The Men On My Mind (deel2)

hoofdstuk 43

[a/n Aangezien ik morgen jarig ben (ik word 15!!) een extra lange update van TMOMM ✍🏽🎂 🎁🎈
Ik heb besloten dat vanwege de verwarring tussen Adam en Adem, ik Adem nu schuin schrijf. (Als ze samen in een stuk tekst komen, dan). Hierboven staan iemand die op Adam lijkt!

Enjoy!]

De volgende ochtend werd ik wakker door een lichtstraal die op mijn gezicht viel. Ik kneep mijn ogen samen en fronste. Ik draaide me om, en keek recht in het gezicht van Adam. "Goedemorgen, sunshine," zei hij met een slaperige blik in zijn ogen. Zijn armen had hij om mijn middel geslagen en hij keek me met glinsterende ogen aan.
"Goedemorgen," zei ik met een krakerige stem. "Hoe laat is het?"
"Half negen. Heb je lekker geslapen?" hij veegde een oranje pluk haar uit mijn gezicht en draaide het even om zijn vinger, voordat hij het plukje op mijn hoofdkussen liet vallen.
"Ja hoor, met jou erbij wel," ik glimlachte naar hem. "Jij ook?"
"Ik droomde dat je bij me was, en toen ik wakker werd was het ook zo," hij keek me met gelukkige ogen aan, en mompelde daarna heel zacht; "voor het eerst".
"Wat bedoel je?" vroeg ik verward.
Adam trok zijn wenkbrauwen op. "Sorry?"
"Heb je vaker gedroomd dat.. dat ik er was?" vroeg ik voorzichtig. Ik kon me niet voorstellen dat hij dat zou dromen.. over míj! Ik, het meisje dat altijd te wild voor iemand was. Of te grof. Of te vreemd. Of te lelijk.
"Wanneer niet?" Adam lachte half en haalde toen zijn hand door zijn haar. "Ik kan het nog steeds niet geloven dat je er bent. Het lijkt alsof ik droom. Dat klonk zeker heel stom."
Ik kwam half overeind en keek hem aan. Mijn oranje haren hingen langs mijn gezicht heen. "Klink het raar als ík zeg dat ik al die tijd hoopte dat je bij me was? Dat ik je aan kon raken, dat je naast me stond, dat ik tegen je kon praten en dat je me zou kussen alsof er niets anders op de wereld was dan jij en ik?"
Adams ogen gleden over mijn gezicht naar mijn lippen en toen keek hij me weer aan. "Mag ik..?" voordat ik antwoord kon geven voelde ik zijn warme, vochtige lippen op die van mij. Meteen reageerde mijn lichaam erop en ik voelde hoe het leek alsof mijn bloed begon te tintelen en te bruisen. Adams vingers duwde hij in mijn heupen, zijn lippen drukten tegen die van mij. Ik bewoog me boven hem, en plantte mijn ene knie aan de linkerkant van zijn lichaam, en de andere aan de rechterkant. Mijn handen grepen zijn gezicht vast, waar stoppeltjes op zijn wangen groeide.
"Fucking hell," kreunde Adam. Zijn tong likte over mijn lippen, raakte die van mij aan. Ik wist zeker dat ik later blauwe plekken zou kunnen vinden op de plek waar zijn vingers in mijn heupen waren gedrukt, maar het kon me niets schelen. Hoe meer afdrukken ik later kon terugvinden, hoe beter. Mijn vingers woelde door zijn haar, trokken aan zijn lokken, in de hoop dat ik dichter bij hem zou kunnen komen.
Adam draaide ons om, en greep met zijn handen naar mijn polsen. Hij klemde ze in het matras, en duwde met zijn onderlichaam tegen die van mij. Bloed steeg naar mijn wangen, terwijl ik probeerde om dichter bij hem te komen, om hem te proeven, te voelen.
Mijn longen snakten naar adem, maar ik wilde dat dit moment niet voorbij was. Het leek alsof Adam overal was. Zijn handen waren om mijn polsen geklemd, zijn lippen op die van mij, zijn onderlichaam op die van mij.
Mijn bloed kookte toen ik zijn lippen op mijn nek voelde. Het leek alsof ik uit elkaar plofte, zoveel emoties gingen er door me heen op dat moment. Mijn hele lichaam schreeuwde 'Adam'. Adam, Adam, Adam.
Pas toen zijn vingers de zoom van mijn (zijn) t-shirt omhoog wilde duwen, hield ik hem tegen. "Stop," zei ik ademloos. Hijgend keek ik hem aan, terwijl ik zijn handen van mijn shirt haalde. "Nog niet."
Adams ogen, die donkerder waren dan anders, keken me onderzoekend aan. Ook hij was buitenadem, en zijn voorhoofd glom een beetje van de beginnende zweet die zich daar verzamelde. "Wat is er? Deed ik iets fout?" vroeg hij verward. Zijn wangen waren rood en zijn haar zat nog meer door de war dan voor onze zoensessie. Om over zijn onderlichaam maar niet te spreken.
"Nee! Nee, maar ik wil het rustig aandoen," ik ging met mijn duim over zijn gezwollen onderlip en glimlachte stiekem. Dat was mijn schuld. Mijn ogen vonden die van hem en ik keek hem geruststellend aan. "Ik vind het prima om te zoenen, maar ik wil het nog even kalm aan doen qua seks en zo," mijn wangen werden warm. "Ik heb er niet zulke goede herinneringen aan, laten we het daar op houden."
"Wat heeft die Ian gedaan? Hij heeft je niet gedwongen toch?" Adam raakte mijn wang aan. Zijn ogen stonden bezorgd. "Als dat zo is..."
"Nou, nee, hij heeft me niet gedwongen. Maar ik heb mezelf gedwongen. Ik wilde er te graag vanaf zijn, aangezien ik in die tijd verliefd op hem was en ik had ergens gelezen dat na seks je relatie beter werd. We hadden daarvoor ruzie omdat de papieren van Adems adoptie niet goed waren geregeld, en daarom dacht ik dat het een goed idee was om- nou ja, om hem bij me te hebben, want dan zou alles beter worden."
"Wat was er zo verschrikkelijk aan dan?"
"Het deed pijn en het was saai. Ik voelde niets behalve een ontzettende pijn, en het was heel ongemakkelijk stil. Ian zei niets, hij maakte geen geluidje. En toen hij klaar was liep hij weg- om melk te drinken!!"
"Wat een hufter," mompelde Adam. Hij kuste eerst mijn wang, daarna mijn neus, dan mijn andere wang en tot slot spookte zijn lippen even boven de mijne. "Als we zo ver komen, beloof ik je dat je het nooit zal vergeten," zei hij met een diepe stem. Zijn ogen brandden in de mijne, en ik voelde een raar gevoel in mijn onderbuik omhoog komen. "En ik beloof je al helemaal dat je het allesbehalve saai zal vinden."
De ruimte tussen onze lippen verdween. De hemel sloot ons in, en we werden omarmd door het gevoel van geluk, passie en liefde- iets wat ik niet tegen hem durfde te zeggen. Zijn handen waren overal, maar hij wist waar hij niet kon komen en daar hield hij zich braaf aan. Ik vroeg me af of ik dit ooit saai zou kunnen gaan vinden. Dit geweldige gevoel, alsof ik telkens te horen kreeg dat ik een leven had gered. Telkens opnieuw en opnieuw en opnieuw- ik kon er geen genoeg van krijgen.
Drie kwartier later stopte het dan toch. We werden onderbroken door het schelle geluid van mijn telefoon, dat ver in de achtergrond rinkelde. Ik kreunde geërgerd en haalde mijn lippen van die van Adam.
Ik strekte mijn hand uit en pakte mijn smartphone vast. Ik keek Adam even aan en nam toen op.
"Met Mariah?"
"Hi, Maz, met Fabian. Waar ben je?"
"Ik- waarom?"
"Je zou op tijd komen. En mama wordt vandaag waarschijnlijk wakker."
"Shit, echt?" zei ik opgelucht. "Ah, fuck, ik kom er aan. Heb je iets gehoord van Adem en Maura?"
"Alles is oké met ze. Oh en Maz, ik moet met je praten over Maura."
Ik fronste. "Toch niets ernstigs?"
"Nee, nee. Nee, ik wil Maura weer ten huwelijk vragen..."
"Echt?!"
"Ja. Maar kom gauw!" zei Fabian haastig. "Ik wil hier niet weer zeven uur alleen zitten."
Schuldgevoel dreef in me naar boven. "Sorry Faab. Ik kom er nu aan!"
We hingen op, en ik keek naar Adam. "Ik ga weer naar het ziekenhuis. Zin om mee te gaan?"
Adams ogen werden groot. "Ik?"
"Ja, wie anders?" zei ik lachend. Ik steunde met mijn hoofd op mijn hand, terwijl ik op mijn zij lag.
"Vindt je broer dat goed?"
"Het maakt me niet veel uit. Ik wil dat je er bij bent, want dat vind ik fijn," zei ik goudeerlijk.
"Zeker weten?"
"Zeker weten."
"Oké, als je het écht zeker w-"
"Ja, ja," ik stond op. Mijn ogen gleden naar beneden, naar Adam's met boxer bekleedde onderlichaam. Ik beet op mijn lip. "Maar misschien moet je eerst een koude douche nemen.." Ik knipoogde plagerig naar Adam en vluchtte toen de slaapkamer uit. "Smiecht!" riep hij toen lachend, en ik hoorde hoe hij een kussen naar de deur gooide.
Ik lachte alleen maar, terwijl ik de trap af liep.