The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 9

[A/N Ik vroeg om 200 votes en ik kreeg er 300+! Jullie worden met de dag geweldiger <3

Opgedragen aan mijn lieve vriendin Fleuurr_x en haar vader, omdat zij zo lief zijn om mij met de auto naar school te brengen. Zorg dat je haar volgt, door haar had ik een uur over om te gaan schrijven!]

Het was een uur sinds de ruzie. Adem vermaakte zich prima in de speeltuin. Samen met drie andere kinderen van zijn leeftijd rende hij van het ene speeltoestel naar het andere, zijn wangen rood van de koude winterlucht.
Met mijn handen rood van de kou viste ik mijn mobiel uit mijn broekzak. Geen berichtje van Ian. Ik probeerde om niet teleurgesteld te zijn, maar ik was het toch. Ik voelde me net een tienermeisje, die zat te wachten op een berichtje van haar crush. Die niet komt. God damn it.
Terwijl ik naar de kleine kinderen keek, wenste dat ik ook jong kon zijn. Ik sloot mijn ogen en liet mijn gedachtes wegvaren.

"Jongens! Als jullie nu niet stil zijn ga ik krijsen!" gilde Maura boven de groep schreeuwende kinderen uit. We moesten voor school in tweetallen 4 uur vrijwilligers werk doen. En, shocking shocking, Maura en ik zijn een tweetal. We hebben gekozen om bij een kinderopvang te werken, omdat we dachten dat dat wel simpel zou zijn. Dat was niet het geval.
Voor een paar seconden waren alle kinderen stil. Maar toen begonnen ze allemaal nog harder te roepen en schreeuwen.
Maura haalde hulpeloos haar schouders op naar mij. Ik moest moeite doen om niet in mijn broek te pissen van het lachen.
"Jongens, alsjeblieft! Als jullie stil zijn dan lees ik een verhaal voor!" riep Maura zo hard ze kon. Maar nog steeds luisterde niemand naar haar. Ik kromde mijn knieën om te voorkomen dat ik omviel. Maura was al een kwartier bezig om de vijf kinderen stil te krijgen, maar ze had nog geen vooruitgang geboekt. De "echte" oppassers waren weg.
"HÉ!" riep Maura toen keihard. Alle kinderen keken geschrokken op. "ALS JULLIE DAN EINDELIJK KLAAR ZIJN, MAG IK DAN EVEN?!" Maura zette haar handen in haar zij en keek dreigend de kring rond. "Ik stel voor dat jullie nu allemaal jullie mond houden en dan ga ik een boek voorlezen over een kikker en dan hebben we het heel gezellig en dan hebben Mariah en ik verdomme die 4 uur vrijwilligers werk gedaan en kunnen we naar huis! Begrepen?" het was doodstil. Toen stak een meisje haar vinger op.
"Wat is er?" vroeg Maura.
"...Wat... Wat is vlij-willisserswelk?"

Ik lachte nog steeds een beetje. De herinnering van Maura zou ik nooit kunnen vergeten. Uiteindelijk was de middag toch best leuk, en zijn we zelfs een half uur langer gebleven.
"Mama mama mama mama!!" Adem kwam mijn kant op gehobbeld. Zijn muts stond scheef op zijn kroesige haar, en zijn bruine gezichtje straalde. "Mama er was een hele aardige meneer! En we gingen schommelen!"
Een aardige meneer..? Ik verbleekte. Oh god. Laat het alsjeblieft geen pedofiel zijn! Ik tilde Adem op en zette hem op mijn knie. "Hoe zag die man er uit?" vroeg ik met trillende handen.
Adem moest daar heel lang over nadenken. "Als.. als een heel aardige meneer!"
"En hoe zien die er uit?"
"Weet ik niet meer." Zegt Adem.
Ik keek om me heen. Met scannende ogen zocht ik het park af, maar ik zag alleen wat vrouwen, pubers, oma's met opa's en kinderen. "Zie je die aardige meneer nog?"
Adem keek om zich heen. "Nee nee nee mama! Hij is hier niet!" zong hij. Hij trappelde met zijn benen. "Mag ik gaan? Spelen?"
"Nee." Zei ik vastberaden. "We gaan naar huis."
"Nee!" riep Adem. "Nee ik wil nog niet naar huis!" hij maakte zijn lichaam slap en rijkte naar de grond, weg van mijn armen. Maar ik tilde hem zonder genade op en tilde hem het park uit. Adem was ondertussen aan het krijsen dat hij terug wilde naar te speeltuin. Ik zette hem op de fiets.
"Mama waarom mag ik niet terug?" zei Adem en hij keek me met zielige ogen aan.
"Omdat het tijd wordt om naar huis te gaan. Kom op, even meewerken." Ik deed de kleine veiligheidsgordel om en stapte zelf ook op de fiets.
"Mama jij doet gemeen!" zei Adem mokkend.
Ik reageerde niet, maar fietste regelrecht naar huis. Tot mijn verbazing zag ik daar de auto van mijn moeder staan. Ik stapte af, en tilde Adem van het zitje. Hij was al vergeten dat hij boos op me was, en babbelde vrolijk over van alles en nog wat. Samen liepen we richting het tuinhek, maar ik werd tegengehouden door mijn moeder.
"Hey, lieverd!" zei de oudere vrouw. "Hoe gaat het met mijn lieve dochter?"
"Mam.." ik keek achterdochtig over haar schouder, naar de deur. "Wat doe je hier?"
"Mag ik hier niet zijn dan?" mijn moeder keek me beledigd aan.
"Jawel hoor, maar.. We hadden toch niets afgesproken?" ik legde mijn blik op mijn moeder. Adem maakte een kraaiend geluidje en stak zijn handen uit naar mijn moeder.
"Hallo ventje van me." Mijn moeder pakte Adem van mij over en zette zijn muts recht.
"Mam!" riep ik om de aandacht van mijn moeder te wekken. "We hadden toch niets afgesproken? Ik heb namelijk helemaal geen eten klaar staan e-en.."
"Och, nee. Ik kwam voor.. ik bedoel als verrassing! Ja, dat ja. Als een verrassing. Voor Adem. Ik wil hem graag even meenemen."
"Mam ik weet niet of dat zo'n goed idee is. Hij is net ook al bij Faab geweest.. Hij moet even thuisblijven."
"Alsjeblieft..?" vroeg mijn moeder smekend. Goh, ik had mijn moeder voor een lange tijd niet zien smeken.
Ik dacht nog even na en stemde toen in. "Oké dan.. Maar hij heeft geen kleren en-"
"Maak je nou eens geen zorgen! Alles komt goed! Er liggen nog wat kleren bij mij thuis, en ik kan gewoon een tandenborsteltje ophalen. Toch knul?" ze wiegde even met Adem, die tevreden voor zich uit keek.
Ik keek twijfelend naar Adem, en zuchtte toen. "Oké. Eén nachtje. En je brengt hem meteen weer terug daarna!"
"Oké, oké. Komt goed. Nou, ga jij maar naar binnen, je ziet er nogal koud uit."
Naar binnen? Waar Ian was? Tenzij hij al weg was gegaan! Oh god, wat als hij al weg was? Ik verbleekte, maar knikte toch. "J-Ja.. Komt goed. Dag Adem!"
"Dag mama!"
Ik gaf Adem en mijn moeder snel een knuffel, en zwaaide ze uit toen ze in de blauwe auto vertrokken. Toen keerde ik me om. Er brandde nog licht in het huis. Ik beet op mijn lip. Verman jezelf, zeg. Zei ik tegen mezelf. Kom op, loop naar binnen en maak het goed met hem, voor het te laat is!
Ik legde mijn hand op de deurknop, en deed de deur open. Bijna meteen werd ik naar binnen getrokken door twee sterke armen. "Ian ik-"
"Shh." Zei Ian zacht. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd, mond en wangen. "Ik weet dat ik niet de geweldige vriend ben, Mariah. Ik weet dat ik veel te vaak weg ben, maar ik wil het goedmaken."
Mijn hart zonk in mijn schoenen. Nee nee nee nee nee nee nee. Ik ben veel te jong om te trouwen! Oh god oh god oh god.
Ik durfde Ian bijna niet aan te kijken toen hij de volgende woorden sprak: "Wil je alsjeblieft met mij uit vanavond?"

[A/N HA! Wie dacht dat Ian haar ten huwelijk ging vragen? Ik was het eigenlijk van plan, maar ik heb het toch maar niet gedaan. Sorry voor de kleine update, maar het is maandag en het is ochtend, en ik vond dat jullie wel wat vaker een update mogen! Happy Monday en succes deze week :( Nog twee weken te gaan en dan is het kerstvakantie (: Zet 'm op!

Spoiler-alert: er komt een speciaal hoofdstuk dat zich afspeelt tijdens kerst. Verwacht veel drama.]