The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 30

[a/n oké ik zit nu op een stoep in Zutphen (daar woon ik), en het heeft net geregend dus de straten zijn nat. Naast me klingelt de kerk, en er is echt een prachtige regenboog (zie alles hierboven in de vlugge foto die ik heb gemaakt. Het is echt zo mooi, in dit middeleeuwse huis van mijn vriendin, en ik geniet er echt van. De vogels fluiten, en als ik mijn ogen sluit kan ik me bijna voorstellen hoe het hier was in de middeleeuwen.

Anyways, er is een nieuw hoofdstuk. Enjoy!]

"Flikker op."
"Je moet afstand van haar nemen, ze heeft een heel erg inten-"
"Serieus, eikel, ga weg bij m'n zus."
"Ik sta drie meter van haar-"
"Het maakt geen zak uit. Ik wil dat je weg gaat. Als jij er niet was geweest had ze geen nachtmerries gehad en lag ze er nu niet zo bij!"
Slaperig opende ik mijn ogen. "Adam? Fabian?"
"Zie je nou? Je hebt haar wakker gemaakt. Ben je nu tevreden?" Fabian ging in een beschermende houding op het randje van mijn bed zitten en keek naar de muur, waar Adam tegen aan stond. Onze ogen ontmoetten elkaar; bruin en groen gemixed.
"Fabian, wat doe je hier?" vroeg ik met een krakende ochtendstem.
Mijn broer keek me lichtelijk gekwetst aan. "Ik kwam hier om sorry te zeggen, en je te bedanken omdat je Maura en mij heel erg hebt geholpen. Maar toen kwam ik deze.. Deze.. Dit persoon tegen in je freaking slaapkamer terwijl hij je shirt uitdeed."
"Ik wilde dat niet doen voor de rede die jíj hebt bedacht. Ik wilde haar pyjama aandoen, omdat ze een nachtmerrie had gehad! Het kan over zijn gekomen alsof ik haar uit wilde kleden om.. Ongepaste dingen te doen, maar waarom zou ik dam haar pyjama shirt op het bed hebben gelegd?"
Ik moest moeite doen om niet te lachen. "Daar heeft hij wel een punt, Faab."
Fabian mompelde iets vaags en hij wierp een boze blik op Adam, die fronste.
"Fabian, ga alsjeblieft naar huis," zuchtte ik vermoeid. Ondertussen was ik in kleermakerszit gaan zitten, en ik keek naar mijn broer, die met zijn armen over elkaar geslagen en met samengeknepen ogen naar Adam keek.
"Meen je dit?" pufte Fabian.
Ik keek hem met een ijskoude, donkere blik aan. "Ja."
"Oké, ik ga weg," Fabian hing zijn jas met een kwade beweging over zijn arm en liep naar de deur.
"Als je haar ook maar met één vinger aanraakt, ga je er aan," zei hij tegen Adam. Ik rolde met mijn ogen.
"Faban, ik ben-"
"Één verkeerde beweging en je gaat eraan. Ik weet je te vinden." Fabian wierp nog even een blik op mij en verdween toen.
"Dat was ongemakkelijk," gniffelde Adam, voordat hij naast me op het bed kroop. Hij bleef op het dekbed liggen, terwijl hij met zijn hoofd op zijn hand leunde om me aan te kijken.
Mijn wangen werden warm. "Oudere broers, hè?"
Het kussen was fris en koud, en voelde heerlijk tegen mijn warme wang toen ik die op het kussen legde. Ik luisterde naar Adams kalme ademhaling, en keek toen opzij. Onze ogen ontmoetten elkaar.
"Hoi," zei Adam zachtjes.
"Hi," antwoordde ik. Ik rolde op mijn zij. "Waarom was je weg?"
"Hoe bedoel je, weg?" Adam keek me verbaasd aan. "Ik ben hier al één uur zonder weg te gaan?.
"Gisteren? Tijdens het zwemmen."
Adam opende zijn mond en sloot hem toe. "Ik..." Hij haalde even een hand door zijn haar. "Ik kan het niet uitleggen."
"Je kan net niet uitleggen?" zei ik schamper lachend.
"Nee, het is ingewikkeld." Adam had zich op zijn rug gedraaid en keek met zijn handen onder zijn hoofd naar het plafond. Blijf naar zijn gezicht kijken, focus je op zijn gezicht. Niet op zijn armen. Niet op zijn- fuck, hoe vaak gaat hij naar de sportschool? Snel knipperde ik met mijn ogen.
"Het is ingewikkeld?" Ik ging rechtop zitten en keek omlaag, naar Adam. Mijn rossige haren vielen over mijn schouder.
"Ik wil het niet uitleggen," Adam keek me schuin aan en glimlachte verontschuldigend.
"Je wilt het me niet uitleggen," herhaalde ik hem. Ik maakte een laag geluid en liet me toen weer terug vallen in het bed, en keerde mijn rug naar hem toe.
"Nog niet, later." Het bed deukte naast me in en Adam sloeg zijn arm om mijn middel. Zijn lippen zaten bij mijn oor. "Oké?"
"Nee!" zei ik. Ik was pissig. Waarom wilde hij het niet vertellen? Met een ruk draaide ik me naar hem om. "Je vertelt me nu waarom je telkens weg gaat zonder iets te zeggen, of.. Of ik wil dat je gaat."
Adam schoot in de lach. "Nee, dat wil je niet."
"Nee, klopt. Maar je moet het wel vertellen," mijn ogen keken recht in die van hem. "Ik meen het."
Adam glimlachte, en ging met de top van zijn duim over mijn wenkbrauwen. "Je moet niet zo fronsen, Mazzy." Zijn lippen raakten de huid tussen mijn wenkbrauwen aan, en ik voelde mezelf ontspannen, en de slaap golfde over me heen.
"Je dwaalt af," mompelde ik slaperig. "Je moet het beloven."
"Als ik beloof dat ik het je ga vertellen, beloof jij mij dan dat je vannacht zonder nachtmerries gaat slapen?"
"Als jij belooft dat je blijft," murmelde ik. "Anders drink ik zo veel koffie dat ik stuiterend door het huis ren."
"Dat zou ik wel eens willen zien," Adam keek me met glinsterende ogen aan en drukte weer een kus tegen mijn voorhoofd.
"Niet doen," ik gaapte. "Daar word ik moe van, en ik wil dat je het beloofd."
"Oké," zei Adam. "Ik beloof het."
"Je gaat het me vertellen?"
"Niet nu. Later."
"Is het heel erg?"
Toen Adam niet antwoordde, wist ik het al. "Ja dus."
"Blijf er maar niet wakker van. Ga maar slapen, lieverd. Ik blijf bij je," Adam streelde een pluk haar weg, achter mijn oor. Zijn aanraking liet een rilling over mijn ruggengraat trekken, en ik huiverde even.
"Beloofd?" mompelde ik bijna onhoorbaar.
"Beloofd."