The Men On My Mind (deel2)

hoofdstuk 19

[A/ LEES DE A/N AAN DE ONDERKANT VAN HET HOODFSTUK WANT JE KUNT ER GELD MEE VERDIENEN

nee joke maar dat wekte jullie aandacht haha x]

Ik veegde mijn tranen af en begon te lopen. Linksaf, rechtsaf, rechtdoor. De trap af, naar beneden. Ik had geen idee waar ik was, maar het kon me niet schelen. Waar was de uitgang? Het zou hier toch in de buurt moeten zijn? Shit. Afdeling oncologie. Ik wist dat het betekende dat ze op deze afdeling vooral bezig waren met kanker. Kanker. Ik slikte, en het beeld van mijn vader rees op in mijn hoofd. De herinnering aan zijn dood, wat niets te maken had met kanker, hakte een gat de muur die ik langzaam weer op begon te bouwen. En via dat gat kroop hij recht naar mijn borstkast, waar hij zich als een ziekte verspreide. Het deed pijn, ik haatte het gevoel. Soms kwam het weer tevoorschijn, heel soms. Als ik me echt heel rot voelde, dan werd de muur naar beneden gehaald. Het stomme was, is dat ik er niets aan deed. Pas als de pijn weg was begon ik de steentjes weer op elkaar te zetten. Net zo lang, totdat de herinnering aan mijn vader alles weer in elkaar liet zakken, alsof ik alles voor niets had gedaan. Mijn moeder zei eens, dat ik de moeite niet meer moest nemen. Het koste onnodige energie, en het was het beste als ik alle herinneringen aan mijn vader deelde met de mensen waarvan ik hield. Maar ja. Mijn broer en moeder hebben alles toch ook meegemaakt, waarom moet ik hen eraan herinneren? Het was niet alsof het voor hen niet pijnlijk is.
Het was niet alsof ik mijn moeder niet heb zien huilen, keer op keer. Een paar jaar lang huilde ze minimaal één keer per week, zo niet vaker. Ze dacht dat ik het niet door had, maar ik zag het dus wel. En ik hoorde het.
En die beelden blijven voor altijd in mijn netvlies gebrand, als een brandmerk.
Ik voelde hoe mijn benen moe begonnen te lopen. Hoe lang liep ik hier al door het ziekenhuis? Een paar minuten? Ik keek op mijn horloge. Een half uur. Fuck. Ik moest terug naar huis, naar Adem. en Adam. Fuck, Adam. Godsamme, waarom had ik hem binnengelaten? Ik wist dat als ik hem opnieuw in mijn leven liet, hij er niet meer uit ging. Niet zo snel. De vorige keer nadat hij was opgepakt, was al moeilijk. En nu met Adem, die helemaal verzot was op de crimineel. Als hij iemand eenmaal aardig vond, kon je diegene niet zo maar laten gaan. Dan werd hij woest.
Ik had het vaker meegemaakt, bij een oude vriend van me. Hij verhuisde naar Australië, en dat was ook het einde van onze vriendschappelijke relatie. Het was gewoon te ver, en bellen koste te veel geld. En zulke goede vriendschap hadden we niet.
Ik stond stil voor een trap, en keek omhoog. De trap zag er anders uit dan de andere; ouder, en ook een andere kleur groen. Waar zou deze trap heen gaan? Ik keek om me heen, op zoek naar een bordje die zou zeggen dat het niet was toegestaan om het te betreden. Maar die was er niet. Er was ook geen bordje die zei waar ik was.
Mijn ogen schoten door de gangen, op zoek naar iemand die me kon vertellen wat er boven was. Maar de met tl-buizen verlichte gang was leeg. En stil. Doodstil.
Ik zette een voet op de eerste trede van de ellenlange trap, en keek weer om me heen. Mijn hart klopte in mijn keel, en het voelde alsof ik iets heel ergs fout deed. Maar er stond nergens dat ik niet naar boven mocht gaan, en de gang waar ik was was een doodnormale gang. Dus waarom zou ik niet naar boven gaan? Als ik toch bezig was met ik-vlucht-weg-van-iets-waarvan-ik-niet-weet-wat-het-is work-outs, waarom kon ik deze trap dan niet betreden.
Ik liep de trap op, verwachtend dat ik een of andere geheime ruimte zou ontdekken. Maar dat was niet zo. In plaats daarvan werd er weer een nieuwe gang zichtbaar, kleiner dan de vorige maar het was een redelijk lange gang. Het was schaars verlicht; er zaten een paar TL-buizen in het plafond, waarvan er een paar het niet deden.
"Hallo?" riep ik door de gang. "Kan iemand me misschien helpen?"
Mijn stem weerkaatste tussen de muren, totdat het langzaam wegstierf. Opeens voelde ik me ongemakkelijk en ik had het gevoel dat ik bekeken werd.
"Hallo?" riep ik. Ik pakte mijn telefoon en toetste 1-1-2 in, maar ik drukte nog niet op het 'bel' knopje. "Ik heb het alarm-nummer al ingetoetst, dus denk maar niet dat je funny business met mij kunt uithalen. Het is niet grappig!"
Ik hoorde een paar voetstappen achter me, en ik draaide me met een ruk om. Niets dan een lege gang. "Dit is serieus niet grappig, kom tevoorschijn of ik bel de politie!"
Ik probeerde om de angstige trilling uit mijn stem te halen. "Serieus, stop met zo fucking stiekem doen en kom fucking tevoorschijn!"
Weer geen antwoord, alleen een harde knal, links van me. Ik stampte er op af. Ik was niet bang, maar eerder... bang. Ik was niet bang voor wat er zou gebeuren, ik was alleen bang voor wie ik zou zien. Straks was Drew ontsnapt en dan.. Ik slikte. Als het Drew was dan sloeg ik zijn kop er af. Of ik beet hem er af.
Ik drukte mijn lichaam tegen de muur, en gluurde om het hoekje naar de kamer waar het geluid vandaan kwam. Zo stil mogelijk glipte ik het hoekje om, maar de kamer was leeg. Het had geen meubilair en er was ook niemand. Ik draaide me om en liep de kamer uit. Had ik het me verbeeld? Was er geen geluid geweest?I
Ik fronste, en legde mijn hand tegen mijn voorhoofd. Begon ik gek te worden? Misschien was het de ziekenhuis geur, die-
"Fuck!"
Ik draaide me met een ruk om. Er was iemand. Nu wist ik het zeker. Op mijn hoede, en met mijn mobiel in mijn hand sloop ik richting de stem, die nu zacht aan het fluisteren was.
"Help!" hoorde ik dezelfde stem gesmoord roepen. Ik fronste. Wat was er aan de hand?
"Verdomme, iemand?! Help?!"
Ik snelde op het geluid af, en liep de kamer binnen. Hij was leeg, op een oude radio na. Het duurde even voor ik het verband maakte. Ik draaide me met een ruk om, en zag net hoe een hand de deur met een ruk dichttrok. Ik sprong er als een cheeta op af en ik begon aan de hendel te trekken. Maar het was tevergeefs: de deur zat dicht en ik zat als een rat in de val.

[a/n Hiiii! Als je je vanavond verveeld en je hebt zin om mij en creepysugar (aka Alba) wil leren kennen, kun je ons toevoegen aan snapchat @//SaraEnAlba xx
je moet Alba's boeken serieus bekijken. Als je TMWTG leuk vindt, vindt je haar boeken 100% sure ook leuk. So go go go en check haar account!
Ik ga trouwens ook samen met haar alle boeken uit die speciale leeslijst lezen + nog veel schrijven, dus verwacht veel hahah x]