The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 42

[a/n het boek is bijna af :( Maar als jullie willen kan ik nog iets verzinnen zodat we nog langer door kunnen gaan? (Ik heb nu al iets bedacht lol). However, dit hoofdstuk zal jullie hopelijk niet teleurstellen!
Als je foutjes ziet staan, meld ze dan even. Hoewel ik mijn best doe om ze zo min mogelijk te maken, gaat dat redelijk moeilijk omdat ik echt heel moe ben nu 😴

Laat me weten wat je er van vindt!]

Ik belde aan met de inhoud van mijn maag halverwege mijn keel. Mijn handen zweetten, mijn benen trilden en mijn hoofd zei dat ik om moest keren. Mijn geweten en hart zeiden dat ik moest blijven staan.
Ik zag hoe er boven licht aan ging. Kut, ik had hem wakker gemaakt. God damn it. Waarom kon ik niet op een normale, Christelijke tijd komen? Ik veegde mijn zweethanden af aan mijn broek en haalde een plakkerige hand door mijn haar, dat meer krulde dan anders. Ik zal er vast niet uit hebben gezien met mijn grijzige gezicht van slaaptekort, rode ogen van het huilen en haar dat leek alsof ik het dagen niet had gewassen of gekamd. En ik kwam hier voor een gesprek over een eventuele relatie? Mijn geschatte kansen waren niet heel erg hoog.
Het licht in de gang ging nu ook aan, en ik voelde hoe ik bijna moest overgeven van de spanning. Mijn handen trilden. Een schaduw kwam naar de deur en ik hoorde hoe een slot werd omgedraaid. Kon hij me zien? Ik kon hem nog niet zien en-
"Mariah?" zei Adam met een schorre ik-ben-net-wakker stem.
Het leek alsof al mijn adem uit mijn longen was geslagen. Hij stond er. Vlak voor me. In niets behalve een witte Calvin Klein boxer, die strak om zijn onderlichaam zat. De slaap was nog niet helemaal uit zijn ogen, die hij half had dichtgeknepen, en zijn haren zaten helemaal in de war. Hij zag er zo zacht en knuffelbaar uit, maar ook zo damn knap dat ik me begon af te vragen of Satan misschien echt bestond, want dit was echt een hel in de hemel. Hoe kon ik zo met hem praten?
"Ik- eh- Adam," zei ik terwijl ik hem schaapachtig aankeek. Eyes up, Mariah, eyes up! beval ik mezelf. Toch kon ik het niet laten om even naar zijn buik te kijken en- oh. Christ, dit was niet gezond.
Adam keek me aan alsof ik de kerstman was. "Wat doe jij hier?" vroeg hij terwijl hij de deur iets meer opendeed. Het licht van de gang scheen op me neer, en ik moest mijn ogen knijpen om te voorkomen dat ik blind werd. Mijn ogen gleden automatisch naar zijn arm die de deur openhield.
Fucking armspie-
"Mariah?"
"Oh- eh, ik wilde praten?" piepte ik. Ik kuchte.
"Praten?" zei Adam verward. "Nu?"
Meteen voelde ik hoe mijn hoop uit het raam werd gegooid. Natuurlijk wilde hij niet praten. Wat dacht ik wel niet? Ik schold hem eerst helemaal verrot, negeerde hem, belde in het holst van de nacht bij hem aan met een gezicht alsof ik was gerezen van de dood en verwachtte ook nog dat hij wilde praten? God, wat kon liefde je toch blind maken. "Sorry ik-" zei ik met een brok in mijn keel. "Het spijt me. Het was een dom idee, ik dacht dat ik- nevermind," ik keek aarzelend naar Adam, die nog steeds moeite had met wakker worden. "Sorry," zei ik nog een keer. Ik draaide me om, en wilde weglopen, maar Adam hield mijn arm vast en draaide me om, zodat ik in zijn karamel bruine ogen keek. Mijn adem stokte in mijn keel. Hij was zo dichtbij nu dat de haartjes van zijn wenkbrauwen kon zien.
"Wacht, Mariah, ik was verrast want- Jezus, je staat hier en- je wilt praten?" Hij keek me aan alsof hij niet echt besefte wat ik hier deed en dat ik hier was. "Kom binnen?"
Mijn adem trilde even, en toen knikte ik. "Ja, sure ik- ja."
Ik stapte naar binnen en Adam liet de deur achter me dicht vallen. De klap van de deur galmde even door het stille huis, en daarna zei geen van beide iets. Ik staarde hem aan, en hij keek terug. "Dus.." zei hij na een tijdje terwijl hij ongemakkelijk op zijn hoofd krabde. "Zal ik even iets aantrekken?"
"Nee! Ik bedoel," ik kuchte en deed alsof ik mezelf net niet heel erg voor schut had gezet. "Ik bedoel, als jij je daar fijn bij voelt."
Adam keek me even beteuterd aan, en grijnsde toen even snel. "Oké, ik ben zo terug. Even een shirt halen. Je mag wel alvast ergens gaan zitten? Op de bank?"
"Ja, cool, oké," zei ik ongemakkelijk. We staarden elkaar aan, niet wetend wat we moesten doen, en toen draaide Adam zich om en liep hij de trap af. Ik keek hem niet na, en al helemaal niet naar zijn rugspieren en zijn Calvin Klein boxers die zijn achterkant zo mooi bekleedde en.. Ik moest echt stoppen met staren.
Ik draaide me om en liep met rode wangen de woonkamer in. Het was er donker, op de streep licht dat vanuit de gang naar binnen scheen na. Aarzelend liep ik naar binnen en knipte ik het licht aan. Holy moly.
Voor een man, en dit was niet seksistisch bedoeld, zag het er ontzettend gedecoreerd uit. Planten die er netjes uit zagen, boeken die eruit zagen alsof ze heel random neer waren gelegd- maar waarschijnlijk had hij erover nagedacht- een enorme boekenkast, een flatscreen, een zwarte bank, een zwarte, glazen tafel met doorzichtige, zwart en witte stoelen, een donkerrood tapijt en fotolijstjes aan de muur. Uit pure nieuwsgierigheid liep ik er heen. Op de foto's stond een familie; een vader, een moeder, een meisje en een jongen die verschrikkelijk veel op Adam leken. En een dertienjarige Adam, met een pet en wijde kleren. Echt zo'n '00 outfit. Ik glimlachte. Wat was hij nog ontschuldig. Hij wist nog niets van-
"Waar kijk je naar?" klonk zijn diepe stem achter me.
Ik draaide me alsof ik door de bliksem was getroffen om. "Oh, hoi."
Hij had een zwart shirt en een zwarte trainingsbroek aangetrokken. Hoewel ik de vorige outfit, je kon het bijna geen outfit noemen, zeer aantrekkelijk vond, had deze ook wat. Zwart en donkerblauw- twee kleuren die Adam echt zalig stonden.
"Ik keek naar je foto's. Zijn dat je broer en zus?" vroeg ik.
Adams blik veranderde naar een.. Verdrietige blik. "Ja. Mijn broer Barry, mijn zus Tessa. En mijn ouders. Ik vraag me af hoe het nu met ze gaat... Ik heb ze al zo'n zeven jaar niet gesproken."
"Zev- waarom niet?!" zei ik verbaasd. Ik zou mijn leven echt niet kunnen leven zonder Fabian erin!
"Vanwege... Je weet wel. Ze vonden het niet.." hij slikte even en staarde met verlangende ogen naar de foto. "Ze wilden er niets mee te maken hebben. Totdat ik weer mezelf was. Dan kon ik ze weer opzoeken."
"Jezelf?"
"Ze vonden me een crimineel. Net zoals.." hij haalde zijn schouders op en lachte hol. "Net zoals iedereen dat van me vindt. Net zoals jíj van me vindt."
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Het was waar.
"Maar dat is niet erg, ik kan jullie alleen maar gelijk geven," hij zuchtte moedeloos en keerde zijn hoofd toen naar me toe. "Waarom kwam je hier? Ik dacht dat je klaar met me was?"
"Je hebt mijn moeder haar operatie betaald," zei ik. Ik kruiste mijn armen over mijn buik en keek hem onderzoekend aan. "Waarom?"
"Omdat ik-" Adam zocht naar woorden. "Ik wilde niet nog een keer iets doen wat ik tegen kon houden, en wat jou pijn zou doen. Je verdiend niet nog meer pijn en verlies in je leven, en toen ik hoorde dat je moeder in het ziekenhuis lag-"
"Hoe wist je dat ze in het ziekenhuis lag?" vroeg ik meteen.
"Omdat ik erbij was toen ze werd aangereden."
"Je.. Was jíj het?" vroeg ik en ik deed meteen een stap achteruit, weg van Adam.
"Nee, ik was het niet. Relax. Ik weet niet wie het was, en ik wist niet eens dat het je moeder was totdat de ziekenhuisbroeders vroegen of ik mevrouw Egon kende. En ik wist jouw achternaam, en maakte al gauw de connectie. Ik ben meteen naar het ziekenhuis gegaan."
"En toen besloot je met geld te strooien en mijn moeder te helpen?" stelde ik vast.
"Zoals ik al zei, ik wilde niet dat je een dierbare in je leven zou verliezen doordat ik niet zou handelen. Dat zou ik mezelf niet kunnen vergeven. En ik had het geld."
"Het koste een fortuin, waar haalde je dat vandaan?"
Adam zweeg even voordat hij antwoord gaf. "Ik heb.. Ik heb een paar maanden terug een vriendin geholpen en daarvan kreeg ik nog geld."
"Een bedrag met vijf nullen? Waarvan in vredesnaam?" vroeg ik onthutst.
"Mijn vriendin Gaby is een model, en ik had foto's voor haar gemaakt toen een van haar fotografen het niet meer zag zitten en plotseling ontslag nam. En die foto's kregen opeens heel veel aandacht van de media, en Gaby vond dat ik mijn deel van het geld zou moeten krijgen. Maar toen ik aangaf dat ik het niet wilde, zei ze dat ze het voor me achter zou houden totdat ik het ergens nodig voor had."
"Maar een model heeft toch geen vaste fotograaf...?"
"Gaby is een... Geval apart. Ze is een heel normaal model, een ontzettend goede, dat wel, maar ze heeft een stuk of twee, drie fotografen die altijd mee gaan voor de zekerheid. Een was ziek, de ander op vakantie en weer een ander had ontslag genomen. Dus ik kwam."
Ik geloofde hem. "Dankjewel," zei ik uit de grond van mijn hart. "Echt waar. Ik weet niet wat ik had moeten doen zonder jou. Mijn moeder betekent zoveel voor me en- echt, dankjewel."
Adam glimlachte verlegen. "Geen probleem. Anders zou het geld voor altijd bij Gaby liggen en nu heb ik het ten minste gebruikt. En voor een goed doel," hij knipoogde naar me.
Ik voelde hoe mijn wangen rood werden, en ik ging gauw over op een anders onderwerp. "Ik kwam hier ook nog voor een andere rede," zei ik langzaam. "Want ik wilde zeggen dat het me spijt dat ik je zomaar had weggestuurd. Want.." Ik haalde mijn schouders op en lachte een zacht lachje. "Ik heb je te snel beoordeeld. Ik heb er over nagedacht en ik denk dat ik Maura ook niet zomaar zou laten zitten als zij.. Drew was."
Adam keek me aan. "Je-"
"Nee, wacht even, ik ben nog niet klaar. Ik heb nog meer nagedacht. Over ons," ik haalde een hap adem, en keek Adam onzeker aan. "Ik heb geprobeerd om niet aan je te denken. Echt. Ik heb het geprobeerd, maar het lijkt alsof je telkens terug komt en ik weet niet wat ik moet doen want, fuck, ik zie je overal en dan mis ik je en ik-"
Adam onderbrak me door ruw mijn kin vast te pakken en zijn lippen op de mijne te drukken. Ik knipperde even verbaasd met mijn ogen en reageerde toen. Ik klampte me aan hem vast en probeerde hem dichterbij me te krijgen, dichter bij mijn lichaam en mijn lippen, die ik vol lust, passie en hoop tegen die van Adam drukte. Vaagjes, ergens ver op de achtergrond, hoorde ik het geluid van brekend glas toen Adam me tegen de muur drukte. De stenen muur voelde koud tegen mijn rug aan, maar mijn lichaam voelde alsof er vuur in brandde.
Adams lippen smaakten zout, waren het zijn of mijn tranen? Ik wist het niet. Ik wist alleen dat ik dit wilde, dat ik dit nodig had. Elektriciteit flikkerde om ons heen terwijl Adam me nog harder tegen de muur drukte. Mijn tanden klikten tegen die van hem, terwijl we allebei wanhopig probeerde om dichterbij te komen. Mijn hoofd schreeuwde ja, mijn hart schreeuwde ja en al de miljoenen cellen in mijn lichaam schreeuwden ja.
Adams lippen voelden warm en ruw, en de stoppeltjes die zich op zijn kin hadden gevormd schuurden tegen mijn wang aan.
Ik weet niet hoe, want alles raasde op dat moment door me heen, maar op een bepaald moment voelde ik een matras onder me en Adam boven me. Zijn handen gingen naar mijn shirt, maar ik hield hem tegen. "Nog niet," fluisterde ik.
Adam haalde zijn lippen van de mijne af en keek me aan. "Oké," zei hij met een glimlach om zijn rode lippen, die waarschijnlijk net zo aanvoelde als die van mij; warm en opgezwollen. Hij was zo sexy.
Ik voelde hoe vermoeidheid op me neerdaalde. Het ruziën met Fabian, mijn moeder die in het ziekenhuis lag, de kus, het gesprek... Mijn ogen voelde zwaar aan en ik legde mijn hoofd op het kussen. Hij rook naar Adam.
Adam stond op van het bed en pakte iets uit zijn kast. Voorzichtig streelde hij mijn haren. "Mariah?" vroeg hij zacht.
Ik knipperde met mijn ogen en probeerde om ze open te houden terwijl ik hem aan keek. "ja?"
"Hier heb je een shirt, om in te slapen," Adam legde een t-shirt van hem voor me neer. Ik ging rechtop zitten en wreef in mijn ogen. "'Ké."
Het maakte me even niet uit dat Adam er was; ik wisselde mijn t-shirt en spijkerbroek om voor zijn t-shirt en liet me weer op zijn kussen vallen. Het duizelde, zo moe als ik was. Maar er was nog een ding dat ik wilde zeggen; "'k moet Faab nog 'n berichtje sturen," zei ik half slapend.
Adams vingertoppen streelden teder over mijn slapen. "Komt goed," fluisterde hij.
Het laatste wat ik voelde was hoe het bed achter me in deukte, en hoe Adam zijn armen over me heen sloeg. Zijn geur overspoelde en het gevoel van veiligheid overspoelde me, en ik glimlachte tevreden.
"Weltrusten, Mariah," fluisterde Adam.
En ik viel in slaap.

[a/n laat me weten wat je er van vindt! Ik ga hierdoor te laat komen op school, want ik lig al een half uur langer in mijn bed om dit te schrijven 🙄.
Dit hoofdstuk was 2000+ woorden, het dubbele van een normaal hoofdstuk! En ik had het niet eens door oeps. Comments zijn welkom!]