The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 46

[a/n ik ga proberen een schema aan te houden voor TMOMM. Wat dachten jullie van elke woensdag een update? Ik ga het proberen! Ik heb een idee in mijn hoofd, maar misschien wordt het dan geen happy ending... He he he . Maar dat duurt nog lang!x]

Nadat ik mijn gezicht net zo lang had gewassen totdat er geen een druppeltje bloed op zat en nadat ik een yogabroek en sweater aanhad gedaan, liep ik naar beneden. Mijn mobiel lichtte een paar keer op met Fabians ID, maar ik klikte het telkens weg. En aan zijn smsjes te zien was er niets met mama aan de hand, anders had hij dat heus wel gezegd in plaats van alleen "mariah, for fucks sake, neem op" en "het spijt me echt" en "is die klootzak bij je?" en "en Adem?" en- hij bleef maar berichtjes sturen. De ene keer was het een betoog over waarom het slecht was om in een relatie te zijn met iemand als Adam, de andere keer een heel essay over hoe verschrikkelijk schuldig hij is. Maar hij kon m'n middelvinger krijgen, ik had echt geen zin om nu met hem te praten. Misschien morgen.
Ik dekte de tafel en plofte daarna neer op de bank. Het was half zes, en mijn maag voelde leeg aan. De lunch had ik overgeslagen, wat natuurlijk super dom was, maar goed. Terwijl ik me opkrulde onder een dekentje en wachtte totdat Adam en Adem terug kwamen drukte ik per ongeluk met mijn knie op de afstandbediening van de televisie. Ik belandde middenin een documentaire over- jezus christus. Ik ging rechtop zitten. Het was niet waar.
"-mensen zijn gauw van mening dat het een geneselijke ziekte is, maar uit mijn eigen onderzoek is gebleken dat geen van de slachtoffers er echt 100% van geneest. Stockholm Syndroom is een syndroom dat als het zich eenmaal in het slachtoffers hoofd zit, er nooit meer uit komt," zei een man met een baard en een hagelwit overhemd. "Ik vergelijk het met het ontvangen van negatieve meningen over jezelf. Als het eenmaal in je hoofd zit, krijg je het nooit meer uit. Stelt u zich voor dat iemand tegen u zegt dat wit u echt verschrikkelijk staat, dat u het echt nooit meer aan zou moeten doen. Dan denkt u wel even na voordat u witte kleren koopt. Eenmaal in uw hoofd- nooit meer er uit."
Fronsend keek ik naar de TV. Wat een bullshit. Ik bedoel, het was toch niet waar? Ik ging rechtop zitten en keek naar de tv, die beelden liet zien van mensen die waren "getroffen door het Stockholm Syndroom". Met een brok in mijn keel keek ik toe hoe vooral meisjes werden weggetrokken bij hun gijzelnemer, en iets in me schreeuwde dat ik wist dat het fout was. Maar wie was ik om dat te zeggen als ik zelf samen was met mijn gijzelnemer?
Ik zette de tv uit en beet op de nagel van mijn duim. Mijn bloed suisde door mijn oren, maar dat blokte mijn gedachten jammer genoeg niet uit. Was het dom waar ik mee bezig was? Was dit goed voor me? Of gezond? Moest ik naar een psycholoog? Hadden de wortels zich al diep in mijn brein genesteld voor me om te kunnen vluchten? Wilde ik überhaupt vluchten?
Ik haalde een hand door mijn haren en stond toen op. De vloer voelde opeens koud aan, alsof het afstand deed van mij. De muren leken iets dichterbij te komen en ik voelde hoe ik in paniek raakte.
Was het slecht? Kon ik van hem houden? Mocht ik van hem houden?
Ik griste mijn macbook van de eettafel en klapte hem open. "Stockholm syndroom" typte ik in het zoekbalkje van safari in. Miljoenen links dreven omhoog. "MEISJE (16) VERLIEFD OP GIJZELNEMER", "THE PERKS OF HAVING STOCKHOLM SYNDROME", "STOCKHOLM SYNDROOM SLAAT TOE- RECORD AANTAL SLACHTOFFERS SINDS 1960."
Een blog trok mijn aandacht. "In love with my capturer- wat nu?" stond er. Ik twijfelde even en klikte de link aan.

"Het is een verhaal dat ik niet vaak heb verteld, en ik was ook nog van plan om het te vertellen. Totdat hij weer in mijn leven kwam.

Twaalf jaar geleden ben ik voor zes weken vastgehouden in een kamer. Een kamer met een matras en een fleece deken. Er zat een raam, maar die was van buiten bedekt met zwart tape en daarover heen een plank. Ik kon niet weg. Drie keer per dag kwam er iemand binnen om een natte doek over mijn gezicht te halen en me twee stukken fruit, vier glazen water en twee warme maaltijden te geven. Ik kon zijn gezicht niet zien, omdat de kamer daar te donker voor was, maar ik kon zijn stem horen. Nog steeds word ik midden in de nacht wakker door zijn stem die door mijn hoofd spookt.

"Het ligt niet aan jou, het ligt aan de mensheid. Hier, eet op."

Ik snapte nooit wat hij bedoelde, met "het ligt aan de mensheid". Wat was er aan de hand? Elke keer dat ik de deur open hoorde gaan probeerde ik het opnieuw. "Wat bedoel je?"
En elke keer reageerde hij met hetzelfde

"Het ligt niet aan jou, het ligt aan de mensheid."

Ik zal er niet te veel op ingaan, maar na een aantal dagen voelde ik een soort sympathie voor de man. Hij was jong, en was al zo gek geworden dat hij iemand, mij, zou gijzelen..
Het was op dag veertien dat hij meer zei.

"Mensen zijn dieren, waarom misbruiken we onze soortgenoten?"

En toen begon ik het langzaam te snappen. Ik begon te snappen waarom er geen vlees in mijn eten zat, en waarom hij zulke dingen zei. En ik kwam erachter wat de rede was waarom hij me vasthield: mijn vader was een van de belangrijkste mensen van een geheime natuurorganisatie, waarvan ik de naam niet noem. De jongen was een lid van ze, maar zijn ideeën werden altijd afgekraakt. Elke dag weer werd er een nee naar zijn hoofd gesmeten, terwijl zijn ideeën echt goed waren! Hij had honderden, duizenden, dieren kunnen redden als iemand maar meer vertrouwen in hem had gehad.
Na vier en een half jaar leven met "nee" als partner, was hij het zat. Als de mensen iets van de natuur afpakte, pakte hij iets van hen af. En dat 'iets' werd ik.
Vanaf het moment dat hij brak en me over hem vertelde, praatten we vaker. Uren zat hij bij me, maakten we grapjes, hadden we het leuk.
Dag 85 was misschien wel de zwaarste dag van mijn leven. Het was de dag dat hij mijn blinddoek af wilde doen, maar dat ik hem tegenhield. "Ik wil je niet herkennen als ze je arresteren." Het was ook de dag dat hij me kuste.
Tien minuten later werd ik bevrijd, ook al voelde het alsof ze een stukje van me wegnamen."

De rest van het blog kon ik niet lezen, want Adam en Adem kwamen binnen met een stomende, plastic tas met frietjes.
"Diner is klaar!" riep Adam met een lach op zijn gezicht. Ik keek op en klapte de laptop dicht. Met een geforceerde glimlach stond ik op. "Ah fijn, ik kreeg al trek!"
Adem kroop op zijn stoel, terwijl Adam op me af liep. Hij wilde een kus op mijn wang drukken, maar ik ontweek hem. Terwijl ik aan tafel ging zitten probeerde ik de pijn en verwarring in Adams ogen te negeren, en ik durfde hem niet aan te kijken.

De rest van het avondeten was het stil, op Adem na.

• comment • vote • follow •