The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 17

[a/n Opgedragen aan SweetSorayaX BECAUSE SWAG LUF U BABE ❤️ Nee serieus, dit hoofdstuk hebben jullie te danken aan haar dus 👯 SHOUTOUT 👯

KAN IK MET IEMAND FANGIRLEN OVER HET BOEK AFTER IK BEDOEL ERLKNGRWLKFWNRL ik wilde hem eerst niet lezen maar HIJ IS ZO GOED guess what i'm going to read this weekend 😎
Luf u lots xx]

Ik trommelde zenuwachtig met mijn vingers op het stuur. Na een tijdje zuchtte ik, en ik liet me achterover zakken.
Fabian had me beloofd dat hij zo snel mogelijk naar buiten zou komen met een dronken Ian. Ik keerde mijn hoofd en keek naar buiten. Een paar minuten ervoor was het keihard gaan hozen, en de regen liep in stroompjes langs de ramen, naar beneden. Mensen snelden weggedoken in hun jassen en met paraplu's boven hun hoofd langs. Mijn ogen gleden naar het bord waarop met fel paars en roze letters 'purple flaminco' op was geschreven. Het zag er sneu uit: een paar lampjes waren kapot en gaven geen licht. En daarbinnen waren Ian en Fabian. Ik kneep mijn ogen dicht, voordat ik ze weer openden. Nog even en ik zou ze allebei in hun ogen moeten kijken. Fabian, mijn broer, waarvan zijn vriendin, en mijn beste vriendin, vreemd is gegaan en nu waarschijnlijk zwanger is van een ander. En Ian, mijn ex, die met Joost mag het weten hoeveel vrouwen vreemd is gegaan, nu dronken binnen zit en mijn zoontje heeft bedreigt. Ik zuchtte diep, en zakte als een klein kind onderuit. Maar zo zat ik nog geen seconde en mijn telefoon gaf een piepje. 'sms: 1' gaf het verlichte scherm aan. Ik fronste, en ging rechtop zitten. Ik strekte mijn arm, en pakte mijn mobiel uit mijn tas. 'Uitgang is geblokkeerd door gevecht - F' staat er.
Heel even vroeg ik me af of Ian en Fabian elkaar aan hadden gevallen, maar toen rolde ik met mijn ogen. Natuurlijk niet. Anders zou Fabian nooit een berichtje sturen.
'Oké, hoe lang duurt dat? x' typte ik haastig in.
Bijna meteen kreeg ik een berichtje terug. '10 min.'
'Ok x' stuurde ik met trillende vingers terug. Ik legde mijn mobiel weer terug in mijn tas, en staarde naar buiten.
Ik begon weer met mijn vingers op het stuur te trommelen en naar buiten te staren, maar na een tijdje begon het mezelf te irriteren en ik stopte ermee.
Het klokje op het dashboard gaf aan dat het over achten was. Het was te vroeg om in een club te zijn, maar Dean was een apart geval, die kon de hele dag en nacht dronken zijn en door gaan met feesten en de volgende dag fris als een hoentje op komen dagen. Hoe Fabian en hij vrienden waren geworden was me een raadsel, maar het maakte me op dat moment niet heel veel uit. Zo lang Fabian maar naar buiten zou komen, en Ian mee zou nemen. Niet dat ik me zorgen maak om iemand zoals Ian. Wat mij betreft mag hij overreden worden door een trein en daarna uit een vliegtuig worden gegooid, maar eerst wil ik met hem praten. Ik wil weten hoe hij het in zijn botte kop krijgt om zoiets over Adem te zeggen, en hem duidelijk maken dat hij dat niet gaan doen.
Ik schudde mijn hoofd van afgunst. Ik zou niet weten wat ik zou doen als er iets met Adem zou gebeuren.
Buiten was het even gestopt met regenen, maar in de plaats daarvan kwam er natte sneeuw naar beneden. Kreunend sloot ik mijn ogen. Geen sneeuw. Als ik ergens een hekel aan had was het sneeuw. Het was koud, vies, en onhandig. En als je viel deed dat ontzettend veel pijn. Als kind vond ik het heerlijk, maar nu... nee.
Een tikje op het glas liet me overeind schieten. Fabian keek met een gefronst voorhoofd naar binnen. Met trillende handen deed ik de deur open, en ik stapte naar buiten. Toen ik Ian zag, trok ik mijn neus op. Hij stond met een dronken kop tegen mijn auto aangeleund. Ew. Ian bacteriën op mijn auto. Dat werd een bezoekje aan de wasstraat.
"Hallo," zei ik droog.
Ian zwabberde mijn kant op en wilde me vastpakken, maar ik stapte snel opzij. "Flikker op,"
Fabian keek me even bezorgd aan, maar ik schudde mijn hoofd en keek naar Ian. Wat heb ik ooit in die sukkel gezien.
"Marry..!" zei Ian met een dikke tong. "V-v-v-vergeef-f-f me!" hij rekte de 'e' van 'me' uit, en hikte even.
Ik rolde met mijn ogen, voordat ik hem met een dodelijke blik aan keek. "Ik zeg het één keer, en dan gaan Fabian en ik weg." Zei ik langzaam en duidelijk. Ian zakte op de grond, met zijn rug tegen de auto.
"Je blijft met je poten van Adem af." Zei ik langzaam. Ik deed moeite om nog goed te articuleren, maar dat was moeilijk als iemand eigenlijk de huid vol wilt schelden. Maar dat had geen zin. Het enige wat ik moest doen was zorgen dat het bij Ian doordrong dat hij het niet moest wagen om met zijn handen aan Adem te komen en dan zou ik weg kunnen. "Je raakt hem met geen vinger aan. Als je ook maar dicht in de buurt van mijn huis komt, bel ik de politie. Over een week kun je langskomen en dan heb je een half uur om je spullen te halen, en geen seconde meer. Ik zorg dat de grote dingen al in boxen zit. Je gaat me niet bellen, want ik ga een nieuw nummer aanvragen. Is dat duidelijk?"
Ian keek met waterige ogen naar me op en knikte.
"Ik versta je niet?"
"Dat is duidelijk." Brabbelde Ian.
"Mooi." Ik knikte naar Fabian. "Kom, Faab, we gaan naar huis."
Fabian keek even van mij naar Ian en knikte toen. "Goed."
Het was duidelijk dat hij niets van de situatie begreep en zo snel mogelijk weg wilde.
"Moven." Zei ik tegen Ian, die nog steeds tegen mijn auto zat. "Tenzij je wilt dat ik over je heen rijdt. En geloof me, dat zou ik graag doen. Maar ik maak geen mensen kapot, zoals jij wel doet. Dus ik kan je aanbevelen om daar weg te gaan."
Ian luisterde naar me, en zijn lichaam viel met een plof op de grond, en hij kroop richting de 'purple flaminco'. Fabian en ik stapte in en ik deed mijn sleutel in het stopcontact.
"Gaat het?" vroeg Fabian voorzichtig aan mij.
Voor het eerst die avond keek ik recht in Fabians ogen. Ze stonden bezorgd, maar ook moe en verdrietig.
"Nee," zei ik eerlijk. "Maar volgens mij gaat het met jou ook niet geweldig."
"Het zit waarschijnlijk in de familie." Fabians hand vond die van mij, en hij kneep er in. "Let's go. Deze plek bevalt me niet."
"Ik breng je naar Maura, alright?"
Fabian kromp even in elkaar bij het horen van haar naam.
"Ik weet dat je er niet heen wilt, maar jullie moeten het echt uitpraten... Ik zeg niet dat jullie meteen samen moeten komen, maar praten helpt."
"Ik weet het, maar.. Ik heb gewoon geen idee wat ik moet doen als ik haar zie. Ze is zwanger, en het is niet eens 100% dat het kind van mij is."
"Klopt," was alles wat ik kon zeggen. Maar voordat ik meer kon zeggen, flitsten er opeens lichten door de auto. Ik gaf een gil. Een auto reed recht op ons af. Ik kneep mijn ogen dicht, voordat ik een enorme knal hoorde. De auto was aan de rechterkant ingereden, aan de kant van Fabian.
Wat er daarna gebeurde, ging langs me heen alsof ik naar een versnelde film keek. Fabian en ik werden de auto uitgepeld, en Fabian werd in een ambulance gebracht. Ik zag nog net hoe zijn witte t-shirt vol bloedvlekken zat, en zijn gezicht was bedekt met de rode vloeistof.
Ook ik moest op een brancard worden gelegd, en even later reden we met gillende sirenes door de stad. Mijn hoofd bonkte en ik kon niet helder nadenken. Ik wist dat er niets aan de hand was met mij. Niets ernstigs. Maar ik kon het beeld van Fabian, van zijn bleke gezicht en met bloed bedekte shirt niet van mijn netvlies halen.

Een uur en een goedkeuring van een dokter later, haastte ik me door de lege gangen van het stille ziekenhuis, op weg naar de kamer waar Fabian in lag. Nog steeds voelde ik me raar. Fabian lag in het ziekenhuis. Er was een auto tegen die van ons ingereden. Fabian lag in het ziekenhuis. Fabian lag in het ziekenhuis. In de lift merkte ik niet dat mijn telefoon afging. Het enige wat ik wist is dat Fabian in het ziekenhuis lag. God wist het, maar misschien ging hij dood. Er was geen dokter die het me kon vertellen.
Toen mijn telefoon voor de zoveelste keer af ging besloot ik op te nemen. Voor het eerst keek ik op mijn mobiel, en ik verbleekte toen ik zag dat Maura me al 29 keer had gebeld. Maura moest weten wat er met Fabian was gebeurd. Ik nam haastig op. "Met Mar-"
"Whatthefuck, Mariah! Wat doet die- die- die fucking gijzelaar hier?! " siste de stem van Maura in mijn oor.
[a/n hiya 👋 Het is weer weekeind, yaay 🙈 Hier, een koekje om het te vieren 👉🍪 Als jullie tijd en zin hebben, kunnen jullie dan please mijn boek 'the Balloon' bekijken? Hij is zoooo dicht bij de 900k! Het is lang niet m'n beste boek, maar misschien wel een poging waard...?]