.” I kissed her head. “I’m glad you’re finally recovered now.”
“It’s because I listened to the doctor.” She giggled. “I can’t wait to go home.”
“Your kuya is waiting for you.” Casper said when he get near us. “they’re a lot of people who wants to see you.”
“Really?” lumayo si Aquila para tingnan ang ama nito. “Like Mamita, tita and tito?”
“Yes. They’re waiting for you.” He smiled.
Hinayaan ko ang mag-ama na magkwentuhan dahil kailangan kong asikasuhin ang bills ni Aquila. Pumunta ako sa nurse station para itanong ito pero ikinagulat ko ang sinabi nito.
“Bayad na po ang bills ni Aquila Andromeda. ‘Yong nagbayad po si Casper Miranda.” The nurse said.
I heaved a deep breath and nodded. “T-Thank you.”
“Welcome po.”
Bumalik ako sa room na napailing-iling. Naabutan ko silang kalalabas lang kaya sinalubong ko si Casper.
“’Di ba sabi ko sayo ako na ang magbabayad? Why did you pay the bills?”
“Let me do it, sweetie.” He kissed my forehead. “maliit na bagay lang ‘yon.”
I sighed. “Pambihira ka talaga.”
Natawa lang siya at inakbayan ako. Sa kabilang kamay ay karga niya si Aquila na tuwang-tuwa na nilalaro ang buhok niya.
Habang nasa biyahe ay panay kwentuhan ng mag-ama. Nakikisagot lang ako kapag tinatanong ako dahil ayoko silang maistorbo. I want them to bond with each other that they didn’t do before. Limang taon silang hindi nagsama kaya palagi ko silang hinahayaan kapag silang dalawa ang magkasama.
And I can see how they enjoy being with each other.
“Oh, my birthday is coming.” Aquila uttered after a while.
Napalingon ako sa kanya mula sa backseat dahil ngayon ko lang rin naisip na palapit na pala ang kaarawan nito.
“You’re right, princess. Next week na ang birthday mo.”
“What do you want for your birthday?” Casper asked. Lumipat ang tingin ko dito at mahinang kinurot ang tuhod nito.
“You’re spoiling her again.” Itinirik ko ang mata dito nang mapasulyap siya sa akin.
Natawa lang siya at hinawakan ang kamay ko. “Let me, sweetie. I love spoiling our princess. Besides, it’s her birthday and I want to give her everything as long as I can.”
“Casper—”
“Please?” he pinched my hand. His voice is pleading and it made me speechless. “hayaan mo akong bumawi sa anak natin. I’ve never given her anything she want on her birthday but now, it’s totally different. Hangga’t kaya kong ibigay—ibibigay ko sa anak natin. Don’t worry too much, Coleen. I won’t let her be a spoiled brat.”
Huminga ako ng malalim at nag-aalalang tiningnan ang anak namin na pinapanood lang kami. Pumirmi ang labi ko at sumusukong tumango.
“Oo na. But don’t spoil her too much. Makakatikim ka talaga ng sapak sa akin.”
He laughed. “Yes ma’am.”
Napailing-iling ako at ibinalik ang tingin sa labas. Kahit ano namang gawin ko para pigilan si Casper, hindi parin ito magpapapigil. He wants to do something for her daughter as long as he can. I know he’s making up to her but everything he did, it’s all too much.
Pero hayaan ko na nga lang, pareho naman silang natutuwa
“Mommy? Where are they?” Iyon agad ang tanong ni Aquila nang makarating kami sa bahay at walang tao.
Natatawang ginulo ko ang buhok nito. “You’ll see later.”
Karga ni Casper si Aquila at nakasunod lang ako sa kanila. Pagkabukas nila ng pintuan, pumailanlang ang malakas na pagsabog ng confetti at kasabay nito ang pagbukas ng ilaw.
“Welcome home Aquila!” They all greeted in unison.
I watch how my daughter jaw dropped as she roam her eyes around.
“Surprise little sis!” Caleb exclaimed as he run towards us.
Nakangiting kinarga ko ito para magpantay sila ni Aquila at ang huli ay mahigpit na niyakap ang kuya nito.
“I missed you, kuya."
My heart melted at the scene. Pati sila ay natuwa sa ginawa ng magkapatid at talagang nagtagal ang kanilang yakapan.
The welcome party for Aquila felt warm. My daughter really enjoyed at what they did for her. Masaya ako para sa anak ko pero mas masaya ako na mainit ang pagtanggap nila sa pamilya ko.
Magkasama ang mag-ama ko sa living room kasama ang ibang mga kalalakihan. Kami namang mga babae ay nasa hardin at nagpapahangin. We already finished eating and now we’re resting. Sa sobrang abala ko kanina ay hindi ako nakakuha ng pagkakataon na kausapin ang mga kapatid ko.
But well, I have all the time right now.
“Nicky, Veronica. Can I talk to you two?” kuha ko sa atensyon nilang dalawa na nag-uusap.
“What is it, ate?” Nica stood up and sat beside me. Gano’n rin ang ginawa ni Nicky at hinihintay ang susunod kong sasabihin.
I took a deep breath and sighed. Hinawakan ko ang kanilang ulo at ginulo ang kanilang buhok bago nagsalita.
“Ayos lang ba sa inyo kung titira ako sa Maynila?” I said.
Pinanood ko ang reaksyon nila kung tutol ba sila o ano pero ang tangi kong nakita ay kasiyahan at ngiti na namutawi sa kanilang mga labi.
“Why are you asking us, ate? Of course, it’s okay!” Nicky is beaming with happiness. “besides, you’re talking about your own family. Nica and I are going to be fine here.”
“Tsaka hindi naman ibig sabihin na hindi ka bibisita sa amin. You have your own family, ate. And they needed you more than us. Magiging masaya pa nga kami.” Nica smiled widely.
Nag-init ang magkabilang sulok ng mata ko at mahigpit silang niyakap.
“Thank you..” I gasped. “thank you for always understanding me..”
“You’re very much welcome, ate.” Nicky tap my back as if consoling me. “you’ve been through a lot and you deserve this. You deserve a happy and complete family.”
I am much more than thankful that I have an understanding, supportive and loving sisters like them. Hindi ko maipaliwanag ang kasiyahan ko dahil hinayaan nila ako. Hayaan na maging masaya kasama ang buo kong pamilya.
And Nica is right. Hindi ibig sabihin na sa Manila na ako titira ay hindi na ako babalik dito. I will often come here and be with them. Kung p’wede lang silang isama, isasama ko talaga. But I know they want to stay here. Isa pa, nandito naman si nanay Rona at si Tita na titingin sa dalawa.
“Maraming salamat sa inyong dalawa.” Hinalikan ko ang kanilang noo upang iparamdam kung gaano ako kasaya.
I didn’t even know that I’ve been smiling widely since then. Kung hindi lang ako sinabihan ni Tita ay hindi ko pa mapapansin.
“Sa kusina lang ako.” Paalam ko bago malalaki ang hakbang na lumabas ng hardin.
I softly tap both of my cheek because I can still feel it heating. Ilang beses akong umiling-iling at nang makarating sa kusina ay mabilis akong uminom ng malamig na tubig.
I heaved a deep breath and sighed as I lean on the sink. Napatingin ako sa bukana ng kusina nang pumasok si Casper. Bigla akong napa-ayos ng tayo at nginitian siya.
“Do you need something?” I asked. Ngumiti ito pabalik sa akin at kinabig ako para yakapin.
“I need your hug.”
My heart beat quicken at what he did. Tahimik akong humugot ng malalim na paghinga at gumanti ng mahigpit na yakap sa kanya.
“Then take your time.” I said.
He just hummed in response and stayed there, hugging me while softly humming. From time to time, I can feel his kisses on my head and it made me smile. I love how the way he’s being clingy to me.
Hindi ko alam kung ilang minuto kaming nasa ganoong posisyon dahil wala akong pakealam dahil gusto ko ring yakap siya. Because after a long while, he kissed my forehead and said something that blow my mind.
“I will marry you, Coleen Andromeda.”
RHNA24 | rhiena manunulat