The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 12

[a/n voor degene die het zich afvragen: Adam spreek je uit als Eddem en Adem als Adem :) en de rede waarom Mariah Adem Adem heeft genoemd is denk ik wel duidelijk]

Toen ik de volgende ochtend wakker werd was ik alleen. Ik was teleurgesteld, maar ik drukte dat gevoel weg. Het is niet alsof Adam en ik iets hadden, zei ik tegen mezelf. Hij had alle redenen in de wereld om weg te gaan.
Hoe kwam het dan dat ik me zo hol van binnen voelde? Ik kwam overeind, en keek op de wekker. Vier rode lichtjes gaven aan dat het iets over half elf was. Ik schoot overeind. Iets over half elf!? Waarom is Adem dan nog niet wakker?! Alsof ik door bliksem was getroffen schoot ik overeind. Fuck fuck fuck! Zometeen was hem iets overkomen! Zometeen had Adam- ik sprong uit mijn bed en trok zo snel ik kon een sweater over mijn hoofd. Toen rende ik halsoverkop over de gang naar Adems kamer, die tot mijn schrik leeg was. Angstig keek ik voor de zekerheid onder de dekens. Niets. Geen spoor van Adem te bekennen.
Misschien was hij beneden? Meteen denderde ik de trap af. En stond meteen stil toen ik stemmen hoorde.
"Eerst de spikkels!!" Hoorde ik Adem met een verontwaardigde stem zeggen. "Want die zijn mooi!"
"Maar, hoe blijven die plakken? Het is toch zonde als alle spikkels er meteen af vallen?"
Ik versteende. Adam?! Adam was.. Koekjes aan het versieren met Adem?! Ik wist niet of ik moest lachen of juist boos moest worden. Het werd geen van beide. Te verward om iets te doen, bleef ik staan. Op de trap.
"Oh!" zei Adem met een opgewonden stem. "Ik weet het!"
"Vertel?" Vroeg Adam met een serieuze stem. Alsof hij niet tegen een 3 jarige stond te praten. Adem ging er helemaal in mee. "Toen ik met mama naar de winkel ging heb ik lijm gekregen! Daarmee plak ik met papier!" zei Adem. "Die kunnen we gebruiken voor de spikkels!"
"Maar je kunt toch geen lijm eten, gekkie."
"Oh ja." Adem klonk teleurgesteld.
"Maar ik heb een beter idee!" probeerde Adam hem op te fleuren.
"Vertel, vertel!"
"Ken je glazuur?"
"Gesuur? Ik lust geen suur, denk ik..."
"Nee, glaa-zuur. Dat smaakt naar suiker! En het is heel lekker."
"Ik lust lekkere dingen..." zei Adem bedachtzaam.
"Maar ik weet niet of we het kunnen gebruiken.. Het is alleen voor stoere jongens. Ben jij een stoere jongen?"
"Ja! Ik kan al helemaal alleen naar de wc!" ik kon al helemaal voor me zien hoe Adem met glimmende ogen naar Adam opkeek. Precies zoals hij deed toen hij het aan mijn moeder, zijn oma, vertelde. Een glimlachje schiet over mijn lippen.
"Écht waar? Neem je me nu niet in de maling?" vroeg Adam vol bewondering.
"Ja! Écht waar. Denk je dat ik nu gesuur mag eten?"
"Glázuur. En zeker weten van wel!"
"En jij? Wat doe jij voor stoers?" Hoorde ik Adem vragen.
Er viel even een stilte. "Nou.." zei Adam toen, diep in gedachten. "Ik ben laatst tot wel 11 uur opgebleven!"
Ik hoorde Adem naar adem happen. "Nieeet!"
"Wel!"
"Mocht dat van jouw mama!?"
"Nee. Ik deed het stiekem. Sh, niet doorvertellen."
"En mijn mama?"
Ik fronste.
"Wat is er met haar?" vroeg Adam verbaasd.
"Als zij niet stoer is mag ze geen gasuur." zei Adem wijs.
"Tja. Dat is waar." er viel een stilte. "Maar," ging Adam verder. "Ik vind dat jouw mama heel stoer is."
"Ja. En lief. Dus ze mag ook ge- ik bedoel gasuur, toch Adam?"
Oh great. Hij wist zijn naam al! Nu werd het nog moeilijker om Adam uit mijn huis (en leven) te krijgen. Over het algemeen vergat Adem de namen van mensen heel snel, dus áls hij een naam onthield was dat bijzonder.
Ik besloot dat het tijd was dat ik 'beneden kwam'. In de spiegel checkte ik mijn gezicht. Over mijn haren viel weinig te zeggen. Als ik ze in een woord zou moeten beschrijven, zou ik 'ontploft' zeggen. Of natuurramp. Maar die bewaar ik nog liever even voor het ergste geval.
Ik haalde een elastiekje van mijn pols, en vlocht mijn haar snel bij elkaar, zodat de schade beperkt was. Tot zover je dat kon zeggen. Mijn gezicht was redelijk normaal, op mijn rode wangen na. De wallen die de vorige dag onder mijn ogen waren verschenen waren weg, dankzij de goede nachtrust die ik had. Een blos verspreide zich over mijn wangen toen ik me realiseerde dat Adams armen voor een paar uur om mij heen hadden gelegen. Ik geef toe, het was heerlijk. Ian keerde meestal zijn rug naar me toe en ging slapen. Maar Adam.. Hij.. Het leek alsof hij precies wist wat ik nodig had. Was hij hier maar vaker..
Nee! zei ik meteen tegen mezelf. Dat kan niet.
Ik probeerde niet te veel aan het idee te denken, dat zou mijn hoofd alleen maar meer op hol laten slaan. En mijn buik zou er vrolijk aan mee doen.
Ik schudde mijn hoofd bij die gedachte. Het was raar. Ik voelde me weer een onzeker schoolmeisje, met al dat gedoe over kriebels in je buik en dat gebloos de hele tijd. Met een zucht kwam ik weer in beweging, en ik liep naar de keuken. Mijn oog viel op Adam en Adem. Een glimlach verspreide zich over mijn lippen toen ik het schattige zicht zag.
Adem zat bovenop het aanrecht, in zijn pyjama en kleine kikkersloffen aan zijn voeten. Zijn bruine krulletjes zwiepten alle kanten op. Met glanzende ogen keek hij naar Adam, die ongeveer een meter naast hem tegen het aanrecht stond geleund.
Adams bruine haar, dat sinds ik hem voor het laatst had gezien (een paar jaar geleden, bedoel ik dan), was wat gegroeid en was helemaal in de war geraakt door het slapen. Hij had dezelfde kleren als gisteren aan.
Ik kuchte.
"Mama!" riep Adem. Hij stak zijn armen naar mij uit, als teken dat ik hem op moest pakken, wat ik natuurlijk deed.
"Lekker geslapen?" vroeg ik met een zachte stem aan hem.
Adem knikte, en legde zijn hoofd in mijn hals. "Ja. Mama ook?"
Mijn ogen ontmoetten die van Adam. "Ja," zei ik, meer tegen Adam dan tegen Adem. "Ik heb heerlijk geslapen." ik schonk Adam een klein glimlachje. Het was zo fout om te doen. Zó ontzettend verkeerd. Ik had Adam eigenlijk naar buiten moeten schoppen, maar een stemmetje in me zei dat ik het nog niet moest doen. Nóg niet.
"We gaan gasuur doen zodat de spikkels plakken." zei Adem. "Ja toch, Adam?" hij keek met zijn donkerbruine oogjes naar Adam, die knikte.
"Wat leuk!" zei ik. Ik zette Adem weer op het aanrecht. "Hebben jullie al gegeten?"
"Ja." zei Adam. Zijn stem klonk beter dan toen ik op de gang stond te luisteren. Dieper.
Het deed iets met me. "Ik heb een bakje yoghurt met fruit en muesli voor Adem gemaakt. Hopelijk vind je het niet erg?"
Ik schudde mijn hoofd.
"Waarom maak jij dat nooit mama?" zei Adem verontwaardigd.
Ik lachte. "Heb je het fruit ook allemaal opgegeten?"
"Ja. Allemaal in mijn buik." Adem wees naar zijn met een blauw pyjama-shirt bedekte buik.
"Dat is goed." zei ik tevreden. Adem at haast nóóit zijn fruit op. Dat Adam hem zo ver heeft gekregen om het op te eten, is een wonder.
"Gaan we nou beginnen?" zei Adem. "Ik wil spikkels er op doen!!"
Adam keek me aan. Het was alsof hij niet wist wat hij moest doen. Alsof hij mij om toestemming moest vragen.
Ik wilde antwoord geven, maar de telefoon ging plotseling. "Als je lief voor Adam bent mag je de koekjes versieren." zei ik tegen Adem.
Voor ik de telefoon op ging nemen, keek ik Adam aan met een blik die zei 'als er iets gebeurd weet ik je te vinden!'. Daarna liep ik naar de telefoon, die in de woonkamer lag.
"Hallo met Mari-"
"Marry." hoorde ik Maura's stem.
Ik fronste. "Maura? Huil je?"
Als antwoord kreeg ik een snik. "Wat is er gebeurd!?" vroeg ik bezorgd.
"Het is Fabian." snikte Maura. Ik kon haar amper verstaan.
"Hé, Mau. Even adem halen, ik kan je slecht verstaan. Wat is er met Fabian?"
Ik hoorde wat gesputter, en toen Maura's stem. "Kun je alsjeblieft komen?"

[a/n Fabian is Mariah's broer, voor degene die het waren vergeten. Wat zou er zijn gebeurd? HA! Ik weet het al mwuhahah :) Maar hoe graag ik het jullie ook wil vertellen, je komt het pas te weten in het volgende hoofdstuk :)
Als iemand die mij volgt nog problemen heeft met de hoeveelheid berichten die ik stuur: sorry. Ik ga er niets aan veranderen, omdat er serieus hele leuke gesprekken uit voorkomen. (Serieus. Echt 99.9999999% van jullie is echt super super super aardig!)
En als je er een probleem mee hebt: er bestaat niet voor niets een 'unfollow' knop. 😗]