The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 25

[a/n opgedragen aan Marie-Louise, omdat Lynn vertelde dat je graag een nieuw hoofdstuk wilde (: Bij deze!]

Blauwe luchten gaven mij altijd rust, dat had ik al toen ik klein was. Uren kon ik op het gras zitten en naar boven kijken. Ik hoopte dat ik ooit een vogel zou worden, dan kon ik door al het blauw vliegen, mijn vleugels spreiden en het blauw aanraken. Dan kon ik duikelen in de zachte, wollige wolken, en vrolijke deuntjes fluiten.
Ik geloofde er heilig in dat het ooit zou gebeuren, totdat ik een jaar of 10 was en iemand zei dat het niet realistisch was. En de lucht was eigenlijk helemaal niet blauw, maar zwart. Ik snapte niet hoe dat kon, maar ik geloofde het wel. 's Nachts was de lucht ook zwart, met de sterren.
Maar toch, ik bleef houden van de helder blauwe lucht.
Toen ik in Frankrijk onder dezelfde blauwe lucht die ik zag in mijn achtertuin stond, aan de rand van een klif, voelde ik nog steeds de rust en kalmte. Maar ook de adrenaline. Onder mij was woest, zwart water. Mijn vakantievrienden riepen naar me dat we bij 3 zouden gaan springen. En we sprongen. Mijn ogen waren wijd open toen ik in het kolkende water sprong. Ik gilde, ik krijste, ik sprong. Ik genoot.
Dat zelfde gevoel kreeg ik op het moment dat Adams lippen de mijne raakte. De kalmte, het genot, de adrenaline. Het gevaar. Alles was aanwezig, en ik kon er geen genoeg van krijgen. Het was gestoord, belachelijk, maar zo geweldig.
Er zat gewoonweg geen verschil tussen Adams kus en het springen van een klif.
Adams handen leken alle centimeters van mijn gezicht aan te raken. Het liet een spoor van tintelingen achter. "Jezus," mompelde Adam. Zijn lippen verlieten die van mij, maar hij liet geen centimeter tussen ons in.
"Nee, Maria." zei ik mompelend. Het was even stil. Toen barste Adam in lachen uit.
"Je bent een gek, Mariah. Knettergek," Adam liet zich naast me vallen. Hij steunde op zijn ellenboog en keek me glimlachend aan.
"Dat hoor ik wel vaker," grinnikte ik. Adam en ik keken elkaar lachend en met lichtelijk opgezwollen lippen aan. Het leek alsof dit de eerste keer was dat ik Adam aan kon kijken. Zijn donkerbruine ogen glommen in het licht van de kaarsjes, en dat alleen al deed mijn hart kloppen. Ik tilde mijn hand op en liet mijn vingers over zijn stoppelige wangen gaan. Zijn huid was aangetast door de zon, en had een gezonde bruine kleur. Zijn kaken waren net zo strak als ik me kon herinneren. Vroeger maakte Maura en ik grapjes over strakke kaaklijnen, dat we onze vingers daaraan zouden snijden. Nu was het bijna realiteit geworden.
Adams bruine haren waren gegroeid en zijn warrige haren gingen al bijna over de helft van zijn oren heen. Zijn dikke wenkbrauwen, zijn neus en zijn lange wimpers maakte zijn imperfecte gezicht helemaal af. Ik liet mijn vingers over zijn wenkbrauwen gaan.
"Als je zo doorgaat val ik in slaap," mompelde Adam. "En ik moet nog naar huis rijden." Hij kreunde.
Ik beet op mijn wang en dacht na. Ja of nee? Ik koos voor ja. "De bank is vrij, je mag hier blijven..."
"Ik weet niet of dat zo verstandig is," zei Adam. Hij had zijn ogen gesloten en leek te genieten van mijn aanrakingen. Mijn vingertoppen streelden nog steeds zijn gezicht.
"Als je op de bank blijft is het verstandig. En trouwens, onze kus was ook niet verstandig."
"Je liegt als je zegt dat je er niet van genoot," Adam opende zijn ogen en keek me aan.
"Ik genoot er niet-" begon ik, maar Adams lippen hielden me tegen. "Stil jij."
"Wat-"
"Niets zeggen. Of je krijgt straf," grapte Adam en hij knipoogde naar me. "Een half uur lang in de hoek staan."
"Je Christian Grey kant komt tevoorschijn."
Adams gezicht verharde en fronste. "Nee. Dat nooit, wat een hufter is dat. Gadverdamme, zoiets doe je toch niet met iemand waarvan je houdt?"
"In deel één van Fifty Shades of Grey heeft hij nog niet gezegd dat hij van haar houdt, hoor," zei ik wijs.
"Maar toch. Sinds wanneer kijk jij zulke films? Of boeken,"
"Heb ik ooit met Maura gekeken toen we dronken waren. Wat een rot-film, zeg," pufte ik. "Ik walgde echt van die kerel. Ook al was die scene met dat zweefvliegtuig echt heel lief. Heerlijk lijkt me dat. Vliegen door de lucht, adrenaline in je aderen en gewoon..." ik zuchtte. "Jammer genoeg heb ik er het geld niet voor."
"Een zweefvliegtuig?" Adam trok een gezicht.
"Wat is daar mis mee?" ik kwam iets overeind en nu was het mijn beurt om omlaag te kijken.
"Alles!" Adam rilde. "Die hoogte, brr."
Ik stond perplex. "Heb je hóógtevrees? Jíj?"
"Ja. Het is heel menselijk hoor. Mensen zijn niet bedoeld om in de lucht te zijn."
"Toch lijkt het me leuk," verdedigde ik mezelf (en waarschijnlijk een heleboel mensen). Toen begon ik te grijnzen. "Dus jij, de grote crimineel, bent bang voor hoogtes?"
Adam rolde met zijn ogen. "Geen grapjes hiervan maken."
"En anders?"
Adam rolde ons over en ging boven me hangen. "Gewoon niet doen," zei hij dreigend, maar ik spotte de speelsheid in zijn stem.
"Adam is bang voor hoogtes, Adam is bang voor hoogtes," zong ik met een uitdagende grijns.
Adam dook naar voren en drukte zijn lippen op de mijne. "Ik zei dat je dat niet moest doen," mompelde hij tegen mijn lippen. Toen verloren we onszelf in een kus, die van mij eeuwig mocht duren. Mijn handen grepen in zijn shirt, zijn handen lagen op mijn wangen; het was geweldig.
"Fuck," vloekte Adam tegen mijn lippen. "Dit is niet wat vrienden doen."
"I don't care," fluisterde ik terug. We keken elkaar aan. Maar voordat onze lippen elkaar weer aan konden raken, ging de deur met een zachte kraak open.
We draaide ons met een ruk om, en keken met verhitten wangen naar de deuropening. Daar stond Adem, met zijn speciale lievelingspyjama met gele, blauwe en rode autootjes. "Mama?" zei hij terwijl hij slaperig met zijn vuistje in zijn ogen wreef. "Wattoen jullie?"

[a/n ik heb echt te veel paaseitjes gegeten vandaag 😰😍 ik ben tweede geworden van paaseitjes zoeken. Van de 3 maar toch 😂]