The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 16

[a/n Kort hoofdstuk, sorry! Door dat hele gebeuren bij NOS ben ik helemaal afgeleid. Ik vind het echt verschrikkelijk dat zulke dingen gebeuren, en ik heb echt respect voor de man die samen met die aanvaller in de studio zat. Ik weet dat hij dit nooit leest, maar echt respect 💙

En ik hoorde dat er ook zoiets in België is gebeurd...?

Opgedragen aan fireproofnouis , omdat ik door haar een van mijn grootste dromen is uitgekomen. Love you 💙]

Mijn adem stokte in mijn keel. "Hij.. wat?!"
"Mariah, waar gaat dit over? Wat moet je hem vergeven?" vroeg Fabian op fluistertoon.
"Ik- verdomme. Ik kom er aan. Weet je al waar je bent?" ik balde mijn vuisten zo hard, dat de huid van mijn hand wit werd.
"Ja." Fabian noemde een adres op. Ondertussen was ik opgestaan.
"Oké, ik-" ik haalde diep adem om mezelf even tot rust te laten komen. "Ik kom er nu aan."
"Ik zorg dat Ian niet weggaat. Hij raakt Adem met geen vinger aan. Wees niet bang, Maz."
"Hoe kan ik niet fucking bang zijn als mijn ex mijn zoontje van víer bedreigd?" ik haalde een paar keer diep adem, en zei toen met knarsende tanden: "ik kom er aan."
"Rustig blijven rijden." Zei Fabian bezorgd.
"Wat is er?" vroeg Maura nadat we hadden opgehangen. "Heeft Ian Adem iets aangedaan?" haar gezicht was lijkbleek.
Ik schudde mijn hoofd. "Nog niet. Luister, ik moet nu gaan, voordat er iets gebeurd. Blijf hier, oké?"
Maura stond op en veegde haar tranen weg. Op de opgedroogde sporen van vocht op haar wangen na, kon je niet merken dat ze net nog huilend in bed lach. "No way. Ik ga naar jouw huis; daar is Adem toch?"
"Met de oppas, ja." Zei ik aarzelend. Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Weet je zeker dat je daar heen wil?"
"Ja. Je kunt de oppas niet alleen laten! Stel dat Ian hem iets aan wil doen!"
Ik stelde me voor hoe Ian (die niet heel veel armspieren heeft) tegenover Adam stond. Als de situatie niet zo erg was, zou ik er om hebben gelachen.
"Hm. Is spanning wel goed voor de.. voor de baby?" ik knik naar de nog platte buik van Maura.
Maura's gezichtsuitdrukking verviel even en ze grimaste even "Hou op over de baby! Het gaat nu om jóuw kind."
"True. Zei ik. "Oké, maar dan moeten we nú gaan!" ik maakte mijn woorden waar, en draaide me meteen om. Met grote passen liep ik naar de deur. Maura volgde me met gehaaste voetstappen. Ik deed een beetje heel erg kinderachtig, maar uiteindelijk was Maura toch vreemd gegaan, in haar relatie met mijn broer. Hoewel ik altijd zei dat ik nooit zou gaan kiezen tussen Maura of Fabian, wist ik dat als het er op aankwam, ik altijd voor Fabian zou kiezen. Hoe verschrikkelijk veel Maura ook voor me betekende.
Ik ontgrendelde mijn auto, en stapte gehaast weer in. De deur aan bijrijders kant van de auto werd bijna meteen opengedaan, en Maura stapte snel in. "Ben je niet ontzettend zenuwachtig?" vroeg Maura toen ik de straat uit reed.
Ik keek in mijn achteruitkijkspiegeltje en zei terwijl ik de koppeling verzette: "Zenuwachting? Ja. Pis ik in mijn broek van angst? Ja. Heeft het veel zin om zenuwachtig te gaan doen? Nee." Ik reed in een snelle vaart de snelweg op, die leidde naar de buurt waar ik woonde. "Ik heb mezelf geleerd om mijn zenuwen in bedwang te houden, of ze in ieder geval niet te laten zien. Het is onnodig, en het maakt een zwakke indruk op je tegenstander. Stel dat je in een ruzie, die uit kan lopen op een gevecht, zit, en je tegenstander staat te trillen en te beven krijg jij toch meer zelfvertrouwen? En door zelfvertrouwen krijg je energie. En daardoor is de kans groter dat je de discussie, of hoe je het ook wilt noemen, wint."
Maura was heel even stil, en ik zag haar vanuit mijn ooghoek knikken. "Zo heb ik het nog nooit bekeken."
We reden vijf minuten in stilte, en toen kuchte Maura. "Eh, Mag ik je iets vragen?"
"Ja." Ik sloeg af naar links.
"Ik weet niet of het de goede tijd is om te vragen, maar.. bij.. bij de gijzeling.. Die jongen, die gijzelaar, heb je.. Nevermind."
Ik beet op mijn lip. Heel even liett ik mijn blik naar Maura's gezicht schieten. Maura beet op de nagel van haar pink, en ze keek naar de weg voor zich. Ik focuste me ook weer op de weg. "Vraag het maar."
"Die ene jongen, die man, heb je die nog gesproken? Ik hoorde dat hij vrij is gekomen."
"Oh ja?" zei ik. "Is dat zo?"
"Hmhm." Mompelde Maura. "Maar wat zou je doen als hij opeens op kwam dagen? Jullie.. Jullie ehm, waren een soort van, bevriend..?"
Ik voelde hoe mijn hart even stopte met werken. "Eh. Soort van, ja." Zei ik met een benauwde stem.
"Hm." Zei Maura. "Nou, zo lang je niet meer met hem om gaat vind ik het prima. Zulke mannen hebben een slechte invloed op je."
"En Ian niet?" kaatste ik terug. "Want volgends mij was hij degene die vreemdging."
Maura barste in een spontane hoestbui uit. "Eh, ja, maar, hij was dus ook niet goed, maar, eh-" hulpeloos stak ze haar handen in de lucht. "Je snapt toch wel wat ik bedoel? Die.. Die gast, dat persoon, die kerel, die heeft een strafblad. Hij heeft iemand dóód geschoten!"
"Dat deed hij niet." verdedigde ik Adam.
"Maar hij deed er niets tegen."
"Jemig, waarom- laat maar. We zijn er." Zei ik een beetje chagrijnig. Vlak voor mijn huis trapte ik op de rem.
Maura maakte geen aanstalten om uit te stappen.
"Als je nog mee wilt, moet je mee gaan hoor." Zei ik nors.
Maura rolde met haar ogen. "Het spijt me dat ik het vroeg." Zei ze terwijl ze naar me keek.
"Oké," zei ik. Ik startte de auto weer, en Maura stapte uit. "Ik zorg dat hem niets overkomt."
"Mooi. De oppas heet Adam. Doe hem geen pijn, hij... Je moet hem even leren kennen." Vertelde ik haar toen.
Maura keek me even peinzend aan, en knikte toen langzaam. "Oké. En Mariah? Zorg dat je Ian niet vergeeft. Je verzint wel iets wat je kan doen, zodat jij er gemakkelijk uit komt."
Ik glimlachte even kort. "Dankjewel."
"Ik hou van je, Mariah." Heel even leek het alsof Maura nog iets wilde zeggen, maar ze hield het in. "Je bent m'n beste vriendin, en het spijt me als ik net iets dom heb gezegd."
Ik keek glimlachend naar haar op. "Het spijt mij ook dat ik zo bot reageerde.. Het onderwerp ligt gewoon nogal gevoelig."
"Snap ik." Toen keek Maura achterom. "Nou, ik vlucht snel! Veilig rijden, en niet in een ongeluk komen, hè?"
Maar niet in een ongeluk komen was makkelijker gezegd dan gedaan. Tenminste, voor bepaalde personen.