The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 51

Een soort golf van kleine lichtjes danste door de ruimte heen, zacht kabbelend over de muren en het plafond, voordat het langzaam weer donker werd.
Ik ademde in en draaide me om naar Adam, die me met glinsterende ogen en een schuin lachje aan keek. "Wow," zei ik, en op dat moment gingen en weer een paar lichtjes rondom ons aan. "Hoe.. Hoe heb je dit ontdekt?" Ik keek om me heen naar de oude fabriekshal, die weer oplaaide in de mooiste kleurenzee.
"Een oude vriend van me heeft dit gemaakt voor een kunsttentoonstelling," Adam glimlachte naar me. "De lichtjes gaan aan op geluid."
"Dat is zo mooi," fluisterde ik, en enkel een paar lichtjes flikkerde langzaam.
"Jij bent mooier," fluisterde Adam terug. Hij streelde mijn wang voorzichtig, en pakte toen mijn hand. "Kom mee."
Onze voetstappen galmde door de oude, stenen hal met de duizenden, miljoenen lichtjes die een zacht licht uitstraalde bij elk geluid dat we maakte. Het was adembenemend, zo iets moois had ik nog nooit gezien.
Adam nam me mee naar een soort zijvleugel, waar vroeger waarschijnlijk een immens apparaat zou hebben moeten gestaan.
"Wat was hier vroeger?" vroeg ik.
"Een houtsnijderij. Ze kapten bomen en leverden het hout aan de winkels. Soms maakten ze er zelf spullen van. In deze hal bewaarden ze de boomstammen, haalden ze de schors ervan af en brachten ze hier weer naar buiten, om het te laten drogen," Adam wees naar een paar punten in de hal.
"Hoe weet je dat allemaal?" vroeg ik.
Adam glimlachte. "Mijn oud-oom werkte hier vroeger. Hij is helaas overleden, een paar jaar terug, maar gelukkig heeft de gemeente het niet weg laten halen, en kon die oude vriend van me dit maken."
"Komen er hier vaak mensen?"
"Ik kom er regelmatig, en soms komen er anderen. Maar de meeste durven hier niet te komen, het is tenslotte wel een verlaten fabriek in het midden van het bos. Het valt me op dat je niet bang bent," plaagde Adam. "En ik dacht nog wel dat meisjes stel bang zouden zijn en een man zoals ik nodig hadden om hen te beschermen."
"Fuck off," zei ik. "Ik ben een vrouw, niet een meisje, en ik durf hier prima te zijn. Oók zonder man om me te beschermen."
"Ik had ook niet anders van je verwacht, Mariah," lachte Adam. "Als er iemand nergens bang voor is, ben jij het wel."
Niet als het gaat om Drew, dacht ik nog, maar ik schudde het gelijk van me af. Ik mocht niet aan Drew denken, niet op deze avond.
We sloegen links af, en een gat in het midden van de muur werd zichtbaar, waar de frisse avond lucht naar binnen stroomde.
Een soort open plek was ontstaan achter de muur, en in die open plek stond een klein tafeltje met een brandende kaars, twee glazen wijn en een gesloten schaal met, waarschijnlijk, eten erin. Sprakeloos keek ik Adam aan. "Heb- heb jij dit gedaan?" vroeg ik. De lampjes, die ook nog op deze muur zaten, schitterden vrolijk. Ik vroeg me af of mijn hart er nu ook zo uit zag; zo vrolijk, schitterend, liefdevol en vol met licht. Waarschijnlijk wel.
"Ja," Adam wreef over zijn nek en staarde naar de lampjes. "Het is niet de normaalste date," zei Adam op een verontschuldigde toon. "Maar-"
"Maar het is wel het beste wat ik ooit heb gezien," onderbrak ik hem. "Adam, ik beloof je dat ik nog nooit zoiets moois heb gezien," mijn stem liet de kleine lampjes die overal in de hal leken te zitten weer aangaan. "Het lijkt alsof we in het universum zijn, alsof de sterren om ons heen dansen. Het is zo.. Zo perfect."
Naast me hoorde ik Adam ademen, en het werd langzaam weer donker, op de brandende kaars op de tafel na.. Na een paar seconden kneep Adam in mijn hand. "Zelfs al zouden we in het universum zijn, het enige waar ik naar zou kijken ben jij."
"Slijmerd," zei ik lachend en ik kuste zijn lippen. "Je hebt geluk dat ik je zo verschrikkelijk knap vind anders was ik al lang weggeweest."
"Alleen maar knap?"
Ik had mijn armen om zijn nek geslagen, mijn polsen hingen losjes over zijn schouder. "Hmhm," zei ik terwijl ik hem in zijn ogen keek.
"Oh?" Adams vingers brandden in mijn heupen, waar hij me vast had. Zijn lippen schuurden over de mijne, zijn adem gleed over mijn huid toen hij mijn kaak kuste. Een rilling trok over mijn rug en kippenvel verspreidde zich over mijn hele lichaam. "Ik heb andere verhalen gehoord," fluisterde hij in mijn oor. Ik huiverde van genot. Ik slikte. "Van wie dan?" zei ik ademloos.
Adam liet zijn lippen over mijn hals glijden, tot aan mijn sleutelbeen, en ging toen weer omhoog. "Van een verschrikkelijke sexy, lieve, sterke, mooie, vrouw," ademde Adam. "Ik ben van menjg dat je haar kent."
"Oh?"
Zacht, oranje haar, dat me doet denken aan de avondlucht, die door de zon is laten oplaaien in een schitterend vuur. En haar ogen, zo glinsterend en groen, alsof ik door een regenwoud loop- elke keer dat ik haar zie."
"Ze klinkt geweldig," zei ik trillend. Mijn hoofd leek vol te zitten met watten, ik kon niet meer normaal nadenken.
Adam kuste mijn lippen vurig, vol verlangen en passie. "Is ze ook." Zijn handen gleden over mijn lichaam, onder mijn shirt. Ik klemde mijn vingers om zijn overhemd. "Het- het eten?"
"Dat wacht wel," fluisterde Adam tegen mijn lippen. Zijn vingers streelden mijn heupen.
Ik ademde scherp in en klemde me nog steviger aan hem vast, voordat zijn warme, vochtige lippen hard op die van mij werden gedrukt.
Vanaf dat moment was alles een waas. Adam leek overal te zijn; zijn lippen op mijn heupen, mijn buik, mijn bovenlichaam. Zijn handen leken een pad te volgen, zo zacht en voorzichtig. Onze kussen waren vol met lust, liefde en passie. De lichten om ons heen bleven schitteren, lichtten op bij elk geluid.
Adam fluisterde zacht dingen in mijn oor, tegen mijn huid. Ik hoorde mezelf dingen terug fluisteren, terwijl mijn nagels ocer zijn rug gleden. "Zeker weten?" fluisterde Adam na een tijdje, terwijl hij voorzichtig met zijn vingers over mijn wang streek.
Ik knikte buiten adem. "Zeker weten."