The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 40

[a/n bedankt Haelinea en DarkPoisons voor hun lieve reactie op mijn messageboard ❤️ you are the best 🐒

Mijn eerste schoolweek week in een zin: ik kwam voor het eerst dit jaar bij wiskunde aan, waar ik een nieuwe leraar die ik niet kende voor had, en ik zat nog niet of hij zei "goed, ik ben meneer ***** en jullie mogen beginnen met paragraaf 1." En de hele klas was zo van "ehmmmmmm".

Goed, hier is dan eindelijk het hoofdstuk ☺️]

Daar lag ze dan. Een koude hand in die van mij, aderen die je door haar oogleden kon zien, een stuk haar van haar schedel verwijderd en in een groot ziekenhuisbed. Hoe kon iemand die altijd zo'n sterk persoon was er zó fragiel uitzien? Mijn moeder was altijd degene geweest die me overeind hield als het nodig had. Ze was mijn boei voor een verdwaald schip in de zee, mijn licht als het donker werd.
Waar was het mis gegaan?
Waar had ze dit aan verdiend? Kwam het door mij? Had het lot zo'n hekel aan mij, dat ze mijn moeder ook nog weg wilde hebben?
"Het is een wonder dat ze niet is overleden," zei Fabian. Hij zat aan de andere kant van het bed, en keek van mij naar mijn moeder. Ik knikte vermoeid. "Een fucking wereldwonder."
Het was laat. Of vroeg, want het was half acht in de ochtend. We hebben de hele fucking nacht in het ziekenhuis gezeten, zonder één minuut te slapen. Stef, Mo, Maura en Adem waren naar huis gegaan. Maura had Adem met haar mee genomen, en Stef en Mo gingen een uur later ook op huis aan. Het was zo stil in het ziekenhuis. Zo stil dat ik schrok van elk geluid; er hoefde maar een deur open te gaan en ik sprong overeind. Maar het ergste was, was dat ik de hele tijd dat ik in het plastieken ziekenhuisstoeltje zat, in de lege en saaie wachtkamer, ik dacht aan de dood. Iedereen waar ik om gaf, ging dood. Was het een spel? Was er iemand, die het leuk vond om iedereen waarvan ik hield één voor een te laten verdwijnen? Eerst mijn grootouders (mijn grootvader was erg jong: pas 62 toen hij overleed. Ik was vier toen dat gebeurde), daarna mijn vader, en nu was de kans groot dat de dood mijn moeder om haar keel zou grijpen. En daarna? Adem? Ik huiverde bij de gedachte. In mijn hoofd spookten beelden van een klein kistje, met een klein, koud lichaampje erin en een gouden hart dat voor altijd stil zou blijven staan. Nee, ik kon de dood hem niet laten meenemen.
"Maz?" haalde Fabian me uit mijn gedachten.
Ik keek met zware oogleden van vermoeidheid op. "Ja?"
"Ik heb net met de verzekering gesprongen en, eh, ze willen de schade niet dekken. De kosten liggen voor 3/4 bij ons."
"En.. Ik neem aan dat dat veel is?" vroeg ik met een schorre stem. Mijn hoofd bonkte, en geld was wel het laatste waar ik aan wilde denken.
Fabians gezicht zei genoeg.
"Ik neem twee banen," zei ik. "Als we samen werken en-"
"Het ziekenhuis heeft een bepaalde tijd waarin het moet zijn betaald. We hebben drie jaar, maar ook al nemen we allebei twee banen- het gaat ons niet lukken. Maura en ik willen een gezin starten, we lopen achter op de kosten van de studies en onze bruiloft,-" en de lijst ging maar door. Ik dwaalde af, naar geld en mijn moeder en toen- ping. Het leek alsof er een lampje aanging in mijn hoofd.

"Mariah, lieverd, kun je me even aankijken?"
Geërgerd keek ik op van mijn huiswerk. Ik begreep die verdraaide formules eindelijk, begint iemand me weer uit mijn concentratie te halen! "Wat?"
Mijn vader keek me aan, en ik voelde dat er iets ernstigs aan zat te komen. Ik schoof mijn wiskunde boek weg, en keek hem aan. "Wat?" vroeg ik iets aardiger.
"Je bent nu dertien, en ik denk dat het tijd wordt dat ik je iets vertel. Mama en ik hebben ergens een rekening vol met geld voor jou gemaakt, bij de bank. De bank bewaard dat heel goed voor je, en als je achttien wordt en je iets bijzonder of belangrijks wil doen, mag je dat gebruiken."
Mijn hart begon sneller te kloppen. "Geld?" Er was zo veel wat ik wilde kopen! Kleren, boeken, eten, een leuke fiets, een nieuwe smartphone-
"Alleen voor belangrijke dingen. Of als," hij twijfelde even. "Of als mama en ik er allebei niet zijn."
Er viel een stilte. "Maar jullie blijven toch nog om mijn kinderen later te zien?" zei ik met een klein stemmetje. Ik probeerde me in te beelden wat het zou zijn als ik geen vader of moeder zou hebben, en het was verschrikkelijk.
"Ik ben niet aan het plannen om mijn kleinkinderen niet te zien," zei mijn vader met een glimlach. "Van mij ben je nog lang niet af. Maar begrijp je wat ik zei?"
Ik rolde met mijn ogen. "Ja. Ik ben niet dom. Hoeveel staat er op?"
"Genoeg, je hoeft niet te weten hoeveel, maar er staat genoeg op."
"Heeft Faab er ook een?"
"Ja, natuurlijk."
"Oké," zei ik. En we gingen allebei verder met wat we deden.

"Papa's geld," zei ik dwars door Fabians gebrabbel over geld en werk en rekeningen en verzekeringen heen. "We hebben allebei papa's geld nog! Als we dat allebei samen doen en dubbele banen nemen en-" ik stopte en keek Fabian onderzoekend aan. "Waarom kijk je zo?"
"Ik.. Ik.." Fabian schoof heen en weer op het stoeltje.
Mijn adem stokte in mijn keel. "Wacht.. Je hebt toch niet..?"
"Het was voor mijn huis! Ik heb een groot deel van mijn huis er mee afbetaald en-"
"Je huis!?" fluisterde ik. "Je kon zeker geen kleiner huis vinden die je wel had kunnen betalen?! Waardoor je papa's geld in de operaties van je bloedeigen moeder kon stoppen?!"
Fabian keek me radeloos aan. "Ik wist niet-"
"Oh verdomme! Natuurlijk wist je wel dat ze op een dag in het ziekenhuis zou belanden. Wat een fucking randebiel kun jij zijn zeg! Verdomme!" ik stopte mijn hoofd in mijn handen en trok aan mijn haar. Ik was zo moe. Zo ontzettend moe en mijn hoofd leek uit elkaar te barsten.
"Mariah, kom op-"
"Nee. Ga weg. Ik meen het. Flikker op!" Ik keek hem kwaad aan. Fabian beet gefrustreerd op zijn lip, tranen blonken in zijn ogen.
"Je moet niet doen alsof ik dit allemaal expres heb gedaan!" zei Fabian kwaad.
"Wat dan? Heb je het per ongeluk van de rekening gehaald? En er per ongeluk je huis mee betaald?" zei ik kwaad. "Ach man flikker-"
"Mariah en Fabian Ethon?" een  verpleegster kwam de kamer in lopen. Ze had een klembord in haar hand, en keek ons met een paar kraalogen aan. "Kunnen jullie even meekomen?"
"Waarom?" vroegen Fabian en ik tegelijk.
"De operatie is betaald, het enige wat we nodig hebben is jullie handtekening."

[a/n sorry dat ik zo laat heb geupdate :( Ik dacht dat ik dit hoofdstuk klaar had, maar wattpad had 'm niet opgeslagen en ik had geen zin om alles weer op nieuw te schrijven he he he

P.s. Als je dit leest, comment dan "een zwarte roos is niet rood" 🌹]