The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 10

(Dixie Chicks - Not ready to make nice)

[A/N Jullie haten Ian allemaal D: why whY wHY WHY? Ik heb trouwens niets tegen huisvrouwen, maar ik zou het gewoon zelf niet kunnen om 24/7 thuis te zitten. (Je snapt het later in het hoofdstuk wel waarom ik dit zeg)

Zet het liedje hierboven pas aan als ik zeg dat het moet]

"Met jou uit? Eh. Ja?"
Ian keek me met stralende ogen aan. "Oké top! Beter had je ook geen nee gezegd, want ik heb alles al geregeld."
Ik fronste. " 'alles al geregeld'?" zei ik terwijl ik 2 haakjes met mijn vingers maakte. "Wat bedoel je daar precies mee."
Ian grijnsde. "Oh.. Ik heb wat ditjes en datjes geregeld. Don't worry babe, het komt helemaal goed. Je gaat het geweldig vinden."
"Oké." Zei ik nadat ik even had nagedacht. "Is goed. Maar geen telefoon meenemen, en we gaan het niet hebben over je werk."
Ian hield zijn handen afwerend in de lucht. "Oké! Deal!"
Er brak een grijns door op mijn gezicht en ik wierp me in Ians armen. Ians armen krulde om mijn middel en hij trok me tegen zich aan. Een hele tijd bleven we stil en genoten we van het moment. Eindelijk waren we weer bij elkaar. Ik zoog het gevoel dat ik had naar binnen, om te proberen het nooit te vergeten. Ian legde zijn kin op mijn hoofd en ik sloot mijn ogen van genot.
"Mariah?" fluisterde hij na een tijdje.
"Wat?" vroeg ik zachtjes.
"Ik hou van je, dat weet je toch wel?"
Een brok kwam op in mijn keel. Ian zei niet vaak dat hij van me hield. Dus als hij het zei vulde mijn hele buik zich met een warm gevoel.
"Ik ook van jou."
Ian drukte zijn lippen even op mijn voorhoofd voor hij me losliet. "Zullen we samen eens even de kerstboom op gaan zetten? Dat hebben we vorig jaar niet gedaan, en Adem gaat het leuk vinden als hij thuiskomt en er staat een kerstboom. Het wordt zijn eerste kerst die hij gaat herinneren."
Mijn ogen begonnen te glinsteren. "Meen je die?"
Ians lach klingelde in mijn oren. "Sure. Het is al wel heel laat omdat het overmorgen al 1e kerstdag is, maar dat betekent niet dat we geen kerstboom op kunnen tuigen."
Ik prikte Ian in zijn buik. "Jij hebt dit allemaal al voorbedacht hè? Mijn moeder die Adem mee sleept... Heb je de ruzie ook al voorbedacht?"
Ians gezicht betrok even, maar lachte daarna weer. "Dat van je moeder: ja. Dat van de ruzie: nee." Hij legde zijn arm nonchalant om mijn schouder en nam me mee naar de woonkamer.
Ik stond abrupt stil toen ik de enorme kerstboom zag. "Ian! Die moet een fortuin hebben gekost!" Ik maakte me los van Ian om hem aan te kijken.
Ian veegde een plukje oranje haar achter mijn oor en drukte een kus op mijn neus. "Ik moet toch ergens mijn geld aan uitgeven? En dat doe ik het liefst aan iets moois. En jij bent prachtig, dus vandaar dat ik al mijn geld uitgeef aan dingen die jij leuk vindt."
Woah, iemand is in een romantische bui vandaag. Niet dat ik het erg vond, maar het was toch wel apart om te zien. Ian was gewoon geen type om zo te doen. Heel even schoot er een vreemde gedachte door me heen . Achter alles zit een rede. Maar meteen drukte ik die weg. Niet achter alles. Ik moest niet meteen gaan panikeren als Ian iets liefs deed: niet iedereen was zo'n eikel zoals Adam. Ik trok mijn neus op. Daar is Adam weer. Die kerel kon ik gewoon niet uit mijn hoofd krijgen. Ik probeerde de gedachte aan Adam weg te schudden, en keek naar Ian, die met een tevreden grijns naar de enorme kerstboom keek. Toen hij door had dat ik naar hem keek, pakte hij mijn hand vast. "Kom op, babe. We gaan deze kerstboom eens versieren." Hij haalde een enorme boodschappentas tevoorschijn. "Hier, de versiering."
"Maar, die liggen op zolder?" zei ik. Mijn moeder had mij allemaal kerstversiering meegegeven toen ik een eigen appartement kreeg. Het waren kerstballen en slingers van papa, en het betekende allebei heel veel voor ons.
"Die oude dingen? Wil je die er in hebben?" Ian keek me met een verbaasd lachje aan.
"Ja!" zei ik. Ik liet Ians hand los. "Probeer je nu te zeggen dat je niet wil dat ze er in komen?"
Er schoot een emotie over Ians gezicht, maar ik kon niet ontdekken welke. Toen glimlachte Ian. "Oké, schatje. Ik pak ze wel voor je. Die zolder is niets-"
"Ik kan het zelf wel." Zei ik kortaf. Alles leuk en aardig, maar ik kan écht wel alleen de zolder op. Mijn vrolijke sfeer van toen was een beetje omgeslagen. De laatste tijd begon ik na te denken over mezelf. Sinds ik Ian kende ben ik veranderd. Vroeger wilde ik per sé werken, omdat ik er niet tegen kon als vrouwen nog steeds thuiszitten. Achterlijk gedoe. Vrouwen aan de andere kant van de wereld geven hun leven om ervoor te zorgen dat vrouwen meer rechten krijgen, en nog steeds blijven er vrouwen thuiszitten. Hun keuze, maar ik zou het anders willen.
Maar toch heb ik geen werk. Terwijl ik het wel zou willen en kunnen. Toen Ian zei dat hij het niet wilde, heb ik bijna meteen ingestemd. De angst voor mannen zit nog steeds een beetje in me. Ik schud verdrietig met mijn hoofd. Was ik die ene dag maar ziek geweest. Dan zou ik Drew en Adam niet kennen. Dan zou ik nu niet- Ho. Als ik niet in die gijzeling was beland, had ik Adem niet. Dan had ik Ian niet gekend, en weet ik veel wat. Ik zucht diep. Ik zou niet zo moeten piekeren. Ik sta verdomme op het punt om kerstballen te halen!
Een schamper lachje rolde over mijn lippen toen ik de smalle trap die naar de zolder leidde op klom. Toen ik eenmaal boven stond, keek ik om me heen. Wat een bende was het. Overal stonden dozen op elkaar gestapeld. Ik maakte een notitie in mijn hoofd die zei dat Ian en ik hier snel eens op zouden moeten ruimen.
Ik liep regelrecht naar een kersrode doos, waar de kerstspullen van mijn vader in zaten. Ik veegde het stof eraf en hoestte. Door het hoesten stootte ik een stapel dozen aan. Meteen vielen ze alle 4 naar beneden. Ik verborg mijn hoofd in mijn handen en schoot in de lach. Typisch ik weer. Ik stapelde de dozen weer op elkaar, en wilde met de doos met de versieren weglopen toen mijn oog op een krabbeltje viel. "Krantenknipsels: januari 2014'. Ik verstijfde. Dat waren de krantenknipsels over de gijzeling die ik had verzameld. Het zweet brak me uit en beelden flitsten door mijn hoofd. Drew. Adam. Mo. Stef. Flo. Mevrouw Jozef. Wankelend greep ik om me heen naar houvast. Shit shit shit shit shit! Voordat ik de kans had om de donkere tijd weer in mijn hoofd te laten sluipen, snelde ik de zolder uit. Met een klap gooide ik de deur dicht. Met de doos vol vertrouwde spullen tussen mijn trillende handen geklemd leunde ik tegen de deur. Niet nu. Niet hier. Ik rende naar beneden. Toen ik de kamer in rende zette ik de doos op tafel. Ian stond voor het raam naar buiten te kijken. Hij draaide zich om toen hij doorhad dat ik er was. Zonder de emoties op mijn gezicht te zien glimlachte hij.
"Kom, let's start."
Ik knikte trillerig en probeerde het gevoel dat zich een weg naar het onderste van mijn buik had gevormd weg te drukken.
"Ja." Zei ik. Ik probeerde Ians hand weer vast te pakken, maar Ian had zich al omgedraaid.