The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 5

[a/n op dit moment keek ik Holland's Got Talent en gosh, Gordon is echt een asshole. Bah. Iemand stop een kokosnoot in zijn mond zodat ik zijn gemene reacties niet hoef te horen 👎]

De gang was aarde donker toen ik gewapend met een mobiele telefoon en een oude hockeystick richting de trap schuifelde. Ik was er zeker van dat de indringer er buiten nog stond, want ik had hem niet weg horen gaan. Op mijn blote, ijskoude voeten sloop ik naar de trap. "Holy jesus, trap, waarom sta jij niet iets dichterbij?" mopperde ik op fluistertoon terwijl ik als een blinde door de gang schuifelde.

Waarom veranderd alles als je bang bent? De klok in de gang leek opeens een bom te zijn, die elk moment af kon gaan. En de verwarming leek veel harder te brommen dan normaal was. En laten we het niet hebben over mijn hart, want god, wat was ik bang dat de indringer buiten het kloppen van mijn hart zou horen.

Ik denk dat iedereen het moment wel kent: je doet mee aan verstoppertje, rent naar je verstop plek om erachter te komen dat je gewoon ontzettend nodig moet plassen!

Dat had ik op dat moment ook.

Ik moest gewoon naar de wc! Hoe belachelijk het ook klinkt, ik moest gewoon. En allejezus, de wc was één meter van me vandaan! Ik klemde mijn tanden op elkaar, keek naar de wc en toen naar de trap. Ik besloot dat ik voor het redden van mijn leven ging, en de druk op mijn blaas ging negeren.

Toen ik bijna bij de trap was, stootte ik met mijn knie tegen de paraplu-houder aan, die met een kletterend kabaal naar de grond stortte, om zich daarna over de grond te laten rollen en tegen de kapstok te duwen, die omviel tegen de spiegel, die op zijn beurt met een rinkelend geluid van brekend glas op de grond viel.

Ik sloeg mijn handen voor mijn mond. Oh god oh god oh god. Oh nee oh nee oh nee. "Shit shit shit shit shit!" Kreunde ik angstig. Ik keek naar de deur, waar langzaam een zwarte schaduw zichtbaar werd. Ik beet op mijn ruw lip en overwoog mijn kansen.

1) Ik bel de politie en wacht rustig af

2) Ik ren de trap op en verstop me in de kast, om dáár de politie te bellen of

3) Ik bel de politie terwijl ik alle lichten aan doe en mijn hockeystick gereed hou.

Nummer 1 was een no go, want ik zou in geen mogelijkheid mijn hart tot rust kunnen brengen en rustig af kunnen wachten.

Optie 2 was gewoon.. Nee. Ik had geen kast waar ik in kon zitten. Behalve als ik alle kleren er uit gooide, maar dan zou ik mezelf verraden. En een keukenkastje leek me niet erg comfortabel.

Als laatste had ik nog nummer 3, en die leek me het beste. Alleen, het liep anders dan gepland. Mijn telefoon gaf op. Nul komma nul procent batterij. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan! Wie laadt zijn mobiel nou niet op?!

En ondertussen zag ik duidelijk iemand voor de deur staan. Het lampje dat naast de deur hing was aangesprongen, en ik kon de contouren van het lichaam duidelijk zien. Het was overduidelijk een man. Brede schouders, wild haar tot iets over zijn oren. Hij was niet groot, niet klein. En hij was in zijn eentje. Tenminste, dat hoopte ik. Ik begon in paniek te raken toen ik dacht aan wat er zou kunnen gebeuren als de man binnen kwam.

Hij zou me kunnen verkrachten.

Hij zou me kunnen vermoorden.

Hij zou mijn huis leeg kunnen roven.

Hij zou me kunnen verkrachten, me vermoorden en dáárna nog eens mijn huis leeg roven.

Oh god.

Mijn kansen zagen er niet helemaal positief uit, laten we het daar op houden.

Ik slikte en keek weer naar de man. Hij stond gewoon stil. Geen beweging, geen signaal dat hij de ruitjes die in de deur zaten in zou slaan. Maar toch was ik doodsbang. Ik was al in geen tijden zó bang meer geweest. Het was bijna zo erg als toen.. Tijdens de gijzeling. Ik schudde mijn hoofd, en dwong mijn tranen om naar binnen te gaan. Het was niet de tijd om te gaan huilen. Mijn vingers, die gutste van het zweet, sloten zich om de hockeystick heen. Ik haalde diep adem en keek naar de hand van de man die langzaam omhoog ging. Hij ging naar de deur. Ik had het toen al moeten weten. Ik had naar boven moeten rennen en me moeten verstoppen onder het bed, of des noods op het dak.

Maar in tijden van angst doe je soms andere dingen dan je verwacht. In mijn geval, ik keek toe hoe de hand van de indringer in slow motion omhoog ging, en naar de bel reikte. Het leek uren te duren, en toen het ringelende geluid uiteindelijk door het huis schalde, kromp ik in elkaar van schrik. De kleine haartjes die zich mijn benen, armen en nek schuil hielden, kwamen toen recht overeind te staan. Met grote ogen van angst keek ik toe hoe de man zijn hoofd bewoog. Angstzweet brak me uit. Mijn handen trilden. Mijn hoofd bonkte. "Ik ga er aan." zei ik tegen mezelf. "Mam, ik houd van je. Dankjewel voor alles wat je voor me hebt gedaan. Fabian-" de bel ringde weer door het lege huis. Het leek alsof de man me door de troebele ramen heen aan keek, maar dat was onmogelijk, want de ramen waren zo gemaakt dat we elkaar niet aan konden kijken. Toch kwamen de bekende angst-rillingen in mijn rug opzetten. Ik schuifelde richting de deur. Met elke stap die ik richting de deur zette begon mijn hart harder te bonzen en werden mijn zweetvaartjes groter, waardoor er steeds meer zweet over mijn rug gutste. Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar om mijn hand op de deurknop te leggen en de sleutel om te draaien. Ik hief de hockeystick op, deed de deur open en..

"Adam?!"

[a/n Adaaammm issss backkk! Ik heb zo veel zin om dit boek te schrijven! Ik heb vorig jaar wat fan-art gekregen, maar dat ben ik kwijt geraakt :( Ik kon ze jullie nooit laten zien, maar door de nieuwe update kan ik dat wel :) Dus, als je nog iets wilt tekenen, schilderen, whatever, dan zou ik dat super vinden! Stuur dat op naar SaraBookzWattpad@gmail.com of via Instagram (prive bericht?) naar Sara_Saartje_Saar . Natuurlijk zet ik je naam er bij !