The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 31

[a/n deze fuuuuuuuucking perfecte tekening van Adam kreeg ik van AsiannaQueen ! Hij is echt geweldig en hij lijkt echt precies op Adam. Adam is je dankbaar voor deze tekening, dat kan ik je vertellen. En Sara ook. ❤️❤️❤️

De vriendinnen van m'n zus zeiden net dat m'n haar zo leuk zat en dat ze het zo gaf vonden dat ik 1 miljoen lezers had. Zulke dingen maken me zo blij dat ik nu, 5 minuten later nog steeds loop te glimlachen! Laten we met z'n allen zorgen dat we mensen meer complimenteren, ook al zijn het kleine dingetjes 😊💜

P.s. Ik ben vergeten hoe oud Adam en Mariah zijn, dus ik verzin de exacte leeftijd maar haha ]

Hij had zich aan zijn belofte gehouden. Ik werd 's ochtends wakker met een paar sterke armen om me heen, en ik glimlachte tevreden. Ik bleef even liggen, terwijl ik genoot van zijn warme huid tegen de mijne.
"Goedemorgen," fluisterde Adam toen met een schorre ochtendstem in mijn oor.
"Hoe wist je dat ik wakker was?" lachte ik, en ik draaide me om zodat ik Adam aan kon kijken.
"Omdat je een bepaald 'ik ben wakker' geluidje maakte," Adam glimlachte.
"Wat voor geluid dan?" Ik lachte, en was iets overeind gekomen zodat ik Adam aan kon kijken. Mijn oranje, krullerige haren vielen langs mijn gezicht, naar beneden.
Adams ogen keken heel erg serieus en geconcentreerd toen hij een soort zuchtend geluidje maakte. Een tintelend gevoel verspreide zich in mijn buik en ik beet op mijn lip om niet te wijd te lachen. "Je bent een gek," zei ik liefdevol, voordat ik me weer in de kussens liet vallen. Wacht, niet liefdevol. Gewoon vriendelijk. Vriendelijk lachend, dat was het. Ik mocht mezelf hier niet in verliezen, Adam en ik hadden geen toekomst samen, dat wist ik.
"Hé, Mariah," zei Adam toen zachtjes.
"Wat?" ik realiseerde me dat dat waarschijnlijk gemeen klonk, dus ik herstelde het gauw. "Wat?" vroeg ik op een vriendelijkere toon. Vriendelijker
"Ken je dat spel, twenty questions?"
"Wil je dat gaan doen?" Ik ging rechtop zitten in kleermakerszit en ik keek lachend neer op Adam, die met zijn handen onder zijn hoofd naar me keek. Hij had een donkerblauw t-shirt aan, dat hem ontzettend goed stond.
"Ja. Ik heb het nog nooit gedaan."
"Hoe oud ben je ook al weer? 27?"
"26. Jij?"
"24."
"Mijn beurt om een vraag te stellen: waarom heet Adem Adem?"
Ik knipperde even wild met mijn ogen en barste toen los in een hoestbui. Adam kwam overeind en klopte me op mijn rug. Waarom moest hij deze vraag stellen! Hij wist het antwoord toch wel? Het was overduidelijk.
"Omdat Adem op jouw naam lijkt," ik kuchte, want mijn stem klonk schor. "Dat klinkt waarschijnlijk erg creepy, hm? Maar ik was gewoon helemaal gek van verdriet en toen- toen kwam Adem en hij gaf me zo veel kalmte dat hij me aan jou deed denken."
"Kalmeerde ik je?" Adam klonk verrast. Verrast en.. Angstig?
"Ja, jij hield me weg van Drew," fluisterde ik.
"Niet waar," zei Adam. Hij was rechtop gaan zitten, met zijn rug naar me toe. "Door mij zat je daar! Door mij heeft hij je überhaupt pijn kunnen doen."
"Je deed het omdat je hem wilde helpen," zei ik. Ik wilde mijn hand op zijn schouder leggen, maar Adam schudde hem van me af. Mijn hart zonk en ik trok mijn hand terug. Er viel een ijzige stilte, en ik durfde geen geluidje te maken. Adam haalde zwaar adem, en keek me niet aan.
Na een tijdje in stilte te hebben gezeten, begon ik weer te praten. "Je hebt geen gelijk Adam. Misschien deels, je had het op een andere manier kunnen doen maar je dacht dat je hier je vriend mee hielp."
"Ik heb er een fucking vrouw door vermoord!"
"Dat deed Dr-"
"Waarom zegt iedereen dat alles Drews schuld is?!" riep Adam toen.
"Stt!" siste ik meteen. "Adem slaapt."
Adams neusvleugels trilden van zijn diepe ademhaling. Deze kant van Adam vond ik eng. Niet omdat ik bang was dat hij me iets aan zou doen, maar omdat ik geen idee had wat ik moest doen om hem te kalmeren.
"Waarom zou het niet Drews schuld zijn?" vroeg ik toen. Ik vouwde mijn vingers in- en uit elkaar, nerveus omdat ik me afvroeg ik dit wel had moeten zeggen,
"Het- Het is wel zijn schuld, maar niet alleen die van hem," zei Adam, terwijl hij zijn kaak spande en ontspande. Hij keek een beetje opzij, zodat ik zijn gezicht kon zien. "Ik heb er toch ook aan mee gedaan? En of ik nou zorgde dat Drew je door je hoofd schoot of niet: het maakt geen zak uit. Ik had hem moeten stoppen, door mij heb je weet ik hoe vaak bloedend, kotsend, huilend op de grond gelegen!" Adams hand was tot een vuist gebald, en de rest van zijn spieren waren ook niet bepaalt ontspannen.
"Je had ook niets kunnen doen," zei ik, kwaad omdat Adam dacht dat híj al het slechte had gedaan. "Hoor eens, ik vind dat je me hebt geholpen en ik ben je daar fucking, godsgruwelijk dankbaar voor. Als jíj er niet was geweest had ik daar dóód gelegen! En wie hielp ons allemaal ook al weer naar buiten? Dat was jíj! Jíj was degene die me een sms liet sturen en mij en mijn klasgenoten in veiligheid bracht. Je had ook weg kunnen rennen, nadat je iedereen dood had geschoten. Dan had je niet in de gevangenis hoeven zitten. En ik weet echt donders goed dat je die hele fucking gijzeling niet had moeten en mogen doen, maar dat heb je nu door en," ik gooide mijn handen uit frustratie in de lucht. "Ik heb geen idee wat ik nu moet zeggen!"
Adam zat nog steeds stil als een standbeeld op het randje van mijn bed, maar toen draaide hij zich half naar me om. Zijn ogen waren bloeddoorlopen, alsof hij had lopen huilen. Wat best zou kunnen. Ik zat met mijn voeten onder mijn billen, mijn knieën vooruit en ik keek wachtend op antwoord naar Adam.
Opeens draaide Adam zich volledig naar me om. "Mariah, wil je weten waar ik heen ga als ik weg ga?"
Ik keek hem onderzoekend aan, op zoek naar een bepaalde emotie, die ik niet kon vinden. Ik legde mijn handen op mijn schoot en keek hem aan. Ik was vergeten dat hij had beloofd om dit te vertellen, maar ik voelde dat het moest. Ik voelde dat het belangrijk was, dat het wat we ook deden tussen ons in stond als een dikke, betonnen muur. Ik slikte diep, en knikte toen. "Ja."
Adam keek me aan. Zijn ogen namen me op; elk sproetje op mijn gezicht, elke moedervlek, elke misvorming van mijn huid. Toen boog hij zijn huid, en hij fluisterde iets.
Ik kon hem niet verstaan, en had gevraagd of hij het misschien kon herhalen.
Nerveus likte hij over zijn lippen en zei toen iets luider: "Ik was bij Drew."

[a/n accurate emoji van dit verhaal: 🌋. Welke vinden jullie bij dit verhaal passen? Jammer genoeg staat wattpad emojis (nog?) niet toe, dus je moet ze even beschrijven. Die van mij is dus de vulkaan 🌋]