Reign's POV
"They what?!"
Napaurong si Henri na nakatayo sa gilid ng higaan dahil sa biglaan kong pagsigaw.
Pagkatapos ba naman niyang sabihin sa'kin kung nasaan ang ibang Omegas ngayon?!
"This is unacceptable-" Akmang iaangat ko ang aking katawan nang itulak niya ako sa noo kaya napasandal ako.
"Aray!" reklamo ko.
"You can't even move your arms," paalala niya sa'kin. "What makes you think you can leave the bed?"
Ipiniling ko ang aking ulo sa direksyon ng aking kanang kamay na nakahimlay lang sa tabi ko.
Kumunot ang aking noo nang subukan ko itong galawin ngunit kahit anong pilit ko, isang kibot lang ng daliri ang nakaya kong gawin.
Nagpakawala ako ng pagod na hininga sabay sandal sa higaan.
"Ayoko nito," mahina kong sabi.
"It was your decision to carry the weight of the entire island."
"Or what?" Sinamaan ko siya ng tingin. "I'm not going to let my parents' legacy fall, Henr-"
"The Academy is not your parents' legacy, Reign," matigas niyang pagkasabi. "Your parents' legacy is you."
Umiwas ako ng tingin.
"Now, eat."
If I could cross my arms right now, then I would have. "Ayoko."
Mula sa sulok ng aking mga mata, sinulyapan ko ang porridge bowl na nasa kamay ni Henri.
Doc said I can't eat hard foods yet because it would hurt my throat and esophagus that are sensitive right now. In fact, he also told me that every part of my body has become sensitive to the slightest touch, and even blunt objects can hurt me, because I am under extreme fatigue.
I shifted uncomfortably on the bed after I felt something sharp under my side.
Napansin ito ni Henri kaya sinuri niya ang pagkakalagay ko sa higaan, at sa sandaling napansin niya ang nalukot na bahagi ng sapin sa ilalim ng aking tagiliran, ibinaba niya ang bowl sa bedside table at inayos ito.
Napalunok ako, pinipigilan ang aking sarili na maiyak sa kondisyon ko ngayon.
Dahil kahit sa sapin ng higaan, nasasaktan ako, kaya simula nang magising ako kaninang hapon, si Henri na ang siyang tagaayos nito, pati ng unan ko sa tuwing napapansin niya akong napapangiwi o napapaigtad nang kaunti.
Itinagilid ko ang aking ulo pataliwas sa kanya.
Ginawa ko lang naman ang tama, pero bakit naging ganito ang kinahantungan ko?
Nagsimula nang mamasa ang aking mga mata nang maramdaman ko siyang gumalaw, para siguro kunin ulit ang bowl.
"Reign..." mahina niyang tugon. "This is the fourth bowl I requested so you can eat it warm."
"Just because I'm paralyzed, doesn't mean I can't feed myself."
"Then move."
Kinisap-kisap ko ang mga luha na namumuo sa aking mga mata.
"I-I'll move..." bulong ko. "Eventually."
"But you have to eat now," giit niya. "You only glared at the nurses who offered to feed you-"
"Mom," sambit ko. "Call my Mom."
"The doctor already did," pagbibigay-alam niya. "But she can't leave your home because your dad is out of the country."
Isang luha ang tumulo mula sa sulok ng aking mata at tumakbo pababa sa gilid ng aking ulo.
Nanginig lang ang aking kamay nang subukan kong ikuyom ang aking palad.
"Reign-"
"You don't understand." Hindi ko pa rin siya magawang tignan. "I can't be like this-"
"But you are like this," aniya. "And everyone can become like this, so why are you-"
Sunod-sunod na nagsilabasan ang aking mga luha.
"I..." Palihim akong humikbi. "I can't feel helpless, Henri."
Matagal-tagal pa bago ko muling narinig ang boses niya.
"Reign..." He called my name, almost to a whisper, as if he was softly pleading.
Nakakapanibago ang boses na ginamit niya, ngunit mas nakakapanibago pa rin ang sitwasyon ko ngayon, kung saan pati ang simpleng pag-kain ko lang ay nangangailangan pa ng tulong ng iba.
"I-I'm sorry," naluluha kong sabi.
Naramdaman ko na naman siyang gumalaw.
"Don't touch me," utos ko.
I flinched after feeling his fingers lightly graze on the side of my cheek to gently pull my hair that almost fell on my face.
"W-Why don't you listen-"
"You're not helpless, Reign," mahina niyang tugon.
My tears continued to fall as I chuckled bitterly. "I am."
"I know how you always refuse to depend on anyone else, and I know how much you want to help others."
I bit my lower lip to stop myself from screaming my frustrations.
"So, you're not helpless," sabi niya. "You're only feeling sorry for yourself because you can't help."
Hindi na ako nagsalita pa at patuloy na umiyak nang mataimtim.
"Reign..." Tila nagsusumamo ang boses niya. "Why don't you help others by helping yourself first?"
Humugot ako ng malalim na hininga, at ilang sandali pa'y dahan-dahang ipiniling ang aking ulo sa kanya, nang hindi pa rin siya tinitignan dahil agad akong tumuon sa bowl na nasa kamay niya.
Napapikit ako nang ramdamin ang magaan niyang pagpunas ng aking mga luha.
"Should I call a nurse?" nag-aalala niyang tanong.
Umiling ako.
Nasilayan ko mula sa sulok ng aking pananaw ang namuong malambot na ngiti sa kanyang labi.
"What happens here, only stays in here," tugon ko. "Please."
He silently pulled a chair beside the bed and sat across me, kaya wala akong ibang magawa kundi harapin ang nanlalambot na ekspresyon sa kanyang mukha.
"Mmm." He hummed before lifting a spoon of the porridge.
Sinundan ko ito ng tingin at bahagyang binukas ang aking bibig para kainin ito.
Sa sandaling nilunok ko ito, muntik na akong mabulunan dahil sa biglaang paghapdi ng lalamunan ko.
"It hurts?" tanong niya.
Tumango ako.
Tumayo siya. "Let's try feeding you without your head leaning to the side."
Sinunod ko ang sinabi niya at madahang itinuwid ang pagkakasandal ng aking ulo sa higaan.
I prepared myself to feel pain again after he fed me another spoon, but to my surprise, the porridge just smoothly glided in my throat.
"Better?" usisa niya.
"Ayoko nito," bulong ko. "Nakakahiya..."
Mahina siyang natawa at muling nagtapat ng kutsara sa aking bibig.
Napabuntong-hininga ako bago kainin ito.
"I'm going to kill you after this, you know that right?" I asked after a couple more of spoon feeding. "I can't let you come out of this room alive because of this."
He didn't answer and just snickered.
"Henri," naiinis kong sambit.
"What?" natatawa niyang tanong. "You don't get to feed a paralyzed top student of the Academy every day."
"Henri!" Napasigaw na ako.
"Reign, I believe this is a never in a lifetime opportunity-"
"Henri!"
Tinawanan niya lang ako dahilan na mapangiti nalang din ako, pagkatapos kong mapansin na iba rin ang tawa niya ngayong kami lang dalawa ang magkasama.
I did promise to make him happy and enjoy his stay in the Academy, didn't I?
Pero hindi ibig sabihin nito tinigil ko na ang pagbato sa kanya ng matatalim na tingin sa tuwing sinusubuan niya ako.
At sa kabutihang palad, pagkalipas ng ilang minuto ng pamimikon niya sa'kin habang pinapakain ako, nagawa ko ring ubusin ang pananghalian ko.
Nilapag niya ang bowl sa bedside table.
"See?" aniya. "That wasn't so bad."
"Mmm," sang-ayon ko.
Tinignan ko na naman ang kanang kamay ko at sinubukang galawin ito.
Ba't ko nga ba inaasahang gagaling agad ako pagkatapos kong kumain lang ng isang beses?
Nagsimula na namang mamigat ang aking damdamin kaya bago pa ako tuluyang maluha ulit, tinawag ko si Henri na kauupo lang sa upuan at may inilabas na libro mula sa ilalim ng table.
"Henri."
Tinignan niya ako.
Matagal-tagal ko siyang tinitigan, dahilan na magkasalubong ang kanyang kilay.
"When you said I was my parents' legacy..."
"Oh." Napangiti siya. "You are."
"Son of Destiny." Unti-unting bumaba ang aking tingin sa librong nasa kamay niya. "Why do I have this feeling that I don't know you as much as you know me?"
His chest heaved deeply, before answering.
"Why wouldn't I know you, Reign?" His voice was back to having its depth, as if every word he said held its own meaning. "You are the daughter of the scion and the rose."
"I worry about you sometimes..." sabi ko sa kanya. "Alam mo ba 'yon?"
"It's your job to worry over your members."
"No," I insisted. "I worry about you the most."
Napatitig kami sa isa't isa, na para bang mayroong nagaganap na tanungan at sagutan sa'ming dalawa, kahit hindi kami nagpaparinig.
"I'm curious of you, as you are of me, Reign."
Hindi pa rin namin inalis ang aming tingin sa isa't isa.
"And why is that?" tanong ko.
"You're..." Nanghina ang kanyang boses. "-unpredictable."
Nanliit ang aking mga mata. "Is that why I always catch you looking at me?"
"No," sagot niya. "There's another reason why I keep looking at you."
Napatigil ako, pero dahil ayaw ko pa ring magpatalo, hindi ko binaling ang aking tingin mula sa kanya.
Though I did let my breathing deepen because for some reason, my heart started to race.
"Why?" I managed to whisper.
"I know you," aniya. "-and I know who you will be."
Pursing my lips, I continued to stare at the golden mist inside his eyes.
"Then make me know you," tugon ko.
Pinaningkitan niya ako.
"Are you sure?" he asked under his breath.
"Mmm." I subtly nodded my head.
"What happens here..." bulong niya, na ipinagtaka ko. "Stays in here."
Teka-
I wasn't given time to process what he meant when he suddenly rose from his seat and reached for my face as he leaned towards me to kiss me on the lips.
Madahan akong napasinghap at napapikit nang mabagal niyang pinagapang ang kanyang palad papalikod sa aking panga.
My brows furrowed after he deepened the kiss, but as I was just about to drift into the warmth of his lips against mine, he tore himself apart from me as swiftly as he suddenly kissed me, dahilan na mapaangat ng kaunti ang aking ulo.
I let out a stunned breath before my head gently fell on the bed.
"Now," sambit niya. "You know me."