The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 35

[a/n Zoals ik al eerder zei: MO IS EEN OUDE VRIENDIN VAN HAAR DIE ZE IN DE GIJZELING HEEFT LEREN KENNEN 🐒]

"Wat- Mariah? Jemig, ik schrik me kapot gek! Wow, even- dat is lang geleden! Hoi, hoe gaat het?" ratelde Mo door de telefoon heen. Het voelde raar om haar weer te horen. Ze was zo'n groot del van de gijzeling geweest, maar daarna had ik haar voor jaren niet meer gesproken of gezien.
"Ja, eh, redelijk goed. Met- Met jou?" vroeg ik terwijl een trillende hand op mijn voorhoofd drukte.
"Goed! Dit is raar, wow, ehm, oké, ehm," we haalden allebei diep adem en schoten toen in de lach.
"Heb je zin om een keer af te spreken, om- om.."
"Om elkaar weer opnieuw te zien," vulde ik haar aan.
Mo kuchte. "Ja- ja, wow. Ik ben er helemaal buiten adem van!"
Ik lachte. "Ik ook, jezus man. Ik tril helemaal!"
"Ik dan!" Mo lachte. "Wacht, ik geef je even mijn mobiele nummer even."
"Momentje," voor de tweede keer pakte ik de envelop en een pen. "Ja!"
Mo noemde de tien nummers op en toen vielen we even stil. "Ik moet gaan," zei Mo toen een beetje teleurgesteld. "Mijn baas vindt het niet zo fijn om een- wacht, je belde natuurlijk voor een afspraak. Dom van me! Wil je een huis verkopen of kopen slash huren?"
"Ik wil verhuizen," zei ik.
"Wanneer heb je tijd voor een afspraak?" vroeg Mo.
Ik noemde een datum en Mo zette het vast. "Oké, prima. Bel me ook even voor onze afspraak. Ik neem iemand mee die je vast wil zien."
Ik fronste. "Wie dan?"
"Raad."
Mijn hersenen kraakte. "Is het.. Is het Stef?"
"In één keer goed. Hij mist je."
"Zijn jullie samen?"
Mo schoot in de lach. "Néé. Ik ben verloofd met een tandarts. Stef en ik zijn vrienden gebleven. Hij is behoorlijk knap geworden."
Samen lachten we als kleine meisjes en toen hingen we op. Zuchtend leunde ik achterover, en ik sloot mijn ogen. Beelden van de gijzeling schoten door mijn hoofd. Drew, Mo, Stef, Adam, Mevrouw Josef, Flo- iedereen die er was. De pijn. Tranen. Opluchting.
Het moment dat Mevrouw Josef werd neergeschoten.

Opeens hoorde ik een schot en een gil. Ik keerde me met een ruk om. Het beeld wat ik zag was afschuwelijk. Mevrouw Josef lag kermend op de grond, met beide handen haar buik vastpakken. Bloed vermengde zich met haar tot voorheen witte shirt, het was een afschuwelijk beeld. Alles werd wazig in mijn hoofd. Drew had haar neergeschoten. De hufter had haar gewoon neergeknald! Als een robot liep ik naar mevrouw Josef toe. De hele klas was doodstil geworden, op het gehuil en gegil van mevrouw Josef na. Voorzichtig knielde ik naast haar neer.
"Shh.." zei ik heel zacht. Ondanks dat de oudere vrouw voor me en ik niets gemeen hadden, we elkaar wel weg konden denken en verre weg van vrienden waren, het deed me wat om haar zo te zien. Ik wist dat ze zou sterven, ik had genoeg films gezien om te weten dat één schot in je buik je formulier naar de dood zou ondertekenen. Ik legde mijn hand op haar handen en trok ze langzaam weg. "Stil maar." zei ik. "Alles komt goed."
Mevrouw Josef keek me met waterige ogen aan. Ze wilde wat zeggen, maar de pijn ontdeed haar daar van. "Ik beloof u dat het leven na de dood mooier wordt." zei ik zacht. Mevrouw Josefs gezicht werd gladder. De frons tussen haar wenkbrauwen vaagde langzaam weg. "Mariah.." ze slikte. "Ondanks alles was je best een goede leerling." Daarna werd de blik in haar ogen langzaam leeg. Haar hoofd rolde opzij, en de grip van haar vingers die om die van mij zat, verslapte. Met een brok in mijn keel en met een misselijk gevoel in mijn buik liet ik haar los. "Klootzak." siste ik zacht. Daarna iets harder. "Verdomme! Klootzak die je bent!"

Het moment dat Adam me voor het eerst liet zien wie hij echt was, de eerste keer dat we 's nachts samen wakker waren.

Iedereen sliep hier en ik was jaloers. Ik wilde ook slapen en even alle zorgen vergeten. Ik veegde een traan weg, en ik vroeg me ag hoe het kwam dat ik zoveel vocht in me had, terwijl ik heel weinig dronk. Na het slokje water eerder deze dag heb ik niets meer gedronken. Ik stond op en wandelde naar het krijtbord "Wat denk jij te doen?" hoorde ik opeens een lage, schorre stem. Ik bevroor en draaide me om. "Ik wilde iets tekenen, ik kan niet slapen." antwoorde ik. Adam stond ook op en liep naar me toe. "Kon jij ook niet slapen?" vroeg ik.

Adam lachte, het klonk warm. "Jawel, maar ik kan jullie niet zonder bewaking laten."

"Oh ja." ik draai me om. "Want dan zouden we weg lopen. Alsof ze dat zouden durven." Ik keek naar het groepje slapende mensen. "Zij misschien niet, maar jij wel." Ik kreeg kippenvel op mijn armen. "Misschien." zei ik achteloos. Ik pakte een krijtje en zette een dun lijntje op het groene bord. Langzaam trok ik meer lijnen, boogjes en stipjes. Net zo lang tot het een gezicht vormde. "Wie teken je?" vroeg Adam. Hij stond achter me. Ik beet op mijn lip. "Ik probeer mijn vader te tekenen."

Het moment dat ik Mo en Stef leerde kennen.

"Hé, Marry." hoorde ik een stem naast me. Mo, het meisje dat bijna door haar hoofd werd geschoten. "Hé." zei ik, niet echt zin in een gesprek. Mo frutselde met haar vingers maar legde daarna haar handen op haar schoot. "Ik heb een flesje water en een pakje tissues in mijn tas zitten, zal ik die voor je pakken?"

Ik keek op in haar blauwe ogen. "Als dat zou kunnen zou het fijn zijn." Mo keek nou niet echt of ze zin had om het te pakken, maar toch stond ze op. Ze liep naar haar tas en viste er een flesje water en het beloofde pakje tissues uit. Ik zag hoe Drew haar aanstaarde, maar hij deed niets. Had hij ook geen rede voor. "Hier." Mo knielde naast me neer en bevochtigde een van de doekjes. Ze depte voorzichtig wat onder mijn neus. Ik klemde mijn kaken op elkaar, het prikte. Langzaam maakte Mo mijn gezicht schoon, terwijl ik het gevoel had dat iedereen, inclusief Adam en Drew, me aankeek. "Zo. Dat is dat." Tevreden bestudeerde Mo mijn gezicht.

Dankbaar keek ik haar aan. "Dankjewel Mo." Mo zond me een glimlach. "Geen probleem, Marry." Ze gooide het doekje in de prullenbak en liep naar haar oude plek. En het was weer stil in het lokaal. Ik kuchte. "Zullen we een spel doen?" vroeg ik. Niemand had zin, of ze durfden niets te zeggen. "Dan gaat de tijd wat sneller." verduidelijkte ik mezelf. Opeens stond Stef op en plofte naast me neer. "Is goed, ik doe mee."

Het moment dat Stef me door mijn hoofd moest schieten. Het moment van het einde van de gijzeling.

Hij zou het doen. Niet zonder te aarzelen, niet zonder schuld gevoel. Maar hij zou het doen. Ik hoorde Mo huilen. Meerdere mensen, trouwens. Ik keek door mijn natte wimpers naar Stef. Hij keek mij aan. "Kom je nog, of heb je wat aanmoediging nodig?!" riep Drew. Hij richte zijn geweer op Stefs hoofd. Stef keek met bange ogen naar Drew, en kwam toen dichterbij, zodat ik hem kon ruiken. Hij keek me wanhopig aan, het geweer in zijn handen. "Het is goed." fluisterde ik, meer tegen mezelf. "Het is oké."

"Kom op, stom joch. Doe het." gromde Drew. Weer ontmoette Stefs ogen de mijne. Ik sloot mijn ogen en wachtte. Ik voelde dat Stef het geweer op mijn slaap zette. Ik opende mijn ogen en keek langs Stef naar Adam. Hij keek me ontzet aan. Zijn bruine ogen waren groot. Ik slikte. "Ik hou van je" fluisterde ik geluidloos.

Adam schudde zijn hoofd in paniek. Ik hoorde een klik. Een schot. En toen de deur die met een knal opensprong, gevolgd door een groep gewapende politiemannen.

Ik krulde me op in de bank en staarde naar de klok die tikte. Adem was nog steeds bezig met zijn treintjes, die hij in de gang op de grond had gelegd. Mijn hart hamerde in mijn keel. Mijn hoofd liep over van de herinneringen. Ik sloot mijn ogen. Buiten floten vogels. Binnen speelde Adem. Het leven ging door, terwijl ik nog in 2014 was. Het jaar van de gijzeling.

[a/n hoihoi! Ik heb ontzettend veel last van een writersblock. Het is niet normaal! Laat me alsjeblieft weten wat je van dit hoofdstuk vond, van de herinneringen en alles. Bracht het bij jou ook herinneringen op? Bij mij wel 😭.
Ik ga nu iets heel stoms doen, I know, maar ik ga het toch doen 🐒❤️
100 votes + 25 comments (1 per persoon)mvoor een nieuw hoofdstuk
250 votes + 50 comments (1 per persoon) voor een hoofdstuk vanuit Adam.

voor allebei de hoofdstukken ga ik mijn best doen! Maar het hoofdstuk vanuot Adam kan heel interessant worden, volgens mij ;) ]